Συμβαίνουν πολλά πράγματα, τόσο στην ομάδα μας στον Άρη όσο και στην μεγαλύτερη εικόνα του ποδοσφαίρου, που δίνουν τροφή για σκέψη, κουβέντα, ανάλυση, διάλογο, προβληματισμό.
Σχεδόν καθημερινά, παίρνουμε αφορμή από συμβάντα, από αγωνιστικές και μη συμπεριφορές και πιανόμαστε από αυτά, προτείνοντας ιδέες, πράξεις, ούτως ώστε να δούμε τον ποδοσφαιρικό Άρη να προοδεύει, να εξελίσσεται. Ο βασικός και κύριος λόγος, όμως, όπως και η ευθύνη ανήκει στους ειδικούς. Ως τέτοιον έφερε ο Θόδωρος Καρυπίδης τον Ρόμπερτ Παλίκουτσα και είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον όσα είπε.
Εν αρχή ην η πειθαρχία
Ένα αγωνιστικό γεγονός, ένα κερδισμένο πέναλτι στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα μας στην Λεωφόρο, με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό, η αφορμή. Προσπερνάμε τους Τζήλους που χρειάζονται το VAR για να διορθώσουν τα όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια τους. Προσπερνώ και το γεγονός του άστοχου χτυπήματος, καθώς “συμβαίνουν αυτά”, αν και ανοίγει πολλή κουβέντα με το πόσα πέναλτι “δικαιούσαι” να χάνεις όταν νοείσαι και λογίζεσαι ως ομάδα στόχων. Εδώ, “έγινε η απώλεια (της γνωστής ως έσχατης των ποινών) συνήθειά μας”, που λέει και το τραγούδι.
Η συμπεριφορά του Καμαρά δεν αναφέρεται ως στοχοποίηση του παίχτη, παρά ως νοοτροπία. Ο Πάλμα δείχνει την τάση να πάρει την μπάλα και ο τηλεθεατής συμπεραίνει πως είναι ο πρώτος στην ιεραρχία εκτέλεσης, ελλείψη Γκρέι ή και Φαμπιάνο. Ο Μαυριτανός επιμένει, ο Ονδουριανός κοιτάζει και απευθύνεται τουλάχιστον 3 φορές προς τον πάγκο. Υπερισχύει η άποψη, το πείσμα, ο εγωισμός του ενός. Ενάντια στο συλλογικό συμφέρον.
Για όσους παρακολουθούμε πιο κοντά τα του Άρη, έχουμε γίνει μάρτυρες και σε άλλες περιπτώσεις αντίστοιχων συμπεριφορών. Το “θύμα”, Πάλμα, υπήρχε “θύτης” σε άλλη περίπτωση στο παρελθόν, σε εντός έδρας αγώνα. Μετά το κατόρθωμα να χάσει εδώ τα πρώτα του πέναλτι ο Γκρέι, που στατιστικά είχε 16/16 εύστοχα προηγουμένως, είδαμε τον Φαμπιάνο να αναλαμβάνει την ευθύνη σε ματς στα Γιάννενα. Μετά… Η απόφαση άλλαξε και ανέλαβε ο νεαρός με το φοβερό πόδι. Ανισορροπία. Την περασμένη Κυριακή “φωτογραφήθηκε” μία από τις αιτίες των όσων συνέβησαν στην ομάδα φέτος. Απειθαρχία! Λέξη που γίνεται κτήμα του συνόλου από τα πάνω προς τα κάτω. Διοίκηση, διευθυντές τμημάτων, γραφεία, προπονητής, συνεργάτες, παίχτες. Πρώτο παιχνίδι του Απόστολου Τερζή στον πάγκο, μετά την διαφαινόμενη παραμονή του σε αυτόν (;), όπως επικοινώνησε η διοίκηση με διαρροή (!) και πρώτο άδειασμα της “εντολής αυτού”.
(Υπό)Στελέχωση
Μικρές λεπτομέρειες, που κάνουν την διαφορά στα δικά μου μάτια. Για όποιον μελετάει την εξέλιξη του αθλήματος, τους ρόλους των πολλών προπονητών, αναλυτών και λοιπών, που αποκαλούνται και ως “σταφ” τεχνικό επιτελείο κοινώς, γνωρίζει πως μέρος της ανάλυσης είναι, για παράδειγμα, το πού εκτελεί την πλειοψηφία των στημένων απ’ την “βούλα” ένας παίχτης, το πού επιλέγει να πέσει ο τερματοφύλακας στην πλειονότητα των αντίστοιχων φάσεων. Είναι δεξιόχειρας; Αριστερόχειρας; Η σημασία των μικρών, που φτιάχνουν τα μεγάλα. Έτσι λειτουργεί το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Είναι επιστήμη. Παιδιά 20, 25 ετών χωρίς να έχουν κλωτσήσει ποτέ μπάλα, αλλά έχοντας εξειδικευεί στα sports data analytics, μελετούν δεδομένα, εξειδικευμένες πλατφόρμες, κατασκοπεύουν αντίπαλες ομάδες ξεψαχνίζοντας κάθε πιθανή λεπτομέρεια που θα επιφέρει πλεονέκτημα ακόμα και σε ένα συγκεκριμένο σημείο του αγώνα. Συστήνονται ομάδες εργασιών, εποπτεύονται απ’ τον εκάστοτε προϊστάμενο που, με την σειρά του, δίνει λόγο στο γενικό κουμάντο, στον κόουτς που κάθεται ως επικεφαλής στην άκρη του πάγκου.
Η δουλειά, η μελέτη, η εξέλιξη, η στελέχωση, η οργάνωση. Είμαι σε θέση να γνωρίζω πως ο Γκάνεα, για παράδειγμα, σε επικοινωνία με μέλος της ομάδας μας, ανέφερε την τεράστια διαφορά των δύο ομάδων, ξεκινώντας από το σχολείο των παιδιών, τον μάγειρα ή τον ψυχολόγο και καταλήγοντας στις εγκαταστάσεις. Αν δεν κατανοήσουμε πως ο Άρης (και) λόγω των όσων υπέστη, με κύρια ευθύνη “δικιά του”, εννοώντας ανθρώπων επικίνδυνων που βρέθηκαν να έχουν τις τύχες του, ακολουθεί τις εξελίξεις, δεν θα μπορέσουμε να πάμε στην επόμενη σκέψη. Αυτή λέει πως κάλυψε, μεν, γρήγορα την απόσταση στις βαθμολογικές θέσεις, με αποκορύφωμα τις 2 περασμένες χρονιές, χρειάζεται όμως πολλαπλή δουλειά για να φτιάξει όσα οι αντίπαλοι του πάνω γκρουπ έφτιαχναν ενώ εμείς παλεύαμε με την επιβίωση. Εννοείται πως πρώτιστα η διοίκηση πρέπει να κατανοήσει αυτή την “ανάγκη” και να σχεδιάσει και εφαρμόσει όσα απαιτούνται προς τον σωστό σχεδιασμό και δρόμο.
Επιστρέφω στον προηγούμενο συλλογισμό, κλείνοντας την μεγάλη αυτή παρένθεση. Στην εποχή που αναζητείται η χημεία και η ομοιογένεια και που το ομαδικό πνεύμα, η συγκέντρωση και η “κάτω από το συνολικό όφελος” τοποθέτηση του ατομικού συμφέροντος, δίνει κατακτήσεις στόχων, ένα απλό συμβάν όπως αυτό της Λεωφόρου κατέδειξε την παθογένεια. Τυχαίνει να παρακολουθώ για πάνω από 3 δεκαετίες την ομάδα με τα κιτρινόμαυρα που αγαπάω. Σε μία “βουτιά” στο τότε, από τον Κούη και τον Λιούμπισα Μιλόγιεβιτς, τον Αντώνη Σαπουντζή, τον Νίκο Παπαδόπουλο, ως τον Άκη Μάντζιο, σε έναν Άρη με σποραδικές αγωνιστικές εξάρσεις μεν, υπήρχε το αυτονόητο της σειράς και της τάξης. Ακόμα και μετά, στην “εποχή Κόκε”, μέχρι και την πρόσφατη “Γκάμα”, οι εκτελεστές δεν ήταν άρτζι, μπούρτζι και λουλάς. Οι προαναφερθέντες υπήρξαν οι, κατά κύριο λόγο, βασικοί πρωταγωνιστές. Οι έχοντες την ευθύνη, αλλά και οι ικανοί, με ηγετικά χαρακτηριστικά. Μπορούσε να μπει γκολ το χτύπημα, άσχετα αν η απόκρουση δεν ήταν αποτέλεσμα τύχης. Θα έγραφα τα ίδια.
Με λίγα λόγια, με το γεγονός της συχνής αλλαγής προσώπων στον πάγκο να επηρεάζει, κατ’ εμέ, μαζί με αυτό της βίαιης αλλαγής κορμού και ρόστερ, συνεπικουρούμενης και της χαλαρότητας στην λειτουργία της καθημερινότητας, που μπορεί να ξεκινάει από ένα ξενύχτι και να τελειώνει σε… ας μην αναφέρουμε καλύτερα και γίνουμε θέαμα, έφερε την ομάδα να προκαλεί εκνευρισμό στον οπαδό της, ακόμα και 10 λεπτά πριν κλείσει η σαιζόν.
Ο δύσκολος δρόμος
Αναζητώντας την επαναφορά των “βασικών αρχών του ποδοσφαίρου” και της λειτουργίας μίας ομάδας που επιθυμεί να διεκδικεί βελτίωση και εξέλιξη, ήρθαν πολλά από τα λεγόμενα του τεχνικού διευθυντή, του Ρόμπερτ Παλίκουτσα, να αναδείξουν πράγματα που είπαμε συχνά σε podcast μέσω του pressaris.gr ή που γράφτηκαν εδώ και ενόχλησαν, αλλά είναι αλήθεια. Ευτυχώς που ένας καθ’ ύλην αρμόδιος τα επισήμανε. Βασικό αυτών, η εξάλειψη της δικαιολογίας από τα αποδυτήρια. Να κοιτάζεσαι μόνο με τον καθρέφτη, με τον εαυτό σου και το πόσο και αν προόδευσες ή όχι. Κατανοώ ότι κάποιοι δημοσιογράφοι μας, χωρίς να αναζητούν την μελέτη και περαιτέρω κατανόηση ενός αθλήματος που αλλάζει, προτιμούν την στείρα διαιτητολαγνεία. Έτσι έμαθαν δίπλα σε όσους επένδυσαν σε αυτό, κατά κύριο λόγο στα 90’s. Μία νοοτροπία που ήρθε, σαν αρρώστια, από γειτονική περιοχή της πόλης. Ένας ιός που, στο βάθος της αγωνιστικής περιόδου, τρυπώνει στα αποδυτήρια. “Μας αδίκησαν”, “μας κυνηγάνε”, “μας πετάνε εκτός” και άλλα τέτοια εμπορικά! Ο εύκολος δρόμος. Δεν αρμόζει στον Άρη. Ο δύσκολος είναι πολλά από τα οποία, ορθά, έθεσε ως επιτακτική αλλαγή Κροάτης τεχνικός διευθυντής. Φοβάμαι πως θα το βρει μπροστά του, στην… δεύτερη στραβή!
Γράφω “δεύτερη”, καθώς στην πρώτη αναποδιά είναι πασιφανές ποιος θα κληθεί να αποχωρήσει. Ένα προφανές συμπέρασμα, ίσως το πλέον προφανές, που βγήκε απ’ την δίωρη συνέντευξη του Παλίκουτσα είναι πως οι αρμοδιότητές του είναι ιδιαίτερα πολλές, ενδεχομένως ισοϋψείς ή και παραπάνω από αυτές ενός άπειρου και μη “ψημένου” προπονητή και βοηθού ως εχτές. Το πρόβλημα δεν είναι, όπως αναδείχτηκε ξανά, το όποιο τριετές πλάνο. Αυτό είναι σωστό να λειτουργήσει όπως πρέπει. Πρόβλημα δεν είναι ούτε καν η επιλογή προσώπου για προπονητή, παρά τις έντονες διαφωνίες της μεγάλης πλειοψηφίας των συνοπαδών, όπως και των δικών μου, εξάλλου. Ας μην ξεχνάμε πως, σε καθαρά τακτικό επίπεδο, ο Απόστολος Τερζής δεν έδειξε κάτι ιδιαίτερο. Ίσα ίσα. Ακόμα και στην Λεωφόρο έκανε αλλαγή τρίτου στόπερ στις καθυστερήσεις. Σεβαστές οι επιλογές του, σεβαστή παρά την διαφωνία μου και η απόφαση να του δοθούν “τα κλειδιά”, όπως πιστοποίησε ο Κροάτης ειδικός. Το πρόβλημα, ένα από αυτά δηλαδή, το βασικότερο όλων είναι το κατά πόσο είναι διατεθειμένος να αφήσει αυτό το πλάνο, μοντέλο ή όπως το ονομάσει ο καθένας, η διοίκηση για να λειτουργήσει.
Αν, για παράδειγμα, η ομάδα αποκλειστεί σε έναν από τους γύρους που θα κληθεί να αγωνιστεί το καλοκαίρι, ακόμα και αν απέναντι υπάρξει ένας δεδομένα ισχυρός αντίπαλος, το ζήτημα είναι κατά πόσο δεν θα ανατρέψει σε μία νύχτα του Αυγούστου όσα αναλύθηκαν ένα απόγευμα του Μαΐου από τον τεχνικό διευθυντή, ο πρόεδρος της ομάδας. Να το κάνω πιο ενδιαφέρον; Πόσοι στοιχηματίζουν παραμονή ενός εκ των δύο (για το να κάτσουν και οι δύο άνθρωποι είναι no bet που λέμε) το Φθινόπωρο ή τον Δεκέμβριο ή όλη την σαιζόν; Εχθρός και οδηγός το παρελθόν. Ευχή, να ισχύσει κάτι διαφορετικό στο μέλλον.
Οι αρχές του ποδοσφαίρου λένε, κάπου, πως μαζί με την πειθαρχία, την ομαδικότητα, την πνευματική και αγωνιστική σταθερότητα, την σωστή στελέχωση και προετοιμασία, πρέπει να έχεις και πίστη και επιμονή στο πλάνο, στον δρόμο που χαράζεις, παρά τα λογικά εμπόδια που θα προκύψουν. Εκεί εστιάζω την ανησυχία και μη εμπιστοσύνη. Ας μη μιλήσω εκ μέρους των πολλών. Ας πω την δικιά μου.
ΥΓ Ο άνθρωπος φαίνεται. Οι αξίες και η ποιότητά του. Είμαι υπερήφανος που έρχεσαι ακόμα και ως αντίπαλος στο Κλεάνθης Βικελίδης, Σέρχιο Αραούχο και το αναφέρω ξανά, ως ελάχιστο χρέος σε σένα και φυσικά στην μνήμη του δολοφονημένου από οπαδούς του Π.Α.Ο.Κ. Άλκη. Να είσαι υγιής!
Με γνώμονα μόνο το καλό του Συλλόγου, με όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμη προσέγγιση, όλα τα παραπάνω. Καθαρό μυαλό και σκέψη, στήριξη στην κιτρινόμαυρη φανέλα.
Μια ζωή όλο Άρης!
Τρίτη, 16 Μαΐου 2023
“ο Χιούι”
