Ακολουθεί “σεντόνι” και προκαταβολικά απολογούμαι!
Τα όσα γράφονται εδώ, φυσικά και, δεν αποτελούν ευαγγέλιο αντικειμενικότητας ή αλήθειας, παρά μόνο τις δικές μου, “προσωπικές αλήθειες” που αν και τέτοιες δεν παύουν να είναι πολλές φορές… λάθος! Αυτό, γιατί μεσολαβεί το συναίσθημα για τα κιτρινόμαυρα του Άρη, το οποίο έγινε πάθος, πλέον είναι ώριμο, αλλά δεν παύει να έχει την υποκειμενική ματιά. Είναι, λοιπόν, το προσωπικό απόσταγμα της τριβής με τον Σύλλογο που έχω εθιστεί, έχω κλάψει, έχω γελάσει, έχω φωνάξει “γκοοοόχι ρε #€&@” αλλά και “γκόοοοολ” και ένιωσα το λαρύγγι να βγαίνει έξω!
Αν και ο Άρης είναι σύνολο και υπάρχει η μεγάλη ναυαρχίδα του Αυτοκράτορα, τον οποίο, ίσως και εσκεμμένα, παραμελώ, συνεχίζουμε με τα του ποδοσφαίρου. Το όπιο του λαού, ακριβώς γιατί έχει θρησκευτική προσέγγιση σε αυτό κάποιος, γεγονός που αποδεικνύεται ποικιλοτρόπως. Έτσι, δικαιώνεται εν μέρει ο Κάρολος και εδώ!
Να… Pressaris το μυαλό
Πολλές φορές και περνώντας τα χρόνια, θέλω να γράφω για το πώς βλέπω τα παιχνίδια, καθαρά αγωνιστικά ή πως ακούω να αναλύουν τόσο άνθρωποι του χώρου που σέβομαι, όσο και (συν)οπαδοί με καθαρή ματιά και ευτυχώς έχω τέτοιους κοντά μου.
Παρόλα αυτά, να, μπαίνει ο διάολος Μεγάλη Σαρακοστή μέσα μου, με όσα ακούω ή διαβάζω εδώ κι εκεί. Και φανταστείτε, χωρίς κοινωνικά δίκτυα και λοιπά να τηγανίζουν τον εγκέφαλό μου. Άρα, κατανοώ την δυσκολία διαχείρισης συναισθημάτων κάποιων που του πρεσάρουν (καμιά σχέση με το Pressaris, ίσα ίσα) το μυαλό.
Στην εποχή των σκιών, λοιπόν. Σε αυτή καλείται να παίξει ο Άρης. Βέβαια, συχνά καλείται και να… απολογηθεί, όπως συμβαίνει και αυτό τον καιρό. Πολλοί ρωτάνε και ανησυχούν, κατά τον ποιητή της κερκίδας και αρκετοί τσιμπάνε. Συνήθως, οι τελευταίοι είναι οι εραστές του αποτελέσματος της μίας μέρας, πολύ συχνά είναι θαμώνες των γκρουπ, σπάνια θα τους δεις στην κερκίδα, πλην μεγάλων επιτυχιών. Επειδή είναι συνοπαδοί, οκ με διαφορετική κουλτούρα, δεν θα με χαλάσει η ιδέα να είμαστε όλοι μαζί, αγκαλιά και δακρυσμένοι, κάνοντας τον Πύργο τον Λευκό να μετακινηθεί, τον άλλο μήνα. Όμως, ως τότε, έχουμε καιρό…
Χήρες και παντρεμένες
Στο τώρα, ξανά. Και λίγο παραπίσω. Ο Άρης βόλευε έτσι όπως ήταν, για χρόνια, για δεκαετίες. “Ζούσε” στα σκοτάδια του. Τυφλός, ανίκανος να δει. Και αυτό είναι πολύ βολικό για τις σκιές τριγύρω του. Απέναντι, αλλά και κοντά του. Τον σκουντούσαν, τον δάγκωναν, τον χτυπούσαν, τον χλεύαζαν. Όταν, μετά από μια ίσως και δυο γενιές χαμένες έδειχνε να ανοίγει τα μάτια του και να βλέπει φως, το εύκολο για τις σκιές ήταν να του θολώσουν το νου.
“Οι σκιές δεν αγαπάνε, γιατί δεν έχουνε ψυχή”, κατά τον στίχο. Αντιθέτως, θέλουν να βγάλουν την δική σου….
“Είσαι σε αυτό το άρμα”, “τώρα είσαι σε εκείνο”, “σε σφυρίζουν, ευνοείσαι, δεν το βλέπεις;”, “ξύπνα”, κάποια από τα σχόλια και τις “φιλικές” παραινέσεις. Καπάκι, άρχισε άλλο αφήγημα. Έτυχε, πριν 5-6 χρόνια, με γνωστό μου, οπαδό ομάδας της πόλης που “κλαίγονταν φτωχή, κλαίει και πλούσια”, κατά το “κλαιν οι χήρες κλαιν και οι παντρεμένες”, να μου πει πως:
“Θα βαρέσει κανόνι ο δικός σας. Δυνατή η πληροφορία, να ξες”.
Έκανα πως τον άκουγα. Να πω την αλήθεια, είπα ένα “ρε λες;”, μέσα μου. Γνωστό πως “όποιος καεί απ’ τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι” κι εμείς από εγκαύματα άλλο τίποτα. Ντεμέκ μπασμένος, insider μυρωδιάς, σε στέκια και χρώματα αντιπαθητικά. Δεν απάντησα. Είπα, απ’ τις λίγες φορές στην ζωή μου, πως θα κάνω υπομονή. Σοφή επιλογή η σιωπή. Είπε και τα κλασικά, για άρματα, λιμάνια και τέτοια. Βέβαια, με καθαρή σκέψη ήξερα ήδη πως μας βγήκε ο αδόξαστος για να ανέβουμε, με κυνήγι κάθε μορφής και πως αν ισχύουν τέτοια έργα σε κάποιους, αυτοί είτε δεν πέφτουν ποτέ, είτε παίρνουν τρόπαια υπό το βλέμμα του “μισητού εχθρού” να χαμογελάει. Το γνωστό και ως “χοχοχο”!
Το σοφό ντουβάρι
Ο ίδιος ήταν εκ των παρόντων σε άλλο γήπεδο της πόλης, κάποτε και έβριζε παίχτη του, που σκόραρε. Μου το έχει εκμυστηρευτεί. Άξιος συνεχιστής των 27+ προγόνων του, του Βόλου. Πιστός στις δηλώσεις του μετέπειτα προπονητή του, αλλά τότε παίχτη του, τωρινό πρόεδρο της ομάδας της καρδιάς του, του γνωστού και ως Άγγελου στα τέλη των 70’s, όταν στον Πειραιά άνοιξαν… πόρτες και παράθυρα. Οι δηλώσεις κι άλλου παλαίμαχου, σχωρεμένου πλέον, παίχτη τους για το πρωτάθλημα του 85 γνωστές στο πανελλήνιο, εξαφανισμένες στην πόλη. Την πόλη του Μεγάλου Αλεξάνδρου, όχι του άλλου, με το καφενείο στον Πειραιά και τις γνωστές, επίσης, δηλώσεις. Μην τα πιάσουμε όλα. Δεν έχει τελειωμό. Τίμιος ο ρουφιάνος, σε τελική, ανάλυση, που θα έλεγε και ο τίτλος κάποιου βιβλίου του μέλλοντος.
Μεσολάβησαν πολλά από τότε που τα έλεγα με τον μυρωδιά έως σήμερα. Αλύπητο κυνηγητό, απαγορεύσεις μεταγραφών, μειώσεις βαθμών, χρέη δεκαετιών, Λασκοφντουρμισάηδες, Ε.Π.Ο., μέπο, ξέπο. Αφορμή ένα 4-2, αιτία η αγωνιστική ανάταση του Άρη. Την ίδια ώρα, αγκαλιασμένοι σύμμαχοι την είχαν σηκωμένη (την εξυγίανση) και έτοιμη την μοιρασιά!
Όπως έγραφε, όμως και σε έναν τοίχο κάπου στην Ιασωνίδου:
“Αναμεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια δεν έχουν, τα καργ€#λια”. Δεν το λέω εγώ. Το σοφό ντουβάρι το γράφει. Έτσι, όπως συχνά συμβαίνει, γυρίσαμε στα κλασικά, εικονογραφημένα, στα “κράτη των Αθηνών”, στα στραβά στόματα, σε λησμονημένες πατρίδες, επαναστάσεις και τα ρέστα.
Θυμήθηκα την Βάσια Τριφύλλη, με τον κλαρινογαμπρό. “Ρε μ@#€&α, δεν χαλάνε οι φιλίες για κόμματα” και τα γνωστά.
Τα δάκρυα των κροκόδειλων και η ουρά της αλεπούς
Την ίδια ώρα, μέσα προηγούμενης δεκαετίας, ένα πράσινο δάκρυ έτρεχε σε αρθρογραφίες, λίγο νοτιότερα με επωδό το: “Ο σύλλογος που τράβηξε τόσα “!
Γελάνε τα γκαζόν και οι Καλατράβες και κλαίνε στην Κόρινθο, στην Πιερία, στην Δράμα, στην ιστορική Ριζούπολη, μεταξύ άλλων, για όσους έχουν καλή μνήμη. Κροκόδειλοι, κανονικοί. Ίδιο χρώμα. Θυμήθηκα συμμαχίες και φράγκα και κότερα, διαφημίσεις ως και σε κάλτσες, δανεικούς να πηγαινοέρχονται, αλλά κι εκεί ήταν η κάρτα στο 3′ και ο Άρης έφταιγε. Θυμήθηκα και επόπτες Θαλάσσηδες, και ΒυντροΧαβίτους με ρεύμα, έφερα στην μνήμη το πώς θα εξυφαίνονταν το έργο για να μην πέσουν, όπως συνέβη πχ με τον Ηρακλή παραδίπλα, ενώ οι μπαγλαμάδες με τους… μπουζούκηδες έπαιρναν το ένα σφύριγμα πίσω απ’ το άλλο και οι τίτλοι για “μωρά θαύματα” κοσμούσαν στήλες “έγκριτων”.
Γράφω “έγκριτος” και μοιραία πάει το μυαλό στον κοντό στην αυτοαποκαλούμενη νομική διάνοια. Στην αλεπού, η μάλλον στην… ουρά της! Όλοι οι παραπάνω μιλάνε για εμάς, έπιασε τον Άρη και αυτός στο στόμα του, πολύ πρόσφατα. Αν εξαιρέσουμε ανεξιχνίαστες υποθέσεις, με Μερσεντές ιδιοκτητών που οδηγούν μπράβοι άλλων, “αιωνίων”, έχει πλάκα ο τύπος που θυμίζει την παροιμία που λέει πως “την κοντής… της φταίνε οι τρίχες”. Δεν θα αναφερθώ σε “Ρονάλντο του κάμπου” που είδαμε να περνάνε με σλάλομ τον μισό αντίπαλο, στην φιέστα του και πληρώνουν καλά όποιον πόνταρε στο γιγάντιο 1,35. Θα τον συμβουλέψω, μόνο , να ξεσκονίσει εγκυκλοπαίδειες της νομικής, τώρα που θα έχει πολλή δουλειά με την μισή κερκίδα άσβερκων αλλά και σβέλτων μικρότερων να βλέπουν τον κόσμο ριγέ.
Αυτές είναι κάποιες απ’ τις σκιές και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Αυτοί προσπαθούν να ρίξουν σκιά και λάσπη στον Άρη, την μόνη στα χρονικά (κατ’ αυτούς) εξαρτώμενη ομάδα που δεν πήρε τίποτα εδώ και πάνω από μισό αιώνα, πλήρωσε κάθε μ@#€&ία της στο πολλαπλάσιο και τώρα έχει μπροστά της μία ευκαιρία να τους χαλάσει την σούπα.
Δεν περιμένω να μας αγαπήσουν, ξαφνικά. Οι σκιές δεν αγαπάνε, είναι γνωστό και χιλιοειπωμένο, τα είπαμε παραπάνω. Περιμένω συσπείρωση σε μας, όσο πλησιάζει η μέρα διεκδίκησης στόχου και η ομάδα, με αυτούς που είναι γνώστες και επιφορτισμένοι για την δουλειά αυτή, να προετοιμάζεται, σωματικά και πνευματικά. Περιμένω να διορθώσει πράγματα όλο το team, καθώς οι εμφανίσεις σε Καραϊσκάκη και Φιλαδέλφεια ήταν όντως κάκιστες. Αντιθέτως, για όσους θέλουν να δουν και δεν έχουν τσίμπλες από ανοιξιάτικες ιώσεις, οι δύο τελευταίες εντός ήταν πολύ καλές. Πάντα, τηρουμένων των αναλογιών και των δεδομένων, τα οποία λένε πως, δυστυχώς, στο πρωτάθλημα χάθηκαν νωρίς οι οποίοι στόχοι.
Κάποιοι, βέβαια, σκιές και αυτοί, εντός αυτή τη φορά αφήνουν μομφές. Προφανώς πρέπει, για αυτούς, η ομάδα να “σπάσει τα πόδια της”, παίζοντας στο όριο, στα κόκκινα. Δεν το λένε ούτε αυτό, όμως. Αντίθετα, αν και πτωχευμένοι απ’ την ενασχόλησή τους με τον Σύλλογο και όσα “κατάφεραν” έμαθα πως γράφουν πως “τους λείπει ο Άρης που έμαθαν”! Προφανώς, εννοούν αυτόν που είχε τα μάτια κλειστά, χωρίς κανέναν στόχο, που βόλευε ή έχουν μπερδέψει την μπάλα με το μπάσκετ.
Είπα μπάσκετ… Με στεναχωρεί το φινάλε και ειδικά παιχνίδια όπως με τον Κολοσσό, τον αγαπάω όμως τον Αυτοκράτορα. Εκεί, όντως, έρχονται στιγμές που θέλω να πω πως “άλλον Άρη μάθαμε”, όμως κατανοώ και στηρίζω.
Αντί επιλόγου
Αγώνας σήμερα. Κασκόλ, γήπεδο, κιτρινόμαυρα, φωνή. Χειρότερος αντίπαλος ο εαυτός σου. Νομός, άγραφος, διαχρονικός. Πάμε ρε Αρειανάρα!
Τετάρτη, 24 Απριλίου 2024
“ο Χιούι”
