Στα παλιά χρόνια , υπήρχε μια χώρα όμορφη και παινεμένη που τη λέγανε Ουτοπία. Είχε όλα τα καλά του κόσμου. Ήλιο, θάλασσα, βουνά, αξιοθέατα, αρχαία μνημεία. Τα πάντα.
Οι κάτοικοι όμως ήτανε φτωχοί. Δύσκολα έβγαινε το μεροκάματο. Λίγες δουλειές, πείνα, δυστυχία, αποτελέσματα των πολέμων και των κατακτητών. Ήταν όμως δημιουργικοί και έξυπνοι. Έκοβε το μυαλό τους. Για να ξεχάσουν τα βάσανα έβρισκαν τρόπους για να διασκεδάζουν. Ο δημιουργικός τους οίστρος έφτασε στο απόγειο όταν ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο. Μπορούσαν όλοι να παίξουν, χρειαζόντουσαν μόνο μια αλάνα , τη μπάλα την έκαναν με υφάσματα και είχαν δύο πέτρες για τα τέρματα.
Ο χρόνος περνούσε γρήγορα και κάθε μέρα ανακάλυπταν κάτι καινούριο γι’ αυτό το παιχνίδι. Όταν άρχισε να μαζεύεται κόσμος για να τους βλέπει πως παίζουν, ψήλωσαν όλοι δεκαπέντε πόντους. Η χαρά και η περηφάνια των πρωτοπόρων του αθλήματος ήταν πρωτόγνωρη. Πώς να το πω. Ένιωθαν όπως οι Καστοριανοί όταν πήραν το κύπελλο. Κάπως έτσι.
Με τα χρόνια άρχισε να μεγαλώνει η απήχηση του ποδοσφαίρου. Πήγαιναν και οι γυναίκες στις αλάνες για να δούνε αγώνα. Οι οικογένειες ζούσαν για τη μέρα του παιχνιδιού.
Οι πλούσιοι δεν είδαν με καλό μάτι αυτή την ψυχαγωγία των κατωτέρων τους. Αλλά δεν μπορούσαν και να την σταματήσουν. Άρχισαν να αναρωτιούνται τι είναι αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο τόσο δημοφιλές. Πως γίνεται να βγάζει τόσα συναισθήματα μια κλωτσιά σε ένα ύφασμα. Το γκολ γιατί να είναι τόσο σημαντικό ενώ θα μπορούσαν να χαρούν με ένα πίνακα του Πικάσο… ερωτήματα που απασχολούσαν για καιρό τα σαλόνια της χώρας.
Ο πιο ανοιχτόμυαλος απ’ όλους έριξε την ιδέα ότι πρέπει να σκεφτούν πώς να ελέγξουν αυτό το ποδόσφαιρο αλλά ταυτόχρονα και το πλήθος που το παρακολουθεί. Έκαναν πολλές συναντήσεις οι επιχειρηματίες μεταξύ τους ώσπου κατέληξαν σε κάποια συμπεράσματα. Πρώτον έπρεπε να μπουν κι αυτοί στο παιχνίδι. Δεύτερον να σπάσουν τον κόσμο ώστε να δημιουργηθεί αντιπαλότητα. Τρίτον να βγάζουν τα λεφτά που θα ξόδευαν. Τέταρτον να απευθυνθούν στην εξουσία για να βάλει κανόνες, τέτοιους που οι ίδιοι να μην κινδυνεύουν.
Σιγά σιγά το σχέδιο μπήκε σε εφαρμογή. Το προωθούσαν σαν να φαίνεται ότι ήθελαν να προσφέρουν , για το καλό των ομάδων. Η χώρα είχε αρχίσει εν τω μεταξύ να πατάει στα πόδια της και οι πολίτες ζούσαν με μεγαλύτερη άνεση. Πολλά προβλήματα λυνόντουσαν και η πρόοδος ήταν εμφανείς.
(Η Ουτοπία του Γκαλεάνο)
Το ποδόσφαιρο αναπτυσσόταν με γοργούς ρυθμούς. Δεν υπήρχε κάτοικος που να μην πήγαινε στο γήπεδο, από τα έξοδα των πλουσίων είχαν γίνει γήπεδα, ο καθένας υποστήριζε μία ομάδα και οι παίκτες απολάμβαναν ζωή χαρισάμενη. Επειδή η ανθρώπινη φύση έχει συγκεκριμένα γενικά χαρακτηριστικά, κάποιοι θέλησαν να εκμεταλλευτούν αυτή την απήχηση του ποδοσφαίρου για ιδίων όφελος. Από κείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται ένα γαϊτανάκι συμφερόντων. Γιατί μέχρι τότε η Ουτοπία ζούσε το ποδόσφαιρο σαν παιχνίδι και τίποτα παραπάνω.
Ένας πονηρός , ο ποίος ασχολιόταν με τράπεζες, επειδή συμμετείχε σε ομάδα που είχε αρκετό κόσμο προσπάθησε να κάνει το κόλπο της ζωής του. Καταχράστηκε λεφτά , αγόρασε τους καλύτερους παίκτες, πλήρωσε τους ντελάληδες να φωνάζουν μόνο γι’ αυτόν, απέκτησε μεγάλα ερείσματα με τους κυβερνώντες της εποχής. Ήθελε να κατακτήσει τα πάντα. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Για κακή του τύχη αποκαλύφθηκε ο περίεργος ρόλος του και βρέθηκε στη φυλακή.
Ξέρετε , φυλακή εκείνης της εποχής. Όχι όπως τώρα με κινητά, τηλεοράσεις, τάμπλετ, άδειες και άλλες ομορφιές. Μέσα στα ποντίκια και την υγρασία.
Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε όμως ήταν μεγάλο. Γιατί κάποιος έπρεπε να επιστρέψει πίσω τα λεφτά των καταθετών. Επιπλέον θα έπρεπε να διαλυθεί η ομάδα, κάτι που θα στεναχωρούσε πολλούς ψηφοφόρους του κυβερνώντος κόμματος. Έμεινε στη ιστορία η απόφαση του τότε Πρωθυπουργού. Θα πλήρωναν όλοι οι πολίτες για την ομάδα. Ναι , οι φόροι θα πλήρωναν παίκτες, προπονητές, φροντιστές και πολλούς άλλους. Για σκέψου να γινόταν σήμερα αυτό!!! Θα είχαμε πόλεμο!!!
Αφού γλίτωσε η ομάδα, για τους καταθέτες δεν είμαι σίγουρος, εμφανίστηκε ένας ωραίος πλούσιος τύπος που έταξε στους φιλάθλους ότι θα κερδίζει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα και θα τους υπηρετεί σε ότι επιθυμούν γι’ αυτή. Φούμαρα αλλά ποιος δεν θα πίστευε ένα φέρελπι επιχειρηματία. Αποδείχθηκε ότι δεν έλεγε μπαρούφες. Το είπε και το έκανε. Οι τρόποι του όμως ήταν έξω από τα κοινωνικά ιδεώδη της εποχής. Δημιούργησε φανατικούς οπαδούς, τους έδινε δουλειά, αγόρασε όλους τους ντελάληδες και ανάγκασε τους κυβερνώντες να τον προσκυνάν. Το ίδιο συνέχισε και ο διάδοχός του με ακόμα πιο εξελιγμένα μέσα. Μάλιστα αυτός ήταν και ταλαντούχος. Έπαιζε άρπα και έγραφε στίχους για τραγούδια στην Όπερα.
Την πορεία τους θέλησε να την αντιγράψει και ένας άλλος πλούσιος. Αυτός είχε έρθει από μια διπλανή χώρα, την Μεγαλεία. Είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, παρότι μικρός στο δέμας. Έκανε ότι και οι προηγούμενοι. Μόνο που αυτός χρησιμοποίησε κάποιους πιο παλιούς τρόπους πειθούς για να τον εξυμνούνε. Έστελνε δικούς του σε άλλες συνοικίες και άρπαζε αντιπάλους για να τους βασανίσει. Να φοβηθούνε όλοι οι άλλοι και να τον αφήσουν ήσυχο να κάνει τις δουλειές του. Έφτασε σε ακραία όριο είναι η αλήθεια. Είχε πείσει πολλούς ότι μόνο αυτός υπάρχει και μπορεί να πετύχει τα πάντα.
Στα επόμενα χρόνια δεν βρέθηκε κάποια αναφορά στο όνομα του. Φαίνεται ότι κάτι έκανε λάθος με αποτέλεσμα η ιστορία ξέχασε να αναφερθεί σ’ αυτόν. Τσάμπα κόπος. Όταν τα κατάστιχα του μέλλοντος δεν αναφέρονται στην ύπαρξή σου πάει να πει ότι δεν άξιζες ή δεν έκανες κάτι για να μείνει.
Σ’ όλα αυτά υπήρχαν και οι πολιτικοί της χώρας. Τι έκαναν; Τίποτα. Βολεύονταν πάντα με τον δυνατό και δικαιολογούσαν τα πάντα. Πολλές φορές δεν καταλάβαιναν τι γίνεται. Τους αρκούσε ότι δεν απειλούνταν οι ψήφοι τους. Ο εναγκαλισμός της πολιτικής με το ποδόσφαιρο είχε αποκτήσει χαρακτηριστικά αμοιβαίας κατανόησης γι’ αυτό και είχε η παροιμία «κόρακας , κοράκου μάτι δε βγάζει».
Σήμερα όχι δεν συμβαίνουν αυτά. Σήμερα οι πολιτικοί σε κάθε πρόβλημα κάνουν μήτινγκ για να αναλύσουν το πρόβλημα, ψηφίζουν νόμους που πολλές φορές είναι δυσνόητοι με πολλά παράθυρα, γίνονται αμείλικτοι απέναντι στο κακό και τιμωρούν όλους όσους προσπαθούν να παρανομήσουν, να διαφθείρουν, να χαλάσουν , να δωροδοκήσουν.
Έχω μια ένσταση για το πια είναι η Ουτοπία….
