Η χρονιά τελείωσε αγωνιστικά για τον Άρη, ο Χαβιέρ Ουμπίντες ήταν ένας από τους πρωταγωνιστές της φωτεινής πλευράς του φεγγαριού και όχι άδικα χαρακτηρίστηκε ο MVP των κίτρινων. Ο Αργεντινός ποδοσφαιριστής μίλησε για το… χρηματιστήριο του φετινού Άρη, για τις δικές του μετοχές και τον… εφιάλτη της χρεοκοπίας, όπως τον έζησε στην πατρίδα του, αλλά και όπως βίωσε την οικονομική κρίση στην Ελλάδα.
Παίξε μπάλα στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ! Πόνταρε στην expekt.com, με Bonus εγγραφής 125 €!
Η συνέντευξη του Ουμπίντες στην ιστοσελίδα thesporters.com έχει ως εξής:
Χαβιέρ, βιώνουμε την κρίση και τις συνέπειες της στην Ελλάδα. Έχεις ζήσει την πτώχευση στην πατρίδα σου. Ποιο είναι το πρώτο που θυμάσαι όταν σε ρωτούν για την κατάσταση;
Ήταν ακριβώς την εποχή που με τη σύζυγο μου ετοιμαζόμασταν να υποδεχτούμε το γιο μας, το πρώτο μας παιδί. Απότομα και με έναν πολύ σκληρό τρόπο, άρχισε ολόκληρη η χώρα να υποφέρει…
Λες δηλαδή ότι παρά τα προβλήματα που υπάρχουν εδώ, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και πολύ χειρότερα…
Στην Ελλάδα δεν έχετε βιώσει ακόμη κάτι τόσο άσχημο. Ευχή μου είναι να μην φτάσετε ποτέ σε αυτό το σημείο. Πρέπει να καταλάβετε ότι μετά από την πτώχευση, μιλάμε μόνον για πρωτόγνωρα πράγματα στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Ο μόνος τρόπος να πάρει κανείς κάτι από το σούπερ μάρκετ είναι… να το κλέψει.
Ο κόσμος στην Αργεντινή αντέδρασε βίαια. Το πρώτο συναίσθημα, η εντύπωση για το τι ακριβώς συμβαίνει, ποια ήταν;
Εμείς νιώσαμε ότι ένα χέρι ήρθε και έκλεψε ότι είχε δημιουργήσει κάθε Αργεντινός. Αν είχες μερικά χρήματα στην άκρη, την επομένη αυτά απλώς δεν υπήρχαν. Ήταν… μηδέν. Η χρεοκοπία ήταν καταστροφή. Στεναχωριέμαι και μόνο που τα ανακαλώ στη μνήμη μου.
Όλοι ήμασταν θυμωμένοι. Ο κόσμος αισθανόταν ότι τον έκλεψαν. Και δυστυχώς για πάρα πολλούς αυτός ήταν από εκείνη τη στιγμή και μετά ο μόνος τρόπος να πάει κανείς κάτι στο σπίτι του, στην οικογένεια, στα παιδιά του. Ξέρεις τι θα πει ακόμη και αστυνομικοί να πρέπει να κλέψουν για να φάνε; Θα πει ότι… δεν υπήρχε ξαφνικά τίποτα όρθιο.
Αυτό προφανώς έφερε και τις εικόνες χάους. Γιατί υπάρχουν και εκτιμήσεις ότι οι Έλληνες παρακολουθούμε απαθείς όσα συμβαίνουν…
Η Ελλάδα, θα σου ξαναπώ, δεν έχει δεχτεί τέτοιο χτύπημα και μακάρι να πάνε έτσι τα πράγματα για να μην το δεχτεί ποτέ. Αυτό το πλήγμα ξύπνησε το λαό της Αργεντινής. Και εκείνος αντέδρασε με ένα αντίστοιχα σκληρό τρόπο, η καθημερινότητα ήταν πια η μάχη για να επιβιώσεις, να ζήσεις εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι.
Εσύ που το έχεις ζήσει, τι λες; Είμαστε μπροστά σε αντίστοιχες καταστάσεις που ζήσατε κι εσείς πριν τη χρεοκοπία;
Ήμασταν σε έναν λήθαργο. Σε μια διαρκή στάση αναμονής. Ο κόσμος περίμενε, περίμενε, μέχρι που συνέβη η πτώχευση. Κι εδώ στην Ελλάδα ο κόσμος είναι κάπως έτσι. Δεν έχει νόημα αν γίνει το κακό να αντιδράσεις βίαια, το ζητούμενο είναι με έναν τρόπο που μπορεί να έχει αποτέλεσμα, μακριά από ακρότητες, ο κόσμος να διεκδικήσει αυτά που του αξίζουν. Η βία και οι ακραίες καταστάσεις ξεσπούν σε τέτοιες περιπτώσεις όταν πια δεν υπάρχει ελπίδα να αλλάξει κάτι για το σύνολο…
Μέσα σε καταστάσεις σαν κι αυτές που μας περιέγραψες, εσύ γίνεσαι επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είναι προφανές ότι το ποδόσφαιρο ήταν το διαβατήριο για μια καλύτερη ζωή…
Είμαι ευγνώμων στο ποδόσφαιρο. Αυτό έμαθα να κάνω στη ζωή μου, να παίζω μπάλα. Παλεύω μέσα απ’ αυτό για την οικογένεια μου, τη γυναίκα και τα δυο παιδιά μας. Αυτό μας κράτησε στα δύσκολα, αυτό μας έφερε και στην Ελλάδα…
Τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν ότι το όχημα για την ζωή της οικογένειας ήταν η προσπάθεια σου στο γήπεδο και η μπάλα;
Έχουμε πολύ στενή σχέση. Μιλάμε κάθε μέρα και για τα καλά και για τα άσχημα. Ο γιος μου είναι δέκα ετών και η κόρη μου επτά, καταλαβαίνουν πια. Θέλουμε να μάθουν από τα δικά μας λάθη, γιατί εμείς τα κάναμε και πληρώσαμε και το κόστος. Θα ήθελα εκείνα να μπορέσουν να ξεπεράσουν εύκολα τα εμπόδια που θα συναντήσουν. Πρέπει να μάθουν να εκτιμούν αυτά που έχουν, να μην θεωρούν τα πάντα αυτονόητα και να γίνουν υπεύθυνοι άνθρωποι. Κάποτε θα πρέπει να μπορούν να αποφασίζουν τα ίδια για τον εαυτό τους.
Παλιότερα, συμπατριώτες σου έπαιζαν στο εξωτερικό και συντηρούσαν την οικογένεια στην πατρίδα σας. Έχεις αναλάβει τέτοιες ευθύνες;
Δόξα τω Θεώ, στην οικογένεια μου, οι γονείς μου και τα αδέλφια μου, έχουν τις δουλειές τους. Όλοι εργάζονται και προσπαθούν με αξιοπρέπεια. Είναι όμως πολύ μεγάλη μου χαρά, κάθε φορά που είμαι στην Αργεντινή, να δίνω μια χείρα βοηθείας στην οικογένεια. Κανείς δεν εξαρτάται από μένα, αλλά με γεμίζει χαρά όταν μπορώ να κάνω κάτι για τους δικούς μου ανθρώπους, είμαι ευτυχισμένος.
Πως είναι σήμερα τα πράγματα στην Αργεντινή;
Είναι καλύτερα τα πράγματα. Έχουν περάσει και δέκα χρόνια πια. Υπάρχουν περισσότερες δουλειές, είναι βελτιωμένη σε αρκετούς τομείς η κατάσταση, αλλά δεν είναι ακόμη στο επιθυμητό επίπεδο.
Ποιο είναι το σημαντικότερο πρόβλημα πια;
Το θέμα της ασφάλειας. Δεν υπάρχει καμία σύγκριση στο αίσθημα ασφάλειας στην Ελλάδα με το αντίστοιχο στην Αργεντινή. Εδώ είμαστε ήρεμοι. Μπορούμε να βγούμε μια βόλτα με τα παιδιά μας. Μπορεί η γυναίκα μου να τα πάει μόνη της στο σχολείο, να παίξουν στο πάρκο. Στην Αργεντινή για τα ίδια πράγματα, ακόμη και σήμερα, είναι απαραίτητο κάθε πέντε μέτρα να έχεις το μυαλό σου στο ποιος είναι πίσω και ποιος δίπλα σου. Είναι ένα τεράστιο θέμα αυτό και δεν έχει αντιμετωπιστεί σωστά, δυστυχώς…
Ζείτε χρόνια πια εδώ. Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μείνετε μόνιμα και μετά το τέλος της καριέρας σου;
Απ’ έξω – απ’ έξω το συζητάμε, δεν στο κρύβω. Η ποιότητα ζωής και η ασφάλεια είναι βασικές προϋποθέσεις για κάθε οικογένεια και μας ενδιαφέρουν. Τα παιδιά όχι μόνο έχουν προσαρμοστεί εδώ, αλλά στο σπίτι όταν θέλουν να πουν ένα… μυστικό από μένα και τη μητέρα τους, το λένε στα Ελληνικά! Η γυναίκα μου λέει κάθε φορά «Χαβιέρ, τι κάνουν, πες τους κάτι…». Κι εμείς έχουμε αρχίσει πια όχι απλά να καταλαβαίνουμε αλλά να μποορούμε και να εκφραστούμε στα Ελληνικά λίγο – λίγο. Θα το δούμε όταν έρθει η ώρα, μακάρι να είναι έτσι τα πράγματα, να είμαστε εδώ και θα το δούμε σοβαρά. Όμως υπάρχουν χρόνια μπροστά μας.
Να κλείσουμε με κάτι ποδοσφαιρικό; Ο Άρης ξεκίνησε τη σεζόν για να πρωταγωνιστήσει, αλλά δεν πέτυχε ούτε τον ελάχιστο στόχο συμμετοχής στα πλέι οφ. Έχεις καταλήξει στο τι έφταιξε;
Κάναμε καλό δεύτερο γύρο, μέχρι τα τελευταία τρία παιχνίδια, αλλά δυστυχώς δεν ήταν μόνο τα δικά μας αποτελέσματα αυτά που καθόρισαν την τύχη μας. Προφανώς και ο βασικός λόγος είναι ο τραγικός πρώτος γύρος του πρωταθλήματος, πήραμε ελάχιστους βαθμούς. Το χω σκεφτεί πολλές φορές τι φταίει. Θεωρώ πολύ σημαντικά δυο παιχνίδια. Στην Κρήτη με τον Εργοτέλη και στο Χαριλάου με τον ΠΑΟΚ. Στην Κρήτη κερδίζαμε 0-1 και ισοφαριστήκαμε στο τελευταίο δευτερόλεπτο των καθυστερήσεων. Εκείνο το ματς έπρεπε να το είχαμε κερδίσει. Αμέσως μετά παίζαμε με τον ΠΑΟΚ, θα ήμασταν πολύ πιο δυνατοί. Και πάλι θα μπορούσαμε κι αυτό να το πάρουμε, προηγηθήκαμε αλλά δεν νικήσαμε. Εκεί, η ομάδα δεν μπόρεσε να κάνει το νέο ξεκίνημα που χρειαζόταν. Δεχτήκαμε ένα χτύπημα και φάνηκε μετά και σε επόμενα παιχνίδια. Στο παιχνίδι με την Κέρκυρα για παράδειγμα, που χάσαμε με πολύ κακή εμφάνιση. Έπρεπε μετά να κυνηγάμε, αλλά δεν ήταν πια στο χέρι μας μόνο. Αυτές οι δυο – τρεις στιγμές που αδρανήσαμε στα ματς αυτά, ήταν για μένα αυτές που θα άλλαζαν τη ροή των πραγμάτων.
