Λόγω των συγκλονιστικών γεγονότων που προέκυψαν από το έγκλημα των Τεμπών, χρειάστηκε χρόνος για να μπούνε οι σκέψεις σε σειρά, να υπάρξει η ελάχιστη, ψυχική, ισορροπία στο μυαλό.
Κατόπιν αυτών, αυτονόητα μπήκαν σε δεύτερη μοίρα τα υπόλοιπα και κάπως έτσι δεν έγραψα δύο λέξεις για το προηγούμενο παιχνίδι, την εντός έδρας νίκη μας, του Άρη δηλαδή, με τον Ατρόμητο . Για να εξηγηθεί το χτεσινό αποτέλεσμα στην Λαμία, οφείλει κάποιος να “μεταφράσει” σωστά τις αγωνιστικές συμπεριφορές που προηγήθηκαν. Όπως μας αποδεικνύει και η τραγικότητα της ζωής, τίποτα δεν προκύπτει τυχαία…
Το γεφύρι
Είναι σε όλους γνωστός ο μύθος (;) για την Άρτα και το ιστορικό γεφύρι της. Το έχτιζαν όλη μέρα και το βράδυ έπεφτε, ώσπου κάποιος, κάπου, πρότεινε την θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα και το χτίσιμο αυτής στα θεμέλια. Την περίοδο αυτή διαβάζω το σπουδαίο best seller του Ίβο Άντριτς, “Το γεφύρι του Δρίνου”. Κι εκεί, παρόμοιοι μύθοι και δοξασίες. Το προτείνω ανεπιφύλακτα, σε μία εποχή που η ανάγνωση αρκείται σε scroll down σε τηλέφωνα σε άρθρα των sites ή σε σύντομα posts. Απαιτείται άπλωμα σκέψης.
Περί ανάγνωσης, λοιπόν και αφού πριν δυο βδομάδες έγραψα για το παιχνίδι, του Άρη, με την φωτιά στην Κρήτη, μεσολάβησε το μικρό… έγκαυμα με τον Ατρόμητο, στο Κλεάνθης Βικελίδης. Αυτή την φορά, αγγίξαμε τα κάρβουνα. Παρόλα αυτά δεν καήκαμε, εκ νέου. Η ασφάλεια των εκρηκτικών πρώτων ημιχρόνων και στα δύο παιχνίδια που προηγήθηκαν, δημιούργησε και έφερε νίκες. Η κάθετη πτώση και στα δύο ματς στα δεύτερα “σαρανταπεντάλεπτα” αντί να θορυβήσει, δημιούργησε μία ψευδαίσθηση ανωτερότητας. Για να είμαι ακριβής, η αγωνιστική συμπεριφορά των πρώτων 30 λεπτών, στο “Αθανάσιος Διάκος” ήταν σχεδόν ύβρις. Αλαζονική, άνευρη, αφ’ υψηλού.
Αν δεν φαντάζεσαι φωτιές…
… με κάρβουνα μην παίζεις. Ο στίχος το λέει, όχι εγώ. Το πάθημα δεν έγινε μάθημα, ούτε την πρώτη, ούτε την δεύτερη φορά. Το παραπλανητικό αποτέλεσμα έφερε την ψευδαίσθηση. Επειδή, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, τα γεγονότα δεν προκύπτουν τυχαία και ξαφνικά, αυτή την φορά η υπεροπτική προσέγγιση, η “έλα μωρέ, θα βάλουμε γκολ και θα πάρουμε το ματς” αντιμετώπιση, έφερε ένα πρώτο ημίχρονο όπως τα δύο δεύτερα των αγώνων που προηγήθηκαν. Δεν είμαι δημοσιογράφος να λαϊκίζω αναλόγως του αποτελέσματος. Όφειλε να έχει ερωτηθεί ο Τερζής στα δύο προηγούμενα παιχνίδια για τα κάκιστα ημίχρονα της ομάδας. Όφειλε ο ίδιος και οι συνεργάτες του να το έχουν εντοπίσει. Όφειλαν οι παίχτες να έχουν την συγκέντρωση, την αποφασιστικότητα και την αγωνιστικότητα που απαιτούνται, από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό, απέναντι στον μεγαλύτερο ή μικρότερο αντίπαλο, για να κερδίσουν πράγματα στο γήπεδο. Τίποτα δεν έρχεται μόνο του. Ένα παραπάνω όταν κατόρθωσες να μην έχεις 3 σερί νίκες ως τον Μάρτιο. Δεν δικαιούσαι να έχεις βεβαιότητες.
Δεν μου φταίνε τα πρόσωπα, παρά τα ανεπίτρεπτα λάθη τους. Ενκουλού, Γκρέι οι εύκολοι στόχοι αυτής της εβδομάδας. Ανά περιόδους ή ανά αγώνες, όλο και κάποιος έβγαινε στον τάκο. Παίχτης; Προπονητής; Λίγη σημασία έχει. Ο Άρης κάηκε γιατί παίζει με κάρβουνα εδώ και 3 βδομάδες, ως συμπεριφορά συνόλου. Δεν χτίζει νοοτροπία και αυτοπεποίθηση με τις νίκες του, πιθανότατα δεν δουλεύει τις ατέλειες, δεν (συ)ζητείται η αυτοσυγκέντρωση και η απαιτούμενη προσήλωση. Στο πρώτο γκολ, 2 αντίπαλοι εναντίον 5 παικτών μας, όχι μόνο βρίσκουν πάσα ακριβείας χωρίς να παρενοχλούνται, αλλά υπάρχει αμυντική αδράνεια και ατομική ευθύνη τουλάχιστον δύο παιχτών μας. Μπράμπετς και Ετέμπο, συγκεκριμένα.
Στο δεύτερο, καίγεται μόνος του ο Ενκουλού με όσα απίθανα κάνει. Φωτιά στα μπατζάκια μας, που λένε. Κι όμως, η μοίρα σου δίνει γκολ που δεν δικαιούσαι στο άθλιο διάστημα του πρώτου ημιχρόνου. Ο κακός, χτες, Τσέχος στόπερ παίρνει ασίστ του συμπατριώτη του Νταρίντα που, με τον Οντουμπάγιο και τον Κουέστα διασώθηκαν απ’ το ναυάγιο. Γκολ και είσαι ζωντανός. Ξέρεις πως θα είσαι καλύτερος στο δεύτερο. Πιο κάτω δεν πήγαινε, εξάλλου. Με διαφορά το χειρότερο μισό αγώνα, όλης της σαιζόν. Κι όμως…
Στην γη του μαρτυρίου
Σκάρτος, ένας χρόνος έχει περάσει απ’ το παρολίγον εγκεφαλικό που πήγα να πάθω πέρσι, με αφορμή το αλησμόνητο παιχνίδι κυπέλλου στο ίδιο γήπεδο. Εκεί που, ξέρεις ότι, όταν προηγείσαι κερδίζεις. Εκεί που, ξέρεις πως, αν κερδίσεις πέναλτι κατέβασε καλύτερα κανένα κουτί με χάπια, να μουδιάσεις! Καπνίδης, Γκάμα, Καμαρά. Στην παρέα μας λέγαμε πως αν είναι να πάρουμε κάνα πέναλτι σε τίποτα καθυστερήσεις, καλύτερα να μην σφυριχτεί. Η ηλικία είναι πολύ κρίσιμη για συγκινήσεις!
Τρεις φάσεις για γκολ στο, προφανώς, καλύτερο δεύτερο μέρος. Κεφαλιά ο Ματέο άουτ ξυστά. Γκρέι και Λάζαρος χαμένα… πέναλτι. Φάσεις που απαγορεύεται να χάνονται, εσύ τις χάνεις Άρη. Μόνος σου γκρεμίζεις οτιδήποτε παλεύεις να χτίσεις, σε μία σαιζόν ούτως ή άλλως κακότεχνη. Στο “Αθανάσιος Διάκος”, συμπτωματικά, συμβαίνει το γκρέμισμα αυτό, για δεύτερη χρονιά στην σειρά. Μόλις δεύτερη νίκη της γηπεδούχου, χωρίς να μπορούμε εμείς να κερδίσουμε 3ο σερί παιχνίδι. Ε, δεν θέλει και πολλή προσπάθεια για να μεταφραστεί η εξέλιξη της χρονιάς που μας βρίσκει λίγο κάτω, λίγο πάνω με τον Βόλο, ανά αγωνιστική.
Ψυχραιμία
Μένει ένα παιχνίδι ακόμα για να κλείσει η κανονική περίοδος. Το, ούτως ή άλλως, στραβό κλίμα δεν πρέπει να φαγωθεί απ’ τον γάιδαρο, κοινώς τον γνωστό… δήμαρχο. Κερδίζεις τρία παιχνίδια, συγκεκριμένα το εντός με Π.Α.Σ. Γιάννενα και τα 2 με Βόλο και πετυχαίνεις τον ελάχιστο, μεν, στόχο δε. Για τα υπόλοιπα, την εικόνα του αγωνιστικού χώρου που επεξηγεί την νοοτροπία πέριξ αυτής, δηλαδή την απειθαρχία, απαιτούνται αλλαγές με πλάνο, ψυχραιμία και εμπιστοσύνη στους γνώστες του αντικειμένου. Τους επαγγελματίες, δηλαδή. Την μοίρα όποιου εμπιστεύεται… σταθμάρχες, δυστυχώς, την βλέπουμε στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.
Ο επίλογος
Μπασκετικός ήταν ο επίλογος της Κυριακής. Στις 12 παρά 7 λεπτά το βράδυ, η πολυθρύλητη Βάσω Τσαρούχα, ο θηλυκός Τάσος (ο) Κάκος κέρδισε, για ακόμα μία φορά, τα δικά της λεπτά αποθέωσης. Τα λόγια στερεύουν. Οι καρικατούρες δείχνουν να θριαμβεύουν σε αυτό τον τόπο.
ΥΓ: Δύσκολα θα αλλάξει η ψυχοσύνθεσή μου. Η αγάπη μου για τον Άρη νιώθω πως είναι το ελάχιστο, τέτοιες στιγμές. Μίλησα με τον Γιώτη, λίγες μέρες πίσω. Γνωριζόμαστε απ’ τα τσιμέντα του Χαριλάου, από αρχές των 90’s. Για μία λεπτομέρεια δεν πήρε το γνωστό ιντερσίτι. Οι λεπτομέρειες που μας κρατάνε, ακόμα, στα πόδια μας.
Κουράγιο σε κάθε άνθρωπο που βασανίζεται. Απλώστε το χέρι όπου μπορείτε και στηριχτείτε, ο ένας με τον άλλο.
Δευτέρα, 6 Μαρτίου 2023
“ο… Χιούι”
