Η νέα ήττα από την Κέρκυρα και η άσχημη εμφάνιση της ομάδας του Άρη προκάλεσε μια σειρά αντιδράσεων. Δεν ήταν όμως αντιδράσεις της στιγμής, «πάνω σε ένα άσχημο αποτέλεσμα», «εν θερμώ», «εν βρασμώ ψυχής» που λένε, αλλά μια ακόμη πικρή σταγόνα που ξεχείλισε το γεμάτο (από αγκάθια και πικρίες) ποτήρι της φετινής προσπάθειας. Ο Άρης βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ο Άρης κινδυνεύει. Ο Άρης δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει πιο κάτω. Πρέπει όλοι όσοι αγαπούν τον Άρη να ξυπνήσουν. Τώρα, σήμερα, χθες…
Δεν έχουμε διάθεση να χαϊδέψουμε αυτιά. Τι να πούμε, ότι η 11η θέση και οι 14 βαθμοί, μετά από 14 αγώνες δίνουν σιγουριά και αυτοπεποίθηση;
Μπορούμε να πούμε ότι μαθηματικά και ποδοσφαιρικά με τους 14 βαθμούς μπορεί ο Άρης να προλάβει τη διάκριση στο πρωτάθλημα.
Δεν μπορούμε να πούμε, όμως, ότι αυτός ο Άρης, όπως παρουσιάστηκε στην Κέρκυρα, στην Τρίπολη, στην ΑΕΚ, στον Πανιώνιο με τον Ατρόμητο, την Ξάνθη, τον Παναιτωλικό και σε άλλα παιχνίδια (με εξαίρεση του αγώνες με Παναθηναϊκό και ΟΦΗ), εφόσον συνεχίσει έτσι και δεν αλλάξει κάτι, δεν θα μπει σε περιπέτειες. Ότι δεν θα κινδυνέψει, ότι δεν θα τρέχει και δεν θα φτάνει, εάν δεν αλλάξει κάτι.
Δεν μπορούμε να πούμε, εμείς, ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές με αγωνιστική διάθεση, πάθος, ποδοσφαιριστές που έχουν τη συναίσθηση του σε ποια ομάδα βρίσκονται και τη φανέλα ποιου συλλόγου φορούν. Το αντίθετο μάλιστα. Η εικόνα των περισσότερων δείχνει άλλα πράγματα.
Μπορούμε εμείς να κρύψουμε ότι βλέπουμε μια ομάδα με ηττοπάθεια, αγωνιστική αδιαφορία, λάθη επιπολαιότητας και έλλειψης καθαρού μυαλού, με ελάχιστη ποιότητα, παρά τα από το καλοκαίρι θρυλούμενα;
Δεν μπορούμε να πούμε εμείς ότι το τεχνικό τιμ, ο Μίχαλ Πρόμπιερζ, μετά από δυο μήνες στον πάγκο της ομάδας έχει καταφέρει να περάσει μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία που να πείθει ότι μπορεί να προλάβει το… τρένο και να ξεκολλήσει το κάρο από την λάσπη. Αντίθετα βλέπουμε να γυρίζει η ομάδα σε εποχές τύπου Τσιώλη, με τακτική απειθαρχία, συνεχείς εναλλαγές θέσεων, ανακατωσούρα. Ίσως και ο ίδιος ο Πολωνός δεν έχει καταλάβει ποιου επαγγελματικού κλαμπ το τιμόνι έχει στα χέρια του.
Ή μπορούμε εμείς να κρύψουμε αυτό που λέει όλος ο κόσμος; Δηλαδή ότι υπάρχουν ποδοσφαιριστές που θα έπρεπε να είναι μάχιμοι και ενεργοί, (όπως οι Πρίττας, Παπαστεριανός, Ακόστα ακόμη και στην περίπτωση Καστίγιο η λύση δεν είναι η εξόντωση και η εξαφάνιση του προβλήματος, αλλά το να βρεθεί λύση να παίξει ο Μεξικάνος την μπάλα που πρέπει…) και αυτοί οι παίκτες βρίσκονται σε… «δυσμενή μετάθεση», ενώ αντίθετα «επιβραβεύονται» άλλοι σε σημείο παρεξήγησης, χωρίς την ανάλογη αποτελεσματικότητα;
Πώς μπορούμε εμείς να κάνουμε ότι δεν ακούσαμε δηλώσεις που δείχνουν ότι κανείς (ή σχεδόν κανείς) δεν έχει συναισθανθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και το πόσο έχει πληγωθεί ο κόσμος; Ειδικά από τα στόματα των πρωταγωνιστών;
Γι αυτούς, αλλά και για άλλους λόγους, μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας, όπου αντί να αναζητούνται λύσεις ρεαλιστικές, ουσίας, επί του πρακτέου και όχι «μάχες χαρακωμάτων» με το παρελθόν που αναδεικνύουν την εσωστρέφεια και όχι την απόδραση από τα προβλήματα, ο Άρης βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Στην Κέρκυρα είδαμε ένα (ακόμη) ναυάγιο. Ο Άρης κινδυνεύει, εξέπεμψε SOS. Περιμένουμε από τους διοικούντες (οι οποίοι πιστεύουμε ότι έχασαν τον ύπνο τους για να βρουν τις λύσεις) να σώσουν την παρτίδα. Πριν είναι πολύ αργά…
