Ο Γουίλφ ΜακΓκίνες έχει ξεχωριστό κεφάλαιο στην αυτοβιογραφία του, την οποία προλογίζει ο Σερ Μπόμπι Τσάρλτον, για τον Άρη! Το PRESSARIS σας μεταφέρει αποσπάσματα στα οποία αναφέρεται στους κίτρινους και μπορεί εύκολα κανείς να διαπιστώσει το μέγεθος του συλλόγου τότε!
Ακολούθησε το PRESSARIS και στο Instagram, για ακόμα πιο άμεση ενημέρωση στα θέματα του Άρη!
Διηγείται στο βιβλίο του – Wilf McGuinness, Mancester United, Man and Babe – ο ΜακΓκίνες στο ξεκίνημα του κεφαλαίου “Goinh Greek”: “Αν εξαιρέσει κανείς ότι δύο παίκτες μου φυλακίστηκαν γιατί συμμετείχαν σε μια διαδήλωση και έπεσαν όλα μου τα μαλλιά, ο πρώτος μου χρόνος στην Ελλάδα δεν πήγε τόσο άσχημα!
Φυσικά, είμαι επιπόλαιος και θα πρέπει να προσέχω ώστε να μη δώσω λανθασμένη εντύπωση. Στην πραγματικότητα, οι τρεις σεζόν μου στον ελληνικό ήλιο ήταν αξιομνημόνευτες για όλους τους σωστούς λόγους, παρά τους θερμόαιμους γηγενείς ποδοσφαιριστές και την ξαφνική φαλάκρα που απέκτησα.
Υπήρξε αξιόλογη επιτυχία στον αγωνιστικό χώρο, η οποία μου έδωσε επαγγελματική ολοκλήρωση σε ένα σημείο της καριέρας μου που το είχα απελπιστικά ανάγκη και η οικογένεια ΜακΓκίνες απόλαυσε μια λαμπερή ζωή, δημιουργώντας φιλίες που αντέχουν για το υπόλοιπο των ζωών μας”.
Η πρώτη επαφή και το ραντεβού με τον Χατζηγεωργίου στο Λονδίνο
Περιγράφοντας πώς ήρθε στον Άρη αναφέρει στη βιογραφία του: “Η ελληνική περιπέτειά μου έγινε με τον Άρη Θεσσαλονίκης. Ξεκίνησε με μια ακρόαση και μετά με ένα αρχικό ραντεβού στο Λονδίνο με τον πρόεδρο του Άρη, δρ. Χατζηγεωργίου, γυναικολόγος που αργότερα ενεπλάκη και στην πολιτική. Προσκλήθηκα στη Θεσσαλονίκη για να δω την πόλη.
Το τοπίο (στο ποδόσφαιρο της Ελλάδας) ήταν πως ο Παναθηναϊκός με έδρα την Αθήνα και προπονητή τον Φέρενς Πούσκας – έναν θρύλο του ποδοσφαίρου από την Ουγγαρία και τη Ρεάλ Μαδρίτης – έφτασε ως τον τελικό του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, όπου παρά την δυναμική εμφάνισή του έχασε με 2-0 από τον Άγιαξ. Αυτό δημιούργησε υψηλές προσδοκίες στον ελληνικό αθλητισμό και η στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε τότε τη χώρα ήθελε περισσότερη λάμψη.
Ο πρώην προπονητής της Βόρειας Ιρλανδίας που είχε αναλάβει και την Έβερτον, Μπίλι Μπίνγχαμ ήταν στην Εθνική Ελλάδας. Ο Άλαν Άσμαν ήταν στον Ολυμπιακό και ο Λες Σάνον στον ΠΑΟΚ, ενώ στην χώρα δούλευαν τότε οι Τζον Μόρτιμερ και Τζακ Μάνσελ.
Όταν τελείωσε η σεζόν 1970-71 ο Λες Άλεν, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στις κατακτήσεις του πρωταθλήματος και του κυπέλλου της Τότεναμ την σεζόν 1960-61, θα ολοκλήρωνε το συμβόλαιό του με τον Άρη.
Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για μένα, όχι μόνο γιατί μου προσφέρθηκε συμβόλαιο 11.000 λιρών ετησίως, τρεις φορές περισσότερα από όσα είχα πάρει ως τεχνικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ…
Μου άρεσε ότι είδα στη Θεσσαλονίκη. Παρότι τα γήπεδα προπόνησης ήταν σε πολύ κακή κατάσταση – το κλίμα ήταν ξηρό και δύσκολα το γρασίδι αναπτυσσόταν – ήμουν εντυπωσιασμένος από την λειτουργία του κλαμπ! Χρησιμοποιήσαμε σαν οικογένεια μια όμορφη βίλα μπροστά στη θάλασσα. Για έναν άνδρα με μια νεανική οικογένεια δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι πιο ελκυστικό…
Ήταν ένα τεράστιο βήμα για μένα, αν και στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα τη σκέψη ότι αν έμενα στην Αγγλία θα είχα βρει δουλειά στην ομοσπονδία”.
Η διαμάχη με τον Σάνον και η… εισβολή
Μια από τις πρώτες του στιγμές στη Θεσσαλονίκη ήταν η διαμάχη με τον Λες Σάνον για μια προπόνηση! “Έφτασα στη Θεσσαλονίκη την περίοδο της προετοιμασίας σε ένα καμπ στους λόφους (δεν διευκρινίζεται ακριβώς που) και αμέσως βρήκα τον εαυτό μου να μαλώνει με τον Λες Σάνον του ΠΑΟΚ. Είχαμε κλείσει και οι δύο το ίδιο γήπεδο για προπόνηση και ενώ έπρεπε να είχαν τελειώσει στις 6 το απόγευμα, αυτοί ήταν ακόμα μέσα ενώ ήταν 6:15, οπότε μπήκα μέσα με τα παλικάρια μου! Ο Λες τρελάθηκε με αυτή την εισβολή και εξεράγη στους παίκτες του Άρη μιλώντας ελληνικά. Παρότι δεν ήξερα ελληνικά, κατάλαβα τι τους έλεγε και απάντησα με κάποια ελληνικά και κάποια αγγλικά! Πήρε το μήνυμα εννοείται και μετά γίναμε φίλοι”.
Άρης όπως… Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ
Για το επίπεδο της ομάδας που βρήκε, σχολίασε: “Ήμουν ευχαριστημένος με τα στάνταρ της ομάδας του Άρη, που είχε κάποιους διεθνείς. Ο Χρηστίδης ήταν εκπληκτικός τερματοφύλακας, ο Σπυρίδων ήταν γρανιτένιος κεντρικός μέσος, ο Πάλλας ήταν ένας φουλ μπακ με κλάση. Όλο το γκρουπ ήταν δεκτικό στις ιδέες μου και έφτιαξα την ομάδα μου για να επιτίθεται και να διασκεδάζει τον κόσμο, όπως είχα μάθει να κάνω από τον Ματ Μπάσμπι και τον Τζίμι Μέρφι.
Όπως κι αυτοί, ήμουν λάτρης του πλάτους στο ποδόσφαιρο και χρησιμοποίησα δύο εξτρέμ και έναν φορ.
Όταν κι αν έκανα, δούλεψε, γιατί τα πήγαμε εξαιρετικά. Ο Άρης δεν είχε καταφέρει να κερδίσει ούτε έναν αγώνα εκτός έδρας την προηγούμενη σεζόν και τελείωσε χαμηλά στη βαθμολογία, οπότε υπήρχε μεγάλο περιθώριο βελτίωσης και αυτό το δείξαμε στο πρώτο μας παιχνίδι εκτός έδρας, όταν κερδίσαμε το Αιγάλεω με 5-0! Μας περίμεναν εκατοντάδες οπαδοί μας στο αεροδρόμιο…”.
Το φιλικό αντίο και οι φιλίες μιας ζωής
Η αλλαγή σκυτάλης στη διοίκηση και ο ερχομός του Νίκου Καμπάνη έφερε και το τέλος της συνεργασίας με τον ΜακΓκίνες, αλλά με πολύ φιλικό τρόπο. Ο ίδιος εξιστορεί πως “το συμβόλαιό μου ήταν για δύο χρόνια και ο Δρ. Χατζηγεωργίου ολοκλήρωνε την θητεία του το καλοκαίρι του 1973. Ο επόμενος πρόεδρος, ιδιοκτήτης μιας μεγάλης αθλητικής εφημερίδας, ήθελε να φέρει τον δικό του προπονητή. Δεν υπήρχαν άσχημα συναισθήματα για αυτή την αλλαγή. Αν έμενε ο Δρ. Χατζηγεωργίου, θα έμενα κι εγώ…” και κατέληξε: “Κάναμε καλούς φίλους σαν οικογένεια, πληρώθηκα εξαιρετικά και απόλαυσα τον τρόπο ζωής που πολλοί θα ζήλευαν. Ζήσαμε μια διαφορετική κουλτούρα και ένιωσα ότι μπορώ να προσφέρω σαν προπονητής επαγγελματικά, αναλαμβάνοντας μια δική μου ομάδα. Πλέον αυτό που ήθελα τότε ήταν να δείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω και στους συμπατριώτες μου”.
