Νιάτα, αγάπη για την τέχνη, για την ζωή, αναζήτηση, πείσμα, πάθος, άγνοια κινδύνου να… τσαλακωθεί γι αυτό που αγαπάει! Η ταλαντούχα Θεσσαλονικιά ηθοποιός Αλεξάνδρα Σταμούλη θα μπορούσε να σκιαγραφηθεί με όλα τα παραπάνω. Η ίδια απλά προτιμά να κάνει αυτό που αγαπά πάνω στην τέχνη της… Στην ίδια της, την ζωή!
Πρωταγωνιστεί με φανελάκι του Super 3 στην παράσταση Football που ανέβηκε στο θέατρο “Αμαλία” (το οποίο θα επαναληφθεί στις 13-14 Δεκεμβρίου, λόγω της μεγάλης της επιτυχίας), κερδίζει τις εντυπώσεις και το δυναμικό αυτό μπάσιμο έκανε τον γύρο της Θεσσαλονίκης και όχι μόνο (ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΕΔΩ).
Η Σταμούλη κόρη του καθηγητή του ΑΠΘ Χρυσοστόμου Σταμούλη, επίσης γνωστού για τα κιτρινόμαυρα αισθήματα του, είναι αυτή που κλέβει την παράσταση στο Football. Και για τις υποκριτικές ικανότητες, αλλά και για τα χρώματα του Άρη!
H ίδια μίλησε στο PRESSARIS, σε μια κατάθεση ψυχής…
Θα μας “ξεναγήσεις” με λίγα λόγια στο… Football;
“Η παράσταση αυτή ξεκίνησε ως δική μου διπλωματική υποκριτικής στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησα το καλοκαίρι και τον Νοέμβριο ξεκίνησα την επαγγελματική μου πορεία. Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Θέατρο Άβατον στο Γκάζι και έναν μήνα μετά στις 6 και 7 Δεκεμβρίου παρουσιάστηκε στο Θέατρο Αμαλία στην Θεσσαλονίκη, όπου και θα ξαναπαιχτεί την Δευτέρα 13 και την Τρίτη 14 Νοεμβρίου. Η παράσταση λέγεται «FOOTBALL. I consider it a challenge before the whole human race» και είναι βασισμένο στο «FOOTBALL. Το παιχνίδι της ανθρωπότητας» του Θανάση Τριαρίδη”.
Το χαρακτηρίσατε “γροθιά στο στομάχι”…
“Ουσιαστικά το έργο αποτελεί μια διαφορετική αφήγηση της ιστορίας της ανθρωπότητας μέσα από την ιστορία του ποδοσφαίρου. Ένα έργο «γροθιά στο στομάχι» που πραγματεύεται τις ευθύνες και την ενοχή του Δυτικού ανθρώπου για την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους. Μια παράσταση με στοιχεία performance, καθώς ο ηθοποιός ταυτίζοντας το κοινό με την ανθρωπότητα προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες εμπλοκής και να το σηκώσει από την αναπαυτική του πολυθρόνα”.
Αναφέρονται και οι ιστορίες μεγάλων παικτών;
“Το έργο ξεκινώντας, μας πληροφορεί για τις ιστορίες των γνωστότερων ποδοσφαιριστών. Ύστερα, περνάει στην ιστορία του ποδοσφαίρου (από τα αρχαία χρόνια, στον μεσαίωνα και τις σύγχρονες κοινωνίες) και εκεί εμπλέκεται η ιστορία της ανθρωπότητας. Το ποδόσφαιρο υπήρξε μία βίαιη πρακτική διασκέδασης και τιμωρίας”.
Υπάρχουν παραδείγματα;
“Υπάρχουν φήμες για την κατάληξη των σωμάτων της Μαρίας Αντουανέτας και του Μουαμάρ Καντάφι. Λέγεται ότι ο λαός έπαιξε ποδόσφαιρο με τα σώματα αυτών των ανθρώπων. Στο κυρίως μέρος του έργου, στεκόμαστε σε μια ακόμη περίπτωση όπου το ποδόσφαιρο χρησιμοποιήθηκε ως βίαιη πρακτική. Το 1519 ο Ερνάντο Κορτές μαζί με τους στρατιώτες του κατέκτησαν το Μεξικό. Τι έγινε εκεί; Πως αναγκάστηκαν οι Αζτέκοι να ακολουθήσουν τον ισπανικό στρατό και να μην αντισταθούν; Μαθαίνουμε για ποδόσφαιρο με ξεκοιλιασμένα έμβρυα. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο άνθρωπος γεννιέται με το στοιχεία του νικητή (champion) και θα πατήσει -κυριολεκτικά- επί πτωμάτων για να «πάρει» το παιχνίδι. Είναι ο Δυτικός πολιτισμός χτισμένος πάνω σε αίμα αθώων; Ποια είναι η δική μας ευθύνη πάνω στην Ιστορία; Τι -εντέλει- εννοεί ο Freddie Mercury όταν τραγουδά “No time for losers”;”.
Θα δούμε και βιωματικές σου ιστορίες;
“Ναι, βέβαια! Στην παράσταση υπάρχουν δικές μου ιστορίες, συνθήματα και αναμνήσεις από τον Άρη, όπως εγώ τα βίωσα”
Έτσι… εξηγείται και το μπλουζάκι του Super 3;
“Ναι, έτσι! Ένα προσωπικό μου αντικείμενο, ένα από τα πιο παλιά και αγαπημένα μου μπλουζάκια με τον Ινδιάνο και την φράση “Una ciudad, un abrazo, una familia, SUPER3” είναι το ρούχο της παράστασής μας”!
Ποια είναι η σχέση σου λοιπόν με τον Άρη;
“Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, με θυμάμαι με μια μπάλα στα χέρια και μια μπλούζα του Άρη. Από πολύ μικρή, με την βοήθεια του αδερφού μου, άρχισα να παίζω ποδόσφαιρο και -εντέλει- δεν σταμάτησα ποτέ. Δεν ασχολήθηκα επαγγελματικά, παρά μόνο έσκιζα τα γόνατά μου καθημερινά στις αλάνες και τα πάρκα. Αυτά ήταν τα πιο ωραία ματς. Θυμάμαι να παίρνω από το περίπτερο αυτοκόλλητα και να κολλάω τον Κολτσίδα και τον Νεμπεγλέρα. Θυμάμαι να έχω φανέλα του Caceres, του Σκαρμούτσου, του Παπάζογλου, του Κοτσώνη και πολλές συνδεσμικές. Θυμάμαι να κάθομαι στον πάγκο του Άρη, δίπλα στον Όγιος σε ένα φιλικό με τον Πιερικό”.
Μόνο αυτά (σ.σ. γέλια…);
“Φυσικά και όχι! Θυμάμαι να αφήνω γράμμα στην ρεσεψιόν του ξενοδοχείου όπου διέμενε ο Μπάγεβιτς για να τον παρακαλέσω να μας βρει ένα ακόμη εισιτήριο για να μπούμε στον τελικό στο Καυτατζόγλειο (είχαμε δύο και ήμασταν τρεις). Εντέλει, ο Μπάγεβιτς με πήρε τηλέφωνο και μια μέρα μετά κατέληξα στην αγκαλιά του με ένα εισιτήριο δώρο. Θυμάμαι να βάζει ο Χαβίτο το γκολ στο Άρης-Σαραγόσα και εγώ να κοντεύω να λιποθυμήσω από το κρύο. Το γκολ του Νέτο στο 93’ στο Ξάνθη-Άρης του προημιτελικού. Τον -παοκτσή- καθηγητή μου στο σχολείο να εύχεται «καλή επιτυχία» για τον τελικό του 2010, λίγο πριν μπούμε στο τσάρτερ για Αθήνα. Μετά στα πούλμαν μαζί με τις φίλες μου μέχρι το ΟΑΚΑ. Αντιλαμβάνεστε για ποιον λόγο χάσαμε (σ.σ. γέλια).
Εσύ γράφεις… βιβλίο μόνο για τον Άρη!
“Είναι πολλές οι στιγμές, τα βιώματα, τα συναισθήματα. Μετά οι θρίαμβοι με Ρόζεμποργκ (και το εκπληκτικό κορεό όπου ήμουν από κάτω), Λεβερκούζεν, Ατλέτικο και Σίτι. Το Ατρόμητος-Άρης του 2013. Το Πλατανιάς-Άρης του 14. Κόλαση. Ήμουν πολύ Άρης, πιο πολύ δεν γίνεται, αλλά στα πέτρινα χρόνια έγινα παραπάνω. Εκεί κλείδωσε η αγάπη μου. Το γκολ του Παυλίδη μέσα στα Τρίκαλα. Παράδεισος. Όταν νικήσαμε 4-2 τον ΠΑΟΚ πρόπερσι, ήμουν σε ένα ξενοδοχείο στο Μπάνσκο και έβλεπα το ματς”.
Τελευταία ποια εικόνα έχεις;
Να, λίγο πριν την πρεμιέρα μας στη Αθήνα, έβλεπα στα καμαρίνια τα επεισόδια που έγιναν στον Βόλο. Κερδίσαμε φυσικά κι αυτό ήταν πολύ καλό”.
Τι είναι για σένα ο Άρης;
“Ο Άρης είναι οικογένεια, αυτό τα λέει όλα. «Μια ζωή μαζί σου»”.
Τα μελλοντικά σου σχέδια;
“Ο χρόνος θα δείξει. Σχέδια πολλά. Προς το παρόν, ευχόμαστε να ταξιδέψει το Football σε όλην την Ελλάδα”.
