Αν ο Άρης των προηγούμενων δύο ετών είχε επτά απουσίες σε ένα ματς, εκ των οποίων οι τέσσερις-πέντε βασικοί, δύσκολα θα έφτανε σε έναν νικηφόρο αποτέλεσμα, έχοντας μάλιστα ένα εξαιρετικό δεύτερο ημίχρονο. Το καλύτερο, ενδεχομένως, της φετινής σεζόν.
Ο χθεσινός Άρης είχε να διαχειριστεί πολλά πράγματα. Τις απουσίες των Ροζ, Σάσα, Κουέστα, Μπουσέ, Μπερτόγλιο, Μαρτίνη, Μπαγκαλιάνη. Με λίγα λόγια. Πέντε βασικών παικτών του, μέχρι στιγμής στη φετινή σεζόν. Συν την αποχή του λόγω κρουσμάτων κορωνοϊού από την ενεργό δράση την προηγούμενη εβδομάδα, αλλά και την μετ΄εμποδίων προσπάθειά του για μία ομαλή καθημερινότητά (προπονήσεις κτλ) τις τελευταίες 14 μέρες.
Αντ΄αυτού, όχι μόνο δεν έδειξε… αποδεκατισμένος και εκτός κλίματος, αλλά είχε μία ξεκάθαρη υπεροχή απέναντι σε μία ομάδα που με την εικόνα στο φετινό πρωτάθλημα, έχει δείξει πως θα παλέψει με περισσότερες πιθανότητες απ΄ότι πέρσι για την είσοδο στα πλέι οφ.
Στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου έγιναν μεταγραφές ουσίας, όπως αποδεικνύονται, με το ρόστερ να φτάνει στους 31 ποδοσφαιριστές. Για δύο λόγους. Αρχικά, για όσα έχουμε εξηγήσει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν αναφορικά με το απαγορευτικό μεταγραφών και την αναστολή του για έναν χρόνο κι έπειτα γιατί η φετινή σεζόν είναι ειδικών συνθηκών λόγω κορωνοϊού. Απλά, ας αναλογιστεί κανείς πόσο δύσκολο θα ήταν για τον Άκη Μάντζιο να έχει μία αρχική ενδεκάδα πλήρως αξιόμαχη και παίκτες στον πάγκο, αν το ρόστερ δεν είχε ποιότητα αλλά και ποσότητα.
Έλειψαν Κουέστα-Μπουσέ και ο Άρης πήρε χθες φοβερά πράγματα από τον… τρίτο (θεωρητικά) του τερματοφύλακα για φέτος. Σάσα και Ροζ ήταν στυλοβάτες της περσινής ομάδας. Αν και ο Βραζιλιάνος ακόμα δεν έχει βρει τον καλό του εαυτό, το κενό του Γάλλου το κάλυψε επάξια και με το παραπάνω χθες ο Μπεναλουάν. Ένας παίκτης με τεράστια εμπειρία, μεγαλύτερη του Ροζ, αλλά όχι στον βαθμό ετοιμότητας και με τον ρυθμό του Γάλλου. Ξεκάθαρο κέρδος για την ομάδα, η εμφάνισή του. Ο Μπερτόγλιο ήταν η μεγάλη έκπληξη του φετινού Άρη, μέχρι στιγμής, αλλά οι “κιτρινόμαυροι” κάλυψαν εύκολα την απουσία του από την αρχική ενδεκάδα με τον Μαντσίνι και εν συνεχεία με τον Σίλβα, που έδειξε πως διαθέτει μεγάλη ποιότητα, άριστη τεχνική κατάρτιση, δύναμη και ταχύτητα. Απλά του λείπει ρυθμός. Θέμα χρόνου.
Ο στόχος του Άρη πρέπει να είναι ΠΑΝΤΑ ο πρωταθλητισμός. Παρά τα προβλήματά του το καλοκαίρι, την ελλιπή (στο τακτικό κομμάτι) προετοιμασία του, το μεγάλο ξενέρωμα (αποκλεισμός από την Ευρώπη) στην αρχή της χρονιάς, τις ριζικές αλλαγές (προπονητή-τεχνικού διευθυντή) που ακολούθησαν, το κάνει πράξη. Εδώ και έξι αγωνιστικές είναι στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Τι κι αν είναι μόνο με 1-0; Με ένα καλό ημίχρονο ή και λιγότερο; Το αποτέλεσμα άραγε δεν είναι αυτό που μετράει στο τέλος; Αυτό δεν μένει στο πίσω μέρος του μυαλού όταν ανατρέχει σε αυτά ματς;
Ο Άκης Μάντζιος έχει αφουγκραστεί τις ανάγκες της ομάδας. Έχει δουλέψει σκληρά και τις έχει βελτιώσει. Ίσως όχι στον απόλυτο βαθμό, γιατί τα “εμπόδια” ήταν πολλά και έχουν ειπωθεί πολλές φορές. Τι μένει, όμως, ως “ταμείο”; Ο Άρης έχει γίνει πιο συμπαγής, απέκτησε σταθερότητα στην άμυνα, έχει βελτιωθεί μεσοεπιθετικά και φυσικά έχει βελτιώσει την φυσική κατάσταση. Το παράδειγμα είναι πρόσφατο. Το χθεσινό δεύτερο ημίχρονο. Η ένταση που έβγαζε η ομάδα και κυρίως το γεγονός πως μεγάλωσε σε χρόνο τα καλά της διαστήματα.
Επειδή από χθες, όπως είναι απόλυτα λογικό, ο ενθουσιασμός περισσεύει, τρία πράγματα επιβάλλονται: Ψυχραιμία, σοβαρότητα και σκληρή δουλειά. Το δύσκολο δεν είναι να βρεθείς στην κορυφή, αλλά να μείνεις εκεί και να μην επιτρέψεις σε κανέναν να σε “γκρεμίσει” από αυτήν. Άλλωστε, ο θυμόσοφος λαός μας το λέει ξεκάθαρα… “τρώγοντας ανοίγει η όρεξη”.
