Πόσο ξερό το καλοκαίρι μας χωρίς τον Άρη! Όσο και να προσπαθούμε να ξεδιψάσουμε με τους καινούριους παίκτες που θα φορέσουν φανέλα ένδοξη και κιτρινόμαυρη, όσο και να δροσιζόμαστε σταγόνα – σταγόνα μέσα μας με την ελπίδα μιας νέας καλύτερης χρονιάς, όσο και να μυρίζουμε τον αέρα του Χαριλάου, έχοντας μπροστά μας τα καινούρια μας όνειρα, άμα δεν κάτσουμε στην κερκίδα να φωνάξουμε τα συνθήματά μας, όλα μάταια…
Ποτέ δε χώνεψα ιδιαίτερα το καλοκαίρι, ακόμη κι όταν με απάλλασσε από τα μαθήματα, γιατί δεν είχε πολύ Άρη μέσα του. Ειδικά κάποιες θερινές περίοδοι που περίμενες την εκδίκηση για ό,τι μας πλήγωσε και που δεν ξεκινούσαν πορείες ευρωπαϊκές, είχαν τις μέρες τους κολλημένες στο λιοπύρι. Μόνη επαφή με το φθινόπωρο η απλωμένη πετσέτα με το θεό του πολέμου στην παραλία και οι επελάσεις της φαντασίωσής μας, μαζί του, όταν έκλειναν τα μάτια από τη ζέστη.
Στο μεταξύ, παρηγόρια οι αναγνώσεις των νέων μας (οφείλουμε προτίμηση σε ό,τι έχει για κέντρο ενημέρωσης τον Άρη) και κάποιες κλεφτές ματιές στις προπονήσεις. Τα διοικητικά – και κυρίως αυτά που αφορούν σε ενδεχόμενη αύξηση μετοχικού κεφαλαίου – είναι πάντοτε μαγνήτης της προσοχής, γιατί στο χώρο αυτό ρίχνονται οι πρώτες ζαριές του μέλλοντος μας, σε ώρες που όλα μοιάζουν νωθρά από την καλοκαιρινή κάψα. Εκεί, οι άνθρωποι της Κοινωνίας Μελών σίγουρα δεν κλείνουν μάτι…
Αλλά εμείς, σε έτη δίσεκτα, με τα χέρια στις τσέπες να ψηλαφούν συνήθως κέρματα και χαρτονομίσματα ψιλούρια, με το θερμόμετρο των οικονομικών υποχρεώσεων να κοιτάει αφ’ υψηλού το συνάδελφό του που μετράει Κέλσιους και με τις κάποτε απλωμένες διακοπές ν’ ακούν τον ήχο του ψαλιδίσματός μας, μια και μόνη υποχρέωση έχουμε: διαρκείας, διαρκείας, διαρκείας
