“Ξέρεις ότι σχεδόν κάθε μέρα στις επτά το πρωί ερχόταν ο Βικελίδης στο μαγαζί και πίναμε τσάι μαζί; Μη βλέπεις αυτούς που παίζουν τώρα μπάλα… Σαν τον Βικελίδη, τον Κλεάνθη, δεν πέρασε κανένας”. Θυμάμαι σαν τώρα τα λόγια του παππού μου, που έχει φύγει από τη ζωή εδώ και 5,5 χρόνια.
Μεγάλη μορφή ο Δημήτρης Καραγεώργης στα μάτια μου. Πολύ περήφανος που τον είχα παππού! “Μεντερετζής”, πρόεδρος στη ΜΕΝΤ επί χρόνια, αλλά και πολύ φίλος με όλα τα αδέλφια Βικελίδη, τον Γιάννη Αγγέλου, το Νίκο Καμπάνη. Τους γνώρισε όλους μέσα από το ποδόσφαιρο. Κοκκινιώτης και Προοδευτηκάριος μικρός, ήρθε στην Θεσσαλονίκη τη δεκαετία του ’60 και εκτός από τη ΜΕΝΤ υποστήριζε τον Άρη.
Εκατοντάδες φορές μου άνοιγε συζήτηση για τη μπάλα, για το μπάσκετ (σ.σ. ως πρόεδρος της ΜΕΝΤ δημιούργησε το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου), για τον Άρη, για εκείνα τα χρόνια. Είχε προλάβει να ζήσει και να δει τον Βικελίδη και ως παίκτη και ως προπονητή και πάνω από όλα ως άνθρωπο. Είχαν τέσσερα χρόνια διαφορά, ήταν φίλοι για χρόνια. Ο Βικελίδης περνούσε συχνά πυκνά από την Βασιλέως Ηρακλείου, εκεί που είχε τότε την αποθήκη υαλικών ο παππούς μου, πρωί πρωί, τα έλεγαν και μετά έφευγε… “Και τα τρία αδέλφια (ο Νικηφόρος και ο Κώστας τα άλλα δύο) έπαιζαν μπαλάρα! Τα μόνα τρία αδέλφια που έπαιξαν μαζί σε Εθνική ομάδα”, μου έλεγε.
Τις θυμάμαι σαν τώρα τις διηγήσεις του, όπως και για τον Αγγέλου, ο οποίος είχε ζητήσει από την οικογένειά του να τον φωνάξουν όταν ήταν στα τελευταία του στο νοσοκομείο να πάει να τον δει, όπως και για τον Καμπάνη και την ηγετική του φυσιογνωμία ως πρόεδρος του Άρη.
Δεν χρειάζεται η δική μου επισήμανση για το τι ήταν ο Βικελίδης για τον Άρη και το ελληνικό ποδόσφαιρο. Είχα την τύχη να ταξιδέψω νοερά στην ιστορία και να «βρεθώ» μαζί με όλες τις παραπάνω μορφές του Άρη πολλές φορές, να «μοιραστώ» τις ιστορίες τους, τις ανησυχίες τους, την αγάπη τους για τον σύλλογο. Κι όλα αυτά χάρη στον Δημήτρη Καραγεώργη, για τον οποίο αισθάνομαι περήφανος που είμαι εγγονός του!
