O Δημήτρης Σαχινίδης μοιράζεται κάποιες σκέψεις του με τους φίλους του Άρη και γράφει στο PRESSARIS σχετικά με την κατάσταση στο κιτρινόμαυρο μπάσκετ με αφορμή το τέλος την επιστροφή του Παναγιώτη Γιαννάκη.
Είναι απολύτως λογικό η διαφαινόμενη επιστροφή του Παναγιώτη Γιαννάκη μετά από 24 χρόνια να έχει γεμίσει τον κόσμο της ομάδος με συναισθήματα, τα οποία είναι δύσκολο σχεδόν αδύνατο να χωρέσουν στις λίγες λέξεις ενός άρθρου, ώστε να αποτυπωθούν έστω και με έναν στοιχειωδώς ακριβή τρόπο.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει πολύ απλά γιατί όταν ένα κομμάτι των αναμνήσεων επιστρέφει μετά από ένα αναμφίβολα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι σαν να επιστρέφει ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος μετά από αρκετά χρόνια, στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε κάποτε να γράφεται η πιο γλυκιά μελωδία του ελληνικού μπάσκετ και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.
Για τον λόγο που ανέφερα παραπάνω λοιπόν τα συναισθήματα όλων είναι δύσκολα ελέγξιμα και διαχειρίσιμα, ωστόσο σε αυτό το σημείο οφείλουμε όλοι μας να βάλουμε απότομα φρένο στον δικαιολογημένο παροξυσμό που μας έχει παρασύρει και αφού πρώτιστα συζητήσουμε με τον εαυτό μας ο καθένας ατομικά μετέπειτα να διαχωρίσουμε δυο πράγματα που προσωπικά τουλάχιστον κρίνω ότι πρέπει να μπουν σε άλλη θέση να “απομυθοποιήσουμε” σιγά-σιγά τον μύθο για να μην υπάρξει ούτε μια πιθανότητα να βρεθούμε προ εκπλήξεως στο μέλλον.
Το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Γιαννάκης συνέβαλε στο χτίσιμο της Αυτοκρατορίας αφήνοντας πίσω του ένα πολύ μεγάλο θετικό στίγμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν κι αν ποτέ κανείς τολμήσει να το αμφισβητήσει τότε θα έχει διαπράξει ένα μεγάλο έγκλημα όχι μόνο απέναντι στον Άρη, αλλά συνολικά στην μπασκετική ιστορία του τόπου η οποία αναπτύχθηκε και ήκμασε εξαιτίας μιας παρέας που κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 έκανε τα δειλινά της Πέμπτης να μοιάζουν με αργία.
Όμως από την άλλη πλευρά θα πρέπει να καταστεί σαφές προς πάσα κατεύθυνση πως ο ρόλος του προπονητή είναι ξεχωριστός κι αν μη τι άλλο πολύ πιο ιδιαίτερος από αυτόν του παίκτη. Ο εν λόγω ισχυρισμός αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα, αν αναλογιστούμε πως μιλάμε για τον μπασκετικό Άρη, μια ομάδα που μπορεί ο “δράκος” να γνωρίζει πολύ καλά, αφού αποτελούσε επί χρόνια κομμάτι της από μια άλλη σκοπιά, όμως οι εποχές έχουν αλλάξει και το άθλημα έχει προχωρήσει κατά πολύ.
Όλα αυτά που αναφέρθηκαν παραπάνω σε καμία των περιπτώσεων δεν στοχεύουν στο να υποβαθμίσουν την σπουδαιότητα της είδησης της επανένταξης του Παναγιώτη Γιαννάκη στον πάγκο του Αυτοκράτορα, όμως θεώρησα χρέος μου να κρατήσω τους τόνους χαμηλούς, μιας και η ιστορία έχει αποδείξει πως καθρέφτης των πάντων στον αθλητισμό είναι ο αγωνιστικός χώρος και εν προκειμένω το παρκέ.
Για αυτό το λόγο λοιπόν οφείλουμε κι εμείς με την σειρά μας απέναντι στην ίδια την ομάδα, αλλά και στον προπονητή να μην χάσουμε ούτε γραμμάριο από την αξιολογική μας κρίση, καθώς μόνο έτσι θα μπορέσει να ανοιχτεί μπροστά μας ένας δρόμος νέων απαιτήσεων.
