Η εικόνα των οπαδών του Άρη να τραγουδούν γυμνοί στη βροχή, στην κερκίδα του γηπέδου της Τρίπολης, θα μείνει για πολλά χρόνια ζωντανή στο μυαλό όλων. Όπως ζωντανός στα αυτιά όλων, θα μείνει και ο ήχος από το τραγούδι ενός πληγωμένου και προδομένου κόσμου που «κατάπιε» για μια ακόμη φορά εκατοντάδες χιλιόμετρα και τόνους πικρίας και παρά τον υποβιβασμό της ομάδας, βρέθηκε στο πλευρό της.
Οι οπαδοί του Άρη βρήκαν το κουράγιο, τη δύναμη και ήταν εκεί… Μια παρουσία που σε δεύτερη ανάγνωση, πέρα από την αυτονόητη καταγραφή του πάθους που είχαν και θα έχουν οι φίλοι των κίτρινων, ερμηνεύεται ως «σημάδι ζωής» και «ελπίδας» για το «αύριο» του συλλόγου, η “πρώτη ύλη” όταν θα κληθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες του.
Το σύνθημα άλλωστε «Τι κι αν με πλήγωσες, αδιαφορώ» δεν είναι τυχαίο. Πλανάται και θα πλανάται για πολλά χρόνια πάνω από το Χαριλάου και θα στοιχειώνει όλους όσους συμμετείχαν στην καταστροφή της ομάδας.
Παράγοντες με παχιά λόγια, αμέτρητες υποσχέσεις, αλλά άδεια πορτοφόλια που «σκότωσαν» μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια τα όνειρα ενός ολόκληρου λαού.
Η συγνώμη που ακούστηκε από τα χείλη του Θανάση Κώνστα σίγουρα δεν αρκεί. Δεν μπορεί μια συγνώμη (αν και ήταν από τις σπάνιες φορές που ένας παράγοντας βγήκε δημόσια να το κάνει) να «αναστήσει» τα όνειρα αυτού του κόσμου. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Όπως είναι σίγουρο, ότι πολύ σύντομα, ο κόσμος αυτός θα αποτελέσει την “πηγή ενέργειας” για να σταθεί και πάλι στα πόδια του ο Άρης. Πιο δυνατός και πιο αποφασισμένος.
