Ο Φάνης Κατεργιαννάκης παρομοίασε τον τερματοφύλακα σαν τον καρδιολόγο, θέλοντας να τονίσει την κρισιμότητα της θέσης και αναφέρθηκε και στην αναμέτρηση του Άρη με τον Ολυμπιακό στο Κλεάνθης Βικελίδης.
Ο Κατεργιαννάκης μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό “ΣΠΟΡ FM”. Αναλυτικά όσα δήλωσε:
Για την δυσκολία της θέσης του τερματοφύλακα: «Εμάς τότε μας στήριζαν όταν κάναμε λάθος. Τώρα αν είσαι Ελληνάκι, με το πρώτο λάθος σε πετάνε έξω. Είναι δύσκολη θέση, σαν του καρδιολόγου. Σώζεις 100 ζωές, αλλά ένας να πεθάνει… Θέλω να μεταδώσω τις γνώσεις μου πλέον ως προπονητής τερματοφυλάκων».
Για την μεγάλη εμφάνιση απέναντι στον Ολυμπιακό το 2002 και την μεταγραφή που ακολούθησε: «Ήταν η μέρα μου, ήταν η κακή μέρα των επιθετικών του Ολυμπιακού, ένας συνδυασμός νομίζω. Οι δύσκολες αποκρούσεις ήταν μία ή δύο, όλα τα άλλα πήγαιναν πάνω μου. Ο Αλέκος (σ.σ. Αλεξανδρής) μου έλεγε μετά το ματς ‘με παππά κοιμήθηκες;’. Μου είχαν πει από τον Δεκέμβριο αν θέλω να πάω στον Ολυμπιακό. Τότε δεν έπαιζα στον Άρη, αλλά τραυματίστηκε ο Δέλλιος και μετά από εκείνη την εμφάνιση ήρθε η μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος, με Ελευθερόπουλο, Γεωργίου και Γιάννου».
Για την συμμετοχή του στην ομάδα του 2004: «Σίγουρα θα ήθελα να παίξω, αλλά ήμασταν όλοι μια παρέα. Βγάζαμε τις προπονήσεις μόνοι μας, δεν είχαμε προπονητή τερματοφυλάκων και βάζαμε όλοι το εμείς πάνω από το εγώ. Ο στόχος μας πηγαίνοντας εκεί ήταν να… βάλουμε ένα γκολ. Μετά μία νίκη. Και ήρθαν και τα δύο στην πρεμιέρα. Κανείς δεν το περίμενε αυτό που έγινε, δεν είχαμε συζητήσει καν για πριμ. Ο κ. Ρεχάγκελ έλεγε πως αν δεν καταφέρνουν να σκοράρουν για ώρα οι αντίπαλοι, αγχώνονταν και κατέρρεαν σιγά-σιγά. Δυστυχώς την επιτυχία του 2004 δεν την αξιοποιήσαμε. Την εκμεταλλεύτηκαν λάθος άτομα».
Για τις αλλαγές στην Εθνική: «Είναι ευκαιρία να μπουν νέα πρόσωπα, να μπουν νέα παιδιά στα βαθιά».
Για το αποψινό Άρης-Ολυμπιακός: «Παίζει μεγάλο ρόλο η τύχη. Είδαμε στο ματς του Άρη με την ΑΕΛ πόσες ευκαιρίες έχασε. Στον Ολυμπιακό δεν βγήκε η διαχείριση του ρόστερ στο ματς με τον Ερυθρό Αστέρα, αλλά είναι πολλά τα δύο χρόνια χωρίς τίτλο».
