Ο Άρης ανήμερα της 25ης Μαρτίου, μιας μεγάλης γιορτής της Ελλάδας και της Ορθοδοξίας γιορτάζει τα 99α γενέθλιά του.
Ετοιμάζεται να σβήσει τα εκατό παρά… ένα κεράκια του, βυθισμένος σε μια σειρά από τεράστια προβλήματα. Αντί να πανηγυρίζει και να χαμογελά, μετράει τις πληγές του, τις περισσότερες που είχε ποτέ, από εκείνο το πρωί της 25ης Μαρτίου του 1914 κι έπειτα, όταν σε ένα καφενεδάκι της περιοχής Βότση, έπαιρνε πνοή και φούντωνε η φλόγα της γέννησης ενός από τους πλέον ιστορικούς συλλόγους της χώρας.
Με χρέη σε ποδόσφαιρο, μπάσκετ, ερασιτέχνη που αγγίζουν συνολικά τα 35 εκατομμύρια ευρώ, με τις δυο επαγγελματικές ομάδες ΠΑΕ και ΚΑΕ στον προθάλαμο του άρθρου 99 του πτωχευτικού κώδικα, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για γιορτές και πανηγυρισμούς.
Μόνο αυτοκριτική, εγρήγορση, αντανακλαστικά με συγκεκριμένη στόχευση: να περάσει τους αγωνιστικούς σκοπέλους, να κλείσει την περίοδο (στο ποδόσφαιρο) στη μεγάλη κατηγορία και να μπει σε μια διαδικασία αυτοκάθαρσης, όπου θα καταγραφούν οι παλιές αμαρτίες, θα αποδοθούν ευθύνες και θα επιχειρηθεί η επανεκκίνηση του συλλόγου.
Λέξεις και έννοιες που κατατίθενται με ευκολία στο χαρτί μιας εφημερίδας, αλλά αποτελούν βουνά που θέλουν τόλμη, αποφασιστικότητα, γενναίες αποφάσεις και φυσικά τους ανθρώπους να τις πάρουν.
Ο Άρης ετοιμάζεται να γιορτάζει τα 99α γενέθλια του, βιώνοντας κι ένα προσωπικό δράμα, αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι. Ο σύλλογος πίστεψε και έχτισε ένα σύστημα διαχείρισης, το οποίο βασίστηκε στα «δικά του παιδιά», στους «δικούς του ανθρώπους», θεωρώντας ότι η λογική του επενδυτή (υπάρχουν τέτοιοι στην Ελλάδα;) έχει «πεθάνει» ή ότι κρύβει παγίδες και κινδύνους.
Και εδώ έρχεται το κιτρινόμαυρο δράμα. Αυτό το σύστημα διαχείρισης ή πιο σωστά οι άνθρωποι που κλήθηκαν να το εκφράσουν και να το «τρέξουν», πρόδωσαν τον σύλλογο, βυθίζοντας τον στα χρέη της κακοδιαχείρισης και των φρούδων ελπίδων.
Χάθηκε η έννοια της εμπιστοσύνης, της ελπίδας, της προοπτικής μέσα στις μεγάλες οικονομικές πληγές. Καχυποψία και προβληματισμός. Σημεία των καιρών, άλλωστε, σε μια γενικά δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Ο Άρης ετοιμάζεται να μπει στο 100ο έτος της ιστορίας του. Είναι παρήγορο ότι τον τελευταίο καιρό, υπάρχουν δείγματα, ότι παραμένει εν ζωή, ότι δεν έχουν βλαφτεί όλα του τα ζωτικά κύτταρα, ότι μπορεί να «ξαναγεννηθεί» και να τραβήξει μπροστά. Ο Άρης ετοιμάζεται για τη δική του… επανάσταση. Είναι ο μόνος δρόμος για να ζήσει και να υπάρχει.
