Το δέντρο η το δάσος; Το κίτρινο ή το μαύρο; Στην ζωή επιλέγεις. Ετεροκαθορίζεσαι ή αυτό που σου δίνει ταυτότητα, υπόσταση, είναι οι δικές σου επιλογές. Αυτά που είναι στο χέρι σου κάνε. Μόνο αυτό που μπορείς, όπως λένε.
Γνωρίζω, βλέπω και εκτιμώ πως πολλοί βολεύονται με την επικρατούσα κατάσταση στον Άρη. Πιο πολύ θέλω να αναφερθώ στον μπασκετικό, με αφορμή τα “ψέματα” που έδειξαν να τελειώνουν, βράδυ πρωταπριλιάς. Το ίδιο ισχύει, στα δικά μου μάτια και σε ό,τι αφορά στο ποδοσφαιρικό τμήμα.
Το εύκολο και στις δύο περιπτώσεις είναι ή θριαμβολογία ή η καταστροφολογία, αντίστοιχα, ανάλογα με το αποτέλεσμα της στιγμής. Το δοκάρι ή στεφάνη, μέσα ή έξω, αντίστοιχα. Το δέντρο ή το δάσος. Το κίτρινο ή το μαύρο. Το δύσκολο είναι η μελέτη, η αναζήτηση και ανάλυση της παθογένειας. Η αντίληψη του πού και ποιος είσαι. Τώρα. Σήμερα. Τον Απρίλιο του 2025 και όχι το 1970, το 80 και τις εποχές που ο κόσμος ήταν εντελώς διαφορετικός. Μετά ακολουθεί το “πού θες να φτάσεις” και φυσικά η λεπτομέρεια, πάντα θα, είναι στο “πώς”….
Αλήθειες, ψέματα και παραμύθια
Ήταν ένας πατέρας με δυο γιους. Ο ένας, προκομένος. Βρέθηκαν δίπλα του ικανοί, άξιοι φίλοι. Ευφυείς. Οραματιστές. Καπάτσοι. Καταφερτζήδες. Γνώστες. Προπάντως, πεισματάρηδες. Εγωιστές. Είπαν πως θα πετύχουν και το έκαναν πράξη. Μελέτησαν, κινήθηκαν σαν σκακιστές, έκοψαν και έραψαν, δημιούργησαν και αυτό διήρκησε για 3 δεκαετίες, σκάρτες. Δεν τον λες και λίγο καιρό. Με τα απόνερα της Αυτικρατορίας πήγαν άλλα 13-14 χρόνια. Βάλε και τα ρέστα, που λένε και φτάσαμε στο 2010 από το μακρινό 1979.
Η προκοπή, όμως, αυτών που κοίταζαν μπροστά, που διέβλεπαν τις εξελίξεις, στέρεψε με την απουσία τους. Κάποιος είπε πως:
“Οι δύσκολοι καιροί δημιουργούν δυνατούς ανθρώπους.
Οι δυνατοί άνθρωποι δημιουργούν καλές εποχές.
Οι καλές εποχές δημιουργούν μαλθακούς, αδύναμους ανθρώπους.
Οι αδύναμοι άνθρωποι φέρνουν δύσκολους καιρούς…”
Πίστευα πως το πάτωμα των δύσκολων εποχών ήταν η… σωτηρία λόγω του ιού, μαζί με την θέση, μια κάτω από μας, του συμπολίτη τότε. Η Τρίτη το βράδυ, η Πρωταπριλιά του 2025 ήρθε για να γκρεμίσει τα ψέματα.
Ανάμεσα στις εικασίες για το πώς ξεκίνησε “το έθιμο του ψέματος” είναι και αυτή που θέλει την Γαλλία, η οποία μέχρι το 1564 είχε πρώτη μέρα του χρόνου την 1η Απριλίου, να την μεταφέρει για την 1 Ιανουαρίου. Κάποιοι, πεισματάρηδες, αντιδραστικοί συνέχιζαν να αρνούνται κάτι τέτοιο και κάπως έτσι άρχισαν, περιπαιχτικά, να δέχονται δώρα, δίκην αλλαγής χρόνου, από τους υπόλοιπους.
Μια άλλη εκδοχή λέει πως η αρχική σημασία της ημέρας ήταν η ακριβώς αντίθετη. Σε παλαιότερες εποχές, σκληρής επιβολής αυτοκρατόρων, επιτρέπονταν την μέρα αυτή να λέγονται αλήθειες απ’ τον λαό προς την εξουσία. Κάτι σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης, να πούμε. Με τον καιρό, αυτό ανατράφηκε εντελώς και φτάσαμε στο ψέμα.
Όπως και να έχει, αν ο μπασκετικός Άρης είχε έναν καθρέφτη μπροστά του γύρω στα μεσάνυχτα της Τρίτης που πέρασε, θα έπρεπε να κοιταχτεί στα ίσα. Κατάματα. Εκεί θα αντιλαμβάνονταν την γύμνια του. Αυτή που, μόνο ένα παιδί τόλμησε να πει, σε ένα άλλο παραμύθι.
Λάμες, σίδερα, πατερίτσες και αυτοδικαίωση
Ο άλλος γιος του πατέρα της φανταστικής ιστορίας ήταν ένας ακαμάτης. Η δόξα και λάμψη του πρώτου, αντί να αποτελέσει αφορμή για να συμπαρασυρθεί, να στηριχτεί, έγινε η αιτία να αφεθεί στην μοίρα του. Η λέξη ανυποληψία έγινε σύντροφος για 12-13 χρόνια. Μετά, αναλαμπές και μικρές φωτοβολίδες. Είναι συγκεκριμένα τα γεγονότα και όσα βιώσαμε δίπλα του και δεν χωρούν αμφισβήτησης. Χωρίς να έχει την γνώση, την ιστορική καταβολή σε διεκδίκηση υψηλών στόχων, κατέληξε να σπάσει το πόδι του. Συντριπτικά κατάγματα και μια και δυο και τρεις φορές. Λάμες και σίδερα και πατερίτσες στα πόδια.
Αυτός, ο ανεπαρκής, ο τεμπέλης γιος βρίσκεται συχνά, εδώ και λίγα χρόνια, σε θέση απολογούμενου. Γιατί, λέει, δεν κάνει το βήμα παραπάνω; Μα, επί δεκαετίες δεν ήξερε καν τον τρόπο να περπατάει. Ξεχνάς; Όχι, δεν ξεχνάς. Έμαθες να ετεροκαθορίζεσαι. Να μετράς το μπόι σου συγκρινόμενος με τις επιτυχίες ή αποτυχίες των άλλων. Των εκτός οικογενειών. Θυμίζει εκείνες τις κουβέντες απ’ τις μάνες μας, παλιά. Έφερνες 16 και 17 απ’ το σχολείο και δεν σε προέτρεπαν να πασχίσεις για παραπάνω, αφού μπορείς, αλλά η ατάκα “ο φίλος σου, ο Μάκης, όλο 19 και 20 έχει” σε στοίχειωνε. Που, στο φινάλε, ο πατέρας του Μάκη ήταν νταλαβερτζής με τους καθηγητές. Αλλά ποιος θα στα πει αυτά; Έπρεπε, βλέπεις, να πηγαίνεις κόντρα σε θεούς και δαίμονες, εντός και εκτός.
“Και ποιος δεν θέλει το καλό των παιδιών του;”, σαν να σε ακούω να λες, τώρα που έγινες και πατέρας ή μάνα. Έχω κάναν χρόνο που ταλαιπωρώ μια ψυχολόγο και σε μια απ’ τις συνειδητοποιήσεις μου, πρόσφατα, κατέληξα πως “πολλοί ζητούν αυτοδικαίωση μέσα απ’ τα παιδιά τους. Χωρίς να αναγνωρίζουν, να επικροτούν. Να μιλάνε με παραίνεση. Να ενδυναμώνουν.”
Έτσι και ο φανταστικός πατέρας της φανταστικής ιστορίας μας. Που, ξέχασα να πω, τον έλεγαν Άρη! Χάιδευε το ένα, σιχτίριζε το άλλο. Και κάποιες φορές σαν να έβλεπε περισσότερο τα παιδιά του γείτονα από τα δικά του.
Φωτιά χωρίς σπίθα
Αφήνουμε στην άκρη τις ιστορίες και γυρνάμε στα γεγονότα. Οι μαλθακοί άνθρωποι που ηγούνται ενός μπασκετικού Άρη που παρέλαβαν σε καλές εποχές, καθώς αυτές τους γέννησαν, έφεραν δύσκολους καιρούς και δικαίωσαν τον Κικέρωνα.
Είχαν προλάβει να φέρουν Λασκαρογουλιέλμους, αφού οι Τζεβελέκηδες χαιρέτισαν, το όραμα σταματούσε σε τελικούς που πάλευες για ένα ημίχρονο, προέκυπταν και χρόνιες φωτοβολίδες όπως οι περσινές. Χρόνιες που ένας οραματιστής, παρόλα αυτά, θα εκμεταλλεύονταν για να φτιάξει την μαγιά. Η γνώση, όμως, φαίνεται πως άφησε τα παρκέ και στρογγυλοκάθισε στα δερμάτινα του Παλέ. Αυτή από εκεί, εμείς από τα πέταλα, θα ζήσουμε να δούμε τον Άρη στα play out και αυτό δεν είναι ντροπή. Συμβαίνει. Λάθος σχεδιασμός, κακό timing, συνδυασμός γεγονότων και άλλα πολλά. Ντροπή είναι να έχεις επιχειρήσει, από πέρσι, να διχάσεις και να τολμάς να αφήσεις να εννοηθεί ότι είσαι έτοιμος να ηγηθείς και της “μπάλας”.
Την Τρίτη, την πρωταπριλιά, επιχειρήθηκε ένα θαύμα με την ομάδα να επανέρχεται απ’ το -19 και να χάνει από ένα ριμπάουντ που έφυγε απ’ τον έλεγχο του παίχτη μας. Κάποτε, η ομάδα και η φανέλα του Άρη έκλεινε τα σινεμά. Έπαιρνε νίκες και τίτλους στο φινάλε, σαν από θαύμα. Φτάσαμε στο “τέρμα τα θαύματα”, στο “δεν σε έχω, πια, δεν σε έχω” που έγραψε ο Πορτοκάλογλου και τραγούδησαν οι “Φατμέ”. Το τραγούδι συνοψίζεται στον τίτλο του: “Ψέματα”. Η σημειολογία των λέξεων και των ημερών. Αλλάζουν οι εποχές και πρωταγωνιστεί οποίος διαβλέπει τις αλλαγές των καιρών, που πλέον τρέχουν. Και απαιτούν πραγματικές επενδύσεις. Τα άλλα είναι παλιές ιστορίες, για να λέμε γύρω απ’ την φωτιά. Αλλά φωτιά χωρίς σπίθα δεν ανάβει.
Το σηκωμένο χαλάκι της εξώπορτας
Ο Άρης δεν θα μπορούσε να ζητήσει μεγαλύτερο “δώρο” από αυτό, το διπλό που του έγινε και ας φαντάζει ειρωνική η πρόταση. Κάποτε, δύο χαμένοι τελικοί σε μια βδομάδα υπήρξαν αφορμή, εξάλλου. Το χαμένο ριμπάουντ, το τρίποντο που δεχτήκαμε, η ήττα που ήρθε, η δεύτερη σε 3 μέρες δεν άφησαν το χαλάκι να μαζέψει τα σκουπίδια από κάτω του. Έμεινε σηκωμένο, έξω από την πόρτα.
Το δεύτερο, έγινε από τον “αιώνιο εχθρό” του, λίγες ώρες πίσω. Είναι από αυτά που ξυπνάνε εγωισμούς, αν δεν έχεις φτάσει σε σημείο παντελούς απάθειας. Δεν μιλάμε για ετεροκαθορισμό, αλλά μοιραία οφείλεις και πρέπει να μπεις στην σκέψη, στον υγιή προβληματισμό του τι μπορείς να δημιουργήσεις όταν κινείσαι έξυπνα, ασχέτως διαφοράς μπάτζετ.
Στον ίδιο συλλογισμό πρέπει να βρίσκεται και ο ποδοσφαιρικός Άρης. Ο οποίος, όχι πολύ μακριά χρονικά, κατάφερε να υπερκεράσει μεγαλύτερα οικονομικά και παρασκηνιακά εγχώρια μεγέθη από αυτόν. Τότε που ανέτρεπε αγωνιστικά δεδομένα σε ένα τέταρτο. Τότε που συντονίζονταν οι προσωπικότητες, το ταλέντο και εμείς όλοι οι πέριξ. Αυτά είναι τα στοιχεία που, εν πολλοίς, μόνος του απώλεσε. Όμως, δεν είμαστε στο “τότε” αλλά στο “τώρα”, όπως προείπα παραπάνω.
Ο παρόντας χρόνος έχει αγώνα μπροστά. Έχει ματς, όχι εκδίκησης αλλά απόδειξης. Προς τα εμάς, τους ίδιους. Οι Κρητικοί ζούνε για κάτι που περιμένουν δεκαετίες. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να ελέγξει ή να επηρεάσει ο Άρης. Αυτό που μπορεί και πρέπει να ελέγξει και να επηρεάσει η ομάδα μας είναι το να μπει αποφασιστικά, σοβαρά, με διάρκεια, συνέπεια και αποτελεσματικότητα και να κάνει το δεύτερο βήμα προς το “πάτωμα”, το Σάββατο το βράδυ.
Μην υποτιμάτε την προσπάθεια διατήρησης της θέσης κάποιου, που δεν ήξερε να περπατάει καν, κάποτε. Ειδικά αν σκεφτείτε το πόση αξία θα είχε εάν αποδείκνυε αυτή την σταθερότητα και το, άλλοτε, προκομένο παιδί.
Πέμπτη, 3 Απριλίου 2025
“ο Χιούι”
