Σε ηλικία 20 χρόνων, ο Cristopher Knight πάρκαρε το αμάξι του σε ένα απομονωμένο μονοπάτι της Maine και άρχισε να περπατάει δίχως να έχει τίποτα πάνω του… Ούτε καν πλάνο. Το μοναδικό κίνητρο του ήταν να αποφύγει την επαφή με τους ανθρώπους.
Ο Knight ζούσε σε ένα μέρος κοντά στην Βοστόνη όταν αποφάσισε να παρατήσει την δουλειά του και να χαθεί μέσα στο δάσος. «Δεν είχα κανέναν να πω ότι φεύγω, δεν είχα φίλους. Και το σίγουρο είναι ότι οι συνάδελφοι μου δεν με ενδιέφεραν καθόλου» μας λέει ο περιπλανώμενος αυτός άνθρωπος.
Αρχικά ταξίδεψε με το αμάξι στην Αμερική ψάχνοντας το κατάλληλο μέρος να σταθμεύσει. Όσο οδηγούσε ήρθε σε μια μεγάλη συνειδητοποίηση που του έλεγε πως καθ’όλη την διάρκεια της ζωής του επιθυμούσε την απομόνωση ενώ παράλληλα τον εκνεύριζε η συναναστροφή με άλλους ανθρώπους.
Ασυνείδητα ο Knight άρχισε να οδηγάει προς την Maine όπου και είχε μεγαλώσει, θέλοντας να δει το μέρος όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια, «νομίζω ότι το έκανα για να πω αντίο σε όλες αυτές τις αναμνήσεις» μας λέει ο ίδιος.
«Συνέχισα να οδηγώ προς το δάσος στην ακτή της Moosehead Lake. Έπαιρνα όλο και μικρότερους δρόμους μέχρι που κατέληξα σε μονοπάτια που δεν προσφερόντουσαν για οδήγηση» και κάπου εκεί του τελείωσε η βενζίνη και αναγκάστηκε να αφήσει το αυτοκίνητο του και να ξεκινήσει μια περιπλάνηση που ούτε ο ίδιος περίμενε να του συμβεί.
«Για τον υπόλοιπο κόσμο, έπαψα να υπάρχω» μας λέει ο Knight, ο οποίος μάλιστα αποφάσισε να αφήσει τα κλειδιά του αυτοκινήτου και να ακολουθήσει τον δρόμο που θα του έδειχνε η φύση.
Όταν ρωτήθηκε για το ποια ήταν η πραγματική αιτία αυτής της αποχώρησης ο ίδιος απάντησε πως «Πότε δεν κατάλαβα πραγματικά γιατί το έκανα. Συλλογίστηκα πάνω σε αυτό το θέμα πολύ βαθιά αλλά πολλές φορές είναι δύσκολο να δίνεις συγκεκριμένες απαντήσεις. Παραμένει ακόμη ένα μυστήριο».
Οι άνθρωποι που αποφασίζουν να ζήσουν μια τέτοια ζωή, απομακρυσμένοι από τον κόσμο και την κοινωνία, συνήθως έχουν έναν λόγο. Μπορούμε να πούμε ότι οι ερημίτες (που παρότι αποτελούν μια ελάχιστη μειοψηφία δεν σταματάνε να υπάρχουν ανά τα χρόνια) ακολουθούν έναν τέτοιο μοναχικό βίο είτε για θρησκευτικούς είτε για καλλιτεχνικούς λόγους. Πολλές φορές προστίθεται και ένας τρίτος λόγος που είναι η απέχθεια που μπορεί να νοιώσει κανείς για τον τρόπο που λειτουργεί η κοινωνία και για όλα τα άσχημα και τα κακά (πόλεμοι,εγκλήματα κλπ) που την περιβάλλουν.
Ωστόσο, ο Knight δεν ανήκει ξεκάθαρα σε καμία από τις τρεις κατηγορίες. Ούτε υποστήριξε πως ήθελε να βρεθεί σε επαφή με το άγιο φως, ούτε η στάση του υπήρξε μια διαμαρτυρία προς την κοινωνία και ούτε άσκησε κάποια καλλιτεχνική δραστηριότητα. Δεν υπήρξε λοιπόν ποτέ σαφής λόγος για τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει.
«Δεν μπορώ να εξηγήσω τις πράξεις μου, δεν έκανα πλάνα όταν έφυγα, δεν σκεφτόμουνα τίποτα, απλώς το έκανα». Στο ξεκίνημα της περιπέτειας του ο Knight άλλαζε συνέχεια μέρη στα οποία κατασκήνωνε, πολλές φορές και ανά μια βδομάδα. «Συνέχισα να πηγαίνω εκεί που με οδηγούσε το ένστικτο μου. Ήμουν ευχαριστημένος με την επιλογή που είχα κάνει».
Ευχαριστημένος αλλά ως ένα σημείο: το φαγητό. Ο Knight πέρασε ημέρες που πεινούσε φριχτά και παρότι το δάσος στο οποίο περιπλανιόταν προσφερόταν για κυνήγι και ψάρεμα, ο ίδιος δεν είχε προνοήσει να πάρει τον απαραίτητο εξοπλισμό μαζί του. Έτσι ξεκίνησε να κλέβει λαχανικά, πατάτες και άλλα τρόφιμα από κήπους σπιτιών που συναντούσε στον δρόμο του. «Στην αρχή ήταν δύσκολο να ξεπεράσω τους ενδοιασμούς μου» μας λέει αλλά όσο περνούσε ο καιρός κάτι τέτοιο δεν τον ενοχλούσε.
Για πολλούς μήνες ο Knight έψαχνε το κατάλληλο μέρος στο οποίο θα κατασκήνωνε μόνιμα αλλά κάτι τέτοιο δεν αποδείχθηκε το πιο εύκολο πράγμα. Κάποια στιγμή όμως βρήκε ένα σημείο στο οποίο ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί κάποιος πεζοπόρος και έτσι αποφάσισε να εγκατασταθεί «Ήξερα με την πρώτη ματιά πως αυτό ήταν το ιδανικό μέρος, και έτσι εγκαταστάθηκα».
Εντούτοις, ο Knight συνέχιζε να δυσκολεύεται με την εύρεση φαγητού και δεν ήθελε να βοηθηθεί από τρίτους. Έτσι συνέχιζε να κλέβει από τις καμπίνες, τις καλύβες αλλά ακόμη και από καλοκαιρινές κατασκηνώσεις που υπήρχαν γύρω από τις λίμνες της Maine. Είχε εξασκήσει διάφορους τρόπους για να μπορεί να το κάνει αυτό σε τακτική βάση, αφού πρώτα παρακολουθούσε τις συνήθειες των ανθρώπων που μέναν σε αυτά τα μέρη.
Ο ίδιος όμως προσπαθούσε να μην κρατάει συνήθειες ώστε να μην μπορέσουν να τον πιάσουν. Για παράδειγμα, στην αρχή έβγαινε να κλέψει τις νυχτερινές μέρες που είχαν μεγάλο φεγγάρι και συνεπώς, του προσέφερε το απαραίτητο φως για να δράσει, αλλά μετά σταμάτησε να δρα σε μέρες με γεμάτο φεγγάρι καθώς θεώρησε ότι πιθανότατα να αρχίσουν να τον υποπτεύονται.
Ο Knight έκλεβε για μεγάλο διάστημα από πολλά διαφορετικά μέρη που είχε εντοπίσει και τα έκανε όλα με την απαραίτητη προσοχή. Δεν άφηνε ποτέ ίχνη, είχε πάρει τον κατάλληλο εξοπλισμό, μέχρι που ξυριζόταν και έβαζε καθαρά ρούχα όταν έκανε τις ληστείες ώστε αν τον έβλεπαν τυχαία να μην τον υποπτευόντουσαν. Όταν τα θύματα άρχιζαν να παίρνουν καλύτερα μέτρα (μετά τις πολλαπλές ληστείες) αυτός προσαρμόστηκε αναλόγως.Ένας αστυνομικός αναφέρει:
«Ο βαθμός πειθαρχίας και επαγγελματικότητας που επέδειξε στις ληστείες του είναι κάτι το εξωπραγματικό, από τα ίχνη, την αμφίεση, το ταλέντο του με τις κλειδαριές και τους συναγερμούς, μέχρι και το γεγονός ότι πάντα περνούσε παντελώς απαρατήρητος».
Ο ίδιος πάντως ανέφερε σχετικά με το θέμα πως «κάθε φορά είχα συνείδηση ότι έκανα κάτι ηθικά λάθος. Δεν το ευχαριστιόμουνα σε καμία περίπτωση». Επίσης, υπογραμμίζει πως κάθε του μπάζα τον κρατούσε κοντά στις 2 εβδομάδες, μετά αναγκαζόταν να κάνει μια ακόμη και συνολικά λέγεται πως έκανε πάνω από 1000 ληστείες. Όσο για την απομόνωση του ο ερημίτης μας λέει:
«Είναι μπερδεμένο. Η μοναξιά απονέμει κάτι το πολύτιμο. Δεν μπορώ να αρνηθώ αυτήν την σκέψη. Η μοναξιά έκανε πλουσιότερη την αντίληψη μου. Αλλά εδώ είναι το περίεργο σημείο: όταν εφάρμοσα αυτήν την αντίληψη στον εαυτό μου, έχασα την προσωπικότητα και την ταυτότητα μου. Δεν υπήρχε κοινό για το οποίο έπρεπε να παίξω. Δεν υπήρχε λόγος για να ορίσω τον εαυτό μου. Έγινα άγνωστος στην ζωή».
Και συνεχίζει να μας παραθέτει τα συναισθήματα που του προκάλεσε αυτή η εμπειρία λέγοντας «Οι επιθυμίες μου άρχισαν σταδιακά να εξαφανίζονται, δεν είχα πια πόθους. Δεν είχα καν όνομα. Για να το θέσω ρομαντικά, ήμουνα ελεύθερος». Σε ένα παρόμοιο πλαίσιο o Ralph Waldo Emerson είχε κάποτε πει: «Είμαι ένα τίποτα; τα βλέπω όλα».
Ο Knight συνοψίζει λέγοντας «άμα αρέσει σε κάποιον η μοναξιά, τότε δεν είναι ποτέ μόνος». Ωστόσο, έπειτα από 27 χρόνιας απομόνωσης ο Knight πιάστηκε να κλέβει φαγητό από ένα καλοκαιρινό camp κατά το έτος 2013. Η σύλληψη του προκάλεσε πάταγο αφού πάνω από 500 δημοσιογράφοι θέλησαν να του μιλήσουν, μια γυναίκα του έκανε πρόταση γάμου και μια ομάδα ανθρώπων ήθελε να γυρίσει ντοκιμαντέρ για την ιστορία του.
Τελικά ο Michael Finkel έγραψε βιβλίο για αυτόν τον άνθρωπο που το ονόμασε «Ένας Ξένος στο Δάσος».
