Σίγουρος ότι ο Άρης θα αγωνίζεται και την επόμενη σεζόν στη Σούπερ Λιγκ εμφανίστηκε ο Νούνο Κοέλιο.
Ο Πορτογάλος αμυντικός χαφ δεν θέλησε να μιλήσει για το ενδεχόμενο να παραμείνει στο ρόστερ των «κίτρινων», όταν κλήθηκε να απαντήσει στο ερώτημα αν σκέφτεται να παραμείνει κάτοικος Θεσσαλονίκης
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Κοέλιο σε συνέντευξη στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία»
«Εμείς οι αμυντικοί χαφ είμαστε οι αδικημένοι στο ποδόσφαιρο. Ο ρόλος μας είναι πολύτιμος για κάθε προπονητή, για κάθε τακτική και πρέπει να είμαστε οι “εργάτες”, αυτοί που δεν φαίνονται πολύ, αλλά και αυτοί που κάνουν τη “βρόμικη” δουλειά», το πρώτο του σχόλιο.
Έχεις παράπονο, δηλαδή, από τη θέση σου;
«Όχι, παίζω σ’ αυτή από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου επαγγελματία ποδοσφαιριστή. Ο αμυντικός χαφ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο πρέπει να ξέρει να αμύνεται, αλλά πλέον είναι και εκείνος που αρχίζει την προώθηση του παιχνιδιού μπροστά. Γι’ αυτό και λείπει τόσο πολύ το όνομά μας απ’ τα γκολ. Είμαστε και αδικημένοι από εσάς τους δημοσιογράφους… Προβάλλετε τα γκολ των επιθετικών, αλλά έτσι είναι, το γνωρίζω. Χαίρομαι που σκόραρα, όμως, και εγώ ένα γκολ, είχα ξεχάσει πότε είχα βάλει άλλη φορά (σ.σ.: το 2005 με την Πόρτο)».
Ποιος είναι για σένα ο καλύτερος αμυντικός χαφ του κόσμου;
«Δύο είναι – ο Μπουσκέτς της Μπαρτσελόνα και ο Τσάβι Αλόνσο της Ρεάλ Μαδρίτης. Καλύπτουν, πσιτεύω, αυτό που ζητά ο κάθε προπονητής για τη θέση αυτή».
Και στην Ελλάδα;
«Νομίζω πως ο Φέισα του Ολυμπιακού πήγε καλά σε ορισμένους αγώνες. Κι ο Μοδέστο έπαιξε τη θέση καλά, όσες φορές την έπαιξε. Κι ο Μανιάτης, αλλά κα ο Τζιώλης που είδα την Εθνική σας ομάδας».
Όταν ακούς Εθνική Ελλάδας, ως Πορτογάλος τι συναισθήματα σου έρχονται;
«Τι μου λες τώρα… Ήμουν πολύ μικρός, το 2004, όταν έβλεπα την Εθνική σας να μας κερδίζει μέσα στην πατρίδα μας και έβαλα τα κλάματα! Ήταν τα πρώτα μου επαγγελματικά βήματα στο ποδόσφαιρο, είχα πάει στην Πόρτο, αλλά δεν μπορούσα να πιστέψω ότι χάσαμε και πήρατε εσείς το Ευρωπαϊκό! Ήταν μια τραυματική εμπειρία…».
Με σκόρερ έναν παρ’ ολίγον συμπαίκτη σου λίγα χρόνια μετά, στον Άρη…
«Ναι, ο Άγγελος (Χαριστέας). Τι σου είναι η ζωή. Λίγα χρόνια μετά έκανα προπόνηση με τον άνθρωπο που σκόρπισε τόση λύπη σε όλη την Πορτογαλία και σε εμένα. Καλό παιδί ο Άγγελος, μου έκανε πολλή πλάκα για τότε, αλλά έκανε τότε τη δουλειά του για την πατρίδα του, και την έκανε πολύ καλά»!
Έχουμε, πάντως, πολλά κοινά οι δύο χώρες…
«Εσείς έχετε πάρει ένα Ευρωπαϊκό, ενώ εμείς όχι ακόμη (γέλια). Μοιάζουμε σαν λαοί, γι’ αυτό και μου αρέσει πολύ εδώ στη Θεσσαλονίκη. Εμείς έχουμε κερδίσει τα πάντα στις “μικρές” εθνικές, έχουμε πίστη πολλή στις υποδομές και τα παιδιά παίζουν πολύ ποδόσφαιρο».
Γι’ αυτό και έχετε μερικούς από τους καλύτερους στον κόσμο… Τον Κριστιάνο Ρονάλντο, τον Μουρίνιο…
«Έτσι είναι. Ο Κριστιάνο, πιστεύω, αδικείται από τις συνεχείς συγκρίσεις με τον Μέσι. Πιστεύω ότι είναι καλύτερος! Κάνει άλλα πράγματα στο γήπεδο που δεν μπορεί να τα κάνει ο Μέσι, κι ο Μέσι κάνει άλλα πράγματα στο γήπεδο που δεν τα κάνει ο Κριστιάνο. Γι’ αυτό λέω ότι τον αδικεί η σύγκριση. Κι ο Μουρίνιο είναι όντως ο καλύτερος προπονητής, για μένα. Μπορεί να υποστηρίζουν διάφορα για αυτόν, αλλά οι επιτυχίες του τα λένε όλα».
Τον είχες προπονητή στην Πόρτο;
«Όχι, δεν ευτύχησα. Ήμουν στη β’ ομάδα και μετά έφυγα δανεικός. Ήμουν, όμως, μαζί με τον Βιεϊρίνια, που ξέρω ότι είναι μεγάλο όνομα εδώ, και με τον Μασάντο του Ολυμπιακού. Πολύ καλοί παίκτες και οι δύο».
Με την Ελλάδα έχετε και κάτι άλλο κοινό, οι Πορτογάλοι. Την οικονομική κρίση…
«Δυστυχώς, ναι. Είναι κρίμα να πληρώνουν οι λαοί τις αποφάσεις άλλων, ούτε καν των κυβερνήσεων τους. Βλέπω κι εδώ και στην πατρίδα μου πόσο δύσκολα περνάει ο κόσμος. Δεν το αντέχει κανείς μας, μισθοί δεν υπάρχουν δουλειά δεν υπάρχει. Ελπίζω να τελειώσει σύντομα όλο αυτό».
Κι εσύ πάλεψες αρκετά για την καριέρα σου…
«Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι στην Πόρτο και στην Μπενφίκα που ήμουν κάποια στιγμή δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να πάρω κάποια παιχνίδια και να έχω παιχνίδια στα πόδια μου, για να δείξω αν αξίζω ή όχι. Εκεί, και στις δύο ομάδες, είναι πολύ δύσκολο για τους Πορτογάλους να στεριώσουν. Πολύ λίγοι τα καταφέρνουν, για αυτό και στη Σπόρτινγκ Λισαβόνας, που δεν έχει τόσα πολλά λεφτά, παίζουν πιο πολλοί Πορτογάλοι. Δεν το μετανιώνω, όμως, που έφυγα και παίζω αλλού. Προτιμώ να παίζω και να προσφέρω κάπου όπου με θέλουν, παρά να κάθομαι σε ένα συμβόλαιο».
Στον Άρη θα καθίσεις; Πώς είναι η κατάσταση;
«Θα δούμε. Ας σωθεί πρώτα η ομάδα, που πιστεύω ότι θα το κάνει. Μ’ αρέσει εδώ, αρέσει στην οικογένειά μου η πόλη, η ομάδα. Η γυναίκα μου, η Άντριγια, λατρεύει το ποδόσφαιρο, αλλά έχουμε μωρό – η κόρη μου, η Λιάρα, είναι 3,5 μηνών – και δεν μπορεί να έρχεται τακτικά στο γήπεδο. Ευχαριστώ τον κόσμο για την υποστήριξη, να ξέρει ότι προσπαθούμε πολύ για την ομάδα».
