Ο Άρης έχασε άλλο ένα παιχνίδι χωρίς να… κατάλαβει το πώς και το γιατί. Έκανε για άλλο ένα παιχνίδι παιδικά λάθη, ανεπίτρεπτο για μια ομάδα που λέει ότι θέλει να παίζει στο υψηλό επίπεδο. Τα περισσότερα προβλήματα προκύπτουν από την έλλειψη του ανθρώπου που θα βάλει τάξη μέσα στο παιχνίδι.
Ο Άρης παίζει χωρίς πλέι μέικερ όταν δεν αγωνίζεται ο Δημήτρης Φλιώνης στο παρκέ. Αυτή είναι η αλήθεια για την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη στα πρώτα εννιά παιχνίδια της.
Για άλλη μια φορά πρέπει να ξεκαθαριστεί πως άλλο πράγμα είναι ο παίκτης “δημιουργός”, όπως μπορεί να είναι και ο Κουάμι Βον και ο Γιάννης Αθηναίου που έχουν ικανότητα στην τελική πάσα, κι άλλο πράγμα είναι ο οργανωτής, αυτός που θα βάλει την ομάδα στη σωστή θέση την κατάλληλη στιγμή και θα μπορέσει να κάνει καλύτερο τον συμπαίκτη του.
Ο Άρης δεν έχει οργανωτή, όταν ο Φλιώνης δεν παίζει. Δεν αισθάνεται κανείς ασφάλεια όταν η μπάλα είναι στα χέρια του Βον, γιατί πολύ απλά ο Αμερικανός είναι “2” και όχι “1”. Είναι ποιοτικός παίκτης, στον Άρη παίζει σε λάθος θέση, αποκτήθηκε για λάθος σκοπό.
Δεν ευθύνεται ο Βον που έχασε χθες ο Άρης. Ευθύνεται όλη η λειτουργία της ομάδας από τον πάγκο μέχρι αυτούς που αγωνίστηκαν. Άλλωστε μια ομάδα μαζί χάνει και μαζί κερδίζει. Μαζί γελάει στις νίκες και μαζί στενοχωριέται στις ήττες.
Το πρόβλημα λειτουργίας του Άρη στην επίθεση είναι ξεκάθαρο και η πρώτη δυσλειτουργία είναι στη πιο νευραλγική θέση.
Δεν είναι μόνο χθες που ο Άρης έβγαλε συνεργασίες μετρημένες σρα δάκτυλα του ενός χεριού σε ένα 40λεπτο αγώνα. Συμβαίνει σε κάθε παιχνίδι του, ακόμα και σε νίκες. Μοιάζει ομάδα να μην έχει στόχο μέσα στο γήπεδο και τα προσχήματα σώζει είτε ο Φλιώνης που εκ φύσεως είναι παίκτης που πάντα βλέπει πρώτα την πάσα (pass first point guard), είτε ο Βασιλόπουλος που έχει την οξυδέρκεια και “διαβάζει” πολύ σωστά το παιχνίδι.
Πώς λύνεται αυτό το πρόβλημα; Είτε όπως είπε ο Παναγιώτης Γιαννάκης με δουλειά μέσα στο γήπεδο, ώστε ο Βον ή ο (απών χθες) Αθηναίου γίνουν οργανωτές ή με απόκτηση άλλου παίκτη στην θέση αυτή.
