“Καταδίκη” του Γερμανού διαιτητή, Μάρκο Φριτς θυμίζει το σκεπτικό του Μονομελούς Πρωτοβάθμιου Πειθαρχικού Οργάνου της Super League, που αποφάσισε τη συνέχισε του ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού, από το σημείο που διεκόπη! Πάλι καλά που δεν ζήτησαν και συγγνώμη…
Stoiximan.gr: Το παιχνίδι σου καλύτερο με επιλογές για Σκόρερ, Κάρτες & Κόρνερ σε κάθε αγώνα του Άρη
Είναι η πρώτη φορά, τουλάχιστον μετά το 2000, που η απόφαση διαιτητή να διακόψει με αφορμή επεισόδια, καταρρίπτεται από την ποδοσφαιρική δικαιοσύνη η οποία αμφισβητεί το φύλλο αγώνα και την ορθή κρίση του διαιτητή.
Στο πολυσέλιδο σκεπτικό της απόφασής του να δικαιώσει την ένσταση του Παναθηναϊκού για αντικανονική οριστική διακοπή του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο Πρωτοδίκης Χριστόφορος Μάρκου, που είναι ο “αθλητικός δικαστής” στη Super League θεωρεί ότι ο Γερμανός διαιτητής, Μάρκο Φριτς, δεν εξάντλησε το περιθώριο των 60 λεπτών που προβλέπει το άρθρο 15 ως χρόνο αναμονής για την αποκατάσταση της ομαλότητας μετά από μία απόφαση προσωρινής διακοπής.
«Από τη στιγμή λοιπόν που έλαβε την ως άνω απόφαση περί προσωρινής διακοπής, όφειλε να αναμένει ορισμένο χρονικό διάστημα μέχρι να αποκατασταθεί η ομαλότητα. Το χρονικό διάστημα που όφειλε να αναμένει μέχρι να αποκατασταθεί η ομαλότητα ήταν το πολύ μία ώρα (όχι παραπάνω), και όφειλε να το εξαντλήσει» τονίζει χαρακτηριστικά. Yπενθυμίζεται ότι ο κανονισμός αναφέρει ότι ο διαιτητής “οφείλει να αναμένει μία ώρα”.
Επίσης, ο δικαστής σημειώνει πως ο διαιτητής οφείλει να διακόψει οριστικά ένα ματς όταν η εξωτερική παρέμβαση είναι τέτοια που δεν επιτρέπει την ασφαλή διεξαγωγή αγώνα εντός ευλόγου χρονικού διαστήματος, φέρνοντας ως παράδειγμα την τοποθέτηση βόμβας. Ο δικαστής έκρινε ότι τα χαρακτηριστικά της εξωτερικής παρέμβασης δεν ήταν τέτοια στο ΟΑΚΑ και ο διαιτητής όφειλε να αναμένει την αποκατάσταση της ομαλότητας.
«Οριστική διακοπή θα διατάξει ο διαιτητής, όταν κρίνει ότι η εξωτερική παρέμβαση έχει τέτοια χαρακτηριστικά που είναι οριστικά και αμετάκλητα αδύνατη η εντός ευλόγου χρόνου ασφαλής διεξαγωγή του αγώνα, χωρίς να έχει νόημα οποιαδήποτε αναμονή (π.χ. βόμβα στο γήπεδο), ενώ προσωρινή διακοπή θα διαταχθεί αν η εξωτερική παρέμβαση έχει τέτοια χαρακτηριστικά, ώστε βάσιμα να πιθανολογείται, ότι εντός ευλόγου χρόνου θα εκλείψει. Αν ο διαιτητής κρίνει, ότι η εξωτερική παρέμβαση θα εκλείψει εντός ευλόγου χρόνου, τότε κατ’ αρχάς οφείλει να αναμένει την αποκατάσταση της ομαλότητας. Τούτο το οφείλει, διότι τούτο απαντά στην ερώτηση «τι θα μπορούσε το ποδόσφαιρο να θέλει / να περιμένει;». Το ποδόσφαιρο αναμένει τη διεξαγωγή του αγώνα, εφ’ όσον τούτο είναι εφικτό/ασφαλές».
Παράλληλα ο Χριστόφορος Μάρκου υπογραμμίζει πως ο διαιτητής διέκοψε οριστικά τον αγώνα έπειτα από 45 λεπτά, ωστόσο στο φύλλο αγώνα δεν αναφέρει ότι κατά την εκτίμησή του η κατάσταση δεν θα ομαλοποιούνταν στο επόμενο 20λεπτο, που απέμενε βάσει νόμου για να λάβει μία τέτοια απόφαση. Ακόμη εγείρει ενστάσεις για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Φριτς την παρουσία λιγοστών οπαδών στις εξέδρες μετά την απόφασή του για προσωρινή διακοπή, διατυπώνοντας την άποψη πως υποχρεούταν έστω και καθυστερημένα να ζητήσει εκκένωση του σταδίου για να διασφαλίσει την ασφαλή συνέχιση του αγώνα, κάτι που δεν έκανε για αδιευκρίνιστο λόγο.
«Ο διαιτητής έλαβε την ως άνω απόφαση πριν παρέλθει μία ώρα από την προσωρινή διακοπή, αλλά 45 λεπτά, ούτε ανέφερε στο φύλλο αγώνα, έστω και συνοπτικά, ότι κατά την εκτίμησή του η ομαλότητα δεν επρόκειτο να αποκατασταθεί με την παρέλευση μίας ώρας, δηλαδή ακόμη 20 λεπτών.
Ειδικότερα, στα 20 επόμενα λεπτά α) θα είχε καθαρίσει εντελώς η ατμόσφαιρα από τη μυρωδιά (όχι από τον καπνό, αφού αυτός είχε ήδη διαλυθεί) των δακρυγόνων (κατά τους ρεπόρτερ του γηπέδου βέβαια η ατμόσφαιρα ήταν ήδη καθαρή, αλλά όπως προεκτέθηκε αυτό το κρίνει κυριαρχικά ο διαιτητής) και β) ο διαιτητής είχε τη δυνατότητα να διασφαλίσει την απόλυτη ομαλότητα στο γήπεδο διατάσσοντας, έστω και τότε καθυστερημένα (η παρέλευση μισής ώρας από τη διακοπή δεν επάγεται ακυρότητα της σχετικής απόφασης του διαιτητή, αφού αυτό δεν προβλέπεται ως κύρωση στο άρθρο 15 παρ. 5 περ. ε’ ΠΚ/ΕΠΟ), την εκκένωση των κερκίδων από τους λιγοστούς οπαδούς της γηπεδούχου ομάδας που βρίσκονταν ακόμη κάτω από τα δημοσιογραφικά θεωρεία (και άλλοι ελάχιστοι διάσπαρτοι στο γήπεδο) και κλείσιμο των θυρών, πλην όμως για αδιευκρίνιστο λόγο δεν έλαβε το ως άνω μέτρο, που ήταν και εφικτό και απαραίτητο για την ασφαλή συνέχιση του αγώνα, εφ’ όσον – κυριαρχικά – έκρινε ότι οι ως άνω οπαδοί αποτελούσαν κίνδυνο».
Τέλος, σε άλλο σημείο του σκεπτικού του, ο πρωτοδίκης θεωρεί ότι οι αγώνες πρέπει να κρίνονται στα γήπεδα και ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ελκυστικό όταν το αποτέλεσμα προκύπτει από μία πειθαρχική ποινή.
