Τι βραδιά κι αυτή… Η πρώτη ποδοσφαιρική βραδιά μέσα στο 2022, τόσο δύσκολη, όσο και περίεργη. Ένας Άρης με πολλές απουσίες (ναι ήταν πολλές και καίριες), λύγισε από τα προβλήματα του και γνώρισε μια πικρή ήττα, όντας κακός απέναντι σ’ έναν πιο παθιασμένο κι αποφασιστικό Παναθηναϊκό.
Δεν είναι δικαιολογία οι απουσίες. Για καμία ομάδα που θέλει να λέγεται μεγάλη. Είναι όμως ένα γεγονός που “εξηγεί” την κακή εμφάνιση και την ήττα με κατεβασμένα τα χέρια (εάν εξαιρέσεις την αναλαμπή της κεφαλιάς στο δοκάρι του Μπεναλουάν).
Είναι όμως μια πραγματικότητα που δεν μπορούμε να διαγράψουμε: ποτέ άλλοτε ο Άρης δεν στερήθηκε ταυτόχρονα τις υπηρεσίες των Μαντσίνι, Γκαρσία, Γκάμα, Ματίγια, Φαμπιάνο και σε συνδυασμό με την απουσία του Καμαρά, “ξέμεινε” από επιθετική δημιουργία και ενέργεια. Και να μην ξεχάσουμε… Ο Μπερτόγλιο έπαιζε επί της ουσίας στα… όρια της επιφυλακής, μια και ήταν ελάχιστα έτοιμος.
Με αυτά τα δεδομένα, όλοι περιμέναμε έναν Άρη, μια ομάδα, που θα έβγαζε αντίδραση, πάθος, πείσμα. Αυτό εκπορευόταν άλλωστε από τις δηλώσεις όλων και το κλίμα που επικρατούσε. Κι όμως ο Άρης σε αυτό το “κομμάτι” είχε την μεγαλύτερη ήττα. Ένα κέντρο, θεωρητικά πλήρες, με τους Σάσα, Τζέγκο, Εντιαγέ, κι όμως έμοιαζε αποδιοργανωμένο χωρίς συνοχή και ουσία. Με μια ομάδα που στο σύνολο της δεν έδειξε ούτε μέταλλο, ούτε συνοχή, ούτε τα στοιχεία που ατσαλώνουν ένα σύνολο για να καλύψει τα κενά από την απουσία βασικών παικτών-βαρόμετρο.
Κι ίσως αυτό είναι που θυμώνει τον κόσμο της ομάδας. Αυτό το… έλλειμμα που πληγώνει. Η εικόνα της ομάδας, σε όλο το δεύτερο ημίχρονο, και η μη αντίδρασή της δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και για να είμαστε… δίκαιοι, γι’ αυτό δεν φταίνε αποκλειστικά οι απουσίες.
Είδαμε παίκτες να μην έχουν συναισθανθεί ποια φανέλα φοράνε, ήταν εκτός κλίματος και βυθίστηκαν σε ένα αγωνιστικό χάος. Παίκτες που έχουν προσφέρει πάρα, μα πάρα πολλά, αλλά είναι στη διαδικασία κάποιοι από αυτούς να ζητούν ανανέωση με υψηλά συμβόλαια, χωρίς αυτό να συνδυάζεται με την χθεσινή αγωνιστική εικόνα…
Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη, αλλά παράλληλα θα πρέπει να είναι και δημιουργική.
Κι αν οι απουσίες “μίλησαν” χθες σχετικά με το πρόβλημα του Άρη, η ανάγκη ενίσχυσης φώναζε εκκωφαντικά! Τόσο ξεκάθαρο ήταν αυτό χθες. Ο Άρης θέλει… χθες έτοιμες λύσεις, όχι απλά ως εναλλακτικές (σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, όπως ήταν το παιχνίδι της Λεωφόρου), αλλά λύσεις που και θα εμπνεύσουν και θα κάνουν τη διαφορά. Διαφορετικά το… τρένο της διάκρισης μέσα από το πρωτάθλημα κινδυνεύει να χαθεί (έστω κι αν περιμένει ο Άρης την δικαίωση από το CAS μετά το σκάνδαλο) και θα του απομείνει η… ρώσικη ρουλέτα του κυπέλλου!
ΥΓ 1: Επισημαίνοντας την ανάγκη ενίσχυσης, δεν μπορούμε να βγάλουμε το κάδρο, την επιβεβλημένη διαδικασία ξεσκαρταρίσματος του ρόστερ. Με απλά λαϊκά λόγια: όσοι μπορούν. Όσοι δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να προσφέρουν η πόρτα πρέπει να ανοίξει.
ΥΓ 2: Είναι από τις φορές που όσο κι αν υπάρχουν… φωνές σε βάρος του Άκη Μάντζιου (και θα υπάρχουν πάντα, ουδείς είναι στο απυρόβλητο), κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον προπονητή του Άρη. Προσπάθησε με αλχημείες και συνδυασμούς να κατεβάσει ένα σύνολο που θα στεκόταν με αξιοπρέπεια και ανταγωνιστικότητα σ’ ένα τόσο απαιτητικό ματς. Όσο κι αν στενοχωρούμε τους… haters του Μάντζιου, είναι από τα παιχνίδια, όπου ο προπονητής βγαίνει αυτόματα από το… κάδρο. Ας αναζητηθούν αλλού οι ευθύνες για την ήττα αυτή.
