O Φάνης Κατεργιαννάκης κλασικό παιδί της πόλης, αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τούμπα, θέλησε τα δικά του παιδιά να μεγαλώσουν κοντά στη φύση. Έτσι σε ηλικία 37 ετών μετοίκησε μόνιμα σε μονοκατοικία στο Ν.Ρύσιο. Για την ακρίβεια έξω από το χωριό του Ρυσίου…
Εκεί, έχει το ωραίο του σπίτι, τον κήπο του, ένα μικρό μπαξέ και κάποια ζώα. Ασφαλώς όμως και το σκύλο του ένα λαμπραντόρ που το λένε Φρίντα. Σε κείνη τη χρονική περίοδο, το 2011, τα δύο του παιδιά η Σίλια και ο Νικόλας ήταν μικρά και ασφαλώς η επιλογή του Φάνη ταίριαζε απόλυτα στις ανάγκες της νέας οικογένειας. Ακόμα και τώρα ωστόσο παρόλο που τον έχουν φάει οι δρόμοι για τις μετακινήσεις της 16χρονης Σίλιας και του 12χρονου Νικόλα σε διάφορες δραστηριότητες δεν έχει μετανιώσει για την επιλογή ζωής να απομακρυνθεί από τον αστικό ιστό και να πάει σε χωριό…
Παρόλα αυτά όλα στη ζωή δεν είναι μόνο επιτυχίες, χαρές και όμορφες εμπειρίες, υπάρχουν και κάποιες δύσκολες καταστάσεις. Μια από αυτές το εγκεφαλικό που έπαθε ο πατέρας του Γιώργος πριν δύο χρόνια. Ο Φάνης κάθε εβδομάδα πηγαίνει στο πατρικό του σπίτι και βοηθάει τη μητέρα του για να κάνουν μπάνιο στον πατέρα του που κινείται με αμαξίδιο και χρειάζεται κάποιος να τον σηκώσει για να τον πάει στο μπάνιο. Και το κάνει με κέφι, με αίσθημα ευθύνης αλλά και με αγάπη για τον κ. Γιώργο Κατεργιαννάκη.
-Φάνη, πολύ χαίρομαι που τα ξαναλέμε μετά από πολλά χρόνια. Είσαι εδώ και 7 χρόνια προπονητής τερματοφυλάκων στην Εθνική Ελλάδος ως μετεξέλιξη της πετυχημένης καριέρας σου κυρίως με τα χρώματα του ΑΡΗ.
-Πραγματικά κι εγώ χαίρομαι για την συνάντηση αυτή. Πέρασαν πολλά χρόνια, εγώ ολοκλήρωσα την καριέρα μου και τώρα εδώ και 7 χρόνια προπονώ τους τερματοφύλακες της Εθνικής Ελλάδας, αρχικά στις μικρές Εθνικές και τα τελευταία 4 χρόνια στην Εθνική Ανδρών. Πιο συγκεκριμένα έχω περάσει απ’ όλα τα κλιμάκια των εθνικών ομάδων από κορασίδων νεανίδων παίδων νέων και u21 και τα τελευταία 4 χρόνια είμαι μόνο στην αντρών. Έχω παρατηρήσει ότι οι τερματοφύλακες στην Ελλάδα έχουν μεγάλη εξέλιξη σε σχέση με παλιότερα χρόνια και αυτό είναι πολύ ευχάριστο γιατί είναι μια θέση που χρειάζονται πολλά στοιχεία για να την ακολουθήσεις. Ωστόσο τίποτα δεν γίνεται χωρίς δουλειά, χωρίς πείσμα αλλά χρειάζονται οπωσδήποτε και τα σωματικά προσόντα.
-Από τους νέους Έλληνες τερματοφύλακες υπάρχουν κάποιοι που σε έχουν εντυπωσιάσει;
-Ασφαλώς όπως έχω πει πολλά παιδιά προσπαθούν πολύ και θέλουν να κάνουν καριέρα σε αυτή τη δύσκολη θέση. Από τις ομάδες που υπάρχουν στη Super League, ο ΑΡΗΣ κάνει πολύ σπουδαία δουλειά στις υποδομές και δεν είναι τυχαίο πως ανέκαθεν έβγαζε τερματοφύλακες. Πάνω στην ερώτηση σου, πιστεύω πως στην κατηγορία Νέοι Τερματοφύλακες, πολύ αξιόλογοι είναι ο Σιαμπάνης του ΑΡΗ, ο Τσιφτσής του Αστέρα Τρίπολης, ο Χριστοβασίλης του Παναθηναϊκού, ο Τσολάκης του Ολυμπιακού, και ο Μαντάς του ΟΦΗ. Αυτά τα πέντε παιδιά έχουν καλές βάσεις και πιστεύω ότι θα κάνουν καλή πορεία και παράλληλα θα βοηθήσουν και το Ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά τα προσόντα που πρέπει να έχει έναν κίπερ εκτός φυσικά από τη σωματοδομή είναι το ταλέντο που μπορεί να πάει έναν φέρελπι τερματοφύλακα ψηλά. Ωστόσο αυτό που μπορεί να τον κρατήσει στην κορυφή είναι ο χαρακτήρας.
–Τελικά έγινες μετά από την επιτυχημένη σου καριέρα προπονητής τερματοφυλάκων στην Εθνική ομάδα. Είναι δύσκολο αυτό το πόστο;
Η θέση του τερματοφύλακα είναι πολύ δύσκολη όπως σου έχω πει. Αλλά με σκληρή δουλειά προσπαθείς να φτιάξεις τον τερματοφύλακα. Τα τελευταία χρόνια όλα γίνονται με μεθόδους και όλα βασίζονται στη δουλειά. Μπαίνουν καλούπια, κουτάκια… Έρχεται ο γυμναστής της ομάδας και προσπαθεί να βάλει όρια στις κινήσεις και να φτιάξει αυτοματισμούς στα παιδιά που παίζουν κάτω από τα δοκάρια. Στη δική μου εποχή εμείς παίζαμε ελεύθερα και ήμασταν πιστεύω καλύτεροι. Μπορεί να μην είχαμε την τεχνική και τα καλούπια, αλλά έτσι έβγαινε και το ταλέντο αν κάποιος είχε ταλέντο. Αλλιώς απλά δημιουργούνται παίκτες καρμπόν. Υπό αυτή την έννοια ναι είναι δύσκολη η δουλειά μας, αλλά αν διακρίνουμε ταλέντο σε κάποιο παιδί κυρίως νεαρό προσπαθούμε με κάποιους τρόπους να το αναπτύξουμε. Τον αφήνουμε και λίγο ελεύθερο, χωρίς σφιχτούς κανόνες, χωρίς ασφυκτικό πλαίσιο.
-Ας πούμε ξανά την ιστορία πώς κατέληξες στον ΑΡΗ ως νεαρός τότε το 1994.
-Η μεταγραφή μου στον Άρη… είναι όντως μια ιστορία που την έχω διηγηθεί πολλές φορές. Κι αυτό για να δεις τι είναι το πεπρωμένο που λένε. Πριν από τον ΑΡΗ αγωνιζόμουν στον Εθνικό Πυλαίας, ως σέντερ φορ, είχα ξεκινήσει την μπάλα το 1988, σε ηλικία 14 ετών. Όμως ο τότε προπονητής μου Νίκος Φράγκος είδε τη σωματοδομή μου, το ύψος μου, αλλά και την ευλυγισία μου και με έπεισε να περάσω στη θέση 1.Ο Εθνικός Πυλαίας λοιπόν ως ομάδα είχε σχέσεις με τον Ηρακλή. Και οι παράγοντες της Πυλαίας στον Ηρακλή με έστειλαν να δοκιμαστώ. Δοκιμάστηκα εκεί με Πρόεδρο τον συγχωρεμένο Θεοδωρίδη . Ήταν να κλείσω γιατί με ήθελαν αλλά κοίτα μια σύμπτωση, εκείνες τις μέρες έγινε η μεταγραφή του Κωστή στην ΑΕΚ.
Ο Θεοδωρίδης βρισκόταν πολλές μέρες στην Αθήνα και είχε αργήσει να γίνει η μεταγραφή μου. Και εγώ και η ομάδα μου καθόμασταν σε αναμμένα κάρβουνα, η αλήθεια είναι πως είχαν τσαντιστεί οι παράγοντες της η ομάδας (σ.σ. ο Εθνικός Πυλαίας) και είπαν «θα πάμε και στον Άρη να δοκιμαστείς». Και εγώ τους έλεγα «δεν θέλω άλλες δοκιμές». Μου απάντησαν «θα πηγαίνεις στον Άρη κάθε μέρα, θα προπονείσαι μαζί τους και θα έρχεσαι να παίζεις Δ΄ Εθνική μόνο στους αγώνες». Αυτό μου το είπε σε κείνη τη χρονική στιγμή ο Απόστολος Τσουρέλας, που τον είχα προπονητή.
Και ο ΑΡΗΣ είχε βγει Ευρώπη τότε από το Μάρτιο, με Ιβάν, Λόντσαρ σίγουρα θα το θυμάσαι. Και ήμουν λοιπόν για 3 μήνες στις προπονήσεις για δοκιμή στον ΑΡΗ και τελικά αποφάσισαν να με πάρουν με μεταγραφή από τον Εθνικό Πυλαίας. Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή ε… Παρόλα αυτά τελικά στον Ηρακλή πήγα μετά από 11 χρόνια, το καλοκαίρι του 2005 συμφώνησα να συνεχίσω εκεί, ωστόσο λόγω των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων που ταλάνιζαν τον σύλλογο, η μετακίνησή μου επικυρώθηκε- μου έβγαλαν δηλαδή δελτίο- μόλις στα τέλη Ιανουαρίου του 2006. Στον Ηρακλή όσο αγωνίστηκα είχα να αντιμετωπίσω αρκετά προβλήματα. Όπως είπα και στην αρχή, δεν ήταν γραφτό να γίνει και γι αυτό δεν έγινε.
-Αλλά από την Δ΄ Εθνική όσο νάναι η προσαρμογή στον Ευρωπαίο ΑΡΗ δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση…
– Γενικά πάντα ήμουν πολύ εύκολος στην προσαρμογή. Και ιδιαίτερα επειδή από πριν είχα φίλους τον Δέλλα, το Λαμπριάκο, το Μαυρογενίδη, παίζαμε από τις μικρές ηλικίες σαν αντίπαλοι, κάναμε και παρέα, ήμασταν από την ίδια γειτονιά. Για εμένα ήταν εύκολο. Από κει και πέρα υπάρχουν και οι συγκυρίες που καμιά φορά είναι ευνοϊκές. Τότε στις ομάδες υπήρχαν πολλοί αξιόλογοι πιτσιρικάδες, αλλά οι ομάδες δεν τους εμπιστεύονταν αμέσως. Υπήρχε μια ιεραρχία, μια ροή που σε ανέβαζε όταν ερχόταν ο κατάλληλος χρόνος κι από κει και πέρα ήθελε ταλέντο, ικανότητες και πολλή δουλειά. Κι όταν σε εμπιστευόταν η ομάδα έπρεπε να αρπάξεις την ευκαιρία…
-Δοθείσης ευκαιρίας να πούμε ότι στην εποχή σου αγωνίζονταν στις ομάδες πολλοί Έλληνες. Τώρα αυτό δεν υπάρχει.
-Αυτό χρόνια το περιμέναμε και το περιμένουμε και τελευταία. Θεωρητικά θα αποφάσιζαν στην ΟΥΕΦΑ να ψηφίσουν έναν κανονισμό που θα ισχύει πανευρωπαϊκά για να παίζουν στην αρχική 11άδα υποχρεωτικά ένας αριθμός Ελλήνων και στην αποστολή να υπάρχουν και άλλοι Έλληνες. Αλλά δεν βλέπω να προχωράει. Μπορεί βέβαια αν θέλει να το κάνει η ΕΠΟ, δε νομίζω ότι υπάρχει πρόβλημα αν θέλει η Ομοσπονδία και οι ομάδες. Ο ποδοσφαιριστής θέλει αγώνες, θέλει τριβή, θέλει υπομονή και προοπτική, θέλει χώρο. Οι ελληνικές ομάδες τα τελευταία χρόνια γέμισαν με ξένους παίκτες. Βλέπεις ενδεκάδες με έναν Έλληνα ή με δύο Έλληνες.
-Ας περάσουμε και σε μια μαύρη σελίδα του ΑΡΗ, η υπόθεση με τα δελτία. Νομίζω δεν ήσουν βασικός σε κείνο το παιχνίδι με τον Αθηναϊκό…το 1997. Αρχικά να σου πω ότι ήμουν σε εκείνο τον αγώνα ως δημοσιογράφος, αλλά πες μου τα γεγονότα όπως τα ζήσατε εσείς.
-Δε πρόκειται να ξεχάσω ποτέ αυτή τη θλιβερή ιστορία. Θυμάμαι ακόμα και τη στιγμή. Κατεβαίνουμε από το πούλμαν της αποστολής και ο κ. Κολιός που ήταν έφορος δεν κρατούσε την τσάντα με το λογότυπο «Barcelona». Το λέω αυτό γιατί μέσα σε αυτή την τσάντα βρίσκονταν πάντα τα δελτία των ποδοσφαιριστών, δηλαδή τα δικά μας δελτία. Εκείνη τη μέρα όμως η τσάντα «Barcelona» δεν κατέβηκε ποτέ από το πούλμαν. Βγαίνουμε εμείς από τα αποδυτήρια για προθέρμανση, εγώ-καλά το θυμάσαι- δεν έπαιζα, έπαιζε ο Καρκαμάνης και περιμένουμε, περιμένουμε… πάνω από 40 λεπτά.
Λέμε «τι έγινε, καήκαμε στο ζέσταμα», γιατί οι αναπληρωματικοί βγαίναμε πιο μπροστά. Αποφασίζουμε τότε να μπούμε μέσα στα αποδυτήρια. Βλέπουμε να επικρατεί ένα πανδαιμόνιο, ένα σούσουρο, κόσμος πάει-έρχεται παντού, οι παίκτες της 11άδας απορημένοι και μια λέξη να πλανιέται στον αέρα: Τα δελτία… Προπονητής μας τότε ήταν ο Ρότσα που είπε στους συνοδούς της ομάδας, «ρε παιδιά, μήπως έπρεπε εγώ να τα κουβαλάω τα δελτία;».
Αυτό που συνέβη ήταν από τα άγραφα, ήταν πρωτόγνωρο και ταυτόχρονα θλιβερό. Και απ’ ότι μάθαμε μετά, έφυγε το λεωφορείο, αφού κατέβηκε η αποστολή, πήγε προς την Ελευσίνα, δεν υπήρχαν τότε και πολύ διαδεδομένα τα κινητά, έφυγε με περιπολικό ο Γενικός Αρχηγός ο Θ. Ζελελίδης να πάει στην Ελευσίνα να βρει τον οδηγό του πούλμαν να πάρει μέσα από το όχημα το χαρτοφύλακα με τα δελτία. Και ήταν ο Παθιακάκης στο Βύρωνα προπονητής και τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να λέει «βρε παιδιά εγώ ήθελα να γίνει το ματς», ήμουνα μπροστά και το άκουσα με τα αυτιά μου.
Και έρχεται εκείνη την ώρα κάποιος και λέει χαρούμενος στον διαιτητή Μπίκα «ήρθαν τα δελτία». Αλλά είχε περάσει το όριο που έλεγε ο κανονισμός και ο διαιτητής είχε κλείσει το φύλλο αγώνα. Και πήγαμε μείον 3 και επακόλουθο ήταν ο υποβιβασμός μας στη Β΄ Εθνική. Έμειναν τα δελτία στο πούλμαν, το πούλμαν έφυγε, έτρεξε το περιπολικό αλλά είχε περάσει το όριο. Και μας είχε δώσει ψυχολογία ο Ρότσα τότε θυμάμαι φοβερή και ήμασταν πανέτοιμοι. Και έγινε αυτό… η μαύρη χρονιά που λέμε. Η μαύρη σελίδα που είπες…
– Από την πολύχρονη καριέρα σου ποια ομάδα ήταν αυτή που σου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις;
Από κάθε ομάδα που πέρασα έχω πάρει εμπειρίες… Απο τον Εθνικό Πυλαίας που ξεκίνησε αυτό το ταξίδι έως και στην Καβάλα που τελείωσε… Λογικό είναι όμως στον ΑΡΗ ήμουν 8 χρόνια τα περισσότερα από κάθε άλλη ομάδα.. περάσαμε πολλά με καλές και κακές στιγμές πολύ καλούς συμπαίκτες δέθηκα με τον κόσμο που με βοήθησε και με στήριξε στις δύσκολες στιγμές μου…Ασφαλώς λοιπόν ο ΑΡΗΣ, μου έχει αφήσει τις πιο έντονα χαραγμένες εντυπώσεις όσο αγωνιζόμουν.
Ήταν μια πορεία με καλές και όχι καλές στιγμές, όπως δηλαδή συμβαίνει και στη ζωή, αλλά και μια πορεία που με αντιπροσωπεύει. Ανδρώθηκα και βελτιώθηκα θαρρώ στον ΑΡΗ σαν τερματοφύλακας, με προπονητή τερματοφυλάκων τον σπουδαίο Γιώργο Παντζιαρά. Έζησα πολλές αξέχαστες εμπειρίες που με έκαναν πιο ώριμο ποδοσφαιρικά και πιο κατασταλαγμένο. Φυσικά δεν μπορώ να ξεχάσω ότι το ντεμπούτο μου στην ομάδα το έκανα στις 11 Δεκεμβρίου 1994 στην εκτός έδρας ήττα με 3-1 από τον Ηρακλή, περνώντας ως αλλαγή στη θέση του Καρκαμάνη. Μέχρι το 1996 ήμουν αναπληρωματικός του Χρήστου Καρκαμάνη, και από το 1997 και μετά στα 8 χρόνια συμπλήρωσα 160 συμμετοχές ως βασικός τερματοφύλακας στον ΑΡΗ.
-Και ποιοι προπονητές έμειναν χαραγμένοι στη μνήμη σου;
-Μου έχουν κάνει αυτή την ερώτηση πολλές φορές και πάντα η απάντηση μου είναι ίδια γιατί οι προσωπικές στιγμές ζωής σε μεγάλο βαθμό εξαρτώνται από τους προπονητές που κατά καιρούς έχω γνωρίσει επαγγελματικά. Αν και είναι δεκάδες οι προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκα, ο αείμνηστος Αλκέτας Παναγούλιας ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχα ποτέ και ο Ότο Ρεχάγκελ της Εθνικής Ελλάδας. Και οι δύο ήταν πρυτάνεις στο θέμα της ψυχολογίας.
-Ποια η γνώμη σου για τον ΑΡΗ των τελευταίων χρόνων, θα ήθελα άποψη και αγωνιστικά και διοικητικά
-Στον ΑΡΗ των τελευταίων χρόνων βλέπουμε μια διοικητική σταθερότητα και μια υγεία κι αυτό βγαίνει και μέσα στο γήπεδο, περνάει στους ποδοσφαιριστές, περνάει και στον κόσμο…Ωστόσο αυτό που λείπει από τον ΑΡΗ διαχρονικά εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ένας τίτλος. Η διοικητική σταθερότητα συν οι πολύ επιτυχημένες επιλογές που γίνονται σε αξιόλογους ποδοσφαιριστές δείχνουν ότι ο στόχος της κατάκτησης ενός τίτλου είναι θέμα χρόνου να επιτευχθεί…
-Παρακολουθείς ασφαλώς την επικαιρότητα. Τι έχεις να σχολιάσεις για την υπόθεση με το θρίλερ της Πάτρας;
-Παρακολουθώ και θλίβομαι. Αυτά είναι τραγικά πράγματα. Παραπάνω δεν θέλω να πω τίποτα παρά μόνο ότι, να τεκνοποιήσουν μπορούν πολλές γυναίκες, να είναι μάνες, όμως δεν μπορούν όλες. Για να είσαι μάνα χρειάζεται κάτι παραπάνω…
-Παρατήρησα Φάνη και όχι μόνο από τη συζήτηση μας ότι έχεις σφαιρική άποψη για πολλά πράγματα και δεν φοβάσαι να την εκφράσεις με σαφή τρόπο και ανοιχτά. Σκέφτηκες ποτέ να ασχοληθείς με την πολιτική;
-Νομίζω πως δεν το έχω. Οι απόψεις μου είναι ξεκάθαρες και σταράτες, αλλά το να είσαι πολιτικός θέλει και άλλα στοιχεία που πιστεύω ότι δεν τα διαθέτω. Και μια και τόφερε η κουβέντα μου έγινε πρόταση από υποψήφιο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης να μπω στο ψηφοδέλτιο του, αλλά αρνήθηκα. Αν και το μαρκάρισμα ήταν πολύ στενό, τους απέφυγα με ντρίπλα, ή μάλλον την απέκρουσα την πρόταση τους σαν τερματοφύλακας, μια πρόταση που ωστόσο με τιμούσε.
-Ολοκληρώνοντας αυτή τη συζήτηση, θα ήθελες να ευχηθείς κάτι μια και βρισκόμαστε στην περίοδο του Πάσχα;
-Όπως είναι φυσικό οι ευχές αυτές τις ημέρες είναι κάπως τυποποιημένες. Αλλά σε κάθε περίπτωση πάντα καλοδεχούμενες. Προσωπικά εύχομαι υγεία και τύχη σε όλο τον κόσμο… Να ελευθερωθούμε τελείως από τον COVID … Και να ευχηθώ επίσης στο άλλο μεγάλο δράμα που συμβαίνει στην Ευρώπη, να πρυτανεύσει η λογική και να σταματήσουν οι βομβαρδισμοί στην Ουκρανία
Βιογραφικό
Ο Φάνης Κατεργιαννάκης γεννήθηκε, στις 16 Φεβρουαρίου 1974 στη Θεσσαλονίκη και είναι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής που αγωνιζόταν στη θέση του τερματοφύλακα. Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του καριέρας αγωνίστηκε στην Α΄ και Β΄ Εθνική με τα χρώματα του ΑΡΗ, του Ολυμπιακού, του Ηρακλή και της Καβάλας, ενώ είχε ένα σύντομο πέρασμα από το Καμπιονάτο ως παίκτης της Κάλιαρι.
Υπήρξε μέλος της εθνικής Ελλάδας που κατέκτησε το Euro 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλίας χωρίς ωστόσο να λάβει χρόνο συμμετοχής κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Μεγάλωσε στη συνοικία της Τούμπας, ενώ έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα το 1988 στον Εθνικό Πυλαίας .
Τη σεζόν 1993/94 αγωνίστηκε με την ομάδα της Πυλαίας στο πρωτάθλημα της Δ΄ Εθνικής και το καλοκαίρι του 1994 μεταγράφηκε στον ΑΡΗ. Την περίοδο 1996/97 μέτρησε 15 παρουσίες στην Α΄ Εθνική (ως αναπληρωματικός του Καρκαμάνη) και από την επόμενη σεζόν καθιερώθηκε ως βασικός κάτω από τα δοκάρια.
Με τη φανέλα του Άρη είχε συνολικά 160 συμμετοχές σε αγώνες πρωταθλήματος (130 στην Α΄ και άλλες 30 στη Β΄) και παράλληλα αγωνίστηκε στις τέσσερις αναμετρήσεις του συλλόγου στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ της περιόδου 1999/2000 κόντρα στις Σερβέτ και Θέλτα.
