Την εποχή που στην Ελλάδα το μπάσκετ ζούσε στη σκιά του ποδοσφαίρου, τότε που οι ειδήσεις της πορτοκαλί μπάλας περνούσαν στα μονόστηλα των εφημερίδων, ένα παιδί μεταναστών έβλεπε την αφίσα του Ουόλτ Φρέιζερ των Νιου Γιορκ Νικς στον τοίχο του δωματίου του και έκανε τα δικά του όνειρα για το μέλλον…
Ο Νίκος Γεωργαλής, γιος του Γιώργου και της Στέλλας, οι οποίοι είχαν μεταναστεύει από τη Ρόδο και τη Νίσυρο στο Νιου Τζέρσεϊ, ήθελε να κάνει κάτι… μεγάλο. Κάτι πολύ μεγάλο! Ο κυρ Γιώργος, τσαγκάρης στο επάγγελμα, ήθελε να τον εντάξει στον χώρο της πυγμαχίας, επηρεασμένος και από τις σαρωτικές νίκες του Μοχάμεντ Αλι, ο οποίος βρισκόταν στο επίκεντρο της επικαιρότητας από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 και μετά.
Πράγματι. Ο Νίκος έκανε τα πρώτα του βήματα στον αθλητισμό ως πυγμάχος, αλλά κάθε φορά που τον έβλεπε η μητέρα του ματωμένο και με πρησμένα μάτια, μαράζωνε η καρδιά της. Εκείνος από την πλευρά του ήξερε ότι δεν ήταν το άθλημα που του ταίριαζε και ακολουθώντας τη συμβουλή-προτροπή της μητέρας του αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι που ήξερε ότι θα γίνει πολύ καλός… Παρά το σχετικά χαμηλό μπόι του (1.83μ.) αποφάσισε να παίξει μπάσκετ, στηριζόμενος -κυρίως- στα αθλητικά του προσόντα και στη θέλησή του να δουλεύει σκληρά επί καθημερινής βάσης. Ήθελε να γίνει ο καλύτερος!
Οι πρώτες εντυπώσεις
Άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στις γειτονιές του Γιούνιον Σίτι στο Νιου Τζέρσεϊ και μόλις τελείωσε το λύκειο της περιοχής γράφτηκε στο κολέγιο του Σίτον Χολ. Εκεί τον είδε και ο Μπιλ Ράφτερι! Ο άνθρωπος που έμαθε από πρώτο… χέρι τι εστί «Νικ Γκάλης» και πολύ πριν γίνει γνωστός στην Ελλάδα και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Από το 1975 έως και το 1979 ο Γκάλης (μιας και ήθελε να αλλάξει το επώνυμό του για να προφέρεται πιο εύκολα από τους Αμερικανούς!) άφησε τον πρώτο του -ουσιαστικά- προπονητή με ανοικτό το στόμα. Δεν πίστευε τι έβλεπε! Ένας τόσο κοντός μπασκετμπολίστας, να μπορεί να σκοράρει απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο και να τα κάνει όλα να φαίνονται τόσο εύκολα…
Το «Έθνος της Κυριακής» έψαξε, βρήκε και επικοινώνησε με τον Μπιλ Ράφτερι, τον προπονητή που βοήθησε τον Γκάλη στα πρώτα μπασκετικά του βήματα στο κολέγιο. Μπορεί να πέρασαν περισσότερα από 30 χρόνια, αλλά ο 70χρονος (πια) «Ραφ» -όπως τον αποκαλούν χαρακτηριστικά- δεν ξέχασε ούτε στο ελάχιστο τον άνθρωπο που είχε καταργήσει τους νόμους της βαρύτητας! «Ξεχνιέται ο Νικ; Με τίποτα…» ήταν η πρώτη ατάκα του και συνέχισε: «Αναμφισβήτητα ήταν ο καλύτερος γκαρντ που είχα ως προπονητής. Ο καλύτερος! Εκπληκτικός σκόρερ, που μπορούσε να ”σκοτώσει” τον αντίπαλο χωρίς να κάνει κατάχρηση στα σουτ. Ήξερες ότι θα πάρει 10-15 προσπάθειες αλλά θα ευστοχούσε σχεδόν σε όλες…»
Όσο για το τι θυμάται περισσότερο από τον μετέπειτα αναμορφωτή του ελληνικού μπάσκετ; «Ήθελε να πάρει την μπάλα για το τελευταίο σουτ, ενώ είχε το χάρισμα να αντιδρά με τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο σε καταστάσεις πίεσης. Πραγματικά δεν τον θυμάμαι να χάνει βολή όταν τα παιχνίδια κρίνονταν στο τέλος. Είτε χάναμε είτε κερδίζαμε, ο Νικ θα ευστοχούσε! Πραγματικά ήταν απίθανος. Καταλάβαινε το παιχνίδι όσο κανείς άλλος. Η αντίληψή του ήταν τρομερή!» ενώ εξήγησε μεταξύ άλλων ότι «ήταν πολύ καλός συμπαίκτης. Με όλους. Ομως ήταν πολύ ήσυχο παιδί. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα λόγια, μόνο να παίζει μπάσκετ. Τίποτε άλλο…» Πώς μεταφράζεται αυτή η δήλωση του Ράφτερι; Στην τελευταία του χρονιά στο κολέγιο του Σίτον Χολ (1978-79), ο Γκάλης σημείωνε κατά μέσο όρο 27,5 πόντους, ενώ στις τρεις τελευταίες του σεζόν ήταν και ο καλύτερος πασέρ με 4,2 ασίστ κατά μέσο όρο!
Τι έγινε όμως και δεν έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ; Πώς ένας παίκτης με τόσο πολλές δυνατότητες και τόσο ταλέντο δεν κατάφερε να κάνει το μεγάλο βήμα στην καριέρα του; Η αλήθεια είναι ότι το ήθελε πολύ, αλλά έτυχε να πέσει πάνω σε… συγκυρίες. Εκτός του ότι επιλέχθηκε χαμηλά στο ντραφτ του 1979 (σ.σ. μόλις στον 3ο γύρο και δη νούμερο 68, αν και ήταν ο 3ος σκόρερ του κολεγιακού πρωταθλήματος πίσω από τον Λάρι Μπερντ!) είχε να αντιμετωπίσει και την… αδιαφορία του τότε ατζέντη του, Μπιλ Μάντεν, ο οποίος εκείνη την περίοδο κανόνιζε τις περιοδείες της Ντόνα Σάμερ!
Αποτέλεσμα; Καμία ομάδα να μην ασχοληθεί σοβαρά με τον Γκάλη, με αποτέλεσμα να μπει στο αεροπλάνο και να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του ελληνικού -και όχι μόνο- μπάσκετ: «Ο Νικ έκανε τους Ελληνες να ερωτευθούν το μπάσκετ» συνέχισε ο Ράφτερι και στάθηκε στην περίοδο που είχε βρεθεί κοντά στους Σέλτικς: «Μου είχε πει ο Ρεντ Αουερμπαχ (σ.σ. θρυλικός πρόεδρος και προπονητής των Σέλτικς) ότι «το παιδί που είχες στο κολέγιο θα μπορούσε να παίξει άνετα στο ΝΒΑ» αλλά κάτι τέτοιο, δυστυχώς, δεν έγινε ποτέ. Αν και πιστεύω ότι είχε όλα τα φόντα να παίξει στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, δεν ξέρω αν η καριέρα του θα είχε αυτόν τον αντίκτυπο. Ισως και να ήταν καλύτερα που η μοίρα τον έφερε στην Ελλάδα».
Συγκίνηση και περηφάνια
Οσο για το σήμερα; «Ξέρω ότι έγινε είδωλο στην Ευρώπη. Και καλώς έγινε! Παρακολουθώ από την πρώτη στιγμή την εξέλιξή του και την πορεία του στην Ευρώπη και πραγματικά είμαι πολύ περήφανος για ό,τι κατάφερε στη ζωή του. Τον καμάρωσα και το 2004, όταν τον είδα να κρατάει την ελληνική σημαία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας», ενώ δεν παρέλειψε να του στείλει και ένα μήνυμα: «Πραγματικά θέλω να τον ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για την παρουσία του στο Σίτον Χολ και τα όσα έκανε για να μπει στην ελίτ του κολεγιακού πρωταθλήματος. Θα είμαστε πάντα ευγνώμονες. Και φυσικά να του ευχηθώ ό,τι καλύτερο στη ζωή του. Είναι πολύ όμορφο που θα τιμηθεί. Το αξίζει!»
Την Τρίτη του Πάσχα και ύστερα από 19 χρόνια από τότε που φόρεσε για τελευταία φορά την αθλητική του περιβολή, ήρθε η ώρα για να τιμηθεί ο καλύτερος Ελληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών! Σε μια εκδήλωση στην οποία θα αναβιώσουν μνήμες από το παρελθόν, ο Νίκος Γκάλης θα δώσει την τελευταία του παράσταση στο κοινό του Αρη (σ.σ. την εκδήλωση θα μεταδώσει «ζωντανά» η τηλεόραση της Nova) και στην οποία θα δώσουν το «παρών» τεράστιες μορφές του ευρωπαϊκού μπάσκετ!
πηγή: Έθνος της Κυριακής
