Στο «καπάκι», Τετάρτη – Πέμπτη. Μια φορά η Ατλέτικο Μαδρίτης, δεύτερη φορά η Λίβερπουλ. Τα αουτσάιντερ, χωρίς τα λαμπερά αστέρια. Κόντρα στα φαβορί. Οι χειρότερες ομάδες των ζευγαριών. Να μας «φωνάζουν» ότι ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο μπάλα και μπάτζετ. Ούτε τακτικές και συστήματα. Ποδόσφαιρο είναι ΚΑΙ το πείσμα. Είναι το φιλότιμο. Είναι οι αντοχές.
Είναι το never give up. Είναι η φωνή και η ψυχή της κερκίδας. Είναι η καρδιά και ο παλμός της έδρας. Είναι ο κόουτς που γυρίζει να ξεσηκώσει την εξέδρα, είναι ο άλλος κόουτς που λέει στο ημίχρονο προς τους παίκτες «έχετε την ευκαιρία να δημιουργήσετε στιγμές που θα της διηγείστε στα εγγόνια σας». Είναι, αν θέλετε, το μαγικό και αϋλο που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά κάθε ομάδας.Το είχε κάνει η Ατλέτικο με την Μπάρτσα, ήξερε ότι μπορούσε να το ξανακάνει! Το είχε κάνει η Λίβερπουλ δις το 2005, με τον Ολυμπιακό και τη Μίλαν, το είχε κάνει και παλαιότερα, στον δεύτερο τελικό του Κυπέλλου UEFA το 1976, με 0-2 στο «» μετά το 2-2 στο πρώτο ματς του Βελγίου. Τρία γκολ χρειαζόταν τότε. Τρία και με τον Ολυμπιακό του Ριβάλντο στο θεμέλιο της πορείας μέχρι τον αλησμόνητο τελικό της Κωνσταντινούπολης. Τρία και στην Πόλη. Τρία και χθες.
Η ηδονή του buzzer beater με ανατροπή
Βραδιές που γεννούν οπαδούς. Της Λίβερπουλ και του ποδοσφαίρου. Βραδιές που σφυρηλατούν σχέσεις. Το “I love this game» του football. Μια έκρηξη συναισθημάτων που σπανίως την παρέχει το ποδόσφαιρο. Ηδονή που μπορούν να τη νιώσουν μόνο οι οπαδοί της ομάδας που το κάνει. Το buzzer beater στο ποδόσφαιρο δεν είναι σύνηθες σε τέτοιο επίπεδο και από πέναλτι πλέον έχουμε χορτάσει. Κακά τα ψέματα, άλλο τα πέναλτι, άλλο ο Σόλσκιερ και ο Σέρινγχαμ εναντίον της Μπάγερν το 1999. Ναι, ασφαλώς το έχει κάνει και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μάλιστα στο ανώτατο επίπεδο: σε τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Το έχουν νιώσει και οι οπαδοί του Ολυμπιακού… αντιστρόφως με το 3-1 του 2005. Με την ιστορική ανατροπή και το «πεταχτάρι» του Γιώργου Πρίντεζη. Αυτό το impossible is nothing στην πράξη! Απτό, χειροπιαστό, ορατό, αληθινό!
Το «κάλυψε» εκείνο το έπος της Γιουνάιτεντ η Κωνσταντινούπολη, μα το «θέμα» με τη Λίβερπουλ είναι ότι το συνεχίζει από δεκαετία σε δεκαετία. Με «όλε – όλε» χθες, με ανατριχιαστικό όσες φορές κι αν το δεις στο Ανφιλντ YNWA, με δάκρυα στα επίσημα από τον Κένι Νταλγκλίς, με βροντερή φωνή του ύμνου από τον γκριζομάλλη Ιαν Ρας, με αμήχανο σε «ξένο κόσμο» που τώρα τον μαθαίνει, Γιούργκεν Κλοπ. Με ποιους; Με τον Σακό και τον Λόβρεν! Το 3-3 και το 4-3. Με τους «αντιτουριστικούς». Τους υποτιμημένους. Τους «αντι – ήρωες» που γράφτηκαν στην ιστορία. Όπως ο Σιναμά Πογκόλ και ο Νιλ Μέλορ στο 3-1 εναντίον του Ολυμπιακού. Ναι, πριν από το «what a hit son» του Τζέραρντ. Όπως ο Βλάντιμιρ Σμίτσερ και ο απίστευτος Γέρζι Ντούντεκ στον τελικό με τη Μίλαν. Όταν αυτό που συμβαίνει σ’ ένα ποδοσφαιρικό ματς δεν μπορεί να αναλυθεί με τη λογική, πρωταγωνιστές είναι τα ανεξήγητα. Η’ μήπως δεν είναι τα πάντα ανεξήγητα;
Το λάθος του Κλοπ, ο φόβος του Τούχελ
Διότι τη «σαλάτα» που έφτιαξε ο Κλοπ στο πρώτο ημίχρονο του χθεσινού ματς, την πλήρωσε με το στεγνό 0-2, το οποίο θα μπορούσε να είναι και 1-3 και 1-4 αν η Ντόρτμουντ ήταν πιο εύστοχη στο πρώτο 45λεπτο. Του έλειπε ο τραυματίας Χέντερσον από το πρώτο ματς: αντί να βάλει τον Αλεν, προτίμησε τον Φιρμίνο. Εμεινε ο κορυφαίος Τσαν με τον Μίλνερ στον κεντρικό άξονα. Δεξιά ο άφαντος Λαλάνα, αριστερά ο εγκλωβισμένος και αγχωμένος Κοουτίνιο, ο Φιρμίνο πίσω από τον Όριγκι. Περνούσαν τα τρένα. Με οδηγό τον καταπληκτικό Καγκάουα, τον οποίο έβαλε ο Τούχελ στη θέση του Ντουρμ συγκριτικά με τον πρώτο αγώνα.
Δεύτερη αλλαγή των Γερμανών: Sokratis αντί του Γκίντερ, τον οποίο είχε κάνει… «άλογο» ο Οριγκι στο Signal Iduna Park. Τα κατάφερε σούπερ ο Σωκράτης στο πρώτο ημίχρονο. Ήταν ο στυλοβάτης της άμυνας. Το «μυαλό» πάντα ο αργός παικταράς Χούμελς, πυλώνας ο Παπασταθόπουλος. Στο δεύτερο ημίχρονο τα έχασε και εκείνος. Τον παρέσυρε η αύρα του Άνφιλντ, η πίστη των παικτών της Λίβερπουλ και το λάθος του Τούχελ. Ποιο ήταν αυτό; Τρίτος στόπερ (Γκίντερ) μέσα στο 77’ αντί του Καγκάουα που τα έκανε όλα, για να αντιμετωπίσει τον Στάριτζ. Μόλις μπήκε, 3-3 ο Σακό από κόρνερ. Και μετά, στο 82’, έξω ο Ρόις, μέσα ο σέντερ φορ Ράμος: 3-5-2. Οι λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά μερικές φορές: το 4-3 ξεκινά από φάουλ που κερδίζει στη δεξιά πτέρυγα ο Κλάιν από τον Σμέλτσερ: εκεί όπου θα έπρεπε να βρισκόταν για να μαρκάρει τον δεξιό μπακ των γηπεδούχων ο αποσυρθείς Ρόις. Πάσα στον Στάριτζ – χοροί – Μίλνερ – φαλτσαριστή «έξω – μέσα» σέντρα – κεφαλιά του Λόβρεν ένα κεφάλι πάνω από τον Ράμος στο 91’. Ο ακροτελεύτιος στίχος της ραψωδίας.
Είχε προηγηθεί το «σουλούπωμα» από τον Κλοπ, με την είσοδο του Αλεν αντί του ανύπαρκτου Λαλάνα στο 62’. Πέντε λεπτά μετά το 1-3 του Ρόις από την «ασίστ α λα Μέσι» του μπαλαδόρου Χούμελς ανάμεσα από τρεις παίκτες. Πέντε λεπτά μετά το 2-3 του Κοουτίνιο: το σημαντικότερο γκολ για τη ροή του αγώνα. Διότι από 0-2 στο 9’ το «γυρίζουν» πολλοί. Από 1-3 στο 57’, το «γυρίζει» η Λίβερπουλ και… μετά – άμα λάχει – και κάποια άλλη ομάδα.
Σεβίλλη το φαβορί, Ερνέστο ο γκαντέμης
Θα το πάρει άραγε το Europa League; Αν της το επιτρέψει η Σεβίλλη! Η ομάδα που το έχει κάνει, το κάνει και θα το ξανακάνει στο Europa League. Με τέσσερα τρόπαια σε δέκα χρόνια! Με παρατάσεις, με πέναλτι, με χίλιους τρόπους! Χθες το έπαθε ο Ερνέστο που έφτασε στην πηγή μια σπουδαίας ανατροπής. Την έπαθε από την άσπρη βούλα, όπως δις ως μέλος της Εσπανιόλ. Και ως παίκτης της, στον τελικό του 1988 με αντίπαλο τη Λεβρκούζεν του… Μπουμ – Κουν – Τσα και το 2007, ως προπονητής της, πάλι από τη Σεβίλλη του Χουάντε Ράμος (και των Ντλανι Αλβες, Πουέρτα, Νταγκουτίνοβιτς, Πόουλσεν, Μαρέσκα, Λουίς Αντριάνο και Μαρέσκα) στον τελικό της Γλασκώβης.
Μα ακόμη κι αν το χάσει η Λίβερπουλ που ήδη έχει αποκλείσει Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Ντόρτμουντ λες και παίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ, η χθεσινή βραδιά είναι που θα μείνει στην αιωνιότητα του σπορ. Μια βραδιά που δείχνει στους πιτσιρικάδες πως στο pure football, ενίοτε νικούν και οι «μικρότεροι». Πως δεν είναι όλοι και όλα Μέσι και Κριστιάνο – Μπάρτσα και Ρεάλ – νίκη και νίκη. Πως μερικές φορές όντως δεν υπάρχει “δεν μπορώ». Υπάρχει «δεν θέλω». Και επειδή ακριβώς αυτό συμβαίνει ΕΝΙΟΤΕ, αξίζει να το παλεύεις ΠΑΝΤΑ. Ειδικά όταν είσαι από «κάτω», στα δύσκολα, όπως η Λίβερπουλ. Να το παλεύεις στο ποδόσφαιρο και στη ζωή. Γιατί το ποδόσφαιρο είναι η πιο απολαυστική μικρογραφία της.
Oχι, αυτή η νίκη δεν ήταν για τη «Liverpοol country», όπως είπε ο Σακό. Ούτε για τη “Liverpoolland”. Το fight club δεν είναι κάτι φανταστικό. Oύτε ταινία. Είναι η αληθινή ζωή.
