Μια ακόμη επιστολή έφτασε στο e mail του PRESSARIS με αφορμή την κατάσταση του Άρη.
Πρόκειται για μια επιστολή “κατάθεση ψυχής” από τον Α.Τζ. την οποία και δημοσιεύουμε:
«Δυστυχώς η χρονιά τελειώνει με τον τρόπο που όλοι γνωρίζαμε αλλά αδυνατούσαμε να παραδεχτούμε. Το πώς θα κατέληγαν τα πράγματα φάνηκε πολλές αγωνιστικές πριν και για μένα προσωπικά στο παιχνίδι με τον Απόλλωνα, όπου με συντριπτική υπεροχή σε κατοχή και τελικές, καταφέραμε να χάσουμε. Το παιχνίδι με Λιβαδειά ήταν απλώς το κερασάκι στην τούρτα. Το τραγικό όμως δεν είναι αυτό. Αυτές ήταν οι δυνατότητες της ομάδας,αυτό έκανε. Δε μπορώ να κατηγορήσω τους παίκτες γιατί τόσο μπορούσαν και τόση μπάλα ήξεραν. Και μη μου πει κανένας ότι δεν τον ενδιέφερε τον παίκτη να κερδίσει.
Όποιος έχει παίξει έστω και μια φορά σε 5 χ 5 ξέρει. Ούτε και αρέσει σε κανένα να τον βρίζουν απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι προπονητές απλά φάνηκαν κατώτεροι τον περιστάσεων.
Για τις ανύπαρκτες, ανίκανες διοικήσεις και επίδοξους μνηστήρες θα αρκεστώ να πω ότι ακόμα και στον εορτασμό των 200 χρόνων του ΑΡΗ, όταν κανείς από εμάς δε θα υπάρχει πλέον, τα ονόματά σας μόνο αηδία θα προκαλούν. Πετύχατε κύριοι. Θα μείνετε στην ιστορία. Αυτό δεν επιδιώκατε; Φυσικά κι ο Εφιάλτης στην ιστορία έμεινε… Και μαζί μ’ αυτούς τοποθετώ και μια μερίδα δημοσιογράφων οι οποίοι ανέλαβαν να εξαφανίσουν τη λίγη αξιοπρέπεια που έμεινε στο σύλλογο. Αυτούς που μας κατάντησαν περίγελο σχολιάζοντας και κλαψουρίζοντας για όλα αυτά που κάποτε εμείς κοροιδεύαμε. Αυτούς που ”ήξεραν” αλλά δε μιλούσαν για το ”καλό;” του συλλόγου. Πέσατε σ’ένα κουφάρι κι αρπάξατε ότι μπορούσατε ο καθένας.
Φταίμε όμως κι εμείς αδέρφια. Στηρίξαμε την ομάδα; Ναι,θα πει κάποιος. Η αλήθεια είναι όμως ότι αναλωθήκαμε στη φαγωμάρα μεταξύ μας παίρνοντας το μέρος του ενός ή του άλλου,χ ωρίς να στηρίζουμε αυτό που πραγματικά αγαπάμε. Έπρεπε να προσπαθήσουμε. Έπρεπε στο γήπεδο να μην πέφτει καρφίτσα κι όχι να αναφερόμαστε σε υψηλό μέσο όρο εισιτηρίων λες και κάναμε κανένα κατόρθωμα. Δηλαδή δεν έχουμε 25.000 κόσμο που να μπορεί να πάει στο γήπεδο;Δεν μπορούσαμε αντί να μασουλάμε σπόρια να φωνάζουμε όσο αντέχουμε; Θυμάστε το παιχνίδι με τη
Μάντσεστερ Σίτι;Θυμάστε τι γινόταν στο γήπεδο;Ποιο παιχνίδι ήταν πιο σημαντικό;Αυτό ή το άλλο με τη Βέροια;Θα τολμούσε κανένας να μας αδικήσει όταν έβλεπε ”κόλαση” γύρω του;Θα άντεχαν τα πόδια των αντιπάλων;Αν στις εκλογές μαζευόταν 10.000 κόσμος και φυσικά δεν ψήφιζε αλλά φώναζε στους ανεκδιήγητους ότι είναι αντίθετος,θα τολμούσαν να συμπεριφέρονται λες κι ο ΑΡΗΣ είναι τσιφλίκι τους;Τσιφλίκι δικό μου και δικό σου είναι Αρειανέ.Και δεν έπρεπε να επιτρέψουμε σε κανένα να πιστέψει το αντίθετο.Έπρεπε να τρέμουν τα πόδια όποιου πάει να πατήσει εκείνο το χορτάρι που για μένα και για σένα είναι ευλογημένο.
Προφανώς αυτά είναι λόγια κατόπιν εορτής αφού τα πάντα έχουν κριθεί.Για άλλη μια φορά θα αναγκαστούμε να υπομείνουμε τον υποβιβασμό,μαθημένα τα βουνά απ’τα χιόνια.Δεν δέχομαι όμως να μου φωνάζει το κάθε τουριστικό χωριουδάκι εκεί-εκεί στη β εθνική.
Ούτε να δώσω τη χαρά στα γειτονάκια να με δούν παραδομένο.Γι’αυτό θέλω να κάνω μια πρόταση-παράκληση σε όλα τ’αδέρφια.Στο τελευταίο μας παιχνίδι στο Χαριλάου να μην υπάρχει ούτε ένα κάθισμα άδειο.Να αφήσουμε για μια μέρα τη φαγωμάρα και να μην ακουστεί κανένα σύνθημα εναντίον
παικτών ή διοίκησης.Όσο πικραμένοι κι αν είμαστε.Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό να ακουστεί ένα σύνθημα μόνο όσο πιο δυνατά μπορούμε. ΑΡΗ ΘΥΜΙΣΟΥ ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.Να πέσουμε με το κεφάλι ΨΗΛΑ σαν Αρειανοί.
Να δείξουμε σε όλη την Ελλάδα τι είναι αυτό που κάνει τις μεγάλες ομάδες.Να τους μετατρέψουμε το χαμόγελο για το δήθεν ”αφανισμό” μας σε κόμπο στο στομάχι.Σας παρακαλώ αδέρφια, ΟΛΟΙ εκεί”
