Ήταν 6 Μαρτίου, όταν ο Άρης σφράγιζε την πρόκριση στον τελικό του κυπέλλου, με το 0-0 κόντρα στον Παναιτωλικό στο Κλεάνθης Βικελίδης. Είχε προηγηθεί η νίκη με 1-0 στο Αγρίνιο…
Από τότε μεσολάβησαν… 80 μέρες προκειμένου να προετοιμαστεί για το ραντεβού με την ιστορία κόντρα στον Παναθηναϊκό. Είχε σχεδόν τρεις μήνες για να είναι έτοιμος ψυχολογικά και αγωνιστικά για να γράψει μια χρυσή σελίδα ιστορίας απέναντι στον πιο μέτριο Παναθηναϊκό των τελευταίων χρόνων.
Κι όμως ήταν… απών. Σε αυτό οι ευθύνες βαρύνουν σε μεγάλο βαθμό τον προπονητή της ομάδας Άκη Μάντζιο. Εκ του αποτελέσματος πάντα, το οποίο ήταν αρνητικό. Η ομάδα δεν έδειξε σχεδόν σε κανένα σημείο του αγώνα ότι ήταν έτοιμη πνευματικά γι αυτό το παιχνίδι, με αποτέλεσμα να χάσει μια ακόμη ευκαιρία.
O Άρης του πρώτου ημιχρόνου ήταν φοβισμένος. Περισσότερο κυριαρχούσε η σκέψη του να μην δεχθώ γκολ παρά η πρόκληση απόκτησης του προβαδίσματος. Χτίσιμο επίθεσης δεν είχε, γιατί οι κομβικοί παίκτες του ήταν κατώτατοι των περιστάσεων, τα οποία δεν συμβαδίζουν με τη… θεωρία που έλεγε ότι “ο Άρης θα είναι έτοιμος στην κατάλληλη στιγμή για να πάρει το κύπελλο”. Η θεωρία από την πράξη απείχαν πάρα πολύ.
