Νέο μήνυμα στήριξης της ομάδας μέσα από το σάιτ του έστειλε ο Super 3.
Αναλυτικά:
«Αυτό που ζούμε φέτος ούτε ο πιο απαισιόδοξος Αρειανός θα το περίμενε στην αρχή της χρονιάς. Μια ομάδα που είχε στη διάθεση της, ένα διάστημα μεγαλύτερο των 5 μηνών για να ετοιμαστεί, να προγραμματίσει τα βήματά της, να σχεδιαστεί χωρίς ασφυκτικό χρονοδιάγραμμα και πίεση ευρωπαϊκών αγώνων και, «κατάφερε» τελικά, γιατί περί κατορθώματος πρόκειται, να μοιάζει σαν μία από τις πλέον αδούλευτες του πρωταθλήματος!
Πρόσωπα που αποδείχθηκαν κατώτερα των προσδοκιών μας, άλλα που επιδεικνύουν κακή αγωνιστική και εξωαγωνιστική συμπεριφορά, ζητήματα χημείας της ομάδας και αγωνιστικού σχεδιασμού που δεν εξελίχθηκαν όπως αναμενόταν, κακοδαιμονία, διαιτησίες, όλα μαζί δημιουργούν μια αίσθηση ότι πάει να χαθεί, πρόωρα, η χρονιά.
Όσο κι αν επιχειρήσαμε μέσα απ’ τους διαύλους επικοινωνίας του Συνδέσμου, να βοηθήσουμε την κατάσταση, να συνετίσουμε και να ξυπνήσουμε τους κοιμώμενους, τελικά το αποτέλεσμα μετράει και η γενική εικόνα. Και όπως είναι φυσικό, κανένα απ’ τα δυο δεν μας ικανοποιεί.
Ο ΑΡΗΣ των 9 πρώτων αγώνων είναι ένα κακό όνειρο. Απέχει παρασάγγες απ’ αυτό που πιστέψαμε, το καλοκαίρι, ότι θα δούμε στα γήπεδα, δηλαδή μια ομάδα ανταγωνιστική που θα μοιάζει των οπαδών της και θα νιώθουμε χαρά και περηφάνια να την βλέπουμε ν’ αγωνίζεται.
Δεν έχει νόημα να επιμένουμε σε παροτρύνσεις και νουθεσίες προς όλους όσους συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «επίσημος ΑΡΗΣ». Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο που ‘χει ρόλο και προσφέρει υπηρεσίες έχουμε παράπονα και αποδίδουμε ευθύνες. Στο μερίδιο που αναλογεί στον καθένα. Οι προθέσεις υπάρχουν, οι προσπάθειες είναι εντατικές, η διάθεση δεν αμφισβητείται. Ωστόσο όλα τα «καθαγιάζει» η βαθμολογική θέση, οι νίκες και οι επιτυχίες.
Ο ΑΡΗΣ μπορεί να ‘ναι μία Ανώνυμη Εταιρεία που οφείλει να λειτουργεί με τους κανόνες και τα όρια που θα εξασφαλίζουν, σε καιρούς ανείπωτης οικονομικής ανασφάλειας, την απρόσκοπτη λειτουργία της και τη σταθερή της παρουσία στο άμεσο και μακροπρόθεσμο μέλλον, αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό κριτήριο, όσο σημαντικό κι αν είναι ακόμα και για την ίδια την ύπαρξη όχι μόνο του ΑΡΗ αλλά γενικά όλων των ομάδων.
Ο ΑΡΗΣ είναι, πρωτίστως, ένα αθλητικό σωματείο και το «οξυγόνο» του είναι οι νίκες. Οι επιτυχίες, που θα προσδίδουν δόξα στο Σύλλογο και χαρά στον κόσμο της ομάδας. Όλα περιστρέφονται, κυρίως, γύρω από το αγωνιστικό κομμάτι κι εκεί πρέπει να δίνεται η βαρύτητα και η προσοχή μας, χωρίς βέβαια ο αυτοσκοπός αυτός να επιτευχθεί μέσα από διαδικασίες που θα επιφέρουν ανωμαλία στην εύρυθμη λειτουργία και βιωσιμότητα της εταιρείας.
Δεν είναι ώρα, όμως, για πρόωρους απολογισμούς και για άσκοπο καταλογισμό ευθυνών. Έχουν χαθεί «μάχες», αλλά ο «πόλεμος» μαίνεται και μέχρι να χαθεί κάθε ελπίδα επιτυχίας, μέχρι να εξαντληθούν όλα τα περιθώρια επίτευξης των στόχων, οφείλουμε να είμαστε ετοιμοπόλεμοι στις «πολεμίστρες» μας. Γιατί, αυτή είναι η φύση μας. Είμαστε οπαδοί. Είμαστε παιδιά του Θεού του Πολέμου και μ’ αυτή τη νοοτροπία θα πορευόμαστε και σήμερα και στο μέλλον.
Φαινόμενα παραίτησης, απαξίωσης και αποχώρησης απ’ τις εκδηλώσεις του ΑΡΗ, δεν μας αντιπροσωπεύουν, δεν λειτουργούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν θα τις αφήσουμε – όσο περνάει από το χέρι μας – να λάβουν μορφή επιδημίας και να κυριαρχήσουν στο Σύλλογο ως «γραμμή» διότι είναι απαρχή δεινών και σαπίλας στο εσωτερικό της ομάδας απ’ αυτούς που θέλουν να επιβάλλουν «άλλα σχέδια» και έχουν «άλλες βλέψεις» για την ομάδα μας.
Αντίθετα, θα είμαστε εμείς αυτοί που θα δώσουμε, πρώτοι, το καλό παράδειγμα. Γιατί, όταν εκφράζουμε επιθυμίες και διατρανώνουμε πίστη σε αρχές και πιστεύω, οφείλουμε πρώτοι εμείς να πειθαρχούμε στο καθήκον. Γιατί, είμαστε οπαδοί. Γιατί, είμαστε το πρώτο «βαγόνι» που θα τραβήξει την υπόλοιπη «αμαξοστοιχία» στις ράγες, με ταχύτητα.
Γιατί, εμείς είμαστε αυτοί που εκ των πραγμάτων πρέπει να χαράσσουμε το δρόμο, για ν’ ακολουθούν οι… «φίλαθλοι», οι απογοητευμένοι, οι απαισιόδοξοι, οι πελάτες, οι απαιτητικοί, οι κουρασμένοι, οι πικραμένοι, οι θυμωμένοι, οι ειδήμονες, οι δυσαρεστημένοι και όποιο άλλο «είδος» Αρειανού ενυπάρχει στο Σύλλογο.
«Πως δε σ’ άφησα στα δύσκολα»… δεν είναι απλά ένα σύνθημα. Κι αν ακούγεται ωραία στο γήπεδο, είναι ακριβώς επειδή συνοδεύεται από τεράστιους αγώνες, πίεση, στενοχώρια, δαγκωμένα χείλη, σφιγμένες γροθιές, αποφασιστικότητα, συνέπεια και ανυποχώρητο πείσμα… κι όχι επειδή δεν το τραγουδάμε φάλτσα…»
