Ο Λευτέρης Μποχωρίδης έφυγε σαν ένα μεγάλο ταλέντο από τον Άρη το 2014 και μέσα σε τρεισήμιση χρόνια έγινε παίκτης Ευρωλίγκας. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά του.
Τα χρόνια που ήταν στον Παναθηναϊκό δεν έπαιξε πολύ, είναι η αλήθεια. Είτε λόγω σοβαρών τραυματισμών, είτε γιατί δεν άρπαξε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν, είτε κακώς δεν του δόθηκαν περισσότερες.
Ακόμα κι έτσι όμως, ο Μποχωρίδης είναι άλλος παίκτης και είναι το παράδειγμα της διαφοράς επιπέδου ανάμεσα στην Ευρωλίγκα και τις υπόλοιπες διοργανώσεις.
Το σώμα του καταρχήν δεν έχει καμία σχέση, είναι απείρως βελτιωμένο, όμως ο Μποχωρίδης γενικότερα λειτουργεί πολύ διαφορετικά μέσα στο γήπεδο. Έχει μάθει να “διαβάζει” το παιχνίδι, έχει μάθει να μην κάνει λάθη, έχει μάθει να ξέρει πότε πρέπει και τι πρέπει να κάνει. Διδάχθηκε αυτές τις “μικρές λεπτομέρειες” που αλλάζουν το επίπεδο ενός παίκτη, ακόμα κι αν αυτός δεν είχε μεγάλο χρόνο συμμετοχής στην Ευρωλίγκα.
Αν αυτό όλο συνδυαστεί με την… πείνα που έχει να παίξει και να κερδίσει, συν το γεγονός ότι επέστρεψε στην ομάδα, της οποίας το περιβάλλον, τις ανάγκες της και τις αδυναμίες της γνωρίζει άριστα, τότε μπορεί εύκολα να κατανοήσει την χθεσινή απόδοσή του.
Δεν είναι οι 22 πόντοι, αν και είναι στα θετικά του ότι χρειάστηκε μόλις 11 σουτ για να τους πετύχει. Είναι οι (9) τελικές πάσες, είναι τα ριμπάουντ (3), τα κλεψίματα (3), τα λίγα λάθη (2) σε 32 λεπτά συμμετοχής. Μέχρι και κόψιμο έκανε. Η παρουσία του σε όλο το γήπεδο, σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού με θράσος, ωριμότητα και ενδεχομένως ηγετική ικανότητα είναι αυτή που έδωσε άλλη οντότητα σε όλο τον Άρη χθες στη Ζιέλονα Γκόρα.
Πλέον το ζητούμενο είναι να μπορέσει ο Άρης να “χτίσει” σε αυτή τη νίκη και να τη χρησιμοποιήσει ως… μπούσουλα για να μπορέσει να βρει τις νίκες που χρειάζεται σε Ελλάδα και Ευρώπη.
