Χτύπησε το τηλέφωνο, Δευτέρα πρωί. Μια παρέα 70ρηδων έπιναν τσίπουρα, κάπου στα πέριξ της πόλης.
“Δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά, βρες τον ίδιο τον Καρυπίδη στην ανάγκη, να πάρουμε εισιτήρια, για Αγρίνιο”!
Οι πιστοί γέρακες, με τα χιλιάδες χιλιόμετρα, σαν άλλοι “Λούκι Λουκ”, μοναχικοί καβαλάρηδες μιας άλλης γενιάς αψηφούν αποστάσεις. Και πώς να γίνει διαφορετικά; Βάσταξαν, ξόρκισαν μνήμες, μύησαν τα παιδιά τους και τώρα κρατάνε απ’ το χέρι τα εγγόνια στις κερκίδες του Χαριλάου!
Γιατί, αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…
“Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε…”, γράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Αυτό το ξέρουν καλά όσοι αναγκάστηκαν να κάνουν στομάχια ανοξείδωτα, για να αντέξουν. Την λάσπη. Την χλεύη. Το κυνήγι. Από έξω, αλλά κι από μέσα. Προπάντων από εκεί.
Με δυο τρόπους ελέγχεις τον κόσμο. Με την τροφή, τον έλεγχό της, με την πείνα, ο ένας. Και με τον φόβο. Ο άλλος. Όταν “διψάς”, σαν Σύλλογος, για επιτυχίες και ζεις σε στέρηση τίτλων, εδώ και δεκαετίες, μία στιγμή αρκεί για να ανατιναχτούν οι αντοχές σου. Να γίνουν κλωστές. Να σπάσουν κι αυτές. Τον περασμένο Μάιο, ένας πιτσιρικάς, στην παρέα, έβαλε το κεφάλι στο τραπέζι, τα χέρια πάνω του και έκατσε, ούτε θυμάμαι για πόση ώρα, με το πρόσωπο κολλημένο εκεί, μόλις η Γαλλίδα σφύριξε την λήξη στο Πανθεσσαλικό.
Τον ακούμπησα στον ώμο. “Σήκω. Θα μάθεις να αντέχεις. Να παλεύεις. Άρης είσαι”. Είναι καλές και ανέξοδες οι κουβέντες και τα ευχολόγια στα ζόρια. Τότε που, απλά, ελπίζεις, χωρίς να ξέρεις, ακριβώς, το “τι” και στο “πού”. Εκείνη την στιγμή, αποφάσισα να αφήσω, μία και καλή, πίσω μου την ελπίδα. “Νίκησε τον στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό”, την ελπίδα του Καζαντζάκη. Ξανά, απ’ την αρχή. Να γεννιέσαι, να πεθαίνεις, να ανασταίνεσαι. Αυτή την φορά και η ομάδα, δεν έταξε. Δόμησε, λειτούργησε σιωπηλά και με βάση τον σεβασμό στο ποδόσφαιρο. Δεν μίλησε, δεν έταξε.
Παράνοια
“Τρελαίνομαι, τρελαίνομαι, μαζί σου Αρειανάρα ανασταίνομαι!
Παράνοια, παράνοια, μαζί σου Αρειανάρα στα ουράνια”!
Την Κυριακή το απόγευμα, περίπου 17, ίσως και, 18 χιλιάδες κόσμος δεν σταμάτησε λεπτό να τραγουδάει. Να στηρίζει. Να πιστεύει.
“Ο κόσμος θα γυρίσει. Άλλα είναι τα σημαντικά τώρα”, είχε πει πριν χρόνια ο Σόφο, μπροστά μου, σε ένα παιχνίδι που ελάχιστοι θυμούνται, αλλά εμένα δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ απ’ την μνήμη μου. Θα επανέλθω, σε ειδικό άρθρο, στην στιγμή εκείνη.
Ο Άρης μπήκε στο χορτάρι ίνα δικαιώσει τα γραπτά παρά του προφήτου Χιούι, καθώς στη στήλη αυτή του PRESSARIS διαβάσατε την Κυριακή το πρωί πως απαιτούνται γκολ από τα εξτρέμ και την πίσω ζώνη, αν θέλει η ομάδα να κάνει ευκολότερη την ζωή και την ποδοσφαιρική της μοίρα. Πριν κλείσει το δεκάλεπτο, το κεφάλι του Σουλεϊμάνοφ που άντεξε τους κραδασμούς από τις τάπες του Μπρινιόλι μεσοβδόμαδα, έστειλε την μπάλα στα δίχτυα. Ο μικρός μου είχε εκστασιαστεί, δίπλα σε μένα και τον θειο του. Πρώτο ματς με Ολυμπιακό γκολ στο 3′, δεύτερο με Λαμία γκολ στο 4′, τρίτο με Λιβαδειά στο 9′! Νομίζω πως αξίζει ένα τιμητικό, παιδικό, διαρκείας!
Ούτε 30 λεπτά μετά και μόλις λίγα από την ισοφάριση, ενός Λεβαδειακού μελετημένου και πολύ επικίνδυνου, όπως επίσης γράφτηκε επίσης από εδώ, ο Μόντσου μεγάλωσε τα χαμόγελα. Αύξησε την ένταση των φωνών. Δικαίωσε την στήλη.
Οι εικόνες αδιάψευστος μάρτυρας. Χιλιάδες πιτσιρίκια. Παλέ και Χαριλάου, Νικ Γκάλης και Κλεάνθης Βικελίδης είναι κυψέλες κιτρινόμαυρης γαλούχησης. Κατακλύζουν τις κερκίδες τα Αρειανάκια, παιδιά ανθρώπων που ένας ολόκληρος μηχανισμός νόμιζε πως έθαψε, μέσα σε τόνους προπαγάνδας και επικοινωνιακού πολέμου, τόσο αυτούς όσο και το όραμα που είχαν και έχουν. Παιδιά που έγιναν Άρης “γιατί έτσι”! Παιδιά που αγαπάνε, που δεν ξέρουν τι θα πει φιέστα αλλά είναι γιορτή και πανηγύρι κάθε τους παρουσία, κοντά και ντυμένα, στο κίτρινο και το μαύρο.
Το Σάββατο το απόγευμα παίζουμε στο Αγρίνιο. Ο Παναιτωλικός, με τον Τίτορμο που “πήρε στην αγκαλιά του τον Άλκη” είναι αντίπαλος για 90+ λεπτά, μόνο. Όπως και οι οπαδοί του. Θα ήθελα να δω να παραχωρείται μια γωνιά για τα Αρειανάκια της Νότιας και Δυτικής Ελλάδας. Όπως και για τα παιδιά που θα κατέβουν από εδώ. Είναι ομάδα επικίνδυνη, αξιόμαχη, ποιοτική.
Το τεχνικό μας team το γνωρίζει καλύτερα και θαρρώ πως ξεψαχνίζει τον αντίπαλο και τον τρόπο απόδρασης με διπλό, από εκεί.
Αν, με το καλό, συμβεί αυτό, το διπλό, η νίκη, τότε έπονται μεγάλες στιγμές, αρχής γενομένης από το αμέσως επόμενο εντός έδρας παιχνίδι, μετά την διακοπή, με τον Βόλο “εφσί”. Έχουμε καιρό, όμως, ως τότε. Προέχει το Σάββατο το απόγευμα, μέρα που θα μοιραστούμε ξανά κάποιες σκέψεις. Κυρίως ποδοσφαιρικές, αλλά όχι μόνο καθώς τα όσα προσπαθεί να κάνει ο Άρης και σε εξωαγωνιστικό επίπεδο, αν τα επιχειρούσαν άλλες ομάδες της πόλης θα είχαμε ήδη λάβαρα να ανεμίζουν. Θα είχαμε “μπομπάρδες τρικάταρτες” στο λιμάνι, σημαίες στα διόδια, στα “εφέμ” και στα sites. Τώρα τζιτζίκια και σιωπή.
Οι ίδιοι μηχανισμοί είναι που μουγκάθηκαν και ήπιαν το αμίλητο νερό. Οι ίδιοι που φώναζαν στις στραβές μας. Σχεδόν τις επιδίωκαν. Αυτοί που κάποτε “και τι δεν έκαναν για να με θάψουν, όμως… ξεχάσανε πως ήμουν σπόρος”! Και αυτός ο σπόρος φύτρωσε και γέμισε πιτσιρικάδες, μία σοδειά ολόκληρη από “σπόρους”!
Εφιάλτης σας ο Άρης και τα παιδιά του.
Λίγη υπομονή, μόνο. Και να εύχεστε “να μην…”, γιατί “αν τυχόν…”, τότε οι καρποί θα φτάσουν να χορτάσουν τους πάντες!
Συνεχίζεται…
Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2024
“ο Χιούι”
