Όταν έρχονται τα συγκεκριμένα παιχνίδια, απέναντι στον Πανθεσσαλονίκειο Όμιλο, ο Άρης θα έπρεπε να είναι πολλαπλά διαβασμένος. Η συγκεκριμένη ομάδα επεξεργάζεται, διαχρονικά, πολλούς τρόπους για να φτάσει στην νίκη, όποτε αυτή κρίνεται απαραίτητη για την ανάγκη τους. Αυτό αφορά και στα εντός και στα εκτός γηπέδου.
Παράλληλα, είναι έτσι δομημένος ο μηχανισμός που, από το επόμενο δευτερόλεπτο της λήξης κάθε αγώνα, σπεκλουράρει, αβαντάρει, αποδομεί, γλείφει, κάνει τους τυφλούς να πιστέψουν πως είδαν, τους μουγγούς να μιλήσουν, τους κουτσούς να τρέξουν κατοστάρι…
Εντός…
Ξεκινώντας από τα του αγωνιστικού χώρου, στα δικά μου μάτια, όντας στην κερκίδα, συνέβησαν τα εξής, μέσες άκρες:
– Ο Άρης ξεκίνησε με 4-2-3-1, με τον Σιαμπάνη να παραμένει κάτω απ’ το τέρμα, σε σχέση με το ματς με τα Γιάννενα. Στα πλάγια, ο Μαζικού ήταν το νέο πρόσωπο, ενώ ο Ιτούρμπε προτιμήθηκε αντί του Καμάτσο, πάντα σε σχέση με το ματς κόντρα στους Ηπειρώτες.
– Σωστά, για εμένα, ο Απόστολος Τερζής έδωσε την κατοχή στον αντίπαλο και στην ουσία κινδυνέψαμε από στημένα μόνο, καθώς σε ροή αγώνα, ένα από τα βασικά “όπλα” του αντιπάλου, ο Κωσταντέλιας, βγήκε εκτός αγώνα. Αυτά, στο πρώτο ημίχρονο. Ένα χρονικό διάστημα που οι, πολύ καλοί, Ιτούρμπε και Ματέο, μαζί με τον πανέξυπνο παίχτη που λέγεται Νταρίντα, δημιούργησαν συνθήκες στο επιθετικό τρίτο. Εκεί, στο καλό κομμάτι μας και αφού προηγηθήκαμε, με γκολάρα που το είχε ανάγκη και ο ίδιος, του Λουίς Πάλμα, δεν μπόρεσε η ομάδα, δεν την ευνόησαν οι στιγμές για την ακρίβεια, για ένα δεύτερο γκολ. Αυτό που θα τελείωνε το παιχνίδι, ξεκάθαρα. Είτε το γκολ οφσάιντ του Καμαρά, είτε το δοκάρι του Ιτούρμπε, υπήρξαν οι στιγμές. Από την άλλη, τα στημένα του αντιπάλου και η, λανθασμένη για εμένα, άμυνα ζώνης σε αυτά, ήταν ο κίνδυνος και το ρίσκο.
– Με το καλημέρα του δεύτερου ημιχρόνου, 3 αλλαγές του αντιπάλου προπονητή αποτέλεσαν, αφ’ ενός, την παραδοχή της λάθος προσέγγισής του και αφ’ ετέρου το ανακάτεμα της τράπουλας. Ο αδιάβαστος Άρης, σε επίπεδο μελέτης του αντιπάλου, τόσο σε ροή αγώνα, όσο και σε επίπεδο κατασκοπείας, το έδειξε με τον πλέον τραγικό τρόπο. “Φώναζε” το παιχνίδι πως στόχος του αντίπαλου προπονητή ήταν να μπλοκαριστεί ο Τσέχος χαφ και απάντηση από τον πάγκο μας ήρθε όταν μέτρησε το δεύτερο γκολ τους. Μάλιστα, οι δύο παίχτες που επιλέχτηκε να βγούνε ήταν οι, εκ των καλύτερων, Ματέο και Ιτούρμπε. Αποτέλεσμα όλων όσων έχουν αναφερθεί πολλάκις από εδώ. Απουσία προπονητικής προσωπικότητας, σταθερότητας, παραμονής στον πάγκο, ενίσχυση όλου του staff κλπ κλπ Δεν είναι δίκαιο να πετροβολώ τον άνθρωπο που κλήθηκε να φέρει σε πέρας την αποστολή, αυτό το διάστημα, από την άλλη. Το ομολογώ, αν και…
– Κάτι ακόμα. Προς το τέλος, μπήκαν παίχτες με την λογική Γ’ ερασιτεχνικού, όπως σωστά επισήμανε ο Ντιούι. Δεν αντιδρούν έτσι οι ομάδες, παρά τα όσα συμβαίνουν από διαιτητικές αποφάσεις ή ανακαλύψεις του VAR. Η μη αντίδραση και το μηδενικό πλάνο για πάνω από 30 λεπτά το προδίδει.
Εκτός…
Στα 35 χρόνια που παρακολουθώ Άρη και συνεπαγώμενα, στα πάρα πολλά τοπικά ντέρμπι που έχω δει στο διάστημα αυτό, η ομάδα μας από ελάχιστες έως μηδενικές φορές κατόρθωσε να θωρακιστεί εξωαγωνιστικά. Να προνοήσει. Αυτή η συνθήκη έχει ρίζες ακόμα παραπίσω. Απ’ τις αρχές των 70’s. Μπορεί και παλιότερα. Δεν ελπίζω πως θα αλλάξει αυτό. Ποτέ δεν συνέβη.
Η επιλογή Ιρανοσουηδού διαιτητή, Αλβανού VARίστα, η φερόμενη απάντηση του Μπαλτάκου, αυτής της σιχαμερής προσωπικότητας που προσβάλλει τόσο τον θεσμό του προέδρου, όσο και όλο τον Σύλλογο, είναι κερασάκια σε μία τούρτα διαχρονική. Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν. Και διαβάζουν τα μαθήματα από πριν. Τα όσα (δεν) κάνει ο πάγκος μας, σε αντίθεση με τα διαχρονικά καραγκιοζλίκια του αντιπάλου, δείχνει ξανά πως δεν παίρνεις μαθήματα. Δεν μελετάς. Δεν διδάσκεσαι για το τι “θα έρθει”, όταν το βλέπουμε και το ξέρουμε όλοι.
…Και επί τα αυτά
Ακόμα και το μικρότερο παιδί στην κερκίδα ήξερε και ξέρει πως η τραγική αυτή, ρουμάνικη, φιγούρα θα δυναμιτίσει το κλίμα. Συνήθως, σε κουβέντες, διαχωρίζω την προπονητική του αξία, σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το ότι, δηλαδή, είναι πρωταθλητής της αηδίας, της σιχαμάρας, είναι ο κύριος εκφραστής των όσων “είναι αυτό το σωματείο”. Αυτοί είναι. Το ζήτημα είναι εσύ ποιος είσαι και πώς το αντιμετωπίζεις αυτό.
Την Κυριακή το βράδυ, το αγωνιστικό καρτούν που λέγεται Κάργας, αφού χρόνια πριν είχε αφήσει το στίγμα του με την φανέλα του Πανιωνίου στο γήπεδό μας, έγινε το ιδανικό πιόνι αυτής της Ρουμανικής μαριονέτας. Αποκορύφωμα αυτών, το διπλό καραγκιοζλίκι στην 1, μπροστά μας. Κάνει τον ψόφιο και αφού τον αγνοεί ο διαιτητής, σπριντάρει, ενώ λίγες στιγμές μετά μπαίνει από έξω τραυματίας και πέφτει εντός του γηπέδου. Πανάξια θα διεκδικήσει θέση στο τιμ του Ομίλου Κωνσταντινουπολιτών, μελλοντικά, με όσα αστεία έκανε, μεν, βάζοντας φωτιά στο γήπεδο δε. Οι ηθικοί αυτουργοί των όσων ακολούθησαν υπήρξαν αυτοί οι δύο το βράδυ της Κυριακής. Ξεκάθαρα, τίμια και πεντακάθαρα. Ο Άρης όφειλε να ξέρει. Να έχει προβλέψει. Να έχει μελετήσει. Να μην πιαστεί, ξανά, αδιάβαστος και να κάνει απλόχερα δώρα.
Αντί επιλόγου
Η ομάδα οφείλει να διεκδικεί το απόλυτο από κάθε παιχνίδι. Απέναντι σε κάθε έδρα αλλά και εντός Κλεάνθης Βικελίδης, φυσικά. Τα παιχνίδια απέναντι στον Βόλο/πρώην Πύδνα είναι αυτά που θα διασφαλίσουν τον ελάχιστο στόχο. Καθόλου αμελητέος, αυτονόητος και εύκολος. Ίσα ίσα. Ακόμα και για αυτό, το ελάχιστο, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και διαβασμένος
Τρίτη, 21 Μαρτίου 2023
“ο Χιούι”
