Για να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα στο NBA χρειάζεσαι μια δυνατή βασική πεντάδα. Κατά τη διάρκεια μιας σεζόν κάθε ομάδα αναπτύσσει τη δική της χημεία μέσα στο παρκέ, χρησιμοποιώντας τα συστήματα και τους παίκτες που θα την βάλουν σε θέση ισχύος.
Όλα αυτά τα χρόνια οι λάτρεις του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ στον κόσμο είχαν το προνόμιο να απολαύσουν μερικές εξαιρετικές πεντάδες που άφηναν τα διαπιστευτήρια τους κάθε φορά που πατούσαν το πόδι τους στο παρκέ. Μεγάλες ομάδες που έμειναν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη των αμέτρητων τηλεθεατών που παρακολουθούσαν τα παιχνίδια από την τηλεόραση, αλλά και αυτών που τους «χάζευαν» από κοντά.
Με τόσους πολλούς σούπερ σταρ να αλλάζουν ομάδες στο σύγχρονο ΝΒΑ , είναι σίγουρο πως οι απολαυστικές παραστάσεις που προσέφεραν ομάδες του παρελθόντος μπορεί να μην είναι πλέον απλώς μια μακρινή ανάμνηση. Η απόφαση του Κέβιν Ντουράντ να μετακομίσει στο Γκόλντεν Στέιτ, ίσως είναι ένα βήμα για να δημιουργηθεί άλλη μια ικανότατη πεντάδα (Κάρι-Τόμσον-Ντουράντ-Ιγκουοντάλα-Γκριν). Το small-ball θα είναι στα καλύτερα του, αν ποτέ ο Στιβ Κερ επιστρατεύσει ταυτόχρονα αυτούς τους πέντε κυρίους.
Πάμε λοιπόν να μετρήσουμε αντίστροφα για να αποκαλύψουμε τις πεντάδες που προκαλούσαν τρόμο στους αντιπάλους τους πριν καν αρχίσει ένα παιχνίδι.
10. Μαϊάμι Χιτ (2010-11)
Η ταυτόχρονη συνύπαρξη των Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Ουέιντ και Κρις Μπος έκαναν τη συγκεκριμένη ομάδα ακαταμάχητη, κυρίαρχη, υπερηχητική. Εκείνη την εποχή αυτοί οι τρεις κύριοι άνηκαν στη λίστα με τους 10 καλύτερους παίκτες στο NBA.
Πολλοί άνθρωποι κατέκριναν τον τρόπο που ο «βασιλιάς» άφησε τους Καβαλίερς για να πάει στους Χιτ. Το περιβόητο «decision» δεν μπορεί να ξεχαστεί από κανέναν. Η απόφαση αυτή έκανε του φιλάθλους των Καβς να νιώθουν προδομένοι, κάτι που είχε σαν αποτέλεσμα να κάψουν τις φανέλες του μεγάλου τους ηγέτη.
Παρόλα αυτά, η μετακίνηση αυτή έφτιαξε μια καταπληκτική ομάδα που μοίραζε θέαμα κάθε φορά που πατούσε το πόδι της στο παρκέ. Ένα σύνολο που άφησε τη σφραγίδα του στο άθλημα για μια τετραετία. Ο Λεμπρόν αποτελούσε τον ηγέτη, ο Ουέιντ ήταν ο μεγάλος αρχηγός και ο Μπος λογιζόταν ως η ποιοτική λύση μέσα στο καλάθι που μπορούσε να εκθέσει τον οποιονδήποτε αντίπαλο. Ειδικά οι δύο πρώτοι έφτασαν τη μεταξύ τους συνεργασία σε άλλο επίπεδο, καθώς βρισκόντουσαν με κλειστά μάτια. Μπορεί να μην πήραν πρωτάθλημα εκείνη τη χρονιά, αλλά έκτισαν τις βάσεις για την κυριαρχία τους τα επόμενα χρόνια, οπού κατέκτησαν δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα.
Για την ιστορία, οι άλλοι δύο της βασικής πεντάδας ήταν ο Μάριο Τσάλμερς και ο Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας.
9. Ντιτρόιτ Πίστονς (1991-92)
Είχαν το παρατσούκλι «bad boys» και όχι άδικα. «Τιμωρούσαν» κάθε παίκτη που επιχειρούσε κάποια διείσδυση προς το καλάθι. Η άμυνα τους πραγματικά δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως «έσπαγε κόκκαλα». Μεγάλος πρωταγωνιστής για το Ντιτρόιτ ήταν ο Αϊζάια Τόμας.
Σπουδαίες λύσεις έδινε ο Τζο Ντούμαρς (ένας από τους πιο υποτιμημένους παίκτες στην ιστορία του NBA) και ο βασικός small forward της ομάδας, Ορλάντο Γούλντριτζ.
Κάτω από τα καλάθια δέσποζαν οι Ντένις Ρόντμαν και Μπιλ Λαϊμπίρ. Ο πρώτος ήταν ένα από τους κορυφαίους ριμπάουντερ της λίγκας. Ο δεύτερος αποτελούσε τον πιο σκληρό παίκτη του Ντιτρόιτ. Έπαιζε το ρόλο του εμψυχωτή μέσα στο γήπεδο και είχε αναλάβει να κάνει όλη τη βρώμικη δουλειά. Ασταμάτητο trash-talking και αμέτρητες αγκωνιές για να τον αισθάνονται καλύτερα οι προσωπικοί του αντίπαλοι.
Τα «πιστόνια» εκείνης της εποχής ήταν η προσωποποίηση της σκληράδας και της αμυντικής προσήλωσης. Κανείς δεν θα ήθελε να τους έχει απέναντι σε ένα ματς που διακυβεύονται πολλά. Τα «bad boys» έβρισκαν πάντα τους τρόπους να προκαλέσουν εφιάλτες στην αντίπαλη ομάδα.
8. Σαν Αντόνιο Σπερς (2002-03)
Η βασική τους πεντάδα είχε αναπτύξει χημεία που σπάνια συναντάς σε οποιοδήποτε γήπεδο. Ο σέντερ της ομάδας, Ντέιβιντ Ρόμπινσον βρισκόταν μια ανάσα πριν συνταξιοδοτηθεί, αλλά πήρε υπό την καθοδήγηση του τον-άπειρο τότε-Τιμ Ντάνκαν και τον έκανε all-star παίκτη. Ο «Timmy» χρωστάει πολλά στον «ναύαρχο», γιατί είναι ο άνθρωπος που του έμαθε τα μυστικά της θέσης.
Οι υπόλοιποι που συμπλήρωναν την βασική πεντάδα ήταν ο Μπρους Μπόουεν, ο Στίβεν Τζάκσον και βεβαίως ο Τόνι Πάρκερ. Ο πρώτος αποτελούσε έναν από τους πιο προσηλωμένους και βρώμικους αμυντικούς του πρωταθλήματος. Ο Τζάκσον πρόσφερε πολλά στον κόουτς Πόποβιτς με το μυαλωμένο παιχνίδι του , ενώ ο Γάλλος πλέι-μέικερ οργάνωνε με υπέροχο τρόπο το παιχνίδι των «σπιρουνιών». Ήταν ο μαέστρος της αρμάδας που πήρε το πρωτάθλημα του 2003.
Εκείνο το δαχτυλίδι έβαλε τα γερά θεμέλια που χρειαζόταν η ομάδα του Πόποβιτς για να πρωταγωνιστήσει τα επόμενα χρόνια. Οι Τεξανοί είναι το κλασσικό παράδειγμα ομάδας που αυτό που εμφανίζουν στο γήπεδο, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την εξαιρετική δουλειά του προπονητή τους.
7. Μπόστον Σέλτικς (2007-08)
Ο Ντάνι Έιντζ (επί χρόνια general manager των Σέλτικς και παλιός τους παίκτης) είναι υπεύθυνος για την δημιουργία μιας «Big Three», πριν κάνει την εμφάνιση της εκείνη των Μαϊάμι Χιτ τη σεζόν 2010-11. Το 2007, οι «κέλτες» απέκτησαν τον καλύτερο σουτέρ στην ιστορία του ΝΒΑ, τον Ρέι Άλεν και έναν από τους πιο εμβληματικούς «ψηλούς» στην ιστορία του αθλήματος, τον Κέβιν Γκαρνέτ.
Αυτές οι δύο προσθήκες σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στη Βοστώνη βρισκόταν ήδη ο εκπληκτικός σκόρερ που άκουγε στο όνομα Πολ Πιρς, οδήγησαν την ομάδα του Ντοκ Ρίβερς στο 17ο πρωτάθλημα της ιστορίας της.
Οι άλλοι δυο που συμπλήρωναν το παζλ ήταν οι Ραζόν Ρόντο και Κέντρικ Πέρκινς. Ο γοργοπόδαρος πόιντ γκαρντ φημιζόταν για την εκρηκτικότητα και διορατικότητα που είχε στο παιχνίδι του, κάτι που βοηθούσε την ομάδα να πατάει γκάζι όταν οι περιστάσεις το απαιτούσαν. Από την άλλη, ο βασικός σέντερ εκείνης της ομάδας ταίριαζε απόλυτα στα πλάνα του προπονητή του, που ήθελε έναν παίκτη να κάνει τους βρώμικες δουλειές για να μην αναλώνονται με αυτές οι σταρ της ομάδας. Το 2008, αυτή η ικανότατη πεντάδα φόρεσε το λαμπερό δαχτυλίδι.
6. Λος Άντζελες Λέικερς (2003-04)
Εάν μερικά από τα μέλη αυτής της πεντάδας δεν ήταν στα τελευταία στάδια της καριέρας τους, θα μπορούσε ενδεχομένως να ήταν η καλύτερη πεντάδα όλων των εποχών.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους «οδοστρωτήρες» Κόμπι Μπράιαντ και Σακίλ Ο’Νίλ που προκαλούσαν τρόμο στους αντίπαλους προπονητές κάθε φορά που έπαιρναν τη μπάλα στα χέρια τους. Ίσως ανήκουν στη λίστα με τους δέκα κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών στο NBA.
Δεν ήταν όμως μόνο αυτοί. Οι «λιμνάνθρωποι» είχαν τότε στο ρόστερ τους δύο μελλοντικούς hall of famers. Ο λόγος για τον Γκάρι Πέιτον και τον Κάρλ Μαλόουν. Παρόλο που η σπουδαία τους μπασκετική πορεία όδευε προς το τέλος της, βοήθησαν την ομάδα του Λος Άντζελες να φτάσει στους τελικούς του NBA εκείνη τη χρονιά. Την πεντάδα συμπλήρωνε ο Ντιβέν Τζορτζ, ο οποίος ένιωθε πολύ τυχερός που είχε τέσσερις τόσο σπουδαίους παίκτες να τον συντροφεύουν.
5. Λος Άντζελες Λέικερς (1969-70)
Η βασική πεντάδα εκείνης της σπουδαίας ομάδας μπορούσε να σε «πληγώσει» από οποιοδήποτε σημείο του γηπέδου. Κάτω από τη ρακέτα συναντούσαμε τη μορφή του σπουδαίου Γουίλτ Τσάμπερλεν, ενός ανθρώπου που θεωρείται μέχρι σήμερα ένας από τους σημαντικότερους σέντερ στην ιστορία του πρωταθλήματος.
Στη θέση του πόιντ γκαρντ έπαιζε ο παίκτης που βρίσκεται στο επίσημο λογότυπο του ΝΒΑ. Ο λόγος για τον Τζέρι Γουέστ που ήταν ο πρώτος σκόρερ του Λος Άντζελες εκείνη τη χρονιά, πετυχαίνοντας μέσο όρο 26,8 πόντων. Οι υπόλοιπες τρείς θέσεις των βασικών άνηκαν στους Χάπι Χέρστον (σούτινγκ γκαρντ), Έλτζιν Μπέιλορ (σμολ φόργουορντ) και Τζον Τρέσβαντ (σέντερ).
Αξίζει να σημειωθεί πως κάθε μέλος της πεντάδας είχε τουλάχιστον 19 πόντους ανά αγώνα! Ένα στατιστικό που δεν συναντάς εύκολα στο μπάσκετ.
4. Μπόστον Σέλτικς (1962-63)
Η παλαιότερη ομάδα της λίστας. Οι Σέλτικς είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία του NBA και όλα ξεκίνησαν με τους παίκτες εκείνης της μακρινής εποχής. Ηγέτης της Βοστώνης ήταν ο τεράστιος Μπιλ Ράσελ. Μια φιγούρα που έβαλε τη δικιά του προσωπική σφραγίδα στο άθλημα και την έκανε αναπόσπαστο μέρος του αθλήματος.
Οι μέσοι οροί του Ράσελ ήταν εκπληκτικοί. Όταν έχεις 26,8 πόντους, 23,6 ριμπάουντ και 4,5 ασίστ ανά αγώνα τότε τα λόγια είναι περιττά. Επίσης ο τρόπος που αμυνόταν ήταν ιδιαίτερος και βοηθούσε απίστευτα την ομάδα του. Αντί να κάνει μπλοκ και να στείλει τη μπάλα στο…τρίτο διάζωμα του γηπέδου όπως πολλοί παίκτες λατρεύουν να κάνουν, προτιμούσε να «μπλοκάρει» τη μπάλα, στέλνοντας τη σχεδόν πάντα σε συμπαίκτη. Με αυτόν τον τρόπο η ομάδα του είχε όλες τις προϋποθέσεις να εκδηλώσει πολλούς αιφνιδιασμούς.
To «έτερον ήμισυ» του εμβληματικού σέντερ κάτω από τα καλάθια, ήταν ο Τομ Χέινσον, ενώ στην περιφέρεια ξεκινούσαν οι Μπομπ Κούζι, Τζον Χάβλιτσεκ και Σαμ Τζόουνς.
Άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως ο Μπιλ Ράσελ στα 13 χρόνια επαγγελματικής καριέρας έχασε το πρωτάθλημα μόνο 2 φορές, κάτι που μαρτυρά την φοβερή ομάδα που είχαν δημιουργήσει εκείνη την περίοδο οι «κέλτες».
3. Σικάγο Μπουλς (1995-96)
Πριν εμφανιστούν οι Γουόριορς τη χρονιά που μας πέρασε, το καλύτερο ρεκόρ της regular season στην ιστορία του NBA άνηκε στους Μπουλς της σεζόν 1995-96. Όταν υπάρχει σε μια πεντάδα ο σπουδαιότερος παίκτης που έχει πατήσει το πόδι του σε παρκέ, τότε τα πράγματα απλοποιούνται. Αναφερόμαστε φυσικά στον «αέρινο» Μάικλ Τζόρνταν που έπαιζε το ρόλο του ηγέτη και καλύτερου σκόρερ αυτής της αρμάδας, βάζοντας περίπου 30 πόντους ανά αγώνα. Η προσωποποίηση του μεγαλείου στο χώρο του μπάσκετ. Αδιαμφισβήτητα ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές όχι μόνο στο μπάσκετ (εκεί ήταν Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ) αλλά και γενικότερα σε όλα τα αθλήματα.
Δεύτερο βιολί των «ταύρων» ήταν ο Σκότι Πίπεν που έκανε πολύτιμη δουλειά σε πολλούς διαφορετικούς τομείς και αποτελούσε στην ουσία τον άνθρωπο πίσω από τον Τζόρνταν. Σε στιγμές που η κατάσταση πήγαινε να ξεφύγει, τότε ο «Ινδιάνος» αναλάμβανε δράση, όχι όμως απαραίτητα για να ηρεμήσει τα πνεύματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ήταν ένας από τους μεγαλύτερους trash talkers που έπαιξαν ποτέ το άθλημα.
Μέσα στο «ζωγραφιστό» δέσποζε ο Ντένις Ρόντμαν που έπαιρνε τα ριμπάουντ με απίστευτη ευκολία, καθώς ήξερε πάντα που έπρεπε να βρεθεί για να μαζέψει το «σκουπίδι». Ένας παίκτης που θα ήταν πολύ χρήσιμος στο σύγχρονο μπάσκετ.
Τα άλλα δύο ονόματα που λείπουν για να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα της ομάδας, ήταν οι Λουκ Λόνγκλεϊ και Ρον Χάρπερ.
Στο τέλος της χρονιάς, η ομάδα του Φιλ Τζάκσον κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα, δικαιώνοντας απόλυτα τις προσδοκίες που υπήρχαν.
2. Λος Άντζελες Λέικερς (1987-88)
Αυτή η ομάδα ήταν πραγματικά απολαυστική. Το τρελό πράγμα τότε αφορούσε τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Ο άνθρωπός που έκανε το hook να μοιάζει παιχνιδάκι είχε «πατήσει» τα 40, αλλά ακόμη κατάφερνε να βάζει 14,6 πόντους και να μαζεύει 6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Τεράστια συμβολή στις επιτυχίες της ομάδας είχε και ο Μπάιρον Σκοτ, ο οποίος αποτελούσε ένα παίκτη-ορχήστρα. Ήταν απαραίτητος για την ομάδα του Λος Άντζελες, αφού μετρούσε 21,7 πόντους , 4,1 ριμπάουντ , 4,1 ασίστ και 1,9 κλεψίματα ανά παιχνίδι κατά τη διάρκεια της regular season εκείνης της εποχής.
Και αν οι δύο παραπάνω κύριοι δεν είναι αρκετοί για να σας πείσουν, ο επόμενος σίγουρα θα το κάνει. Ο Μάτζικ Τζόνσον ήταν αυτό που δήλωνε το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει. Ήταν δηλαδή σκέτη μαγεία. Ήξερε τον τρόπο για να κάνει τους συμπαίκτες του να μοιάζουν καλύτεροι. Οι εκπληκτικές πάσες του θα μείνουν στην ιστορία. Ένας παίκτης με φοβερό μπασκετικό I.Q που έκανε τους υποστηρικτές των «λιμνανθρώπων» να βγάζουν επιφωνήματα θαυμασμού κάθε φορά που έπιανε την μπάλα. Οι μέσοι όροι του χαρισματικού πλέι-μέικερ ήταν ενδεικτικοί της αξίας του. Ο Μάτζικ είχε 19,6 πόντους, 11,9 ασίστ και 6,2 ριμπάουντ ανά παιχνίδι την αγωνιστική περίοδο 1987-88.
Τέλος υπήρχαν οι Τζέιμς Γουόρθι και A.C Green που συμπλήρωναν το βασικό σχήμα της ομάδας που προκαλούσε τρόμο στους αντιπάλους. Μάλιστα ο Γουόρθι είχε μεγάλη ευχέρεια στο σκοράρισμα, μετρώντας περίπου 20 πόντους ανά αγώνα στην κανονική περίοδο και 21,1 πόντους μ.ο στα Playoffs.
1. Μπόστον Σέλτικς (1985-86)
Ίσως να ήταν η μοναδική ομάδα που μπορούσε να νικήσει τους Μπουλς του Τζόρνταν και να στερήσει πρωτάθλημα από τους Λέικερς του Μάτζικ (κάτι που έκανε). Σύμφωνα με πολλούς μπασκετάνθρωπους τότε η Βοστώνη είχε στην σύνθεση την αυθεντική «Big Three», αποτελούμενη από τους Λάρι Μπερντ, Κέβιν Μακχέιλ και Ρόμπερτ Πάρις.
Το αστέρι εκείνων των Σέλτικς ήταν αδιαμφισβήτητα ο Λάρι Μπερντ. Αν κοιτάξει κάποιος τα στατιστικά του, καθηλώνεται. Ο «σεσημασμένος» σουτέρ με το νούμερο 33, είχε 25,9 πόντους, 9,3 ριμπάουντ και 8,2 ασίστ ανά αγώνα στα Playoffs του 1986. Έτσι έδειξε σε όλο τον μπασκετικό κόσμο για άλλη μια φορά τον πολυδιάστατο τρόπο παιχνιδιού του και βοήθησε την ομάδα του να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Άλλο ένα μεγάλο πλεονέκτημα των «κελτών» ήταν η μεγάλη τους ποιότητα στις θέσεις των «ψηλών». Οι Κέβιν Μακχέιλ και Ρόμπερτ Πάρις ήταν οι «δίδυμοι πύργοι» της ομάδας και αποτελούσαν το σημείο αναφοράς μέσα στη ρακέτα. O πρώτος είχε 25,9 πόντους και 8,6 ριμπάουντ ανά παιχνίδι στην post-season του 1986, ενώ ο δεύτερος 15 πόντους και 8,8 ριμπάουντ. Μαζί συνέθεσαν ένα από τα καλύτερα δίδυμα όλων των εποχών στο NBA.
Στην περιφέρεια έκαναν το κομμάτι τους οι Ντάνι Έιντζ και Ντένις Τζόνσον. Ο Έιντζ ήταν ο βασικός σούτινγκ γκαρντ και φημιζόταν για τις τρίποντες «βόμβες» που εξαπέλυε, ενώ ο Τζόνσον αποτελούσε τον ιθύνων νου των Σελτικς, οργανώνοντας εξαιρετικά τις επιθέσεις της ομάδας.
«Κόπηκαν» για λίγο από τη λίστα οι Μπλέιζερς της σεζόν 1989-1990 και οι Ντιτρόιτ Πίστονς του 2004 (συγγνώμη Μπεν Γουάλας).
Οι Σέλτικς του Μπερντ και οι Λέικερς του Μάτζικ βρίσκονται στις δύο πρώτες θέσεις, γιατί οι μεταξύ τους μονομαχίες στα 80s αποτελούσαν τη μεγαλύτερη μπασκετική μάχη που μπορεί να σκεφτεί κάποιος φανατικός φίλαθλος του NBA.
Επιμέλεια: sportfm.gr
