Πόσα και πόσα δεν γράφτηκαν μετά το εκκωφαντικό τέλος της περιόδου από τον Άρη των επτά «αστέρων» σε μια χρονιά, η οποία όχι άδικα είχε χαρακτηριστεί στο ξεκίνημά της μεταβατική…
Χιλιάδες λέξεις, αμέτρητοι χαρακτηρισμοί, ανείπωτα συναισθήματα έχουν γραφεί και καταγραφεί στο διαδίκτυο, έχουν ειπωθεί στα ραδιόφωνα, στις προσωπικές κουβέντες, έχουν «χοροπηδήσει» στο μυαλό όλων, μετά την όμορφη αυλαία και το ηχηρό 7-2 επί της Ξάνθης… Λόγια, μπλεγμένα με συναισθήματα…
Ο Άρης επέστρεψε μετά από τέσσερα χρόνια αυτοεξορίας. Επέστρεψε δυναμικά, γεμίζοντας χιλιάδες υποσχέσεις, δίνοντας και πάλι πίστη στον κόσμο του. Όχι γιατί π.χ. την Κυριακή πέτυχε επτά γκολ μετά από 40 χρόνια, ούτε γιατί κατέρριψε φέτος το ένα ρεκόρ, μετά το άλλο στην Σούπερ λίγκα. Αυτά είναι τα κερασάκια στην τούρτα της μεγάλης επιστροφής στον δρόμο της καταξίωσης.
Η πίστη που μεταδόθηκε σε κάθε γωνιά του Κλεάνθης Βικελίδης δεν έχει να κάνει ούτε με την έξοδο στην Ευρώπη, ούτε με την 5η θέση, αλλά με αυτό που εκπέμπει όλος ο οργανισμός που λέγεται Άρης. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι υπάρχει ζωή, φως κι ελπίδα στον πλανήτη Άρη, στην λογική ότι τα λάθη που έγιναν έχουν διδάξει, έχουν «προπονήσει» τους περισσότερους μέσα στον σύλλογο.
Απαραίτητη εξήγηση εδώ: το ότι ο Άρης έκανε μερικά θετικά βήματα προς τα πάνω, βρίσκεται στην αφετηρία μιας μεγάλης προσπάθειας και χρειάζεται πάνω από όλα σκληρή δουλειά και τεράστια προσπάθεια από όλους, δεν σημαίνει ότι έπιασε ταβάνι, ότι όλα είναι σωστά καμωμένα. Είναι όμως φανερά στον σωστό δρόμο…
Ο Καρυπίδης έδειξε «προπονημένος» πια, μετά και τα δικά του λάθη, τα οποία τα πλήρωσε. Άκουσε πολλά, έκλεισε τ΄ αυτιά του σε κάποια άλλα, έκανε κινήσεις που αποδεικνύουν ότι μαθαίνει προς το καλύτερο, είναι σε μια ηλικία που έχει και την ορμητικότητα και την διάθεση να πετύχει. Ο Άρης του δίνει την ευκαιρία να κάνει σπουδαία πράγματα στον χώρο του ποδοσφαίρου και να συνδέσει το όνομά του με επιτυχίες. Αρκεί να δείξει την νηφαλιότητα και την ωριμότητα, πέρα από την τόλμη, που απαιτούνται στο κουμαντάρισμα του κιτρινόμαυρου συλλόγου.
Από κει και πέρα, δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε την δουλειά που έκανε στο γήπεδο ο Σάββας Παντελίδης και οι συνεργάτες του ή το ποιοτικό ρόστερ που διαθέτει η ομάδα έχοντας έναν αξιόλογο κορμό, πάνω στον οποίο μπορεί να χτίσει την «επόμενη μέρα». Και ειδικά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, θα βρεθεί για πρώτη φορά στο ξεκίνημα της χρονιάς έχοντας αρκετούς παίκτες σε κάθε θέση…
Αυτήν την στιγμή σ’ ένα από τα πολλά «ταμεία» που θα γίνουν και στην συνέχεια, ένα τεράστιο θετικό πρόσημο μπαίνει σε αυτό που έγινε κι αυτό που εκπέμπει ο Άρης. Ο Άρης έγινε οικογένεια. Βγάζει γλυκιά τρέλα. Από την κερκίδα μέχρι τα αποδυτήρια, από τα τσιμέντα, μέχρι τις σουίτες του γηπέδου. Μια οικογένεια που μετά από ακριβώς επτά χρόνια, (τα τρία μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας στην Σούπερ λίγκα, συν τα τέσσερα πέτρινα…) και δίνει και παίρνει χαρά. Με αυτό που έχει παρουσιάσει μέχρι τώρα, με αυτό που υπόσχεται για τη συνέχεια…
Εάν καταφέρει να τα διαφυλάξει όλα αυτά, αποφεύγοντας τα λάθη του παρελθόντος, τότε σίγουρα τα καλύτερα έρχονται…
ΥΓ1: Για να μην παρεξηγηθούμε γλυκιά τρέλα εννοούμε μεταξύ άλλων ότι π.χ. έπαιξε μόνο για τον εαυτό του ο Άρης, ομάδα και κόσμος δημιουργούν μοναδικό πάρτι μετά το τέλος των αγώνων, οι παίκτες πανηγυρίζουν με μοναδικό τρόπο… Ρωτήστε π.χ. τον Ντιγκινί, τον Γιουνές ή τον Σιώπη…
ΥΓ2: Οι πρωτιές σε τηλεθεάσεις, σε εισιτήρια, η 3η θέση πανελλαδικά από τον Άρη, σε συνδυασμό με τη γύμνια ενός διάτρητου πρωταθλήματος, δείχνει την τεράστια υπεραξία που λάμπει εντός κι εκτός της κιτρινόμαυρης οικογένειας.
ΥΓ3: Η καλύτερη οργάνωση σε όλα τα επίπεδα, από την ΠΑΕ μέχρι το ιατρικό τιμ, η βελτίωση των εγκαταστάσεων και η ανάπτυξη που θα φέρει έσοδα πρέπει να είναι στις βασικές προτεραιότητες του Άρη της “επόμενης μέρας”. Πέρα από την δεδομένη ανάγκη για μεταγραφική ενίσχυση…
