Χρυσός παραολυμπιονίκης, ρέκορντμαν, αλλά πάνω απ’ όλα ήρωας της ζωής! Ο Σάκης Κωνσταντινίδης σημαιοφόρος της Ελλάδας στο Ρίο, πατέρας τριών παιδιών, δίνει στα 46 του χρόνια την σκληρή μάχη της καθημερινότητας, έχοντας σηκώσει στα χέρια του όλη την Ελλάδα, ένα ζωντανό παράδειγμα της λεβεντιάς και του ελληνικού μεγαλείου! Με τα δυο μετάλλια στο στήθος (ένα χρυσό στη σφαίρα κι ένα ασημένιο στην κορίνα) από τους Ολυμπιακούς αγώνες της Βραζιλίας άνοιξε την καρδιά του στη «δημοκρατία».
Ο «Γολγοθάς» του άρχισε λίγο μετά το απολυτήριο από το στρατό, όταν άρχισε να παρουσιάζει γενικευμένη, αλλά και αυχενική δυστονία. «Υπηρέτησα την πατρίδα 18 μήνες, ήμουν Ι1» μας λέει με καμάρι, αλλά μετά τα 20 του χρόνια άρχισαν τα προβλήματα. «Έπιασα δουλειά σε σούπερ μάρκετ, δούλευα σκληρά. Έχω 6.500 ένσημα σε ιδιωτική επιχείρηση. Ποτέ δεν φανταζόμουν τι με περίμενε. Το πόδι μου αρχικά μούδιαζε. Οι γιατροί έλεγαν ότι είναι ορθοπεδικό το πρόβλημα, αλλά η κατάστασή μου χειροτέρευε. Τα τελευταία τρία χρόνια χρειάζομαι βοήθεια για να μετακινηθώ, δεν μπορώ να πάω δυο μέτρα, ούτε να εργαστώ πια» συμπληρώνει. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να δημιουργήσει μια φυσιολογική ζωή. Αρνούμενος να το βάλει κάτω, έφτιαξε μια ζηλευτή οικογένεια. Δίπλα του η γλυκύτατη σύζυγός του Δόμνα και τα τρία τους παιδιά, η 16χρονη Κυριακή, ο 11χρονος Ηλίας και ο 8χρονος Ιωάννης.
«Αυτά είναι τα στηρίγματά μου. Η δύναμη να γίνομαι καλύτερος. Η ψυχολογική στήριξη που μου προσφέρουν, με κάνει να αισθάνομαι δυνατός. Εάν δεν ήταν αυτοί και ο Θεός, δεν θα είχα καταφέρει τίποτα στον αθλητισμό και στη ζωή μου», μας λέει συγκινημένος.
Δίπλα του η σύζυγός του τον κοιτάει στα μάτια και λέει: «Είναι ο άνθρωπος μου, ζήσαμε μαζί όλες τις καταστάσεις και πλέον ένα πράγμα έχω να πω: υποκλίνομαι μπροστά του»! Οι δυο γιοι του συμπληρώνουν με ένα στόμα: «Είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου. Τον αγαπάμε. Λόγω του σχολείου είδαμε την άλλη μέρα από το ίντερνετ τι πέτυχε στο Ρίο. Είμαστε πολύ χαρούμενοι».
Ο Κωνσταντινίδης παραδέχεται ότι μπήκε αργά στον αθλητισμό. Άρχισε το κολύμπι και στη συνέχεια ασχολήθηκε με τις ρίψεις πριν από δυο χρόνια με τον «Μακεδόνα», μετά από την παραίνεση του γιατρού του, προκειμένου να «βελτιώσει την ποιότητα της ζωής του». Ο ίδιος μας είπε συγκινημένος: «Τα πάντα είναι συνάρτηση της θέλησης που έχεις. Εάν το λέει η ψυχή σου, τότε ποτέ δεν είναι αργά. Θέλω να στείλω ένα μήνυμα στα νέα παιδιά που έχουν δυσκολίες, να μην τα παρατήσουν. Να παλέψουν, να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να ξεκολλήσουν από τον καναπέ».
Από ένα μικρό γήπεδο ρίψεων στη Νικόπολη Σταυρούπολης, με σκληρή δουλειά και πολλά προσωπικά έξοδα από το υστέρημά του, βρέθηκε στην κορυφή του κόσμου κατακτώντας δυο μετάλλια και υψώνοντας την ελληνική σημαία, ως σημαιοφόρος στην τελετή λήξης του Ρίο, ενώ κατέχει και το παγκόσμιο ρεκόρ στον δίσκο! «Για μένα ήταν μία μοναδική εμπειρία…. Η συμμετοχή και μόνο στην εθνική ομάδα ήταν σημαντική. Όταν μπήκα με την ελληνική σημαία στο στάδιο Μαρακανά ήταν συγκλονιστικό, μία στιγμή, την οποία δεν πίστευα και εγώ ο ίδιος ότι την ζούσα. Ήταν κάτι σαν όνειρο, σαν παραμύθι…».
Όσο για τα μετάλλια; «Τα αφιερώνω στον πατέρα μου, ο οποίος έφυγε πριν οχτώ μήνες από τη ζωή και δυστυχώς δεν πρόλαβε να με δει να συμμετέχω σε μεγάλους αγώνες. Είναι σαν μία ένδειξη αγάπης και ευγνωμοσύνης…».
Δεν μπορούσε να ξεχάσει την μεγάλη αγάπη του για τον Άρη: «Αγαπώ τον Άρη, είναι η ομάδα μου. Εμείς είμαστε Αρειανοί είτε παίζει στη Γ΄ εθνική, είτε στην Ευρώπη. Δυστυχώς έχω πολύ καιρό να πάω στο Χαριλάου, αλλά παρακολουθώ την πορεία του. Στο ποδόσφαιρο θα επιστρέψουμε στην κορυφή. Στο μπάσκετ η ομάδα βρήκε τον δρόμο της κι έχει ένα σοβαρό επενδυτή, τον κ. Λάσκαρη. Ήρωας μου είναι ο Νίκος Γκάλης, τον θαυμάζω».
Δείτε φωτογραφίες από τη συνέντευξη:
?
?
?
?
?
?
?
?
?
