Το χθεσινό παιχνίδι ανέδειξε και τη διαφορά στον τρόπο προσέγγισης ενός αγώνα που έχουν δύο παίκτες του Άρη στην ίδια θέση, ο Γκάρι Μπελ και ο Κάιλ Γουίβερ.
Ο πρώτος ήρθε προτελευταίος στην ομάδα, τέσσερις μέρες πριν το πρώτο επίσημο παιχνίδι. Μπαίνει και παίζει λες και είναι ο… τελευταίος αγώνας της ζωής του. Είτε παίζει καλά, είτε όχι, βλέπει ο καθένας ότι δίνει τα πάντα μέσα στο γήπεδο, παλεύει για κάθε μπάλα, σε άμυνα και επίθεση. Η προσπάθειά του είναι πάντα κοντά στο 100% (δεν είναι τυχαίο ότι συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ριμπάουντερ του Άρη αν και είναι κάτω από 1,90μ.), η απόδοσή του μπορεί να κυμαίνεται ανάλογα τον αγώνα, όμως ο Μπελ που ήρθε ως συμπληρωματικός στην περιφέρεια, είναι ίσως ο πιο σταθερός ξένος του Άρη.
Από την άλλη πλευρά η προσπάθεια και η απόδοση του Γουίβερ είναι από την αρχή μέχρι σήμερα μια τεθλασμένη γραμμή. Δεν γίνεται κουβέντα για το πόσο μπάσκετ ξέρει ο Αμερικανός. Χωράει, όμως, πολύ κουβέντα για την διάθεση που δείχνει, για τις πρωτοβουλίες που δεν παίρνει, για την ατολμία που τον διακατέχει στα περισσότερα παιχνίδια. Δεν είναι όπως ο Μάικλ Τζένκινς πέρσι, ο οποίος “κρυβόταν” στα δύσκολα. Δείχνει όμως ο Γουίβερ να μην μπορεί να ενστερνιστεί τη νοοτροπία του Άρη σαν ομάδα και αυτό είναι ένα θέμα που καλείται να λύσει ο Παναγιώτης Γιαννάκης.
