Οι «θεματοφύλακες» του Άρη ήταν εδώ και δύο δεκαετίες το «ντουβάρι» που συναντούσε οποιοσδήποτε θέλησε να επενδύσει στην ομάδα, σύμφωνα με τον προπονητή του τίτλου του ’98 Χρήστο Μαγκώτσιο.
Μιλώντας στο Yellow Radio, ήταν ιδιαίτερα καυστικός σε όσους όπως είπε «ενώ η ομάδα εξέπνεε , πέθαινε σιγά σιγά, ταΐστηκαν πάνω από τη σωρό του Άρη». Ο Χρήστος Μαγκώτσιος εξέφρασε τη θλίψη του για την πορεία του ελληνικού μπάσκετ, σχολιάζοντας αρχικά τις εξελίξεις στον Παναθηναϊκό.
«Ο Παναθηναϊκός θα έχει μία συνέχεια η οποία δεν θα είναι ανάλογη με εκείνη του Άρη και του ΠΑΟΚ για παράδειγμα. Απλά δεν θα έχει την μπασκετική χλιδή που απολάμβανε τόσα χρόνια με τους Γιαννακόπουλους. Αλλά τον δρομο του θα τον βρει» είπε χαρακτηριστικά.
Όσα συμβαίνουν στην κορυφή της κατηγορίας ενδεχομένως φανούν καταλυτικά και για τις ομάδες μικρότερης δυναμικής. Η μείωση του μπάτζετ της κορυφής μπορεί να επιτρέψει σε επενδυτές να ασχοληθούν με τις υπόλοιπες ομάδες;
Η λέξη επένδυση πάνω στο μπάσκετ είναι μεγάλη κουβέντα. Για να επενδύσει κάποιος θα πρέπει να υπάρχει παραγωγική διαδικασία. Είτε εκ των έσω, είτε όταν αγοράζεις και επενδύεις σε κάποιους παίκτες , οφείλεις να έχεις τα εχέγγυα για να τους αναπτύξεις. Και αφού μιλάμε για παραγωγική διαδικασία και επένδυση, αυτούς τους παίκτες αφού τους εξελίξεις, μπορείς να κάνεις τη μεταπώληση και έτσι να ανατροφοδοτείς την ομάδα σου. Αυτό είναι ένα επενδυτικό σχέδιο. Δεν μιλάμε απλώς για εραστές της ομάδας ή του μπάσκετ, που θα έρθουν και για δυο, τρία , τέσσερα χρόνια απλά βάζουν χρήματα. Αν κάποιος θέλει πράγματι να επενδύσει στο μπάσκετ θα πρέπει να φροντίσει και για την επιστροφή των χρημάτων του . Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την παραγωγική διαδικασία.
Ειδικά σε ότι αφορά τον Άρη;
Τα προβλήματα του Άρη δεν είναι του τελευταίου χρόνου. Η ομάδα μας κουβαλάει προβλήματα χρόνων και φτάνει την τελευταία διετία σε παρακμιακά φαινόμενα. Θα πρέπει να αναθεωρηθεί λίγο η άποψη σχετικά με το τι πρέπει να γίνει με τον Άρη. Το βαρέλι δεν έχει πάτο. Όποιος και να έρθει τώρα, είτε ως επενδυτής εκτός της ομάδας, είτε οι άνθρωποι που είναι μέσα στον Αρη και κάθε χρόνο παλεύουν το οικονομικό κομμάτι με κάποια χρήματα, αυτά τα χρήματα εφόσον τα ρίχνουν σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο θα τα χάσουν. Και δεν θα χάσουν μόνο τα χρήματα, αλλά και το όνειρο που έχουν για την ομάδα.
Μπορεί να αντιστοιχηθεί η σημερινή κατάσταση με εκείνη του ’98;
Όχι. Σε καμία περίπτωση. Δεν είναι καθόλου το ίδιο. Οι παίκτες τότε ήταν με ψηλά κασέ. Δεν είχαν πρόβλημα να μείνουν ένα χρόνο απλήρωτοι. Βέβαια ήταν το άτιμο της ιστορίας το ότι δεν πληρώνονταν, αλλά δεν είχαν βιοποριστικο πρόβλημα. Τώρα έρχονται παίκτες να επανδρώσουν επαγγελματικές ομάδες όπως είναι ο Άρης και δεν ξέρουν αν θα πληρωθούν τον επόμενο μήνα.
Και με τι συμβόλαια. Ο Βαγγελης Βουρτζούμης είπε εδώ στον Yellow Radio ότι υπάρχον πλέον παίκτες που παίζουν για τον βασικό μισθό. Παιδιά δηλαδή που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να ελπίζουν ότι μπορούν να βασίσουν τη ζωή τους σε έσοδα από το μπάσκετ.
Ακριβώς. Όπως το είπες. Εκείνες τις εποχές , ναι μεν υπήρχαν προβλήματα, από τότε ξεκίνησαν για την ακρίβεια, αλλά οι παίκτες που ήταν στην ομάδα δεν είχαν βιοποριστικό πρόβλημα.
Σε τι μπορεί να ελπίζει ο Άρης σήμερα που εκτός από τα διοικητικά, έχει και το αγωνιστικό θέμα:
Αυτή τη στιγμή ο Άρης έχει έναν βρόγχο στο λαιμό του. Για να απαλλαγεί από αυτόν πρέπει να παρθούν αποφάσεις πρωτίστως διοικητικές. Η κεφαλή σε κάθε ομάδα είναι η διοίκηση. Κάτι πρέπει να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά που υπάρχουν. Γνωρίζοντας όμως την κατάσταση δύσκολα θα βγει από τη λάσπη το κάρο, ακόμη και από την παρέα που προσπαθεί να βρει μια πρόσκαιρη λύση. Είναι απελπιστική η κατάσταση. Πραγματικά δεν ξέρω πως πρέπει να κινηθεί η ομάδα.
Η αγωνιστική παρουσία του Άρη τη χρονιά που πέρασε είχε να κάνει καθαρά με την αδυναμία που προκάλεσε η ψυχολογική πίεση από τα διοικητικά ή και με την έλλειψη ταλέντου στην ομάδα;
Δεν νομίζω ότι η ομάδα είχε το απαιτούμενο αγωνιστικό ταλέντο. Ενώ ήθελαν, υπήρχε πίστη, υπήρχε διάθεση, δεν είχαν τα εχέγγυα που ανέφερες. Ήταν πολύ δύσκολα. Ο Άρης δεν ξέρω αν στάθηκε τυχερός ή άτυχος από την πανδημία, έτσι όπως εξελίχθηκε και γλύτωσε την κατηγορία. Την Αρειανοσύνη σε κάθε περίπτωση τη δείχνεις στα δύσκολα. Και τα δύσκολα δεν είναι οι Αυτοκρατορίες.Υπάρχουν πολλοί που φτάνουν μέχρι ένα σημείο. Έχουν πάρα πολύ καλή πρόθεση, αλλά κάποια συγκεκριμένα οικονομικά όρια. Αυτοί οι άνθρωποι και στα καλά και στα άσχημα είναι εκεί. Αλλά… Υπάρχει αυτό το αλλά.
Τι είναι αυτό που αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα στον οποιοδήποτε ήθελε να επενδύσει στον Αρη ; Σε άλλες εποχές. Καλές.
Οι λεγόμενοι «θεματοφύλακες του Άρη» για μένα. Όταν άνθρωποι έδειξαν ενδιαφέρον για να πάρουν την ομάδα, ξέρω ότι βρήκαν ντουβάρι μπροστά από ανθρώπους που τελικά κυνηγήθηκαν από τον Άρη και καλά κάνανε. Η πρώτη δεκαετία του 2000 ήταν ταφόπλακα για την ομάδα. Τότε μπήκε η ταφόπλακα. Εγώ τα βίωσα. Κρατούσαν τις τύχες του Άρη άνθρωποι που πίστευαν ότι μέσω της ομάδας θα μπορούσαν να πλουτίσουν. Από εκεί ξεκίνησε η κατρακύλα. Αν το πάμε λίγο παλιότερα ο Άρης έκανε το σοβαρό λάθος να επαναπαυθεί στις δάφνες του Αυτοκράτορα. Εκείνη η περίοδος ήταν πολύ καθοριστική. Τότε είχε περιθώρια να χτίσει πάνω στην Αυτοκρατορία. Θα έπρεπε να έχει γήπεδο, θα έπρεπε να έχει μια ακαδημία παραγωγής μπάσκετ ευρωπαϊκών προδιαγραφών, να είναι υπόδειγμα και να επενδύει στους νέους. Τότε υπήρχε καιρός και επενδυτές και πρόθυμοι άνθρωποι που θα μπορούσαν να στηρίξουν αυτό το όραμα.
Όχι μόνο όμως δεν έγινε αυτό, αλλά ενώ εξέπνεε , πέθαινε σιγά σιγά, υπήρξαν άνθρωποι που ταϊστήκανε πάνω από τη σωρό του Άρη.
