Ο Σάββας Καμπερίδης μίλησε για την επιστροφή του στον Άρη ως πρώτος προπονητής, την περιπετειώδη χρονιά που όπως όλα δείχνουν τελείωσε, το φετινό ρόστερ αλλά και το… επόμενο.
Αναλυτικά όσα είπε στο Basketplus.gr…
Για το ότι μετά από μία σειρά ετών δίπλα σε έμπειρους προπονητές πήρε το βάπτισμα του πυρός ως χεντ κόουτς:
Δόξα τω Θεών, για τη διαδρομή μου και ως παίκτης και ως προπονητής θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και ευλογημένο. Η περίοδος που ανέλαβα τον Άρη ήταν πολύ δύσκολη, όμως ήμουν κοντά σε ανθρώπους με τους οποίους γνωριζόμασταν κι αυτό το έκανε λίγο πιο εύκολο, για να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι καλό όλοι μαζί.
Για το πώς ένας προπονητής προσαρμόζεται σε μία τόσο δύσκολη συνθήκη:
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει είναι να αφουγκραστεί την κατάσταση. Να καταλάβει τι λειτουργούσε καλά και τι όχι. Το πρώτο μέλημα είναι να συζητήσει με τους παίκτες, να καταλάβει πώς νιώθουν, τι τους άρεσε, τι τους ενοχλούσε. Το κριτήριο των παικτών είναι πολύ σημαντικό, όσοι παρακολουθούν την ομάδα απ’ έξω, όσο καταρτισμένοι κι αν είναι, δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει. Πολλές φορές εμάς που είμαστε μέσα στην ομάδα οι παίκτες μας διορθώνουν. Αντιλαμβάνονται τα πράγματα με μία άλλη οπτική η οποία κάποιες φορές είναι και η σωστή. Αυτό προσπάθησα να κάνω, να μιλήσω με όλους κι από εκεί και πέρα να χαράξουμε μία κοινή ρότα μέχρι το τέλος.
Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια κι από τότε που ήμουν εγώ αθλητής, είναι στιγμές που ακόμα θα ήθελα να παίζω. Όταν περνάς όμως από την άλλη πλευρά, είναι πολύ διαφορετική η προετοιμασία του προπονητή απ’ αυτήν του παίκτη. Όταν είσαι παίκτης, κοιτάς πώς να εντάξεις τον εαυτό σου στην ομάδα. Όταν είσαι προπονητής, είναι διαφορετικό το πρίσμα. Καταλαβαίνεις ότι ο παίκτης δεν μπορεί να σε νιώσει 100%. Άρα πρέπει να επικοινωνήσεις, να μιλήσεις μαζί του, τα πράγματα είναι λίγο πιο σύνθετα.
Για τη δύσκολη εποχή που περνά το ελληνικό μπάσκετ:
Το ελληνικό πρωτάθλημα είχε μία φθίνουσα πορεία τα τελευταία χρόνια κι ας μη φαινόταν αυτό αγωνιστικά. Η αποχή του Ολυμπιακού ήταν πολύ σημαντικό στοιχείο. Όταν ομάδες όπως κ Άρης και ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζουν όλες αυτές τις δυσκολίες, αποδεικνύουν ότι ίσως δεν υπήρχε ο κατάλληλος προγραμματισμός.
Για το διάστημα που διανύουμε:
Είναι πολύ εποικοδομητική η περίοδος όσο κι αν φαίνεται στάσιμη για την κοινωνία μας. Πολύ σημαντική για την εξέλιξη και την επόμενη χρονιά.
Για το τι προσπάθησε να αλλάξει στον Άρη και τι είδε να αλλάζει:
Όπως είναι φυσιολογικό, υπήρχε πολύ μεγάλη πίεση. Κι αυτό επηρέαζε την καθημερινότητα της ομάδας. Το πιο δύσκολο για τον Άρη δεν ήταν η μέρα του αγώνα, αλλά η λειτουργία της ομάδας κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. Εκεί νομίζω ότι πρέπει να εστιάσει η ομάδα, να οργανωθεί και να βελτιωθεί περισσότερο και τότε θα έχει πολύ καλύτερη εικόνα το Σάββατο όποιο κι αν είναι το ρόστερ. Έτσι όπως είχε κυλήσει η χρονιά είχαμε παιδιά που είχαν χάσει το κίνητρο και τη διάθεσή τους για μπάσκετ και δεν είχαν την απαιτούμενη ψυχολογία για να παίξουν το μπάσκετ που είχαν παίξει στο παρελθόν. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να αναστραφεί όταν κάθε Σάββατο, παιχνίδι με παιχνίδι, πρέπει να διεκδικήσεις το αποτέλεσμα.
Για το αν ο τραυματισμός του Λευτέρη Μποχωρίδη χάλασε τα πλάνα της ομάδας:
Προφανώς. Ο Λευτέρης είναι ο αρχηγός της ομάδας και ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους. Ο ίδιος ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και όταν τραυματίστηκε, έλειψε από παιχνίδια τα οποία ήταν πάρα πολύ σημαντικά για τη συνέχεια. Ο Άρης έκανε ήττες στην έδρα του οι οποίες με την παρουσία του Μποχωρίδη αλλά και του Μόρις, αν είχαν αποφευχθεί, θα επέτρεπαν στην ομάδα να μη βρίσκεται σε τόσο άσχημη θέση.
Για το αν πιστεύει ότι ο Άρης θα κατάφερνε να σωθεί στις αγωνιστικές που απέμεναν:
Πιστεύω ότι θα τα καταφέρναμε. Αυτή η αισιοδοξία πηγάζει από την εικόνα που δείχναμε το τελευταίο διάστημα και στα παιχνίδια και στο μεγαλύτερο μέρος των προπονήσεων και από τη δυναμική που έδινε η έδρα μας, αφού στο διάστημα που ήμουν στην ομάδα χάσαμε μόνο από τον Παναθηναϊκό. Βέβαια πρέπει να τονίσω ότι θα είχαμε αρκετά δύσκολα ματς στην έδρα μας, όπως με την ΑΕΚ και τον Προμηθέα, όμως ήμουν αισιόδοξος ότι η ομάδα είχε βρει ένα δρόμο και έναν τρόπο λειτουργίας και θα κατάφερνε να πάρει τις νίκες που ήθελε για να σωθεί.
Όταν χάσαμε στον Κολοσσό, όπου ήταν ένα δικό μας ματς, εμείς ήμασταν η καλύτερη ομάδα στο παιχνίδι και δεν τα καταφέραμε, μέσα στα αποδυτήρια υπήρχαν έμπειροι παίκτες, μεταξύ τους και ξένοι, οι οποίοι έκλαιγαν. Εκεί τους είπα πρώτη φορά ότι «αν συνεχίσουμε να λειτουργούμε με τον τρόπο που το κάνουμε τις τελευταίες εβδομάδες, θα καταφέρουμε να σωθούμε και σας το λέω τώρα». Τα παιδιά κατάλαβαν ότι πιστεύουμε σ’ αυτούς, έδειξαν ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, ήρθε η σχετικά εύκολη νίκη απέναντι σε μία πολύ καλή ομάδα όπως ο Ήφαιστος και υπήρχε η αισιοδοξία ότι από κει και πέρα ήμασταν σε θέση να διεκδικήσουμε όλα τα παιχνίδια. Αυτά μας έδιναν δύναμη, κουράγιο και αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρναμε.
Για την προσθήκη του Κεν Μπράουν:
Η παρουσία του Μπράουν ήταν σημαντική. Είναι ένας ιδιαίτερος παίκτης ο οποίος μπορεί να δημιουργήσει καταστάσεις μέσα από την ταχύτητά του κυρίως για τον εαυτό του αλλά και για τους υπόλοιπους. Ήταν πολλές φορές που έπρεπε να βρουν μία ισορροπία μεταξύ του τρόπου παιχνιδιού του Κεν και του τρόπου παιχνιδιού του Μποχωρίδη αλλά και του Ντραγκίτσεβιτς. Όποτε λειτουργούσε η ισορροπία μεταξύ των τριών ήμασταν πάρα πολύ καλά. Βέβαια υπήρχαν και στιγμές που δεν ήμασταν στο επίπεδο που θα θέλαμε, αλλά αυτή είναι η μάχη των ομάδων.
Για τον Βλάντιμιρ Ντραγκίτσεβιτς:
Ο Ντραγκίτσεβιτς όταν ήρθε στον Άρη δεν ήταν σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Ουσιαστικά τους πρώτους δύο μήνες έπαιζε με την ποιότητα που έχει σαν παίκτης που όλοι ξέρουμε ποια είναι. Τεχνικά είναι από τους καλύτερους ψηλούς στην Ευρώπη. Αυτό αποτυπωνόταν περισσότερο στην άμυνά του. Με την καθημερινή προσπάθεια και του γυμναστή της ομάδας, Παναγιώτη Ζάλλογγου, ο οποίος είναι από τους καλύτερους γυμναστές που υπάρχουν, νομίζω ότι βελτίωσε πολύ την αγωνιστική κατάσταση και την απόδοσή του. Είναι ένα παιδί το οποίο παίρνει ευθύνη και πολλές φορές αυτό τον επηρεάζει. Είναι παίκτης ψυχολογίας. Όταν η ομάδα δεν πήγαινε καλά το έπαιρνε και προσωπικά και αυτό επηρέαζε την απόδοση και τη διάθεσή του. Όμως σ’ αυτό το κομμάτι βρήκαμε μία ισορροπία και στη συνέχεια μας βοήθησε πολύ στην εξέλιξη του πρωταθλήματος.
Είναι πολύ ποιοτικός παίκτης και στο επιθετικό κομμάτι ήταν ο καλύτερος ψηλός στο πρωτάθλημα. Μπορούσε να τελειώσει από το λόου ποστ, είχε καλή ισορροπία στα τελειώματά του στο pick n roll, μπορούσε να σουτάρει από μέση απόσταση και ταυτόχρονα ήταν ένας πολύ καλός δημιουργός. Είναι πολύ έμπειρος, ξέρει να τοποθετείται μέσα στο χώρο και γι’ αυτόν το λόγο ήταν πολύ παραγωγικός και στα ριμπάουντ.
Για το αδύνατο σημείο του Άρη αγωνιστικά:
Είχαμε αρκετές αδυναμίες ως ομάδα. Αρχικά δεν είχαμε την απαιτούμενη αθλητικότητα σε σχέση με άλλες ομάδες. Ουσιαστικά στην πεντάδα πλην του Μόρις, του Μπράουν και του Λευτέρη, υπήρχαν παίκτες όπως ο Γκετσεβίτσιους και ο Ντραγκίτσεβιτς που δεν είναι αθλητικοί. Ο Μιλόσεβιτς είναι πάρα πολύ μαχητικός και από τα μεγαλύτερα παλικάρια που υπάρχουν, επίσης δεν είναι αθλητικός. Ο Φιτζπάτρικ όταν ήρθε ήταν σε κακή κατάσταση, έτσι κι αλλιώς δεν είναι πολύ αθλητικός.
Στο κομμάτι της χημείας, είχαμε παίκτες που ήθελαν να παίζουν με την μπάλα στα χέρια, αλλά είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είχαμε παιδιά διαφορετικών ταχυτήτων. Ο Μπράουν και ο Μόρις είναι παίκτες που παίζουν στο τρανζίσιον, και ο Μποχωρίης μπορεί να ακολουθήσει αυτό το παιχνίδι, όμως οι υπόλοιποι όχι. Είχαμε παιδιά που μπορούσαν να διαβάσουν εξαιρετικά το παιχνίδι, όπως ο Ντραγκίτσεβιτς, ο Γκετσεβίτασιους, ο Μιλόσεβιτς, αλλά και παιδιά που έπαιζαν περισσότερο με το ένστικτο. Βέβαια αυτή είναι η κατάσταση στις περισσότερες ομάδες και εκεί γίνεται η μάχη κάθε μέρα για να βρεις τις ισορροπίες της ομάδας.
Για το συναίσθημά του όταν στις 26/11/19 αντιμετώπισε για πρώτη φορά ως αντίπαλος τον Άρη και το ότι μετά από δύο εβδομάδες ανέλαβε την ομάδα:
Το πρώτο παιχνίδι απέναντι στον Άρη ήταν πάρα πολύ περίεργο. Μπαίνοντας στο γήπεδο έβλεπα μόνο γνωστά πρόσωπα. Προφανώς ένιωσα όμορφα, όμως υπήρχε αυτή η φόρτιση ότι έρχομαι να διεκδικήσω τη νίκη απέναντι σε ένα περιβάλλον το οποίο στεκόταν δίπλα σε μένα και την ομάδα μου τα προηγούμενα επτά χρόνια. Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι και για να πω την αλήθεια ήμουν επηρεασμένος και στον πάγκο. Δεν είχα αυτήν την ενέργεια που θα έπρεπε να έχω με βάση το ρόλο μου στην ομάδα που ήμουν. Το ότι δύο εβδομάδες μετά θα αναλάμβανα την τύχη του Άρη, προφανώς και δεν το περίμενα. Έγιναν όλα πάρα πολύ γρήγορα και όταν έφτασε εκείνη η στιγμή, δεν το πολυσκέφτηκα επειδή υπήρχαν αρκετά άτομα στην ομάδα που θεωρώ φίλους μου και ήθελα να δώσουμε αυτή τη μάχη μαζί.
Για το αν μπορεί στις σημερινές συνθήκες λόγω κορωνοϊού να γίνει προγραμματισμός για την επόμενη σεζόν:
Είναι όντως μία περίοδος πάρα πολύ δύσκολη γενικότερα για την κοινωνία. Όμως νομίζω ότι είναι και μία περίοδος που αν μπορέσεις να οργανώσεις τα πράγματα όπως θέλεις, μπορείς να βρεις ευκαιρίες. Ίσως κάποιες ομάδες που μπορέσουν να βρουν τις ευκαιρίες, να βγουν πιο δυνατές μέσα από αυτό. Υπάρχει μία συγκρατημένη αισιοδοξία στην ομάδα ότι θα μπορέσει να λειτουργήσει με τον τρόπο που πρέπει το επόμενο διάστημα ώστε να είναι σε θέση αυτές τις ευκαιρίες να τις αρπάξει.
Όσον αφορά στο σχεδιασμό της ομάδας, για μένα είναι πολύ σημαντικό να πλαισιωθεί από αρκετούς Έλληνες παίκτες. Πιστεύω πάρα πολύ στον ελληνικό κορμό. Έχω ζήσει ομάδες με πολύ ισχυρό ελληνικό κορμό, με Έλληνες που είχαν κύρος μέσα στα αποδυτήρια και στο παρκέ. Νομίζω ότι αυτές είναι που συνήθως πετυχαίνουν. Ο Έλληνας είναι αυτός που αντιλαμβάνεται τι εστί η ομάδα που βρίσκεται, αυτός που δένεται περισσότερο με τους ανθρώπους κι αυτός που μεταδίδει την ευθύνη και στους υπόλοιπους παίκτες. Έτσι πρέπει να λειτουργήσει η ομάδα κατ’ εμέ.
Για να συμβεί αυτό, αυτοί οι παίκτες πρέπει να έχουν και το ειδικό βάρος για να μπορέσουν να επιβάλλουν τη νοοτροπία και τη φιλοσοφία της ομάδας στα αποδυτήρια. Το ειδικό βάρος το αποκτάς με τον τρόπο που λειτουργείς εσύ ο ίδιος, αλλά και με τον τρόπο που αντιλαμβάνεσαι και βιώνεις το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεσαι. Υπήρχαν παιδιά στον Άρη τα προηγούμενα χρόνια, όπως ο Ξανθόπουλος, ο Σίμτσακ και ο Μούρτος, που ήταν εξαιρετικοί σ’ αυτό το πράγμα. Οι ξένοι πολύ γρήγορα καταλάβαιναν που βρίσκονταν και γίνονταν κομμάτι της ομάδας,. Αυτός ήταν από τους κύριους λόγους της όποιας επιτυχίας είχε η ομάδα τα προηγούμενα χρόνια.
Για το αν τα τελευταία χρόνια έλειψαν από τον Άρη παίκτες με τη σκληράδα του ΜακΝιλ και του Νέιμικ:
Είναι πολύ σωστό. Ήταν δύο από τους ξένους που ταυτίστηκαν με τον κόσμο, το ξέρω γιατί συνεχίζω να έχω επαφή, όμως κι ο κόσμος ταυτίστηκε μαζί τους. Εμείς θέλουμε είτε είναι Έλληνες είτε ξένοι οι παίκτες, να λειτουργούν σ’ αυτό το πρίσμα. Να καταλάβουν ότι εκπροσωπούμε μία ομάδα με την ιστορία και τον κόσμο της. Είναι ευθύνη να έχεις ικανοποιημένο τον κόσμο που σε υποστηρίζει. Όποιος βρίσκεται σε τέτοιες ομάδες πρέπει να νιώθει αυτήν την ευθύνη. Ζητούμε άτομα υπεύθυνα που να αντιλαμβάνονται πού βρίσκονται και να χαίρονται που βρίσκονται σ’ αυτήν. Έτσι μπορείς να προχωρήσεις με ομοψυχία.
Για το αν είναι ευκαιρία, με τα νέα οικονομικά δεδομένα, να μειωθούν οι ξένοι στο πρωτάθλημα:
Είναι γεγονός ότι πρέπει να δοθούν ευκαιρίες στους Έλληνες παίκτες. Για παράδειγμα, γιατί η ομάδα να έχει τον Γκετσεβίτσιους και να μην έχει τον Τολιόπουλο; Ανέφερα έναν παίκτη που ήταν στην ομάδα. Υπάρχουν κάποια παιδιά τα οποία ξέρω ότι δουλεύουν σκληρά, δεν παίρνουν τίποτα ως δεδομένο και το μόνο που ζητούν είναι κάποιες ευκαιρίες για να δείξουν αυτό που πραγματικά αξίζουν. Όταν είπα ότι θέλω η ομάδα να έχει ελληνικό κορμό, στο μυαλό μου ήταν ότι οι ξένοι είναι αυτοί που πρέπει να συμπληρώσουν τους Έλληνες κι όχι το αντίθετο. Έτσι αποκτά η ομάδα το φρόνημα που χρειάζεται. Ακόμα κι αν οι ξένοι είναι καλύτεροι παίκτες, πρέπει να υπάρχουν Έλληνες με ρόλο και προσωπικότητα.
Για το ότι ο Άρης έχει πολύ καλή πορεία στα τμήματα υποδομής:
Τα προηγούμενα χρόνια είχε γίνει πολύ καλή δουλειά και υπάρχουν παιδιά που έχουν στελεχώσει την πρώτη ομάδα. Δε θα έλεγα ότι έπαιξαν ως λύση ανάγκης. Ο Σιδηροηλίας, ο Βλάσιος, ο Βουλγαρόπουλος, ο Σανδραμάνης που ήρθε στη μέση της χρονιάς, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο ήταν έτοιμοι να δώσουν αυτό που ζητούσε η ομάδα. Όποτε χρειάστηκε να παίξουν, έδωσαν αυτό ακριβώς που ζητούσαμε σαν κανονικοί παίκτες του ροτέισον. Δεν τους έγινε κάποια χάρη και τις περισσότερες φορές χρειάστηκε να μπουν στο παρκέ την ώρα που το παιχνίδι παιζόταν κι όχι στο τέλος.
Ο Άρης έχει παιδιά που στελεχώνουν τις εθνικές και έχουν ταλέντο. Προφανώς είναι πολύ δύσκολη η μετάβαση από το εφηβικό στους Άνδρες ειδικά σε ομάδες με μεγάλες απαιτήσεις., Όμως πρέπει να υπάρχει το ανάλογο πρόγραμμα, που σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθούμε τα τμήματα υποδομής και σταδιακά να εντάσσουμε τα παιδιά που μπορούν να ανταποκριθούν, στην ανδρική ομάδα. Αυτός είναι ένας από τους στόχους που πρέπει να έχει η ομάδα για τα επόμενα χρόνια.
Για τη φιλοσοφία και τη λογική του στην επιλογή των ξένων παικτών:
Για μένα το σημαντικότερο είναι η νοοτροπία και το κίνητρο που έχει κάθε αθλητής. Πολλοί το συνδέουν με την ηλικία., Όμως έχουμε ζήσει παιδιά πολύ πάνω από 30 ετών που είχαν ένα καθημερινό κίνητρο στην προπόνηση, όσο και να κερδίζουν και αντίστροφα, νέα παιδιά που δεν είχαν τη σωστή νοοτροπία για να αποτελέσουν ενεργά μέλη μιας ομάδας. Το πιο σημαντικό είναι να υπάρχουν παιδιά που θέλουν να συνεργαστούν, που θέλουν να προοδεύσουν μέσα από την ομάδα, να νοιάζονται γι’ αυτόν που είναι δίπλα τους και γι’ αυτό που εκπροσωπούν. Από εκεί πρέπει να ξεκινούν οι ομάδες και έπονται τα τεχνικά χαρακτηριστικά. Το αγωνιστικό παζλ είναι ένα κομμάτι που ίσως είναι και πιο εύκολο.
Για τα εγκωμιαστικά σχόλια των Δημήτρη Χαριτόπουλου και Τέλη Ζουρνατσίδη:
Με τον Δημήτρη υπήρξαμε συμπαίκτες στον Άρη σε μία εξαιρετική χρονιά και έχουμε διατηρήσει άριστες σχέσεις, ξέρει πόσο τον εκτιμώ. Με τον Τέλη γνωριζόμαστε πάνω από 25 χρόνια και ξέρει την εκτίμηση που του έχω. Ίσως λείπει τώρα από το μπάσκετ της πόλης, ελπίζω να τον δω ξανά σύντομα.
Για τη στιγμή που τον έχει σημαδέψει στην πολυετή παρουσία του στον Άρη:
Ο Άρης είναι μία ομάδα που σου προσφέρει πολύ έντονες συγκινήσεις. Υπάρχουν στιγμές οι οποίες μπορεί να μην απέφεραν κάποια μεγάλη διάκριση, αλλά ο τρόπος που είχε αγωνιστεί η ομάδα, να σου μείνει. Όπως ο ημιτελικός Κυπέλλου με τον Πανιώνιο με τον κόουτς Αγγέλου (σ.σ. Δεκέμβριος 2013) ή όπως το Άρης – ΑΕΚ στα πλέι οφ της σεζόν 2014-15, όταν είχαμε χάσει το δεύτερο ματς με 38 πόντους και παίξαμε το ματς πρόκρισης στη Θεσσαλονίκη. Ήταν παιχνίδια που μένουν χαραγμένα γιατί έβλεπες το πάθος πέντε παικτών να μεταδίδεται σε 5.500 κόσμου. Αυτές είναι οι στιγμές που μένουν γενικότερα στον αθλητισμό.
Για τους προπονητές με τους οποίους συνεργάστηκε:
Ήταν ένα διαρκές σχολείο. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί με το που σταμάτησα το μπάσκετ, ο κόουτς Αγγέλου με πήρε αμέσως στον Άρη. Έμαθα πολλά δίπλα του και τον μνημονεύω ακόμα και τώρα. Είχα την τύχη να έχω ανθρώπους που ήταν εντελώς διαφορετικοί σαν προσωπικότητες και σαν φιλοσοφία. Και από τον κόουτς Μίνιτς έπαθα αρκετά πράγματα. Μετά ήταν η τριετία με τον κόουτς Πρίφτη η οποία από την πρώτη μέχρι την τελευταία μέρα ήτα απολαυστική, σε κάθε επίπεδο, τόσο προπονητικό, όσο και από την τριβή και τους προβληματισμούς που είχαμε για να βοηθηθεί η ομάδα. Στη συνέχεια, δούλεψα δίπλα στον κόουτς Γιαννάκη ο οποίος είναι θρύλος. Με τον Γιάννη Καστρίτη γίναμε και καλοί φίλοι και μου έδειξε πώς πρέπει να διαχειρίζομαι μία δύσκολη κατάσταση τα επόμενα χρόνια. Φέτος, στο πρώτο διάστημα της χρονιάς, είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον κόουτς Ζούρο ο οποίος είναι εξαιρετικός δάσκαλος αλλά και εργάτης του μπάσκετ και σ’ αυτόν είδα πόσο μεγάλο σεβασμό έδειχνε στους συνεργάτες του.
Για τον πιο coachable παίκτη που είχε ποτέ:
Θα τους χωρίσω σε κατηγορίες. Από την περσινή ομάδα είναι ο Δημήτρης Φλιώνης, ένας συγκροτημένος παίκτης που δίνει πάντα το 100% κάθε μέρα, συγκεντρωμένος, δε φοβάται ποτέ κανέναν αντίπαλο. Ο Σπύρος Μούρτος, αρχηγός της ομάδας για χρόνια, ήταν παιδί που μπορεί να είχαμε 10 ώρες ταξίδι με λεωφορείο και μετά να έκανε προπόνηση 100%. Υπήρχαν και ξένοι μ’ αυτή τη νοοτροπία. Ο Ντρου Νέιμικ που αναφέραμε νωρίτερα σου έλεγε «έχεις δίκιο κόουτς είναι απαράδεκτο αυτό που έκανα» πριν καν του κάνεις παρατήρηση. Υπήρχαν παίκτες που απλά τους κοιτούσες και καταλάβαινες ότι είναι στο πνεύμα που πρέπει. Πρέπει να αναφέρω και τον Βασίλη Ξανθόπουλο, έναν από τους κορυφαίους πλέι μέικερ τα τελευταία 20 χρόνια. Σε ένα διάστημα που έχουν περάσει από το μπάσκετ πολύ σπουδαίοι παίκτες, ο Βασίλης, κάτω από τα ραντάρ, έχει κάνει μία τεράστια καριέρα. Με Διαμαντίδη, Σπανούλη και Καλάθη μέσα στη λίστα, είναι στους πρώτους τέσσερις στις ασίστ και τώρα θα γίνει δεύτερος στα κλεψίματα.
Τέτοιοι παίκτες κολλάνε τα κομμάτια του παζλ. Όλοι αναφέρονται στους πρωταγωνιστές, όμως αξίζει μία μνεία σε όλα αυτά τα παιδιά. Αναφορά αξίζει και στον Βασίλη Σίμτσακ ο οποίος έκανε μία απίστευτη τριετία. Βέβαια πρέπει να παίρνουν και το credit που τους αξίζει και οι παίκτες που κουβάλησαν την ομάδα σε κάποιες χρονιές. Ας ξεκινήσουμε από τον Βεζένκοφ ο οποίος σε ηλικία 19-20 ετών βγήκε MVP του πρωταθλήματος και από τον Άρη πήγε στην Μπαρτσελόνα και τώρα βλέπουμε πόσο σπουδαία διαδρομή συνεχίζει να κάνει. Ο Οκάρο Ουάιτ, ο Τζερέλ ΜακΝιλ, ο Ουίλ Κάμινγκς, όλοι τους ήταν εξαιρετικά παιδιά και όλοι τους κατάφεραν να κάνουν αυτό που ζητάμε, να γίνουν κομμάτι της ομάδας.
Για τις εμπειρίες του ως παίκτης:
Είναι πολύ σημαντικό να έχεις παραστάσεις ως παίκτης. Είχα την τύχη να είμαι σε ομάδες που είχα ευθύνη και νομίζω ότι αυτό μπορεί να σου δώσει ένα feedback για να διαχειριστείς κάποιες καταστάσεις. Επίσης είχα και ως παίκτης την τύχη να συνεργαστώ με κάποιους πολύ καλούς προπονητές. Κάποιοι μπορεί να μην έκαναν την καριέρα ώστε να τους γνωρίζει ολόκληρη η Ευρώπη, αλλά οι περισσότεροι ήταν εξαιρετικοί και τους ευχαριστώ πολύ.
Για την ευχή του για το μέλλον:
Ας ελπίσουμε να βγει κάτι καλό από όλη αυτή την τραγωδία. Νομίζω ότι υπάρχουν προϋποθέσεις. Θέλω να ευχηθώ μέσα απ’ αυτήν την κατάσταση να αναδειχτεί ο Έλληνας παίκτης. Αυτό έχει δύο πόλους. Ο ένας είναι οι ομάδες και οι προπονητές που πρέπει να στηρίξουμε τους παίκτες. Ο άλλος είναι οι ίδιοι οι παίκτες που πρέπει να παραδειγματιστούν από άτομα όπως αυτά που προανέφερα και να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους δίχως να περιμένουν να τους χαριστεί τίποτα. Όταν το κάνουν, θα αλλάξουν επίπεδο κι αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την άνθηση του μπάσκετ.
Για το μήνυμά του στον κόσμο:
Εμείς που απαρτίζουμε τα μέλη της ομάδας, είτε είναι η διοίκηση, είτε οι προπονητές, είτε οι επόμενοι παίκτες, να μπορέσουμε να οργανώσουμε και να φτιάξουμε μία ομάδα. Αυτό είναι το μοναδικό μας μέλημα ώστε να κάνουμε τον κόσμο να έρχεται με διάθεση στο γήπεδο ώστε να χαρεί την ομάδα. Το να θέσουμε στόχους μόνο και μόνο για να λέμε λόγια δεν είναι φρόνιμο και δεν αξίζει σε έναν κόσμο που έχει δείξει την αγάπη του για την ομάδα. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να εργαστούμε όσο πιο σωστά και σκληρά μπορούμε ώστε να παρουσιάσουμε κάτι και να μιλήσουμε με τις πράξεις μας.
