Δεν ξέρω αν θα παίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο ο Λευτέρης Μποχωρίδης. Δεν είμαι ούτε προπονητής να βλέπει καλύτερα έναν παίκτη από ότι οι… κοινοί θνητοί, ούτε μάντης για να προβλέψω το (μπασκετικό) μέλλον του 17χρονου γκαρντ.
Δύο φορές τον έχω δει να παίζει μπάσκετ – λάθος μου οφείλω να ομολογήσω, γιατί θα πρέπει να παρακολουθούμε μπάσκετ και στα τμήματα υποδομής – μία με τον Ολυμπιακό πέρσι στη πρεμιέρα, όταν είχε απεργία ο ΠΣΑΚ και την Τρίτη με τη Γκαστέρα.
Ένα στοιχείο είναι αυτό που μου έδειξε ότι το έχει σε αφθονία. Θράσος. Πέρσι, μπήκε μέσα, έπαιξε άμυνα τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη, σκόραρε έχοντας τους αμυντικούς και κέρδισε τις εντυπώσεις. Χθες μπήκε μέσα και στην πρώτη φάση παίρνει τη μπάλα στη λήξη της (κακής) επίθεσης και την τελειώνει με τρίποντο από την κορυφή.
Είναι προσόν το θράσος, ίσως μεγαλύτερο και από το ταλέντο. Όχι μεγαλύτερο από τη δουλειά, αλλά από το ταλέντο θεωρώ πως είναι. Απόδειξη; Γυρίστε τον χρόνο πίσω και πηγαίνετε στα τελευταία 19” του αγώνα του Άρη με τον Ολυμπιακό. Μόνο ο Σπανούλης θα έκανε τρίποντο! Ουδείς άλλος παίκτης. Αυτό είναι το θράσος.
Ο Μποχωρίδης δεν ξέρω αν δουλεύει, αν επιδιώκει ο ίδιος να αφήνει το σώμα του στο παρκέ. Αν όντως το κάνει, τότε έχει δύο βασικά συστατικά για να διακριθεί σε υψηλό επίπεδο, γιατί ταλέντο έχει. Είναι ψηλός γκαρντ, παίζει και στις δύο θέσεις (1-2), έχει μακριά χέρια, ξέρει μπάσκετ… Μακάρι να τα καταφέρει.
Είναι αφορμή ο Μποχωρίδης για να ανοίξει για… νιοστή φορά το θέμα του χειρισμού των παικτών σε αυτές τις ηλικίες. Η άποψή μου είναι ότι ο Άρης ορθώς δεν πήγε σε λογική… Παρτιζάν (βάζω τους ταλαντούχους μικρούς να παίξουν, δεν κοιτάω τα αποτελέσματα, αλλά να πουλήσω ώστε να είμαι βιώσιμος και μία στις τόσες θα έχω και επιτυχία) τα χρόνια που ήταν στην Ευρωλίγκα, γιατί εκεί άλλες ήταν οι απαιτήσεις που προηγούνταν, άλλες οι
εποχές, άλλα τα λεφτά.
Είναι λάθος, όμως, να μην μπει σε μια τέτοια λογική τα τελευταία τρία χρόνια, γιατί δεν έχει από πίσω του οικονομικές δυνάμεις, είχε “υλικό” για να δουλέψει ο εκάστοτε προπονητής, αλλά πετάχτηκε. Σαφώς και οι κανονισμοί δίνουν το δικαίωμα στον παίκτη, ακόμα κι όταν δεν ενηλικιωθεί να επιλέξει που θα πάει και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα με “θύματα” τις ομάδες, όμως ο Άρης δεν κατάφερε να δημιουργήσει ποτέ τις συνθήκες για να παίξουν τα “ταλέντα” του.
Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο χειρότερα θα πήγαινε ο Άρης πρόπερσι που βγήκε έβδομος αν είχε ο Χρυσικόπουλος 10-12 λεπτά συμμετοχής, δεν μπορώ να φανταστώ πόσο χειρότερα θα πήγαινε αν πέρσι είχε 12-14 λεπτά συμμετοχής, δεν ξέρω γιατί δεν μπορεί να χρησιμοποιείται σε αυτόν τον Άρη και παιχνίδια τύπου Γκαστέρα 20-25 λεπτά παιδιά όπως ο Βεζένκοφ ή ο Μποχωρίδης.
Ερώτηση: Τι έχει να κερδίσει ο Άρης από το Γιούροκαπ φέτος; Μήπως είναι ομάδα που θα πάει να κερδίσει το κύπελλο για να βγει στην Ευρωλίγκα; Όχι. Μήπως θα πρέπει να ρίξει την προσοχή του σε αυτούς τους δύο (Βεζένκοφ, Μποχωρίδης) που έχει για να μπορέσει να τους κρατήσει; Ήδη ο Βεζένκοφ δήλωσε πως προτεραιότητά του είναι να παίξει σε κολέγιο στην Αμερική. Ποιος λέει ότι δεν μπορεί να σκέφτεται το ίδιο ο Μποχωρίδης ή ο “Χ” παίκτης που είναι μεγάλο ταλέντο και έχει προοπτική;
Ο Αλεξανδρής είπε ότι το καλοκαίρι ότι θέλει να δουλέψει με νέους παίκτες και πως αυτό ήταν το πλάνο που καταρτίστηκε σε συνεργασία με τη διοίκηση. Πρώτη φορά δόθηκε χρόνος πέραν του 2λεπτου σε νεαρό παίκτη την Τρίτη με την Γκαστέρα. Μπορεί να έπραξε και ορθώς ο Αλεξανδρής, γιατί είδε ότι η ομάδα του στην αρχή δεν… τραβούσε και έπρεπε να βρει τρόπους να κερδίσει, αλλά όπως είχα την απορία με τον Ματσόν, τον Σούμποτιτς, τον Μπλατ, τον Κατσικάρη, τον Ματσόν έτσι την έχω και τώρα. Πόσο χειρότερος θα ήταν αυτός ο Άρης αν π.χ. έπαιζαν ο Βεζένκοφ και ο Μποχωρίδης στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ ή στον αγώνα κυπέλλου με τον Ολυμπιακό από 5-10 λεπτά;
Ξεκίνα τώρα με Bonus 125 € από την expekt.com!
