Τη δική τους τοποθέτηση κάνουν οι οργανωμένοι οπαδοί για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ομάδα στο ποδόσφαιρο. Οι “ύφαλοι να μη γίνουν σκόπελοι” αναφέρει χαρακτηριστικά στο σάιτ του ο Super 3.
Aναλυτικά:
“Δεν είναι παρά κοινό μυστικό ότι ο ΑΡΗΣ ουσιαστικά οργανώθηκε από το μηδέν τα τελευταία χρόνια, σ’ όλα τα επίπεδα, εκτός από το οπαδικό, το οποίο εδώ και χρόνια πρωτοπορεί. Οργανωτικό, διοικητικό, παραγοντικό, επικοινωνιακό, εμπορικό, γηπεδικό, εγκαταστάσεων, υποδομών κλπ.
Ο απαξιωμένος, γυμνός σ’ όλες τις συνιστώσες του, ενδοτικός και βολικός ΑΡΗΣ, εκ βάθρων ανατράπηκε και αντικαταστάθηκε από ένα νέο ΑΡΗ, έναν ΑΡΗ που βήμα-βήμα στόχευε στην κορυφή και στην καταξίωση. Άλλωστε αυτό είναι κάτι για το οποίο ο κάθε Αρειανός που συμμετείχε στην προσπάθεια, πρέπει να αισθάνεται τόσο υπερήφανος, όσο και συνυπεύθυνος.
Στην πορεία αυτή τέθηκαν κάποιες αρχές, κάποιες προτεραιότητες, κάποιοι στόχοι. Αρχές, όπως αυτή της ανένταχτης και ανεξάρτητης λειτουργίας του Συλλόγου, μακριά από παράκεντρα και παράγκες, παρέμειναν, παραμένουν και θα παραμείνουν αδιαπραγμάτευτα αμετάβλητες.
Προτεραιότητες όπως αυτή της αγωνιστικής, εμπορικής, επικοινωνιακής «ανάστασης» του Συλλόγου παραμένουν ψηλά, με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Στόχοι επιτυγχάνονται, για άλλους η προσπάθεια συνεχίζεται. Πρωταρχικός στόχος (πρέπει να) παραμένει η σταδιακή ανοδική πορεία του ΑΡΗ, ώστε κάθε χρονιά να έχει αφετηρία τα κεκτημένα της προηγούμενης.
Στην ίδια πορεία, προφανώς κάποια πράγματα υποεκτιμήθηκαν, κάποιοι ρόλοι, κάποιες σχέσεις, κάποιες απαιτήσεις. Προσπεράστηκαν μέσα στην πίεση, ξεχάστηκαν στη διαδρομή. Οι απαιτήσεις όμως και οι προσδοκίες του Συλλόγου δεν σταματάνε. Αντιθέτως, αυξάνονται, ορθώς, διαρκώς.
Σίγουρα όμως δεν λειτουργούν όλα έτσι όπως θα έπρεπε στο Σύλλογο. Και φυσικά αυτή η διαπίστωση δεν αφορά και δεν βαραίνει την παρούσα ή την προηγούμενη ή την πιο προηγούμενη διοίκηση αποκλειστικά. Βαραίνει όλες τις διοικήσεις, βαραίνει όλες τις δομές και συνιστώσες του ΑΡΗ, βαραίνει όλους όσους περιλαμβάνει αυτό το οικοδόμημα, αυτή η οικογένεια που λέγεται ΑΡΗΣ.
Σαν μια θάλασσα με υφάλους. Όσο η φουσκοθαλασσιά παραμένει, οι ύφαλοι (οργανωτικές δυσλειτουργίες του οικοδομήματος που λέγεται ΑΡΗΣ… και τονίζουμε την συγκεκριμένη λέξη για να καταδείξουμε ότι κανείς δεν άμοιρος ευθυνών) κρύβονται καλά, δεν ενοχλούν, δεν είναι επικίνδυνοι, δεν προκαλούν, δεν διακόπτουν την πορεία, δεν απειλούν με καταστροφές.
Όταν η θάλασσα κατεβαίνει όμως (όσο δηλαδή αυξάνει ο ανταγωνισμός, αυξάνονται οι προσδοκίες-απαιτήσεις και μειώνονται τα περιθώρια λάθους), οι ύφαλοι γίνονται ολοένα και πιο επικίνδυνοι και τελικά γίνονται σκόπελοι. Εκεί πλέον είναι ορατοί και πρέπει να τους αντιμετωπίσεις. Να τους αποφύγεις ή να τους απομακρύνεις. Αλίμονο αν σου φράξουν το δρόμο.
Καθώς το ποδόσφαιρο είναι μια συνεχής προσπάθεια την οποία απαγορεύεται να σταματήσεις, αν δεν προνοήσεις θα τσακιστείς, αργά ή γρήγορα. Θα επιστρέψεις και πάλι στις χαμηλές προσδοκίες, στη μετριότητα, στην νοοτροπία του «πάμε και ότι καλύτερο προκύψει».
Αν οι στόχοι του ΑΡΗ περιορίζονταν απλά σε μια καλή αγωνιστική παρουσία και ότι καλύτερο προκύψει – από έξοδο στην Ευρώπη το μέγιστο, μέχρι… σωτηρία (!) το ελάχιστο – τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά, όπως τότε που ένα «τριγωνάκι» ή μια πάσα με τακουνάκι ήταν ικανά να μας θωπεύσουν τα «βασανισμένα» ματάκια μας και να ηρεμήσουν το κουρασμένο από τους αγώνες οικονομικής και αγωνιστικής επιβίωσης μυαλό μας, τότε που οι απαιτήσεις και οι στόχοι ήταν σαφέστατα πολύ μικρότεροι αμφότεροι και οι προτεραιότητες διαφορετικές.
Όμως δεν είναι έτσι, δεν μπορεί πλέον να είναι έτσι, απαγορεύεται για τον ΑΡΗ να είναι ξανά έτσι η νοοτροπία και οι απαιτήσεις. Θα πληρώσουμε το τίμημα των εξαρχής υψηλών απαιτήσεων και θα μάθουμε και θα μάθουνε πλέον όλοι να ξυπνάμε και να ξυπνάνε και να κοιμόμαστε και να κοιμούνται μ’ αυτήν την πίεση.
Θα εντοπίσουμε ό,τι υποεκτιμήσαμε και παραβλέψαμε σ’ αυτήν την πορεία αναγέννησης του ΑΡΗ και θα το διορθώσουμε, ό,τι κι αν είναι αυτό, ακόμη κι αν αγγίζει απλά νοοτροπίες ή ακόμη κι αν περιλαμβάνει ανθρώπους και συμπεριφορές. Σ’ ό,τι δεν δώσαμε την δέουσα σημασία, ό,τι δεν αλλάξαμε, θα το αλλάξουμε. Και μαζί μ’ αυτά, θ’ αλλάξουμε κι εμείς. Όλοι.
Ο καθένας καλείται απ’ το δικό του μετερίζι να κάνει ό,τι μπορεί, μ’ οποιονδήποτε κόπο και όσες θυσίες απαιτούνται, ώστε ν’ απομακρυνθούν μια και καλή οι σκόπελοι και οι ύφαλοι. Είναι απλά καθήκον όλων να μην βαλτώσει και πάλι το «καράβι» που με τόσους αγώνες ξεκόλλησε από τη λάσπη.
Κανείς δεν μπορεί να αυτοεξαιρέσει τον εαυτό του από τις υποχρεώσεις του που αυτονόητα προκύπτουν από την ιδιότητα και μόνο του μέλους της οικογένειας του ΑΡΗ, είτε βρίσκεται στην κερκίδα, στα γραφεία, στον πάγκο ή στον αγωνιστικό χώρο…
Ο χρόνος πιέζει, οι απαιτήσεις το ίδιο…”
