Οι φίλαθλοι του Άρη φιλοξένησαν στο σπίτι τους τον σατανά και μέθυσαν από το νέκταρ της οκνηρίας που τους προσέφερε απλόχερα. Πάχυναν σα βόδια από τα όμορφα λόγια και κοιμήθηκαν για χρόνια στα αναπαυτικά μαξιλάρια που κέντησαν οι “δικοί τους άνθρωποι”. Μοιραία, λοιπόν, μετατράπηκαν σε δίποδα ανθρωποειδή καθ’ εικόνα και ομοίωση των σκιωδών ηγετών τους.
Με τα παραπάνω λόγια ξεκινάει ένα ενδιαφέρον σχόλιο για τον Άρη του χθες, του σήμερα και του αύριο στο σάιτ sport24.gr. Κρίνουμε σκόπιμο ότι αξίζει τον κόπο να το αναδημοσιεύσουμε:
Οι πρώτες μέρες του 2013 βρίσκουν την ομάδα χωρίς φορολογική ενημερότητα: δηλαδή, δίχως το πάπλωμα που ζέσταινε το κρεβάτι των φιλάθλων και έδινε παράταση στον ύπνο τους. Τώρα που ξύπνησαν απότομα από το κρύο, τίποτα δε μοιάζει με το πλασματικό παρελθόν.
Η νύχτα στοιχειώνει τις μέρες τους και ο δρόμος προς το αεροδρόμιο Μακεδονία μοιάζει πιο έρημος από ποτέ. Η λέξη “ελπίδα” διεγράφη από το κιτρινόμαυρο λεξιλόγιο και τα (άλλοτε λαλίστατα) παπαγαλάκια έχουν επιδοθεί σε μαθήματα κυβίστησης για να επιπλεύσουν στο βούρκο της ακολασίας που δημιούργησαν.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό τρόμου, το μόνο που μπορείς να ευχηθείς για τη νέα χρονιά είναι να επινοήσει ο Άγιος Βασίλης ένα «smart GPS» που θα βγάλει ‘ως δια μαγείας’ την ομάδα από το λαβύρινθο των προβλημάτων χωρίς να την οδηγήσει σε παγόβουνο.
Κι όμως, το διαφαινόμενο αδιέξοδο δεν πρέπει να απογοητεύει κανέναν. Σε τελική ανάλυση, οι Αριανοί δεν ανδρώθηκαν ποδοσφαιρικά με γαλλικά και πιάνο. Ποτέ δεν περπάτησαν σε κόκκινα χαλιά και δεν ικέτεψαν για να ακούσουν λαθραία τον ύμνο του Champions League. Γι’ αυτούς τα 43 χρόνια χωρίς τίτλο είναι ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή, με το σεντόνι να σκουπίζει τα δάκρυα της πίκρας. Οι ατελείωτες αποτυχίες είναι παράσημα περηφάνιας, την οποία δεν πρέπει να χάσουν ετούτη τη δύσκολη στιγμή.
Ευτυχώς, κακοδιαχειρίστηκαν μέχρι και το μελάνι
Με χαρά αντιλαμβάνομαι ότι φέτος δε θα γραφτεί ακόμα ένα Αγιοβασιλιάτικο παραμύθι σε remake. Είναι, άλλωστε, αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο καθώς οι «προστάτες του Άρη» δε χόρτασαν με το αίμα του συλλόγου, αλλά ρούφηξαν ακόμα και το μελάνι με το οποίο έγραφαν τα παραμύθια τους. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις Χριστουγεννιάτικες αυταπάτες;
- Εκουέμε, Ινόγκι, Φομούμποντ, Κουεμάχα
- Μολάλα, Μαγκαλέφα
- Φεράρι Κακά, Κοϊρα, Πέρεθ, Πινέδα, Ορτίθ
- Πορτίγια, Σακάτα
‘Η να μιλήσουμε για τους περαστικούς αδιάφορους Μπομπαντίγια, Καστίγιο, Αντού, Τζόνσον, Μεριέμ, Γιονάν Γκαρσία που έκαναν «πάταγο» υπερχρεώνοντας τον σύλλογο χωρίς να προσφέρουν τα αναμενόμενα;
Διερωτώμαι, λοιπόν…Γιατί ο κόσμος επιζητά εναγωνίως μετεγγραφές; Ποιος διασφαλίζει την επιτυχία των επιλογών μίας αόρατης διοίκησης; Εκτός αν εμπιστεύεται κάποιος το «μάτι» του στρατηγού Αλκαράθ (που ακόμα δε μας είπαν ποιος τον έφερε). Στην τελική, ποιος θα πληρώσει για να έρθουν οι καινούριοι ποδοσφαιριστές; Ο Πλα; Ειλικρινά, ποιος πιστεύει ότι ο Άρης αντέχει κι άλλες αποτυχίες στο κουρασμένο από τα τρυπήματα κορμί του ;
Τέρμα τα παραμύθια
Το εμπόριο ελπίδας ξέφτισε, ο πολυαναμενόμενος δράκος δε φάνηκε ποτέ και ο Αίσωπος παραμένει ο κορυφαίος μυθιστοριογράφος παρά τις φιλότιμες προσπάθειες ορισμένων ατάλαντων. Η οικονομική ανέχεια του συλλόγου προσφέρει μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα και να φτιάξουμε τον παράδεισο μέσα από τις στάχτες που κληρονομήσαμε. Πλέον δεν αποτελεί επιλογή, είναι επιτακτική ανάγκη να κάψουμε τα παπλώματα που μας στοίχειωναν για χρόνια.
Κανένας περαστικός δεν πονάει τον Άρη περισσότερο από τα παιδιά του, όσο «όμορφος» κι αν μοιάζει από μακριά. Οι μετεγγραφές για το δεύτερο γύρο πρέπει να είναι ο Σουνάς, ο Καραγιάννης, ο Ηρακλή και όσοι ακόμα μπορούν να μεταμορφωθούν από ασχημόπαπα σε κύκνοι. Η αγωνιστική ενίσχυση θα προκύψει μόνο μέσα από την ατομική βελτίωση των ποδοσφαιριστών και την ποδοσφαιρική τους ενηλικίωση. Δε χρειαζόμαστε κανένα Σακάτα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Βαρυστομαχιάσαμε…
Αντί επιλόγου…
Το πρώτο 4μηνο του 2013 παίζεται κορόνα – γράμματα η βιωσιμότητα του ποδοσφαιρικού Άρη. Γι’ αυτό, άπαντες επιβάλλεται να προετοιμαστούν για τον πιο σημαντικό αγώνα της οπαδικής τους ζωής: τον πόλεμο για την επιβίωση. Η απογοήτευση και η αδρανοποίηση επιβραβεύει εμμέσως όσους «πήδηξαν από το καράβι» και περιμένουν καρτερικά να πιούν το κρύο ποτήρι της εκδίκησης, απολαμβάνοντας σιωπηρά τον υποβιβασμό. Είναι καθήκον του καθενός να σταθεί στο πλευρό της ομάδας και να τους κεράσει κώνειο, κλειδώνοντας τους για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Ταυτόχρονα, είναι η τελευταία ευκαιρία των ποδοσφαιριστών να αποζημιώσουν ηθικά όσους έβαλαν μπροστά τα στήθη τους για να εξαφανιστούν οι «δουλέμποροι ποδοσφαιριστών». Αυτούς τους «ανώνυμους ήρωες» που τους προσέφεραν την ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους στο γήπεδο. Ένα όνειρο που θα έμενε απατηλό, εάν κάποιοι δε φρόντιζαν να καθαρίσουν την ομάδα χωρίς να τους απασχολεί το αύριο…
