Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απ’ το να προσπαθείς να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί το γιατί σταμάτησε η κερκίδα το τραγούδι και άρχισε το μπινελίκι. Ειδικά βλέποντας την λαχτάρα του να τραγουδάει μαζί με το πέταλο συνθήματα, για τα οποία περίμενε 1 μήνα να βρεθεί στο γήπεδο.
Αναλώθηκα στο να προσπαθήσω να χωρέσω τέσσερις δεκαετίες συναισθημάτων μέσα σε λίγα λεπτά και να του μιλάω για ισορροπίες. Τα αγνά μάτια ενός πιτσιρικά δεν μπορούν να διαγνώσουν την “μη προσπάθεια”, την “παραίτηση”, τον “ωχαδερφισμό”. Αυτός ήταν ο Άρης της Κυριακής στο Κλεάνθης Βικελίδης. Ένα συνονθύλευμα, ένα “τουρλουμπούκι”, μόλις βρέθηκε πίσω στο σκορ.
Αν τραβήξω απ’ τα μαλλιά τις φάσεις, βρίσκω δύο απόπειρες ευκαιριών στο πρώτο ημίχρονο και ένα “τσαφ” που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι καλό. Και ένα σουτ, στο 80 ρε φίλε, που κόντραρε και έφυγε κόρνερ. Ήμαρτον, πραγματικά.
Η δήλωση του Μαρίνου Ουζουνίδη πως “μετά το 0-1 εξαφανιστήκαμε από το γήπεδο” ή κάπως έτσι, τελοσπάντων, περιγράφει την αγωνιστική παρωδία της ομάδας μας απέναντι στον Ο.Φ.Η.
Το τίμημα του φαύλου κύκλου
Άνοιξε μεγάλη κουβέντα, με την λήξη του παιχνιδιού, για δηλώσεις του κόουτς. Άκουσα την συνέντευξη τύπου και απλά διάβασα τα όσα ανέφερε με την λήξη του αγώνα, στις κλασικές δηλώσεις, επί του πιεστηρίου, των προπονητών. Ακολούθησε ανακοίνωση του Super 3.
Σε μια χρονιά που παλεύουμε να στρώσουμε τα στομάχια μας με τα όσα συμβαίνουν στο Παλέ, το ποδόσφαιρο έδειχνε να μας φτιάχνει, μέχρι το σημείο κλειδί. Αυτό ήταν το ακυρωθέν γκολ του Μανού στο Αγρίνιο και η ήττα που ακολούθησε. Βέβαια, η αγωνιστική ανισορροπία έδειξε να συμβαίνει από πιο πριν, με χαρακτηριστική την ανησυχητική εικόνα μας στην εντός έδρας νίκη επί του Λεβαδειακού. Απλά, το ποδόσφαιρο που είναι παιχνίδι λεπτομερειών και στιγμών, κάλυπτε το ντεφορμάρισμα σε νίκες όπως εκείνη. Μέσες άκρες, μιλάμε για διάστημα 1-1,5 μήνα που η ομάδα έχασε στοιχεία όπως η συνοχή, η συγκέντρωση, η αποτελεσματικότητα.
Οι διαιτησίες που ακολούθησαν, εκτός από την αφαίρεση βαθμών που, ενδεχομένως, δικαιούμαστε ανέδειξαν κάτι βαθύτερο. Αυτό ακριβώς που λέει η νέα τεχνική ηγεσία, άσχετα αν “ενοχλεί τα αυτιά μας”. Η ομάδα του top επιπέδου ανταποκρίνεται, “απαντάει” και σε αυτά και δεν καταρρέει. Το top επίπεδο είναι κάτι πολύπλευρο και δεν αφορά μονάχα στο αγωνιστικό, αλλά εκτείνεται σε ένα εύρος λειτουργίας, αρμοδιοτήτων, αποφάσεων, ευθυνών. Όταν θα συμβεί, θα το αντιληφθούμε απ’ τα απλά, τα προφανή, από αυτά που δεν συμβαίνουν, δυστυχώς, ακόμα σε εμάς.
Με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο οι δηλώσεις του προπονητή, τις οποίες επιχειρώ να σταχυολογήσω, αποδεικνύοντας πως δεν είχε σκοπό να προσβάλει τον κόσμο, αλλά να αναδείξει μια συμπεριφορά, η οποία, δεν είναι υπεύθυνη όμως, ενισχύει τα αδιέξοδα που δείχνει να έχει ο Άρης.
– “Το να στηρίζεις (με συνθήματα) και στο τέλος να βγάζεις τον θυμό και την αγανάκτηση, για το αποτέλεσμα, για την εμφάνιση είναι απολύτως θεμιτό. Το να αρχίζουν γιούχες και αποδοκιμασίες την ώρα του παιχνιδιού δυσκολεύει πνευματικά τους παίχτες, που έτσι κι αλλιώς δείχνουν ανισορροπία στην διαχείριση συναισθημάτων, αλλά και όπως έχω διακρίνει από την διαφορά τους στις προπονήσεις και στους αγώνες”
– “Με το αποτέλεσμα αυτό, που ήρθε να προστεθεί στις ήττες σε Τρίπολη, Κρήτη, εντός με Βόλο, αλλά και τις γκέλες, εντός ξανά, με Τρίπολη, εκτός έδρας στο Περιστέρι δείχνουμε να μην μπορούμε να υποστηρίξουμε τα όσα θέσαμε ως στόχο.”
– “Οφείλουμε να δούμε το ποιοι είμαστε και όχι ποιοι θα θέλαμε να είμαστε και να πορευτούμε αναλόγως. Μόνο με την συνειδητοποίηση της υπάρχουσας κατάστασης και την σωστή ανάγνωσή της θα δούμε το πρόβλημα και θα βρούμε τις λύσεις”
– “Πρώτος εγώ (ο προπονητής) έθεσα τα παιδιά (τους παίχτες) προ των ευθυνών τους, με αφορμή την εικόνα στην Τρίπολη και έθεσα θέμα νοοτροπίας του οργανισμού και των προσώπων”
Χωρίς να μεταφέρω τις ακριβείς κουβέντες, η ουσία των λεγομένων ήταν τα παραπάνω και προσωπικά δεν διαφωνώ σχεδόν σε τίποτα. Ας μην ξεχνάμε πως όταν μιλάμε για “αθλητικές οικογένειες” σε αυτές συμπεριλαμβάνονται οι παίχτες, οι προπονητές, οι διοικούντες και φυσικά οι οπαδοί ή φίλαθλοι μιας ομάδας. Άρα, ένα μέλος της δικιάς μας οικογένειας, της κιτρινόμαυρης, θέτει τα θέματα στο τραπέζι και ίσως πιο ξεκάθαρα από πολλούς άλλους. Σε προσωπικό επίπεδο, αυτό το ζητούσα και παλιότερα και το εκτιμώ τώρα που συμβαίνει. Δείχνει ειλικρίνεια και έντιμη στάση.
Αξίζει να αναφέρω κάτι που, από αυτή την γωνία και έχω ήσυχη την συνείδησή μου γι’ αυτό, έχω γράψει, χωρίς να είμαι προφήτης αλλά αναφέροντας το προφανές, για το τι επακόλουθο έχει η “αλλάζω προπονητές μεσούσης της περιόδου” τακτική της διοίκησης. Αυτό, δεν είναι άλλο από το τίμημα που πληρώνει ο επόμενος, η διοίκηση ως επιλογή, ο κόσμος ως αποδέκτες και κύριοι εκφραστές συναισθημάτων και στο φινάλε η ίδια η ομάδα. Ένας φαύλος κύκλος που δεν τελειώνει.
Εξιλαστήρια θύματα
Θεωρώ άδικα πολλά από όσα συμβαίνουν αλλά είναι απότοκα των όσων αποφασίζονται, ειδικά από την… κεφαλή. Προς τα τέλη του 2024 αρθρογράφησα με τίτλο:
“Είσαι το πρόβλημα και η λύση” , προφανώς αναφερόμενος στον Θοδωρή Καρυπίδη και συνεχίζω να πιστεύω, βαθιά, πως μόνο με την αλλαγή στρατηγικής από την ιδιοκτησία της ομάδας μπορεί να έρθει η πραγματική αλλαγή. Σε πρακτικές λειτουργίας, που οδηγούν σε αναβάθμιση της ταυτότητας και συνεπακόλουθα των στόχων. Απλά, έρχεται ο Μαρίνος Ουζουνίδης και τα μεταφέρει με λόγο προφορικό. Ναι, αυτός ακούγεται “κάπως” σε όλους μας, ειδικά όταν έχουμε εκπαιδευτεί να ακούμε διθυράμβους σε επιτυχημένα αποτελέσματα, αλλά και καταστροφολογίες σε αποτυχημένα. Χωρίς ανάλυση. Μόνο με την ισορροπία και την συνέπεια θα φανεί και πάλι φως… μέρα που ξημερώνει!
Πέραν αυτών, σε περιπτώσεις όπως αυτές, που ακολουθούν αγωνιστικά ναυάγια όπως της 5ης Ιανουαρίου του 2025, συμβαίνει να αναζητούνται εξιλαστήρια θύματα και τα βέλη να στρέφονται κατά πάντων. Δικαίων και αδίκων. Μέσα στην ζάλη που θολώνει το μυαλό, τα άκουγε χοντρά ο Χουάνκαρ, για να αναφερθώ προσωπικά, σχεδόν σε κάθε επαφή του με την μπάλα, από ένα σημείο και μετά. Ως αντιδιαστολή αναφέρω, απλά, το χειροκρότημα στον Φαμπιάνο που όδευε για τα αποδυτήρια μετά την κόκκινη κάρτα. Την δεύτερη μετά από εκείνη του Ζαμόρα. Ταφόπλακες σε ένα αγωνιστικό πτώμα και οι 2. Όλοι τους, όμως, συνυπεύθυνοι.
Ο προπονητής μπήκε στο στόχαστρο, όπως και ο Θοδωρής Καρυπίδης, φυσικά. Έχοντας την εμπειρία ακραίων καταστάσεων με την ομάδα μας, που εκτείνονται από πεντοχίλιαρα στον… Γιαραμπίνσκι ως και το πέσιμο, για το οποίο δεν είμαι καθόλου περήφανος τώρα αφού συμμετείχα ενεργά, στο λεωφορείο και προσωπικά στον Γκρασιάν μετά από μια, σχεδόν ίδια, απαράδεκτη εικόνα και ένα 0-1 απ’ τον Αστέρα Τριπόλεως, επί Κούπερ, μπορώ να πω συνοπτικά πως:
“Εύκολα γκρεμίζεις. Δύσκολα χτίζεις.”
Όταν κλείνουν τα… Φώτα
Είναι ξημέρωμα “των Φώτων” σήμερα που γράφω και στα μέρη μας δείχνει να επικρατεί σκοτεινιά, σαν αυτή που κατέβαινε απ’ τον Χορτιάτη, την ώρα του αγώνα. Δεν συμβαίνει πρώτη φορά και δεν θα είναι η τελευταία, σίγουρα, είτε μείνουμε σε αυτό το επίπεδο είτε αλλάξουμε (συνήθειες, λειτουργίες, λογική, τακτικές) ως Σύλλογος και φτάσουμε στο, ζητούμενο, παραπάνω.
“Κάθε φάση της ζωής έχει τα δικά της προβλήματα, αγόρι μου. Έχω δει βαρέλια να πετιούνται, φωτιές να μπαίνουν στο γήπεδο, καρέκλες να σπάζουν, τα αποδυτήρια να πολιορκούνται, έκαψε τις μύτες μας η μυρωδιά δακρυγόνου, παίχτες μας να φυγαδεύονται ή να φεύγουν αργά, μεσάνυχτα. Άλλες φορές, έχω βιώσει “χέρια”, μαζί τους, έχω ζήσει να ανατρέπουμε παιχνίδια και να κερδίζουμε ανέλπιστα. Είδα παίχτες μας μεθυσμένους, άνοιωθους, αλλά και άλλους, στεναχωρεμένους, με κεφάλι σκυμμένο. Όταν τα φώτα από το γήπεδο, αλλά και από το δωμάτιο, κλείνουν τότε μετριέται ο καθένας με την συνείδησή του. Και εκεί, προκύπτει η ανάγκη να σηκωθείς την επόμενη μέρα με διάθεση να παλέψεις ή να τα παρατήσεις. Εσύ διαλέγεις, πάντα”
Αντανάκλαση… αποδυτηρίων
Είναι προφανές πως απαιτούνται αλλαγές. Μεταγραφές, αποδεσμεύσεις. Όλα με καθαρό μυαλό και όχι “στο δωμάτιο πανικού”. Είναι, επίσης, πασιφανές πως η εικόνα 11+5 παιχτών να περιφέρονται στο χορτάρι σαν να βρέθηκαν πρώτη φορά αναδεικνύει και κρίνει επιτακτική την άμεση στελέχωση, με σαφείς ρόλους. Αναβαθμισμένους, οι οποίοι θα λειτουργούν υποστηρικτικά στην δουλειά του προπονητή και του επιτελείου του. Τα αποδυτήρια είναι η βάση λειτουργίας και η σοβαρότητά τους αντανακλάται στην καθημερινότητα, στις προπονήσεις, με αποκορύφωμα “τις Κυριακές”.
Δεν ξέρω πως λέγονται αυτά τα πρόσωπα, με όρους μοντέρνου ποδοσφαίρου (τεχνικός διευθυντής; γενικός αρχηγός,;), αν υπάρχουν ή όχι σήμερα, αλλά είναι βέβαιο πως όσο θα πορευόμαστε στο ίδιο μονοπάτι, θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα. Με, ενδιάμεσες, φωτοβολίδες χαράς.
Ο Ουζουνίδης, στην αποστροφή των λόγων του, σημείωσε επίσης πως “δεν σημαίνει πως θα εγκαταλείψουμε, αλλά πρέπει να δούμε την πραγματικότητα”. Η πραγματικότητα πρέπει να υποστηριχθεί με πράξεις, από την διοίκηση. Είτε αυτό αφορά σε ποιοτικές μεταγραφές, είτε σε προσωπικότητες και όχι σε παιδάκια, που θα έχουν κατά νου την προσωπική εκδίκηση, αδιαφορώντας για το συνολικό καλό.
Αντί επιλόγου
Δίνω μια κόκκινη κάρτα στην ομάδα, από τον πρώτο έως τον τελευταίο υπεύθυνο των όσων βίωσα, μαζί με το παιδί μου, την Κυριακή το απόγευμα. Δεν είμαι διατεθειμένος να απέχω, αν και κατανοώ την όποια απόφαση οποιουδήποτε συνοπαδού, όμως η μεγαλύτερη προσβολή που νιώθω, η ντροπή η πραγματική, δεν είναι ένα ανεπιτυχές αποτέλεσμα, μα η κοροϊδία. Η ελάχιστη απαίτηση είναι να μπαίνουν, ως ομάδα, άπαντες και να καταθέτουν το καλύτερο από αυτά που έχουν και μπορούν. Όχι μόνο την Κυριακή. Κάθε μέρα, στιγμή και λεπτό. Γιατί, ο Άρης διαμορφώνει το μεγαλύτερο κομμάτι του εικοσιτετραώρου πολλών από εμάς.
(χαράματα Κυριακής προς…)
Δευτέρα, 6 Ιανουαρίου, “των Φώτων”
“ο Χιούι”
