Θα μπορούσε κάλλιστα ο τίτλος αυτού του κειμένου να τεθεί ως ερώτηση προς όλους τους Αρειανούς. Πότε θυμάστε την τελευταία φορά, που μία ομάδα του Άρη ήταν σφυρηλατημένη να αντέχει στην πίεση και στην “λάσπη” που ρίχνουν οι μηχανισμοί προπαγάνδας πάνω της;
Για να δοθεί απάντηση, ίσως πολλοί θα πρέπει να ανατρέξουν αρκετά πίσω στο παρελθόν. Το σίγουρο, όμως, είναι πως η φετινή ομάδα είναι δεδομένη εσωτερικά με τέτοιο τρόπο, ώστε να το καταφέρνει.
Δεν θα επαναλάβω τι έγινε χθες στο διαιτητικό κομμάτι. Μάτια έχουμε όλοι και είδαμε. Όταν η εικόνα “μιλάει” από μόνη της, περισσεύει η άποψη του κάθε… “ειδικού”. Δεν θα ξεχάσουμε αυτά που ξέρουμε για το ποδόσφαιρο. Δεν θα μας πείσει κανείς πως αυτός που “τσιμπάει” την μπάλα πρώτος είναι ο γκολκίπερ του ΠΑΟΚ και όχι ο Μπερτόγλιο. Πως ο Τζόλης δεν “βούτηξε”, αλλά του έγινε πέναλτι. Πως ο ΠΑΟΚ σωστά ολοκλήρωσε το ματς με 11 παίκτες. Ειδικά το τελευταίο; Πρόκειται για ποδοσφαιρικό θαύμα!
Θα επαναλάβω όμως τα εξής: Αυτή η ομάδα ξεκίνησε την φετινή σεζόν, έχοντας στις πλάτες της μεγάλη αμφισβήτηση. Μεταγραφικά ban, μηδαμινά έσοδα λόγω κορωνοϊού και πάει λέγοντας. Παρ΄όλα αυτά, ο Θοδωρής Καρυπίδης έβαλε βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ήρθαν παίκτες με ποιότητα και εμπειρία, παρέμειναν κι όσοι άξιζαν και δημιουργήθηκε ένα σύνολο με μεγάλες δυνατότητες. Ακολούθησε ένας ευρωπαϊκός αποκλεισμός που πόνεσε πολύ. Πολύ όμως. Ακόμα κι έτσι, αυτή η ομάδα ύψωσε ανάστημα. Έφυγαν προπονητής, τεχνικός διευθυντής, μπήκαν νέες βάσεις, άλλαξε η ψυχολογία και οι βασικές αρχές στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η ιστορία από εκεί και πέρα γνωστή σε όλους.
Με όλη αυτή την πίεση στην πλάτη του, ο φετινός Άρης έχει καταφέρει κάτι που αρμόζει στο ειδικό βάρος της φανέλας του. Να κάνει πρωταθλητισμό! Αρα, αυτή η ομάδα αντέχει και μπορεί να αντέξει κι ακόμα περισσότερο. Που μπορεί να φτάσει; Δεν χρειάζεται καμία βιασύνη, υπάρχει ακόμα αρκετός δρόμος.
Αυτό που εξιτάρει, όμως, είναι πως αντέχει στην λάσπη. Με ξένους διαιτητές; Νίκη με ξένους. Με Έλληνες διαιτητές; Νίκη και με Έλληνες (βλ. το 4-2 του περασμένου Ιανουαρίου). Την επόμενη φορά τι να κάνει ο Άρης; Μήπως να μην κατέβει καν στο γήπεδο;
Τον Άρη, δυστυχώς, κάποιοι επιμένουν να μην τον σέβονται και ρίχνουν συνεχώς λάσπη στον ανεμιστήρα για να του δημιουργήσουν προβλήματα. Τιμωρούνται γι αυτό, αλλά δεν φαίνεται να βάζουν μυαλό. Το να αποδέχεσαι την ανωτερότητα ενός άλλου, είναι μεγαλείο ψυχής. Αν και κάποιοι, αγνοούν συστηματικά τι μπορεί να σημαίνει αυτό.
Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους. Παίκτες, τεχνικό τιμ και διοίκηση. Στα καλά και τα άσχημα, είναι όλοι τους μαζί. Όλοι μαζί κερδίζουν και όλοι μαζί χάνουν.
Υ.Γ. Η χθεσινή ανακοίνωση του Super 3 τα λέει όλα. Ο Άρης έδωσε τον “αγώνα της ζωής του”, όταν πάλευε για την επιβίωσή του. Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά… σανό!
Υ.Γ.1. Το απολαυστικό κομμάτι του ντέρμπι, ήταν μετά το ματς. Μπροστά από τον τηλεοπτικό δέκτη, ως τηλεθεατές συγκεκριμένης εκπομπής.
Υ.Γ.2. Ο φόβος που υπάρχει στα μάτια ορισμένων για τον Άρη, το μεγαλύτερο κέρδος.
Υ.Γ.3. Pablo, no friendly, no party…
