Από τον… Σεπτέμβριο -ακόμη και τότε που οι περισσότεροι λίγο, πολύ συμφωνούσαν ότι ο Άρης έχει το καλύτερο υλικό των τελευταίων χρόνων ανά θέση, σε… θεωρητικό πάντα επίπεδο- είχε καταγραφεί η ανάγκη για ενίσχυση. Ποια ομάδα άλλωστε δεν θέλει;
Φυσικά αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά, ότι υπάρχει μακρύς δρόμος από τη θεωρία στην πράξη. Τα ονόματα, τα μεγάλα συμβόλαια και η παρουσία τόσων παικτών σε μια βάση ενός ήδη δοκιμασμένου ρόστερ, το οποίο την περασμένη χρόνια σημείωσε αρκετά αγωνιστικά ρεκόρ δεκαετιών, έδωσε την αίσθηση ότι ο Άρης είναι μια πλήρης ομάδα, με πολλές επιλογές.
Άλλο η θεωρία, άλλο η πράξη όμως… Πολλοί παίκτες με τα μεγάλα συμβόλαια, πέρασαν και δεν ακούμπησαν, χαμηλές πτήσεις. Ο Άρης “φώναζε” για ενίσχυση, για διορθωτικές κινήσεις. Άμεσα και ουσιαστικά.
Τους τελευταίους λοιπόν, μήνες έγινε πολλή συζήτηση, με αποκορύφωμα τον Δεκέμβριο, στην λογική ότι ο Άρης θα ενισχυθεί μέσα στον Γενάρη (τον μήνα όπου παίζονταν τα πάντα), για να φρεσκάρει το υλικό του και να καλύψει τις αδυναμίες που ήταν ορατές: φορ, επιτελικός μέσος, στόπερ, πορτιέρο, σε πρώτη ανάγνωση ήταν οι προτεραιότητες.
Το νερό κύλησε στ’ αυλάκι, πολλές προτάσεις έγιναν, ακούστηκαν διάφορα ονόματα, αλλά τέσσερις μέρες πριν μας αποχαιρετήσει ο πρώτος μήνας του 2022, δεν ήρθαν οι μεταγραφές που χρειαζόταν τόσο φανερά η ομάδα. Αποκτήθηκε βέβαια, ο Λουίς Πάλμα, ως μια μεταγραφική επένδυση και όχι ως μια μεταγραφή αιχμής για τον Γενάρη που “έκαιγε”.
Εκ του αποτελέσματος αυτό άφησε “μπλοκαρισμένο” τον Άρη στην φυσιολογική φθορά κάποιων παικτών, την αγωνιστική κάμψη τους, παράλληλα με την αδυναμία να καλύψει τα κενά του στην πιο κρίσιμη περίοδο της σεζόν. Κι αυτό το πλήρωσε τόσο ακριβά…
Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί σωστά, ότι όταν χάνεις τέτοιες ευκαιρίες, δυο πέναλτι και γενικά αδυνατείς να σκοράρεις σε τρία ματς (το ένα με παράταση κόντρα στην Λαμία) δεν χρειάζονταν μεταγραφές. Όμως αν το δούμε πιο ρεαλιστικά, ο Άρης θα μπορούσε να είχε αποφύγει έγκαιρα και την φθορά των προηγούμενων ημερών και το να βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο.
