Οι σκέψεις ενός οπαδού του Άρη καταγράφονται σε ένα συγκλονιστικό blog και είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκφράζουν την μεγάλη μάζα του Αρειανού λαού. Ένα σχόλιο που αξίζει να διαβαστεί!
Το σχόλιο ανήκει σε έναν οπαδό του Άρη που υπογράφει ως “The Koul Way” και έχει τίτλο “Μανιφέστο”:
“Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που ξύπνησα κανονικά, μπόρεσα να κοιμηθώ κάπως σχετικά καλά, ενώ έχει αγώνα η αγαπημένη μου ομάδα ο Άρης. Μπορώ να πω πως είναι κάτι που έχει αρκετό καιρό να συμβεί, πάντοτε στα δύσκολα παιχνίδια και στις ακόμα πιο ζόρικες καταστάσεις, οι αισθήσεις ήταν πάντα σε εγρήγορση και το τελευταίο που χρειαζόταν ο οργανισμός μου ήταν ο ύπνος.
Φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και με όλα τα αδέρφια που ξαπλώνουν με τις ίδιες σκέψεις, τα πανομοιότυπα όνειρα και πόθους στο κρεβάτι τους. Όλοι οι «άρρωστοι» σήμερα, πιστεύω, ότι είχαν το ίδιο πρωινό ξύπνημα. Δε θα το έλεγα ευδιάθετο αλλά ένα σχετικά γαλήνιο ξύπνημα και ένα συναίσθημα αυτογνωσίας, που τόσο πολύ μας έχει λείψει ακόμα και στην καθημερινότητα μας.
Φτάσαμε στην πιο κρίσιμη στιγμή, το σκαλοπάτι το τελευταίο το κατεβήκαμε εδώ και καιρό. Απλά ήρθε η ώρα που μένουν τα διαδικαστικά για να μπει ένα τέλος σε ένα οδυνηρό κεφάλαιο και να ανοίξει ένα ακόμα πιο δύσβατο μονοπάτι, η δική μας Ανοπαία ατραπός που θα μας οδηγήσει στη λύση του γόρδιου δεσμού που έχουμε μπλέξει κυριολεκτικά τις ζωές μας στο σημείο μηδέν.
Το να αποδέχεσαι την ήττα είναι το πιο εύκολο, η πιο γρήγορη και ανώδυνη κατάσταση στην οποία μπορείς να περιέλθεις. Δέχεσαι την κατάσταση σου και σηκώνεις τα χέρια ψηλά, μαθαίνεις να ζεις με το φόβο, τη μιζέρια, τα ψέματα και τους στόχους και τα οράματα κάποιων άλλων, αυτών που θα σου επιβάλλει το σύστημα. Αποδεικνύεις τη δειλία σου και ζεις πάντα στο σκοτάδι, κρυμμένος στον καναπέ σου, εφησυχασμένος πολεμιστής που παρέδωσε τα όπλα και προτίμησε να μεταμορφωθεί σε αυτό που πάντοτε μισούσε.
Ο λαός του Άρη, οι αμετανόητοι τρελοί με τα κιτρινόμαυρα αισθήματα και τα μυριάδες άλλα ελαττώματα και κουσούρια, δε χρειάζεται να αποδείξει τα αυτονόητα. Τα όπλα εμείς ποτέ δε θα τα βάλουμε κάτω, ποτέ δε πρόκειται να παραδοθούμε σε αυτό που όλοι οι άλλοι αποδέχονται σιωπηροί και με κουφή συγκατάβαση καταπίνουν την καταστροφή των ονείρων και των επιθυμιών τους.
Αυτονόητα για εμάς είναι να στηρίζουμε την καψούρα μας, την ιδέα που μας πότισαν οι πατεράδες μας από μικρά παιδιά και να μη σκεφτόμαστε ποτέ αυτό οι περισσότεροι περιμένουν καρτερικά. Το τέλος έρχεται μόνο όταν εσύ ο ίδιος από μέσα σου το αποφασίσεις, αποδεχτείς την κατάσταση σου και αφήσεις το μαύρο σκοτάδι να πνίξει τα θέλω σου.
Γιατί εμείς μάθαμε να ζούμε τα θέλω μας, να κάνουμε τρόπο ζωής τις ιδέες μας και τις αξίες που διδαχθήκαμε γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια. Αυτό που οι άλλοι αποκαλούν ουτοπία, εμείς φροντίσαμε να το ζήσουμε και να το ζούμε ενάντια σε κάθε στοιχειό. Ανατριχιαστικές στιγμές μέσα σε κάποιο πούλμαν στα πέρατα της γης, φρικιαστικές καταστάσεις κόντρα σε κάθε φασιστικό όργανο και κρατικό φύλακα αυτής της χώρας, στις ίδιες μας τις ψυχές όταν καταφέρναμε να βγούμε αλώβητοι μέσα από καταστάσεις που δε περιγράφονται με λόγια.
Σκεφτόμουν ότι το μόνο που ήθελα από τη ζωή μου, την οπαδική μου φάση, ήταν να μπορώ ελεύθερα να παρακολουθώ αγώνες της ομάδας μου. Παντού, σε όποιο γήπεδο και αν αγωνίζεται. Χωρίς περιορισμούς, δίχως απαγορεύσεις.
Μας πολεμήσανε με κάθε τρόπο, μας ψέκασαν με χημικά ακόμα και μέσα σε πούλμαν, σε αυτοκίνητα, σε αυτοκινητόδρομους, χωρίς καν ακόμα να προλάβουμε να πατήσουμε το πόδι μας στα γήπεδα. Δέσανε πολλά αδέρφια, που μεγαλώσαμε μαζί στη φάση, χωρίς κανένα λόγο. Χτυπούσαν έναν για να τρομάξουν εκατό, έστελναν ανήλικους στα φυλακές με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο μια μαρτυρία κρατικού ένστολου υπαλλήλου που απλά έτυχε να έχει βάρδια εκείνη την ώρα και δεν ήταν καν παρόν στο συμβάν.
Δε μας πτόησε τίποτα, ούτε και όταν κρατικοί υπάλληλοι χωρίς στολές μας περίμεναν κάτω από τα σπίτια μας, στα στέκια μας, στους χώρους εργασίας μας. Ακόμα και όταν ο διπλανός μας έχανε το μάτι του από βομβίδα κρότου – λάμψης που κάποιος κρατικός ένστολος υπάλληλος είχε ρίξει, αφού είχε σημαδέψει αρκετά ψηλά, στο ύψος του κεφαλιού. Όταν τα χημικά πάντοτε μας βρίσκανε στα κεφάλια και πολλοί χάσανε την ακοή τους, εμείς δεν κάναμε πίσω. Δε δεχτήκαμε ποτέ με ευκολία τις επιθέσεις του συστήματος, κάτι που δε πρόκειται να κάνουμε και τώρα.
Το πένθιμο εμβατήριο θα ακούγεται μόνο όταν κάποιο αδέρφι ταξιδεύει στους ουρανούς η όπου αλλού γουστάρει η ψυχούλα του, όχι για το τέλος του συλλόγου η για τις δύσκολες καταστάσεις που περνά και μαζί του και όλοι εμείς.
Η ώρα πλησιάζει και το κουρασμένο μου μυαλό είναι μόνο στο γήπεδο, στην κερκίδα μας που περνά μηνύματα από καρδιάς και όσο και αν το θέλουν κάποιοι, έχει γιγαντωθεί σε τέτοιο βαθμό που ξεπερνά τις στοχευόμενες επιθέσεις από τα ΜΜΕ.
Το μανιφέστο μας είναι αυτό λοιπόν. Πιστέψτε όλοι και η σημερινή νίκη θα έρθει ακόμα πιο εύκολα από όσο το περιμένουμε. Αρκεί να αφήσουμε το μούδιασμα της μιζέρια στα σπίτια μας και κάνουμε αυτό που ξέρουμε καλά. Να περάσουμε καλά και να φωνάξουμε όλοι μαζί.
ΥΓ: Όποιος μιλά για Β εθνική…”
