Λέγεται, και κάπως έτσι πρέπει να είναι, πως ο Δον Κιχώτης, του Μιγκέλ Θερβάντες, βρίσκεται στην 2η θέση σε πωλήσεις στον κόσμο, πίσω από την Βίβλο! Διαρκώς επίκαιρη, αν και γράφτηκε 420 χρόνια πριν, σε δύο τόμους, συνεχίζει να εμπνέει η ιστορία αυτή, που ακόμα ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, πολλές φορές.
Ένας αλλοπαρμένος τύπος, που έχασε τα λογικά του, μελετώντας ιστορίες ιπποτών, έβλεπε βοσκούς σαν γίγαντες που του πετάνε βράχους, κοπάδια προβάτων σαν στρατούς, ανεμόμυλους σαν ψηλά κάστρα.
Στα ισπανικά, “κιχώτης” πάει να πει πανοπλία. Με μια τέτοια, φθαρμένη και έναν πιστό ακόλουθο με το υποζύγιό του, ο ήρωας της ιστορίας πέρασε από πολλές περιπέτειες, γελοιοποιήσεις και εξευτελισμούς, αφήνοντας σπουδαία μαθήματα ζωής, ως παρακαταθήκη.
Πόσο Άρης είσαι;
Για να κάτσεις να δεις αγώνα του μπασκετικού Άρη πρέπει να είσαι πολύ… Άρης! Αυτή είναι μια διαπίστωση που έκανα γύρω στο 7ο λεπτό του πρώτου δεκαλέπτου του χτεσινού ματς με τον Κολοσσό από την Ρόδο, όταν ήδη είχαμε σουτάρει 12 τρίποντα! Θα ήταν λογικό να συνέβαινε κάτι τέτοιο από την στιγμή πχ που οι παίχτες της ομάδας μας ήταν σε ένα δαιμονισμένο βράδυ ευστοχίας. Αντίθετα, αυτό που έβλεπε κάποιος είναι μια μίξη “Χάρλεμς” με παρέα που κατέβηκε στο Ποσειδώνιο, για χαβαλέ. Για να περάσει η ώρα.
Διαπίστωσα, ξανά, τα χιλιοειπωμένα. Ο Άρης έφτιαξε ένα σύνολο, ένα τουρλουμπούκι, έναν αχταρμά από όποιον είδε φως και μπήκε. Κάπως έτσι, δεν υπάρχει σέντερ ούτε για δείγμα, ενώ ο Κολοβέρος των Ροδιτών φαντάζει Στεφ Κάρυ μπροστά στον Βησσαρίου, που βρίσκεται κάπου, στην άκρη του πάγκου μας. Δεν είναι ζήτημα ονομάτων, ούτε έχω κάτι με το παιδί, φυσικά, αλλά κάλλιστα θα μπορούσα εγώ ή οποιοσδήποτε από εμάς να κάθεται στον πάγκο της ομάδας και να ζει το όνειρό του. Κάτι τέτοιο καταλαβαίνω.
“Ας πω τα τετριμμένα, για να μην τιμωρηθώ”, είπε ο Βετούλας στην συνέντευξη τύπου, με προφανή αναφορά στην διαιτησία, θυμίζοντάς μου τον ήρωα με την φθαρμένη πανοπλία. Γκρι σφυρίχτρες, τίποτα περισσότερο από τους βοσκούς που έβλεπε ο Δον Κιχώτης να του πετάνε πέτρες και στα μάτια του γίνονταν γίγαντες που πετούσαν βράχια. Θα προτιμούσα να έχει ερωτηθεί το “γιατί η ομάδα συνεχίζει να σουτάρει πολλαπλάσια τρίποντα από όσα δίποντα και αν αυτό είναι πλάνο προσέγγισης παιχνιδιού, προϊόν προετοιμασίας” κλπ κλπ
Ξεφεύγω από τα τετριμμένα. Εξάλλου, ο κόουτς είναι μέσα στην καρδιά μου, από παίχτης ακόμα, για όσα έδωσε στον Άρη και φέτος, μάλιστα, έσωσε την παρτίδα. Πρόσφατα, μάλιστα, είδε άλλον έναν κομβικό παίχτη, τον Κούπερ, να αποχωρεί και τηρουμένων των αναλογιών, έκανε το αδύνατο δυνατό για να πάρει ένα παιχνίδι, που κρίθηκε με ένα τρίποντο που μπήκε και βγήκε στο φινάλε. Μια “Θεία Δίκη”, όμως, καθώς μετά το 2-0 της αρχής, αυτή θα ήταν η επόμενη φορά που θα βρισκόμασταν μπροστά στο σκορ. Μεγάλη σύμπτωση, επίσης, το να είναι ο ίδιος παίχτης σε ρόλο σωτήρα στην Ρόδο και μοιραίου χτες. Αν δεν είχα την κρυφή πεποίθηση πως στις τσέπες έχουν κέρματα, θα ζητούσα ταπεινά απ’ τους διοικούντες να τον έχουν ανανεώσει. Είναι ο… Πάντιους των φτωχών!
Δυόμισι παίχτες, ο Τολιόπουλος, ο Γούντμπερι και (μίσος ο) Τζούστον δείχνουν μπασκετική συνέπεια και αξιοπρέπεια. Αυτό, όμως δεν είναι ομάδα. Με τον Κούπερ ήμουν σίγουρος πως θα κερδίζαμε. Το αφήγημα του κακού παιδιού, που δεν ξυπνάει για να πάει στις προπονήσεις δεν με πείθει, για έναν παίχτη με μ.ο. 15 πόντους, που τον επέλεξε μια Γαλλική ομάδα με 10πλάσιο μπάτζετ. Είναι άλλη μια περήφανη αποχώρηση, μετά από εκείνη του Ντε Τζούλιους, με το καλημέρα της σαιζόν.
Ο Αυτοκράτορας του κάποτε, σήμερα είναι γυμνός. Ποντάρει σε χρόνιες τζογάροντας και είτε του βγει είτε όχι, ξεκινάει συνεχώς απ’ το μηδέν. Έτσι, χαΐρι δεν γίνεται και έχει ελάχιστη σημασία το αν εγώ πίστευα πως με Τολιόπουλο, Κούπερ, Γούντμπερι, Τζούστον και Μποχωρίδη παραμένοντες θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τους σωστούς υπόλοιπους και έναν προπονητή που θα μείνει, θα δουλέψει, θα φτιάξει κορμό και σιγά σιγά θα κάνει πάτωμα το 5 ή το 6, για να φτάσει η ομάδα στο 7 και στο 8, με την ελπίδα, κάποια στιγμή, να επανέλθει εκεί που την θυμόμαστε.
Αιχμάλωτοι, σαν τους Γενουάτες που υποχρεώθηκαν να κατασκευάσουν ανεμόμυλους στην Ρόδο κάποιους αιώνες πίσω, μένουμε απλά να τους βλέπουμε να ζωντανεύουν, σαν γίγαντες. Πολεμάμε το τίποτα. Σιδεροδέσμιοι των φαντασιώσεών μας! Λύση; Ναι, υπάρχει. Μία είναι και λέγεται επενδυτής, ιδιοκτήτης, αλλά όχι “Λάσκαρης”. Ένας απλός, σοβαρός, νοικοκύρης. Με τα λεφτά και την ευθύνη δικιά του. Πού να είναι παρών, βέβαια.
Αυτοί που πρέπει να απαντήσουν στα παραπάνω απουσίαζαν από τα επίσημα του γηπέδου, αφήνοντας την ομάδα μόνη. Άρα, δεν μπορείς να ζητάς ευθύνες από παίχτες, προπονητές, σταφ, κόσμο ξενερωμένο που, πάλι καλά, ήταν στο γήπεδο. Όσοι ήταν, τέλοσπάντων. Είπαμε, πρέπει να είσαι πολύ Άρης, για να αντέχεις να βλέπεις, ειδικά από κοντά, αυτόν τον Άρη.
Ο… καλός σου ο καιρός!
Κυριακή των Βαΐων πρωί, τώρα που γράφω. “Ωσαννά” και “σταύρωσαν Αυτόν” με μια βδομάδα απόσταση. Όπως και στον Άρη, όπως και σε πολλά στην ζωή μας. Το απόγευμα μας δίνεται η δυνατότητα να πετύχουμε το 80 τοις εκατό των όσων στοχεύσαμε πριν ξεκινήσουν τα play off παρωδία του “δια δύο”. Όπως με τον Ο.Φ.Η. δεν τίθεται θέμα “εκδίκησης”, επειδή στον απέναντι πάγκο θα κάθεται ένας αρλεκίνος, ένας γελωτοποιός, που φαντασιώνεται και αυτός. Είναι ζήτημα συνέχειας, συνέπειας, σταθερότητας, βελτίωσης.
Η νίκη, το ζητούμενο, ειδικά αν ακολουθηθεί με μια ακόμα πειστική εμφάνιση, θα αποτελεί την υλοποίηση μιας υπόσχεσης όρος τον εαυτό σου. Πως έκανες αυτά που εσύ μπορούσες, όπως έχει γραφτεί ξανά από εδώ. Ο καιρός είναι ιδανικός για γήπεδο και μένει η ομάδα να τον κάνει ακόμα ποιο καλό. Ακολουθεί διακοπή για Πάσχα και η ψυχοσύνθεση του οπαδού, ειδικά του Αρειανού, έχει ανάγκη από απλά πράγματα, για να διατηρεί την γαλήνη μέσα του, μέρες που είναι.
Κάτι τελευταίο, αντί επιλόγου, με αφορμή μια δήλωση που διάβασα σε συνέντευξη του Λεωνίδα Βόσδου, όπου είπε μέσες άκρες πως “Τον Μορόν τον πουλάς, καθώς δεν χρειάζεται αυτός για να βγαίνεις πέμπτος”. Πάντα με σεβασμό προς το πρόσωπο όποιου παίχτη, παλαίμαχου ειδικά, έχει ιδρώσει την φανέλα, δεν μπορώ να συμφωνήσω με μια τέτοια, υπεροπτική απλούστευση. Οι λόγοι είναι πολλοί. Στο κάτω κάτω, κύριε Λεωνίδα, ο Άρης μπορούσε να μείνει εκτός Ευρώπης για 13 χρόνια και χωρίς τον Ντίνο Κούη, κάποτε, όπως και ο μπασκετικός, δεν χρειάζονταν τον Τολιόπουλο για να “καταφέρει” να σωθεί στα play out.
Με λίγα λόγια, αν δεν κυνηγάς ανεμόμυλους ζώντας σε φαντασιώσεις, σε τέτοιους παίχτες πάνω δομείς τις βάσεις, το σταθερό έδαφος στο οποίο θα πατάς για να πας παραπάνω. Και όταν φτάσεις να τους πουλήσεις, αυτό πρέπει να συμβαίνει με διπλή στόχευση. Το κέρδος και την εξέλιξη. Το αγωνιστικό μεγάλωμα, που δεν έρχεται μαγικά, ούτε από την μία μέρα στην άλλη.
Κυριακή των Βαΐων, 13 Απριλίου, 2025
“ο Χιούι”
