Πάλεψα παρά πολύ, με τον εαυτό μου, όλη την εβδομάδα που πέρασε. Έγραψα ένα άρθρο, την Πέμπτη ήδη το είχα έτοιμο. Τα γνωστά, τα όσα έρχονται μέσα από παρόρμηση. Από συναίσθημα. Δεν είναι, πάντα, ο καλύτερος σύμβουλος η καρδιά, σκέτη, μόνη, χωρίς έλεγχο.Ο νους είναι ο πρώτος οδηγός, το πρώτο χρέος, κατά Καζαντζάκη και κοντά του έρχεται η καρδιά. Συναίσθημα χωρίς νου είναι άρρωστο, μπορεί και (αυτο)καταστροφικό.
Σαν ζητιάνος
Θα επικρατεί, πάντα, ο λύκος που θα ταΐζεις, όπως λέει η ινδιάνικη σοφία. Αν παρασύρεσαι στην τακτική του άλλου, στην προκειμένη περίπτωση. Ένταση, μίσος, έχθρα, βία. Ο εύκολος δρόμος. Της κακίας.
Ο άλλος, ο στενός, της αρετής, απαιτεί υπομονή. Σαν αυτήν που έκανε ο Οδυσσέας, για παράδειγμα. Όχι των χρόνων που έλειπε και θαλασσοδέρνονταν, γυρνώντας μάταια, αλλά την άλλη, την πλέον δύσκολη.
Όταν αντίκρισε να μαγαρίζουν το βιος του, να χλευάζουν την γυναίκα, τον γιο του, τον κόσμο του. Τότε χρειάστηκε ανώτερες ψυχικές δυνάμεις, για να δεχτεί να γυρνάει, ανάμεσά τους, σαν κουρελής, ζητιάνος. Κάποιος που “δεν έβλεπαν”, οι αλαζόνες. Ένας που θεωρούσαν νεκρό, ένα… αουτσάιντερ που ήρθε απ’ τον άλλο κόσμο, για να γίνει και ο παραλληλισμός, σε σχέση με όσα μας ενδιαφέρουν.
Η συμβουλή του πατέρα
Εύκολα, αφήνει ο άνθρωπος το συναίσθημα να τον παρασύρει. Την απείθαρχη καρδιά, είτε αυτή βγάζει την λατρεία, είτε την λαχτάρα της. Εύκολα, οι σύντροφοι παρασύρθηκαν και μία και δύο και παραπάνω φορές.
Στο νησί του Ήλιου, αγνόησαν τις συμβουλές του Αίολου. Έφαγαν, για να γιατρέψουν την πείνα, το αρχαίγονο ένστικτο. Δεν πειθάρχησαν. Αργότερα, αφού φαίνονταν οι ακτές της Ιθάκης, άνοιξαν τον ασκό και οι άνεμοι τους έστειλαν πίσω. Όλα έχουν την σειρά τους. Πρώτα ο νους, πάντα ο νους. Μετά η καρδιά, στον σωστό χρόνο, αρμονικά.
Μόνο τότε οδηγείται κάποιος, οποιοδήποτε, άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων, στην λύτρωση. Με αυτή την σειρά, ακριβώς. Και όλα αυτά, τα γράφω εγώ, κάποιος… Κανένας, που τυφλώνονταν επί χρόνια, απ’ το πάθος, που με παρέσυρε το συναίσθημα, είτε ήμουν σε κερκίδες, είτε σε δρόμους. Που έπαιξα στο όριο, στα νιάτα μου, αλλά πατέρας πλέον, όσο περνάει απ’ το χέρι και τις συμβουλές μου, δείχνω άλλον δρόμο στο παιδί μου.
Αυτός είναι η υπομονή. Η μέγιστη αρετή. Και η προετοιμασία, η δουλειά. Η δική του, η δική μου. Μόνο τότε, θα προκύπτει η ευκαιρία, που πολλοί ονομάζουν τύχη. Και όλο αυτό, μέσω της πειθαρχίας, που εντός της έχει πείσμα, δύναμη, αλλά προπάντων σκέψη.
Ψυχή και… μυαλό!
Έγραψα πολλά, μεσοβδόμαδα. Έκατσα να τα δω, πριν λίγο. Επίκληση στο συναίσθημα, στην οργή συγκεκριμένα, που γεννιέται μέσα από αρθρογραφία “αντιπάλων “, πένες με δηλητήριο, ακόμα πιο ειδικά. Πολλοί οι μνηστήρες στην πόλη, εξάλλου. Ξεδιάντροπα ή κεκαλυμμένα, προτρέπουν, κάνουν κωλοτούμπες κατά το δοκούν, χυδαιολογούν. Εκτρέφουν στρατιές νέων ανθρώπων, ποτισμένων με μίσος. Ξυπνάνε ένστικτα σε μεγαλύτερους. Με έναν τέτοιο αντιπαρατέθηκα προχτές, σε έναν καφέ. Θα ήταν πάνω από 65 χρονών. Τον λυπήθηκα. Δεν έμαθε ποτέ να αγαπάει. Θλιβερή προσωπικότητα, που σηκώθηκε και έφυγε, αγανακτισμένος, τάχαμου.
Είχα προσέξει τα λόγια και το ύφος μου. Δεν έπεσα στην παγίδα. Πειθάρχησα! Μόλις αποχώρησε, άνοιξα το ήδη γραμμένο άρθρο, έτοιμο για αποστολή στο Pressaris. Το διάβασα πάλι, σαν να με κοιτάζω στον καθρέφτη. Πώς θέλω να είμαι; Πώς να γίνω; Ίδιος με αυτόν; Άρχισα να σβήνω. Έγραφα για “σκιές”, με αφορμή έναν αρθρογράφο, τάχαμου δημοσιογράφο. Έριχνα σκοτάδι στο σκοτάδι του. Λάθος μου.
Η πόλη της Θεσσαλονίκης ζει μία περίεργη ημέρα, σήμερα. Ανήμερα της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, ουρλιάζουν λύκοι, λόγια και συμπεριφορές μίσους. Και μετά, απορεί. Ξεχνάει παιδιά που σκοτώθηκαν, γιατί έτρεχαν να γλιτώσουν. Ξεχνάει ανθρώπους που δολοφονήθηκαν, σε καφέ ή σε σκαλιά. Νέους ανθρώπους, με ονόματα, Νάσος, Τόσκο, Άλκης και με επίθετα. Στον τόπο που δολοφονήθηκε ο καθένας τους έχω σκύψει ευλαβικά και το κάνω συχνά. Η θλιβερή πολιτεία, ανήμπορη να κοιταχτεί με την ουσία των πραγμάτων, μένει να παρακαλάει, να μην συμβεί το επόμενο κακό.
Μέσα στην ίδια εβδομάδα, ευτυχώς , μίλησα με δύο φίλους, παιδικούς, που σέβομαι και εκτιμώ, όπως και αυτοί. Κάτοικοι επαρχίας. Ο Βασίλης Αρειανός, ο Πάνος Παοκτσής. Έστειλα στον Παναγιώτη, το παρακάτω κείμενο, που μου είχε γράψει ο ρομαντικός, ακόμα, με το ποδόσφαιρο, Βασίλης:
“Στη συνείδηση κάθε υγιώς σκεπτόμενου Αρειανού ο Μαντζιος κατέχει ήδη, και ανεξάρτητα από την έκβαση των δύο παιχνιδιών, μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή θέση.
Δίκαια και τίμια.
Το παιχνίδι για τον παοκ είναι must win. Και θεωρώ έχει την ποιότητα να το κερδίσει.
Για μας, είναι must play και η ομάδα στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, διατήρησε την αξιοπρέπειά της, κόβοντας βαθμούς και από τους τέσσερις “μεγαλους” και τελικά διαμόρφωσε, παίζοντας καταλυτικό ρόλο, τη σημερινή βαθμολογία.
Εφέτος δεν έχει χάσει από τον Παοκ ,το αντίθετο μάλιστα και αν συνυπολογίσουμε την ιδιαίτερη σημασία αυτών των παιχνιδιών ,παιχτικά και ποδοσφαιρικά μπορεί να γίνει ο Άρης ρυθμιστής του πρωταθλήματος.
Είναι άλλωστε και το τελευταίο ματς πριν τον τελικό
Και η ομάδα πρέπει να είναι σε αγωνιστική ετοιμότητα και εγρήγορση. Τραυματισμοί μπορούν να συμβούν και έχουν συμβεί ακόμη και στο μπάνιο.
Κούραση δεν παίζει, σε μια εβδομάδα και στο everest να ανέβεις είσαι έτοιμος να παίξεις.
Το ωραιότερο και συναρπαστικότερο πρωτάθλημα όλων των εποχών, με τον Άρη ακέραιο και ουσιαστικό πρωταγωνιστή, να κριθεί ποδοσφαιρικά στα 90′ μέσα στο χορτάρι και να το πάρει ο καλύτερος και ο πιο άξιος.
Στο κάτω κάτω ο Almeida είχε δύο matchball. Θα έχει και ο παοκ το δικό του.
Viva el futbol !
Το ιδανικό θα ήταν να έχει και φιλάθλους, όχι κάφρους, του παοκ.
Και αν κερδίσει η απονομή να γίνει στο Χαρίλαου.
Όπως σε όλα τα σοβαρά και πολιτισμένα κράτη και πρωταθλήματα .
Δυστυχώς, δεν είμαστε εμείς τίποτα από τα δύο….
Ο κύκλος της βίας πρέπει να κλείσει. Η αντιπαλότητα, η καζούρα, τα μπινελίκια άντε και καμιά φαπίτσα, πάντα θα υπάρχουν, αλλά ως εκεί.
Το διακύβευμα, για μας, είναι το άλλο Σάββατο και εκεί πρέπει να κάνουμε focus χωρίς να χαλαρώσουμε.
Το αυτί και το μάτι μου θα είναι στη λεωφόρο γιατί αλλιώς θα είναι να αντιμετωπίσουμε τον παο 3ο και αλλιώς 4ο.
Το ποιος δικέφαλος θα το κατακτήσει στην τελική με νοιάζει λιγότερο από την έκβαση του παιχνιδιού στη λεωφόρο.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, την Κυριακή στο Χαρίλαου να αποφύγουμε την επαφή με χαρούμενος ή λυπημένους οπαδούς του παοκ .
Υπάρχει τρόπος.
Στο κάτω κάτω δεν μας αφορά.
Μόλις τελειώσει το ματς την Κυριακή, δίνουμε συγχαρητήρια και επικεντρώνουμε στον Τελικό.
Αυτό είναι το δικό μας game, αυτό είναι το ραντεβού με την ιστορία μας και εκεί οφείλουμε να καταθέσουμε ψυχή και μυαλό.”
Θέλω να τον γνωρίσω, μου είπε. Αν, με το καλό, βγούμε ανέπαφοι από αυτό το ξεφτιλίκι, του το υπόσχομαι. Ίσως, έτσι, πάρουμε πίσω ένα μερίδιο από τον κόσμο που μας ανήκει και παραχωρείται σε πλιατσικολόγους
Αντί επιλόγου
Εμπιστεύομαι τον Άρη. Πηγαίνω στο γήπεδο με πίστη και το πάθος του οπαδού. Πόσο ομορφότερο θα ήταν για την ομάδα μας αν την εικόνα που θα έχει το Χαριλάου, το Κλεάνθης Βικελίδης, την Κυριακή το βράδυ την είχε ή θα την έχει του χρόνου, σε παιχνίδια όπως με Λαμία, Ο.Φ.Η. , Παναιτωλικό, Κηφισιά κλπ κλπ ;
Πόση δυναμική παραπάνω θα αποκτήσει ο Άρης όταν ξεφύγει μεγάλο κομμάτι του λαού του από εγωιστικές εμμονές και λυτρωθεί και μαζί με αυτό λυτρώσει και αυτό που αγαπά.
Με μεγάλη προσοχή, με ευχή όσοι πάνε στο γήπεδο και όσοι κυκλοφορήσουν στην πόλη να γυρίσουν σπίτια τους, υγιείς…
Πάμε ρε Άρη μου!
Με νου, καρδιά και πειθαρχία.
Never give up!!
“Πειθαρχία, να η ανώτατη αρετή. Έτσι μονάχα σοζυγιάζεται η δύναμη με την επιθυμία και καρπίζει η προσπάθεια του ανθρώπου. Να πως με σαφήνεια και με σκληρότητα να καθορίζεις την παντοδυναμία του νου μέσα στα φαινόμενα και την ανικανότητα του νου πέρα από τα φαινόμενα. πριν να κινήσεις για τη λύτρωση. Αλλιώς δεν μπορείς να λυτρωθείς”
(Ασκητική – Νίκος Καζαντζάκης)
Kυριακή, 19 Μαΐου 2024
“ο Χιούι”
