Ο Νούνο Κοέλιο είναι ένας από τους τρεις ξένους του Άρη, ένας από τους πιο έμπειρους παίκτες του ντέρμπι της Κυριακής, ο οποίος θα σηκώσει το βάρος της κιτρινόμαυρης προσπάθειας.Ο Κοέλιο “κατέθεσε” τις δικές του απόψεις, σε μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες απόψεις που έχουν αποτυπωθεί τις τελευταίες μέρες.
Ο Πορτογάλος μέσος μίλησε στην εφημερίδα του Super 3, τον Super Aris, σε μια πολλή ενδιαφέρουσα συνέντευξη. Αναλυτικά:
Συγχαρητήρια, για τη νίκη επί της Κέρκυρας. Ήταν πολύ σημαντική, για πάρα πολλούς λόγους.
«Δε το συζητώ αυτό. Ήταν μια νίκη-χρυσάφι, που την είχαμε ανάγκη, ιδιαίτερα για ψυχολογικούς λόγους, αφού, μας δίνει δύναμη και ώθηση στη δύσκολη συνέχεια που ακολουθεί.
Οι αγώνες, στην έδρα μας, φέτος, επί τέτοιων αντιπάλων είναι τεράστιας σημασίας και το ζητούμενο είναι, έστω και δύσκολα, να καταφέρουμε να παίρνουμε τους τρεις βαθμούς. Άλλωστε είναι τέτοιες οι ιδιαιτερότητες του φετινού πρωταθλήματος που για τις περισσότερες ομάδες, δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια. Π
όσο μάλλον, για μια ομάδα σαν τη δική μας, που ‘ναι απ’ τις πιο νεανικές της Σούπερ Λιγκ, και της λείπει η εμπειρία.»
Δεν ήταν μόνο ο αντίπαλος που ‘χατε ν’ αντιμετωπίσετε, αλλά κι η ψυχολογική πίεση που προκαλούσε η ανάγκη για την επίτευξη της πρώτης νίκης, κάτι που ήταν, σ’ όλους μας, περισσότερο από εμφανές.
«Πράγματι, είχαμε να διαχειριστούμε μια κατάσταση μεγάλης πίεσης. Πίεση που δεν προέκυπτε μόνο απ ‘την ανάγκη για άμεσα αποτελέσματα, όσο απ’ το νεαρό της ηλικίας των περισσοτέρων ποδοσφαιριστών μας.
Αισθάνονται, ότι έχουν επωμιστεί το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης και θέλουν ν’ αποδείξουν, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, ότι είναι άξιοι γι αυτό. Μη ξεχνάμε ότι πολλά παιδιά που, πέρυσι, σαν στελέχη της δεύτερης ομάδας, δεν τα ήξερε σχεδόν κανένας, καλούνται φέτος να σηκώσουν στις πλάτες τους ένα τεράστιο καράβι που λέγετε ΆΡΗΣ. Είναι φυσιολογικό, η πίεση που νοιώθουν να ‘ναι πάρα πολύ μεγάλη κι ειδικά απ’ τη στιγμή που το ξεκίνημα που κάναμε δεν ήταν και το καλύτερο.»
Άπαντες, οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, άλλος δρόμος, πέραν, αυτού, της υπομονής και της στήριξης, δεν υπάρχει, για το φετινό ΆΡΗ.
«Ακριβώς. Αυτός ο συνδυασμός, του νεαρού της ηλικίας, με τη δεδομένη, συσσωρευμένη πίεση που υπάρχει, πολλές φορές, είναι η αιτία που μας αναγκάζει να παίζουμε, δίχως την απαραίτητη ποδοσφαιρική εξυπνάδα έχοντας, ως συνέπεια, να γίνονται σφάλματα (…αγωνιστικά και τακτικά) τα οποία, υπό άλλες συνθήκες, θα ‘χαν αποφευχθεί.
Αυτό, με τον καιρό, είναι κάτι που μπορεί να λυθεί κι η ομάδα να παίζει πολύ πιο σωστό ποδόσφαιρο. Απ ‘ότι έχω διαπιστώσει το μόνο που λείπει απ’ το φετινό ΆΡΗ είναι η εμπειρία. Έχει πολύ μεγάλο ταλέντο αυτή η ομάδα. Υπάρχουν παίκτες, που αν προσεχθούν, μπορούν να κάνουν θαύματα και το σημαντικότερο, είναι ότι έχουν το πάθος και τη διάθεση να δουλέψουν σκληρά για να το πετύχουν.»
Είναι εμφανές αυτό, ότι, δηλαδή η ομάδα δεν φείδεται ταλέντου. Θέλοντας και μη, έτσι πως ήρθαν τα πράγματα, είναι, πλέον, η ευκαιρία για το χτίσιμο ενός νέου, πολύ πιο υγιούς και με σαφώς καλύτερες προοπτικές, ΆΡΗ.
«Το πιστεύω ακράδαντα αυτό και δεν το κρύβω, ότι, αν δεν το πίστευα, δεν θα βρισκόμουν τώρα εδώ. Είμαι πεπεισμένος ότι μόνο καλύτερα μπορούν να πάνε τα πράγματα. Ξέρω, ότι ο κόσμος της ομάδας, συνήθισε, κάθε χρόνο, να βλέπει τον ΆΡΗ με πολύ σπουδαίους παίκτες στη σύνθεση και το ροστερ του, να διεκδικεί υψηλούς στόχους και να θέλει να παίξει στην Ευρώπη.
Φέτος, όμως, τα πράγματα κι οι καταστάσεις είναι διαφορετικά. Μια κομβική χρονιά, που, ξεκίνησαν να μπαίνουν οι βάσεις για τη δημιουργία, μιας νέας ομάδας, που, θα έχει ακριβώς τους ίδιους, ή και μεγαλύτερους στόχους. Ποιότητα απ’ ότι είδα, υπάρχει, αν υπάρξει κι η απαιτούμενη υπομονή και στήριξη, είναι θέμα χρόνου η χρονιά να κυλήσει πολύ καλύτερα απ’ ότι ξεκίνησε.»
Στο πρόσφατο παρελθόν, έγιναν κάποια περιστατικά, που, μπορεί να τέλειωσαν, αλλά όλους εμάς, μας …πληγώσαν, γιατί είδαμε να χαλάνε τη συνοχή και την ενότητα της ομάδας, κάτι, πάρα πολύ σημαντικό, για το φετινό ΆΡΗ. Το κυριότερο, μάλιστα ήταν ότι βγήκαν προς τα έξω. Είναι κάτι που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει ν’ αφήσουμε να ξανασυμβεί.
«Η θωράκιση των αποδυτηρίων, για μένα, είναι αυτό ακριβώς, που κάνει τη διαφορά σε μια ομάδα. Στη δική μας περίπτωση, εντάσσεται στα πλαίσια των λαθών που προέρχονται απ’ την απειρία. Σ’ οποιαδήποτε ομάδα, σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, μπορεί να συμβεί κάτι παρόμοιο.
Όποιος θεωρεί τ’ αποδυτήρια μιας επαγγελματικής ομάδας, αποτελούμενα από 20-25 άνδρες, σαν το …μικρό σπίτι στο λιβάδι, μάλλον ζει σ’ ένα δικό του κόσμο. Αν, τα όσα συνέβησαν, δεν έβγαιναν προς τα έξω κι έμεναν, εντός των τειχών της ομάδας, το βέβαιο είναι, ότι σε καμία περίπτωση, δε θα’ χαν πάρει την έκταση που τελικώς, τους δόθηκε.
Η ομάδα που θα μπορέσει να τα διαφυλάξει, εξασφαλίζει ένα τεράστιο πλεονέκτημα που δεν είναι άλλο από την ηρεμία και την συνοχή.
Το παράδειγμα της Πόρτο, είναι το χαρακτηριστικότερο που μου ‘ρχεται στο μυαλό. Εδώ και χρόνια έχει καταφέρει να «θωρακίσει» τ’ αποδυτήρια της, μ’ αποτέλεσμα να μη βγαίνει τίποτα, προς τα έξω. Ότι δημιουργείτε λύνεται εκεί μέσα, εν αντιθέσει με τη Μπενφίκα ,στην οποία συμβαίνει, ακριβώς το αντίθετο. Μπορεί για κάποιους, να ‘ναι κάτι ασήμαντο, αλλά για μένα, είναι μια απ’ τις κυριότερες αιτίες που η Πόρτο καταφέρνει και κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια.»
Επειδή πέρασες κι από τις δυο. Ποιά θεωρείς μεγαλύτερη, σαν ομάδα;
«Είναι δεδομένο και χωρίς καμία αμφιβολία, ότι η παραδοσιακή δύναμη του Πορτογαλικού ποδοσφαίρου, με τις περισσότερες διακρίσεις και τους περισσότερους οπαδούς, είναι η Μπενφίκα.
Τα τελευταία δέκα χρόνια, όμως, κι απ’ τη στιγμή που τα ηνία της διοίκηση της Πόρτο ανέλαβε, ένας χαρισματικός πρόεδρος, ο Πίντο ντα Κόστα, κανείς δε μπορεί να παραγνωρίσει τη πρωτοκαθεδρία της Πόρτο, που, δικαίως, πήρε τα σκήπτρα.»
Το δεύτερο crush test έχει να κάνει με δυναμική έδρας κι ατμόσφαιρας. Το νέο, υπερσύγχρονο «Ντα λουζ» των 65.000 θεατών, ή το …μισογεμάτο «Βικελίδης», έτσι όπως το έζησες, κόντρα σε οφη, Μπενφίκα και Κέρκυρα, σαν έδρα σ’ έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση;
«Νομίζω, ότι δεν τίθεται καν, θέμα συζήτησης γι αυτό το ζήτημα… Η διαφορά είναι τεράστια… Είναι δυο, τελείως διαφορετικοί κόσμοι. Εκεί, ο κόσμος το βλέπει αποκλειστικά και μόνο, σα θέαμα. Εδώ, στην Ελλάδα σαν τρόπο ζωής. Όταν σε παιχνίδια με, όχι και τόσο εμπορικούς αντιπάλους, όπως, ο οφη και η Κέρκυρα, βιώνω για πρώτη φορά στη ζωή μου, τέτοια ατμόσφαιρα, πραγματικά προσπαθώ να φανταστώ πως θα ‘ναι στα ντέρμπι όταν το γήπεδο θα ‘ναι κατάμεστο.»
Αφήσαμε για το τέλος το ματς της Κυριακής. Πάτε κάπου, που σχεδόν σε κάθε παιχνίδι μαζί μας καταπατείτε κάθε έννοια ποδοσφαιρικής και διαιτητικής δικαιοσύνης και ηθικής. Εκείνη τη μέρα, ξεχάστε, ότι ξέρετε, περί συναδελφικότητας και …σαβουάρ βίβρ. Μαζί τους είναι μάταια και αχρείαστα… Μπείτε και δώστε μια μάχη no rules και no limits…
«Μπορεί να ‘ναι η πρώτη φορά που έρθω αντιμέτωπος, με τέτοιες συνθήκες, αλλά, έχω φροντίσει να μάθω και να προετοιμαστώ κατάλληλα. Ξέρω ότι σε τέτοια ματς φιλίες δεν υπάρχουν. Υπάρχει μόνο ο ΆΡΗΣ κι εμείς θα πάμε για τη νίκη…»
