Η τελευταία πράξη του έργου είχε την σκηνή της απόπειρας δολοφονίας αστυνομικού. Το σκηνικό στημένο έξω από αγώνα βόλεϊ στου Ρέντη, η βεντέτα πρόσφατη, μετά από ποδοσφαιρικό αγώνα στον Βόλο. Εκεί που κάποιοι δεν άντεξαν την αγωνιστική απώλεια ή κατά τους ίδιους την διαιτητική διαμόρφωση του αποτελέσματος και ξέσπασαν.
Μπούκα στο γήπεδο, αστυνομίες, δακρυγόνα. Χιλιοπαιγμένες εικόνες του σινεμά του ελληνικού ποδοσφαίρου, με το ματς, φυσικά, να μην διακόπτεται ποτέ και να ολοκληρώνεται, για να μην έχουμε χειρότερα. Όπου χειρότερα η τιμωρία του δυνατού. Αμ δε! Όταν η ανισονομία και η ατιμωρισία εκτρέφονται, ως κουλτούρα τα χειρότερα πάντα θα έρχονται. Και φυσικά εκτός αγωνιστικών χώρων.
Σε έναν αμέριμνο οπαδό, σε κάποιον διαιτητή ή δημοσιογράφο, ίσως σε παίχτες. Η πολιτεία, αυτή που θα έπρεπε να θεσμοθετεί, να λειτουργεί αποφασιστικά και να φροντίζει για την σωματική και ψυχική υγεία των πολλών, βάζει πλάτη στους φουσκωτούς των πάγκων και των αποδυτηρίων. Κλείνει το μάτι στους λίγους, τιμωρώντας τους υγιείς.
Έρμαια, εξαρτημένα ανθρωπάκια που σε ένα ΣΚ αποφάσισαν, τάχαμου, να πάρουν τα (ίδια) μέτρα που εξαγγέλλουν εδώ και δυο χρόνια και που αυτά απαιτούν δύο μήνες κλειστά ποδοσφαιρικά γήπεδα, με τα μπασκετικά ή αυτά του βόλεϊ να λειτουργούν. Ζούμε σε εποχές ύποπτες. Ζούμε την απόλυτη παράνοια, με απόντες τους γνώστες και παρόντες τους επικίνδυνους αποφασίζοντες. Ζούμε την σφαγή των αμνών, την σιωπή των πολλών ή την διαμαρτυρία συγκεκριμένων δημοσιολογούντων, για ίδιον όφελος. Υπάρχουν φωτεινές εξαιρέσεις. Από αυτή την γωνιά, του Pressaris, υποκλίνομαι στην ευθύτητα δημοσιογράφων όπως ο κύριος Βασίλης Σαμπράκος.
Διεφθαρμένη συνουσία
Γράφω και σβήνω, σβήνω και γράφω. Το αίσθημα της αηδίας κυριαρχεί, μπινελίκια έρχονται στο πληκτρολόγιο. Σβήνω, πάλι. Γυρίζω τις μνήμες 9 χρόνια πριν και στην δολοφονία του οπαδού του Εθνικού, του Κώστα Κατσούλη, στο γήπεδο του Ηροδότου, από τρεις νταήδες, με σιδερογροθιές. Ψάξτε για τις ποινές στα Εφετεία. Εύκολο είναι. Το σημείο καμπής, κατ’ εμέ. Το σημείο που η απόφαση των, τότε, κυβερνώντων ήταν η διακοπή των εθνικών πρωταθλημάτων. Μία παρωδία που έγινε μόδα. Μία χούφτα ανίκανων εναλλάσσονται στην εξουσία, τάζουν, αποφασίζουν, ψηφίζουν, δεν εφαρμόζουν. Μια διεφθαρμένη συνουσία και εξουσία που εναρμονίζεται με ό,τι πιο σκοτεινό και σάπιο διαφεντεύει τις τύχες του έρμου του αθλήματος.
Κυριαρχεί ο θυμός και η οργή μέσα μου και αυτά δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Οφείλω να ισορροπήσω. Γράφω από την θέση αυτού που επί 32 συναπτά έτη πηγαίνει στα γήπεδα που αγωνίζεται ο Άρης. Κατά κύριο λόγο στα εντός έδρας, Παλέ και Χαριλάου, αλλά και σε κάμποσα εκτός. Μαζί με τα παιδικά χρόνια, για πάνω από 38 έτη έχω την αγάπη για τα κιτρινόμαυρα και την λαχτάρα να υποστηρίζω την ομάδα μου, όπου αυτή παίζει.
Έχω μάθει να πληρώνω τα λάθη, τις μαγκιές, τις μ@€#κίες μου. Τόσο προσωπικά, όσο και η ομάδα μου. Έχω μάθει, παράλληλα, να αλλάζω. Να διορθώνομαι. Να προστατεύω εμένα, τον διπλανό , τον Σύλλογο, το γήπεδο, τον χώρο που μου αναλογεί στην κερκίδα. Είναι μεγάλο σχολείο η ζωή στις κερκίδες και η πορεία σε αυτές. Στηρίζω ενσυνείδητα και έτσι έγινε το εισιτήριο διαρκείας ένας τρόπος ζωής. Μία φιλοσοφία. Μέχρι τις στιγμές, σαν αυτή, που τιμωρούμαι για την επιλογή μου αυτή, από ανθρωπάκια, από άβουλα καρτούν.
Μου είπαν να ξεκόψω
Σε αυτό τον σάπιο χώρο, την αξία του οποίου μπορώ να βλέπω καθαρά πλέον καθώς βαδίζω προς το τέλος της 5ης δεκαετίας της ζωής μου, επέλεξα, μαζί με κάποιους κοντινούς ανθρώπους, να διεκδικώ τον δικό μου. Εκεί που έχει τραγούδι, έντονες στιγμές, συναισθήματα, χαρές και πίκρες. Είναι πολλοί οι φίλοι που με προτρέπουν να ξεκόψω. Να αλλάξω νοοτροπία, όπως αυτοί. Να μην ακούω από κάποιους να ζητάνε απ’ την ομάδα να “γ@€#ει τον αντίπαλο ή τις μάνες τους”, να μην δέχομαι το δηλητήριο του “ποιος έτρεξε ποιον και πόσα ναρκωτικά ήπιαν κάποιοι” ως δείγμα αφοσίωσης στην ομάδα τους. Να ασχοληθώ με άλλα, υγιή πράγματα. Ερασιτεχνικό αθλητισμό, μουσική, βουνά. Φίλοι που δεν είναι συνοπαδοί, απαραίτητα, αλλά υπήρξαν και είναι αντίπαλοι. Υγιείς άνθρωποι, ωραίοι. Που στεκόμασταν σε απέναντι πέταλα όσο διαρκούσαν οι αγώνες. Μετά, μαζί. Τώρα; Ούτε που ασχολούνται.
Έχει μεταλλαχθεί η κοινωνία και μαζί της η βία. Η βία δεν είναι οπαδική. Οι λέξεις, οι στοχευμένοι χαρακτηρισμοί έχουν την σημασία τους. Χρησιμοποιούνται για να δημιουργήσουν εντυπώσεις. Να προπαγανδίσουν στην κοινωνία και σε όσους και όσες δεν έχουν ιδέα για το τι είναι το γήπεδο. Ο φίλαθλος χαίρεται με όσα του δίνει κάθε στιγμή οποιουδήποτε αγώνα. Ο οπαδός, ο ερωτευμένος τυφλά, παρά το κακό του έντονου συναισθήματος, επίσης βιώνει ακραία πράγματα εντός του, στην διάρκεια υποστήριξης αυτού που αγαπά. Ο χούλιγκαν, ο ούλτρα και όλα αυτά τα νεόκοπα, οι κουλτούρες του δηλητηρίου, είναι ξένα με το συναίσθημά μου για τον Άρη.
Δεν είναι γυναικοκτόνοι όλοι οι παθολογικά ερωτευμένοι. Οι διαταραγμένοι, η μειοψηφία, δημιουργούν τις συνθήκες εκείνες που θεωρούν κτήμα τους την σύντροφο. Κατά το “εδώ κάνω κουμάντο εγώ, μόνο”. Μετά, σκοτώνουν. Ζωή χωρίς έρωτα, χωρίς έντονο συναίσθημα, δεν υπάρχει. Το ίδιο και ποδόσφαιρο, χωρίς αυτό. Χάνεται. Από κοντά και τα υπόλοιπα αθλήματα, με το μπάσκετ να έπεται. Συναίσθημα, ακόμα και έντονο, χωρίς σεβασμό, αγγίζει τα επίπεδα του φασισμού. Σαφές. Και όπου υπάρχει φασισμός, ακολουθεί θρήνος.
Πεδίο πειραματισμού
Οι μνήμες μας, σε κερκίδες και οθόνες, οι στιγμές που πεταγόμασταν σαν ελατήρια, οι πανηγυρισμοί στις νίκες , τα δάκρυα στις ήττες. Όλα αυτά γεννιούνται μέσα απ’ τους ερωτευμένους των κερκίδων. Μόνο αν βιώνεις κάτι μπορείς να το αισθανθείς. Ειδάλλως, όταν αποφασίζεις γι’ αυτό χωρίς να γνωρίζεις, χωρίς να έχεις συμμετάσχει, είσαι ή ένας χαρτογιακάς ή κάποιος νταλαβερτζής που βλέπει μόνο ψήφους και ανθρώπους για να πειραματιστεί. Ένα πεδίο για να εφαρμόσεις πράγματα και αποφάσεις, ένα κοινωνικό πείραμα για να περάσουν, μέτρα και αποφάσεις, στο μεγάλο κοινωνικό σύνολο, σε δεύτερο χρόνο. Κάτι τέτοιο συμβαίνει, εν μέσω διαπλοκής για το πώς θα μοιραστούν από εδώ και πέρα τα κόζια. Μέχρι να αλλάξουν, πάλι, οι δυνάμεις. Αυτές, πάντα, μεταβάλλονται.
Αυτό, ακριβώς , συμβαίνει με τις κερκίδες των γηπέδων αυτές τις μέρες. Τις σκοτεινές. Οι κάμερες, οι έλεγχοι, οι απαγορεύσεις μετακινήσεων, εφαρμόστηκαν και εφαρμόζονται. Αποφάσεις που και οι οπαδικές επιλογές ενίσχυσαν, με επί μέρους συμπεριφορές, φυσικά. Το όριο είναι λεπτό, ειδικά στην εποχή μας. Το χουλιγκανιλίκι, η στράτευση, η διαρκώς αυξανόμενη βία των καιρών, τα ναρκωτικά, οι νύχτες με τα μπραβιλίκια, η έλλειψη προτύπων και η εξασθένιση συναισθήματος για την ουσία, την φανέλα, την ομάδα, το άθλημα το ίδιο. Μέσα σε εξαιρέσεις, όλα τα παραπάνω. Εξαιρέσεις συνύπαρξης, σε Χαριλάου και Μίκρα, μιλώντας για Άρη. Με οπαδούς αρκετών ομάδων. Με ανταλλαγή λαβάρων στα ευρωπαϊκά, με μπύρες και νερά και υπόσχεση για αντίστοιχη φιλοξενία.
Εδώ, όμως, στην πορεία των τελευταίων ημερών , ειδικά, ξεφεύγει το πράγμα. Πέφτουν οι μάσκες. Γίνονται ευδιάκριτοι οι ρόλοι. Για όσους παρακολουθούμε και αναλύουμε, για όσους εμβαθύνουμε σε συμπεριφορές και γεγονότα ήταν κάτι προδιαγεγραμμένο. Σε ένα περιβάλλον που ανεβοκατεβαίνουν ενώσεις με τσουβάλια μαύρου χρήματος να αλλάζουν χέρια, σε ένα διαρκές νταλαβέρι μεταξύ μεγαλοεπενδυτών και κυβερνήσεων, καναλαρχών, επιχειρηματιών, αυτών (των τεσσάρων) που καλούνται από την ίδια την πολιτεία, μία φορά τον χρόνο, να αποφασίζουν για το άθλημα που οι ίδιοι σαπίζουν. Να το φτιάξουν . Οι μπιγκ φορ! Ευτυχώς που δεν έχουν σχέση με το βόλεϊ, δηλαδή. Πάλι καλά. Ποιος ξέρει; Θα άρχιζε κάνας πόλεμος. Κανονικός.
Επιχορήγηση στον φόνο
Δεν είναι τυχαίο που οι ποινές αφορούν στο ποδόσφαιρο, άσχετα αν η απόπειρα δολοφονίας γίνεται ΄έξω από κλειστό άλλου αθλήματος, στον δρόμο, σε ένα parking, στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας. Άσχετα αν το παιχνίδι του συμβάντος ήταν αγώνας βόλεϊ ή χάντμπολ. Γνωρίζει η εξουσία ανίκανων ποια είναι η πηγή και με το νου της, τάχαμου, στέλνει έτσι μηνύματα. Τσουβαλιάζοντας, παράλληλα, τους πάντες και τα πάντα. Άσχετα αν θύμα είναι ένας οπαδός που ήρθε απ’ την Κύπρο ή την Βουλγαρία για να δει την ομάδα του, αν είναι κάποιος που δέχεται τις ορδές των βαρβάρων στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου της ομάδας του ή αν είναι κάποιος που επέλεξε να φοράει στολή, που δεν αρέσει και σε αυτήν, κάποιοι, βλέπουν χτύπημα στην εξουσία. Μήνυμα στην κυβέρνηση. Κράτος είναι ο…
Θα ήταν τραγελαφικά όλα αυτά αν δεν ήμουν κάποιος που το γήπεδο λειτουργεί (και) ψυχοθεραπευτικά για αυτόν. Αν δεν ήμουν οπαδός, θα ήταν μία αφορμή να κόψω μία και δια παντός κάθε επαφή. Μία κυβέρνηση άσχετων ή πονηρών. Άλλη μία. Που αποφασίζει να διακόψει κάθε κίνηση στις εθνικές οδούς επειδή μεθυσμένοι οδηγοί προκαλούν θανατηφόρα τροχαία σε επαρχιακούς δρόμους. Έχοντας δώσει, από πριν, την εκμετάλλευση των κεντρικών οδικών αρτηριών στους έχοντες και κατέχοντες. Τις εισπράξεις των διοδίων ή τις επιχορηγήσεις, αν δεν κινείται φύλλο. Στους εργολάβους, κουμανταδόρους. Σε αυτούς που χρηματοδοτούν, εκπαιδεύουν και δίνουν εντολές σε πιόνια, να εκτελούν συμβόλαια. Που, μετά από δύο μήνες, θέλει να πείσει πως θα έχει πατάξει την δράση των χουλιγκάνων, επειδή θα κόψει το γήπεδο σε εμένα. Ποιο γήπεδο; Μόνο του ποδοσφαίρου. Δεν χωράνε γέλια, ούτε κλάματα εδώ. Οι κύριοι αυτοί, που, λογικά, θα απαγορεύσουν τους γάμους και την συμβίωση για κάνα δίμηνο, για να εξαλείψει τους φόνους και την βία κατά των γυναικών, που θα σταματήσει την εκπαίδευση για να μην υπάρχει μπούλινγκ και βία μεταξύ ανηλίκων, είναι εξίσου επικίνδυνοι με αυτούς που έχουν την μαστούρα και την πρέζα της βίας στο μυαλό και στο αίμα τους.
ΥΓ: Ο γιος μου είναι 8 ετών. Τα 18 είναι πολύ κοντά χρονικά. Θα πρέπει να είμαι, επιεικώς, ηλίθιος αν φτάσει εκεί και διαπράξει ενέργειες κατά ζωής ανθρώπων κι εγώ τα ρίχνω όλα στην κακιά στιγμή και επικαλούμαι τις πορτοκαλάδες που έπινε στην εφηβεία του. Είμαστε υπεύθυνοι για τους ανθρώπους που αφήνουμε ως παρακαταθήκη σε αυτή την κοινωνία. Να αγαπάς την ευθύνη, άνθρωπε.
Πέμπτη, 14 Δεκεμβρίου 2023
“ο Χιούι”
