Καλημέρα σε όλους!
Γράφω σήμερα το πρώτο μου blog στο PRESSARIS και νιώθω πολύ όμορφα, γιατί θεωρώ ότι είναι και αυτός ένας τρόπος να επικοινωνώ με εσάς τους φιλάθλους και να μοιράζομαι τις σκέψεις μου για την ομάδα, αλλά όχι μόνο.
Δεν θα ήθελα να ξεκινήσω από το χθεσινό παιχνίδι, αλλά θα ήθελα να καταγράψω ορισμένες σκέψεις μου για την προετοιμασία της ομάδας. Είναι η περίοδος που οι παίκτες γίνονται ένα, γίνονται ομάδα. Ειδικά για τον φετινό Άρη που αποτελείται από καινούριους παίκτες ήταν πολύ σημαντικό να φύγουμε από την Θεσσαλονίκη έστω και για 10 ημέρες, για να ζήσει ο ένας με τον άλλον 24 ώρες το 24ωρο μαζί. Κάναμε πράγματα εκτός προπόνησης όλοι μαζί, καθόμασταν και συζητούσαμε για μπάσκετ και όχι μόνο στο λόμπι του ξενοδοχείου όλοι μαζί… Είναι μικρά πράγματα αυτά, που όμως βοηθούν πολύ μια ομάδα να αποκτήσει συνοχή και χαρακτήρα.
Τα παιδιά που ήρθαν από την Αμερική πρώτη φορά ζουν κάτι τέτοιο. Προετοιμασία κάνουν, αλλά μέσα στα κολέγια, όχι όπως εδώ, που έφυγε η ομάδα και απομονώθηκε για 10 ημέρες. Τους μιλήσαμε αρκετά και για μπάσκετ και για το πώς πρέπει να κινούνται εκτός μπάσκετ, γιατί ήρθαν σε μια ομάδα με την οποία ασχολείται πολύς κόσμος καθημερινά. Αυτό που πρέπει να κάνουν αυτά τα παιδιά, τα οποία είναι όλα τους εξαιρετικοί χαρακτήρες και αυτό θέλω να το τονίσω, είναι να δουν πολλά ευρωπαϊκά παιχνίδια, για να κατανοήσουν καλύτερα πώς παίζεται το μπάσκετ στην Ευρώπη. Εκτός γηπέδου θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στον τρόπο που θα μιλούν και τι θα λένε και νομίζω ότι σταδιακά έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν που ήρθαν.
Εγώ επέστρεψα στον Άρη μετά από χρόνια και είμαι πολύ χαρούμενος που μου δίνεται αυτή η δυνατότητα. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα είμαστε συμπαίκτες και πάλι με τον Αντώνη (Ασημακόπουλο), αλλά και για δεύτερη φορά με τον Κώστα (Χαρίση). Πολύς κόσμος δεν γνωρίζει ότι το 2003 υπήρξαμε συμπαίκτες με τον Χαρίση σε τουρνουά των ΑΧΕΠΑΝΣ στην Αμερική όταν εγώ ήμουν στο Νιου Χάμσαϊρ και ο Κώστας στο Σάουθ Καλιφόρνια. Ήταν πολύ εύκολο και για τους τρεις μας να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε εντός κι εκτός παρκέ.
Τώρα για τα χθεσινά, νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ήταν ένα ιδιόρρυθμο παιχνίδι, γιατί παίζαμε με μια ομάδα που παίζει ιδιόρρυθμο μπάσκετ, εκτός έδρας, ήταν το πρώτο επίσημο ματς, αλλά είχαμε την ποιότητα και την εμπειρία να ανταποκριθούμε έστω και με οχτώ παίκτες. Μάθαμε ότι δεν θα παίξουν οι Αμερικανοί στο μίτινγκ του μεσημεριού και στενοχωρηθήκαμε. Είναι θέμα της διοίκησης όμως και ευελπιστούμε να λυθεί σύντομα για να τους έχουμε και αυτούς μαζί μας, γιατί είναι βέβαιο ότι θα μας βοηθήσουν. Είναι επίσης βέβαιο ότι θα γίνουμε ακόμα καλύτερη ομάδα με την παρουσία του Μιχάλη Πελεκάνου. Διαβάζω και εγώ ότι είναι κοντά στο να έρθει. Μακάρι να συμβεί αυτό γιατί ο Μιχάλης είναι παίκτης υψηλού επιπέδου. Δεν είναι μόνο ότι έχει επιθετικές αρετές τις οποίες όλοι γνωρίζουμε, αλλά είναι παίκτης που έχει μεγάλη ικανότητα στην άμυνα και αυτό θα μας βοήθησει αφάνταστα!
Αυτά θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας στην πρώτη μου… προσπάθεια να γράψω ένα blog! Ευχαριστώ εκ των προτέρων και θα χαρώ να τα λέμε μέσω αυτής της διαδικασίας! Εύχομαι να σας πείσουμε αγωνιστικά ότι αξίζουμε να έρθετε στο γήπεδο και να μας στηρίξετε όπως μόνο εσείς ξέρετε!
