Γιατί έχει κολλήσει η αξιοποίηση του πρώην Maison Crystal – Λεκές στον καμβά του ομορφότερου έργου που κατασκευάστηκε τα τελευταία χρόνια στην πόλη
Εδώ και περίπου μια δεκαετία αποτελεί μια μαύρη τρύπα στο φωτεινό και γεμάτο ζωή, ιδιαιτέρως τους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες, παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης. Έναν λεκέ στον καμβά του ομορφότερου έργου που κατασκευάστηκε τα τελευταία χρόνια στην πόλη, αυτό της ανάπλασης της Νέας Παραλίας. Πρόκειται για το σημείο στο οποίο λειτουργούσε ως και το 2012 το Maison Crystal, παλιότερα Interni και ακόμη πιο πριν, Θεσσαλονίκη Παλλάς. Το σημείο όπου τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 λειτουργούσε το δημοτικό αναψυκτήριο ώσπου, επί δημαρχίας Σωτήρη Κούβελα χτίστηκε εκεί ένα μεγάλο κτήριο, το οποίο επί σχεδόν δύο δεκαετίες γνώρισε μεγάλες δόξες.
Πριν από περίπου τρία χρόνια, στις 15 Μαρτίου 2019, ο δήμος Θεσσαλονίκης προχώρησε σε μίσθωση του ακινήτου, έπειτα από σχετική δημοπρασία. Μισθωτής ανακηρύχθηκε η εταιρεία Dimera, συμφερόντων του Ιβάν Σαββίδη. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε την προσδοκία ότι ο εγκαταλειμμένος αυτός χώρος θα αποκτήσει εκ νέου ζωή. Ωστόσο, παρότι παρήλθε σχεδόν τριετία, το κτήριο και ο περιβάλλον χώρος εξακολουθούν να παραμένουν σε εγκατάλειψη, περικυκλωμένοι από φθαρμένες λαμαρίνες. Μία σκοτεινή ασυνέχεια στο μήκους περίπου 3,5 χιλιομέτρων θαλάσσιο μέτωπο της Νέας Παραλίας.
Όπως προκύπτει από τα έγγραφα που κατατέθηκαν, η πλευρά της Dimera υποστηρίζει ότι οι λόγοι της τριετούς αδράνειας είναι κυρίως δύο. Ο πρώτος έχει να κάνει με την λανθασμένη εκτίμηση των απαιτούμενων κεφαλαίων για την ανακατασκευή του κτηρίου και του αύλειου χώρου. Ο δεύτερος συνδέεται με την πανδημία εξ αιτίας της οποίας πήγαν πίσω όλοι οι σχεδιασμοί. Σύμφωνα με τη σύμβαση μίσθωσης του ακινήτου, το σύνολο της δαπάνης για την ανακατασκευή του βαρύνει τον μισθωτή. Το ετήσιο ύψος μισθώματος προβλέπεται στις 262.500 ευρώ, αυξημένο κατά 3% ετησίως, μετά τα τρία πρώτα χρόνια. Το μίσθωμα θα καταβάλλεται σε τρίμηνες ισόποσες δόσεις, ενώ το 20% θα κατατίθεται στην ΕΤΑΔ καθώς είναι η κύρια του ακινήτου. Η διάρκεια της μίσθωσης προβλέπεται για έξι χρόνια και λήγει στις 7/3/2025 με δυνατότητα επέκτασης για τρία χρόνια.
Προσφυγή στη Διαιτησία
Έναν χρόνο μετά την υπογραφή της σύμβασης μίσθωσης, στις 20 Μαρτίου 2020, η Dimera έστειλε επιστολή στον δήμο Θεσσαλονίκης ζητώντας απαλλαγή από την καταβολή μισθώματος και δημοτικών φόρων για τους μήνες που η εστίαση ήταν κλειστή λόγω της πανδημίας. Παράλληλα, ζητούσε να παραταθεί η μίσθωση στα 20 χρόνια. Λίγες μέρες μετά, στις 2 Απριλίου 2020, κατέθεσε προσφυγή στην Υπηρεσία Μόνιμης Διαιτησίας στον Δικηγορικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης με αιτήματα, την παράταση της σύμβασης έως τα 20 χρόνια και επαναξιολόγηση του ύψους του μισθώματος κατά το διάστημα του χρόνου της παράτασης.
Ως βασικό επιχείρημα, πέραν της πανδημίας, η Dimera επικαλέστηκε ότι η αρχική εκτίμησή της όσον αφορά το κόστος ανακατασκευής του κτηρίου, το οποίο αρχικά εκτιμήθηκε στα 1,1 εκατ. ευρώ, ήταν εσφαλμένη και ότι το απαιτούμενο τελικό ποσόν, μετά τη λεπτομερή αυτοψία που έγινε από τους μηχανικούς της, θα άγγιζε τα 2,4 εκατ. Σύμφωνα με όσα επικαλέστηκε κατά τη διαδικασία της διαιτησίας «η δαπάνη αυτή δεν μπορεί να αποσβεστεί στα εννέα χρόνια (δηλαδή έξι συν τρία) που προέβλεπε η αρχική σύμβαση μίσθωσης, αλλά απαιτούνται 18 χρόνια από την έναρξη λειτουργίας της επιχείρησης». Τη δε καθυστέρηση του ενός χρόνου, από την υπογραφή της σύμβασης μίσθωσης έως την προσφυγή στη διαιτησία την απέδωσε, μεταξύ άλλων, στο ότι ο δήμος καθυστερούσε να υδροδοτήσει το κτήριο, λόγω προηγούμενου χρέους προς την ΕΥΑΘ για το συγκεκριμένο ακίνητο, το οποίο τακτοποιήθηκε δέκα μήνες μετά την υπογραφή του μισθωτηρίου.
Στο αίτημα της Dimera συναίνεσε ο δήμος. Τελικά, με την απόφαση την οποία εξέδωσε στις 24 Ιουνίου 2021, το Διαιτητικό Δικαστήριο έκανε δεκτό το αίτημα της Dimera. Επέκτεινε τη διάρκεια της σύμβασης μίσθωσης έως τις 7 Μαρτίου 2040 ενώ το ύψος του μισθώματος για τα έτη μετά το 2028 θα συνεκτιμηθεί εκείνη την περίοδο, αλλά δεν θα μπορεί να είναι κατώτερο αυτού που ισχύει σήμερα. Παράλληλα, το Διαιτητικό Δικαστήριο έθεσε και έναν όρο σύμφωνα με τον οποίο η μισθώτρια εταιρεία θα πρέπει να προβεί έως τις 31 Μαρτίου 2022 σε συνολική επένδυση ύψους 1.495.000 ευρώ, καταθέτοντας μάλιστα και τα σχετικά παραστατικά, μαζί και απολογιστική μελέτη δαπανών, στην οικονομική υπηρεσία του δήμου Θεσσαλονίκης.
«Εμάς εκείνο που μας ενδιαφέρει είναι να λειτουργήσει η επιχείρηση, αλλά και να είναι βιώσιμη. Μέχρι τώρα ο μισθωτής πληρώνει κανονικά το ενοίκιο. Βεβαίως, ως δήμος, θέλουμε η επιχείρηση να λειτουργήσει το ταχύτερο δυνατόν ώστε να μην υπάρχει αυτή η εικόνα στο συγκεκριμένο σημείο της Νέας Παραλίας», αναφέρει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Γιώργος Αβαρλής.
Έζησε μεγάλες δόξες
Πριν από την οριστική εγκατάλειψή του, ο χώρος αυτός είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες. Στο υπαίθριο πάρκινγκ του Θεσσαλονίκη Παλλάς, μετά Ιnterni και στο τέλος Maison Crystal, στάθμευαν συνήθως πολυτελή αυτοκίνητα. Ένδειξη του κοινωνικού και οικονομικού στάτους των πελατών και κατά συνέπεια και του τζίρου που έκαναν για σχεδόν δύο δεκαετίες οι επιχειρήσεις οι οποίες στεγάστηκαν εκεί, καταβάλλοντας παχυλό ενοίκιο στο δήμο Θεσσαλονίκης.
Το συμβόλαιο το οποίο είχε υπογράψει με το δήμο ο τελευταίος επιχειρηματίας προέβλεπε ενοίκιο περίπου 240.000 ευρώ ετησίως. Στο Maison Crystal απασχολούνταν περί τα 60 άτομα και οι τζίροι ήταν ικανοποιητικοί. Η μεγάλη κατρακύλα άρχισε το 2010, ταυτόχρονα με τα μνημόνια. Ο επιχειρηματίας ζήτησε από τη διοίκηση Παπαγεωργόπουλου να μειωθεί το ενοίκιο, όμως το αίτημά του δεν μπορούσε να γίνει δεκτό καθώς δεν το επέτρεπε το νομικό πλαίσιο.
Όταν ανέλαβε η διοίκηση Μπουτάρη ο επιχειρηματίας χρωστούσε ενοίκια που υπερέβαιναν τις 500.000 ευρώ. Απ’ αυτά ο δήμος κατάφερε να εισπράξει τότε περί τα 250.000 ευρώ, μέσω συμψηφισμού με χρήματα τα οποία επρόκειτο να πάρει άλλη εταιρία του ίδιου επιχειρηματία από κάποια σύμβαση που είχε υπογράψει με το δήμο. Αυτά ήταν και τα τελευταία χρήματα που εισέπραξε ο δήμος ο οποίος, έπειτα από αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις, προχώρησε τελικά το 2013 σε διοικητική αποβολή του επιχειρηματία.
Έκτοτε, το κτήριο παραμένει ερειπωμένο, με εξαίρεση κάποια πολύ μικρά διαλείμματα, κυρίως τον πρώτο καιρό μετά την διοικητική αποβολή του επιχειρηματία, όταν το κτήριο χρησιμοποιήθηκε για πολιτιστικές δράσεις. Σταδιακά λεηλατήθηκε, ακόμη και στο εσωτερικό του από το οποίο εκλάπησαν σχεδόν τα πάντα, εκτός από τα μπετά. Ο εξωτερικός χώρος του έχει μετατραπεί σε σκουπιδότοπο και σε υπαίθρια δημόσια ουρητήρια, δεδομένης και της σχετικής έλλειψης που υπάρχει καθ’ όλο το μήκος της Νέας Παραλίας. Το τελευταίο πλήγμα σημειώθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2018 όταν πυρκαγιά κατέστρεψε ό,τι είχε απομείνει.
Πηγή: www.voria.gr
