Πηγαίναμε να τσεκάρουμε την είσοδο, στα τουρκινέ του γηπέδου, κρατώντας καφέδες ζεστούς στα χέρια, μπας και σπάσει λίγο το κρύο που, εδώ στην Σαλονίκη, σε πιρουνιάζει μαζί με την υγρασία της. Προλάβαμε να δούμε κάμποσα φιλαράκια, στην κλασική τσάρκα, στα πέριξ απ’ το Χαριλάου. Στην πλειοψηφία τους, πιστοί στρατιώτες του Άρη, παρόντες σε καλές και στραβές στιγμές, “προϊσταμένους” της 1, τσακαλάκια της επαρχίας που γνωριζόμαστε από μωρά παιδιά και κάμποσους ακόμα, γνωστούς απ’ το γήπεδο και τα χρόνια παρουσίας σε τσιμέντα ή… καρεκλάκια, πλέον!
Ο αδερφός γύρισε, με κοίταξε και μου είπε, προφητικά:
“Σήμερα θα νικήσουμε με έναν… τέτοιον πανηγυρισμό” και έκανε τον κλασικό, στρατιωτικό, που συνηθίζει ο Σαβέριο όταν σκοράρει.
Αλεπουδιά και… Ίαν Ντέιλι!
Τον μισό καφέ τον είχαμε πιει βλέποντας το τελευταίο τέταρτο στο Καραϊσκάκη. Εκεί, ο πρώην Σάββας άντεχε στο σφυροκόπημα και κάπου, στα χασομέρια, τον “έπιανε” η κάμερα να χαμογελάει πονηρά, αλεπουδιάρικα που λέμε. Τσίμπησε τον πόντο “το τρένο της Αρκαδίας”, φτάνοντας 6 σερί νίκες και ένα “Χι” και εκείνη την στιγμή βρεθήκαμε να αναλύουμε τα δεδομένα, που είχαν γραφτεί και εδώ, στο pressaris.gr το πρωί της Κυριακής.
Με ήττα, τα γάλατα σφιγμένα. Με ισοπαλία “Χ”αίρεται στην οποία πιθανότητα προς τα πάνω, με νίκη όμως…
Έπρεπε να βρεθεί ο τρόπος. Στην διαδρομή, κάπου δίπλα στα έργα του fly over του περιφερειακού, ο “προφήτης Ντιούι” είχε προλάβει να πει πως “βλέπει τον Σπίκιτς” να ξεκινάει! Ο Λιούι επιβεβαίωσε με μήνυμα, όπως και ο “Κογκολέζος”, δίνοντας μάλιστα και συγχαρητήρια για την επιλογή. Το ματς το είδαμε δίπλα δίπλα με τους συνονόματους πατέρα και γιο του, στην κάτω κερκίδα ο κουμπάρος με τους δικούς του γιους, έτοιμοι, στις επάλξεις!
Ο Κροάτης έκανε πολύ καλή εμφάνιση, συμπεριφέρθηκε ως κανονικό εξτρέμ, παίζοντας στην γραμμή κυρίως, αλλά και περνώντας αντιπάλους με κούρσες. Έδειξε καλός γνώστης του ποδοσφαίρου, εξέπεμπε αυτοπεποίθηση και εγώ πάλευα να θυμηθώ πότε είχαμε τελευταία φορά ψηλό πλαϊνό. Η ατάκα “τον Ίαν Ντέιλι ρε”, κόντεψε να ρίξει την κερκίδα!
Επιστρέφω στα “πριγκέιμ” και στις κουβέντες μας λίγο πριν την σέντρα. Κοινή άποψη ήταν πως έπρεπε να επιστρατευτούν στοιχεία ξένα, διαχρονικά στον Άρη, από τους παίχτες και τον πάγκο μας. Η πονηριά, η… αλεπουδιά, αυτή που (φαίνεται πως) χαρακτηρίζει ομάδες που τους δώσαμε δικαίωμα.
Στρατιωτική πειθαρχία!
Είναι ωραία τα βράδια που η κερκίδα και η ομάδα συντονίζονται. Που ο ένας “τραβάει” τον άλλον προς τα μπροστά. Ο Άρης του Μαρίνου Ουζουνίδη, δείχνει να, θέλει και προσπαθεί προσπαθεί να παίζει προς τα εκεί, επιθετικά. Αν ένα στοιχείο εμφανίζεται, από την παρουσία δύο μηνών του κόουτς και των συνεργατών του στα αποδυτήρια, στις προπονήσεις και στους αγώνες, αυτό είναι να μένουμε ψηλά, ακόμα και σε φάση που δεν έχουμε την μπάλα. Ή, να παίζουμε την γνωστή και ως “επιθετική άμυνα”. Κάπου εδώ, μπαίνουν στην κουβέντα οι Βέλεθ και Φαμπιάνο. Ο πρώτος, ίσως ο κορυφαίος του γηπέδου, έχει έντονο αυτό το χαρακτηριστικό. Με τα όσα έβγαλε στο χορτάρι, τόσο αγωνιστικά όσο και ως νοοτροπία, έκανε τους ίδιους τους οπαδούς του φιλοξενούμενου να αμφισβητούν για το αληθές της πληροφορίας περί της αξίας του σέντερ φορ τους. Βέβαια, οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος αμφισβητεί κάτι τέτοιο, καθώς η αγορά, η πιάτσα του ποδοσφαίρου, ακόμα και του ευρωπαϊκού, δεν πληρώνει μόνο τον όγκο, την τεχνική και την ηλικία, αλλά και το ήθος. Από αυτά όλα, ο (σε υπερθετικό βαθμό για τους πορτοκαλί αναγνώστες) γεματούλης “Φώτης”, διαθέτει μόνο τα χρόνια.
Ο Φαμπιάνο ακολούθησε σε απόδοση τον Ισπανό και τα πράγματα φάνηκαν πως λειτουργούν ευνοϊκά για μας, καθώς Σιφουέντες, Νταρίντα και Μόντσου υπήρξαν πιστοί στρατιώτες στην εφαρμογή πλάνου. Ξαναγράφω την λέξη, για να γίνει γέφυρα και να φτάσω πάλι στον Σαβέριο. Αδιαμφισβήτητα, ήταν ο πρωταγωνιστής του τελευταίου τετάρτου του 1ου ημιχρόνου. Οριακά δεν σκοράρει στην πρώτη απόπειρα, το καταφέρνει την δεύτερη φορά. Μέσα στην τούρλα των πανηγυρισμών δεν πρόλαβα να δω αν υπήρξε “στρατιωτικός πανηγυρισμός”, είναι η αλήθεια. Στρατιωτική υπήρξε, σίγουρα, η πειθαρχία, η τακτική και πνευματική προσήλωση των παιχτών στα όσα είχαν σχεδιαστεί από τον πάγκο.
Επειδή, συνήθως, διαβάζουμε σε μεγάλα sites “συμβουλές από τρίτους”, όταν τέτοια παιχνίδια τα κερδίζουν οι αντίπαλοι, καλό θα ήταν να μελετήσουν το ορθόν των αποφάσεων του Βιτόρια στις αλλαγές Βαγιανίδη και Τσέριν.
Ζήτημα λεπτομέρειας
Σημαντική λεπτομέρεια είναι πως η ομάδα μας κρατάει ανέπαφη την εστία για τέταρτο σερί ματς. Άλλη μια πως, στο δε διάστημα ανάμεσα στο 2-0 ως το φινάλε του συγκεκριμένου αγώνα, μόνη της αδικεί την προσπάθειά της και δεν κάνει, τουλάχιστον, 3ο γκολ. Τρίτη είναι πως ο Χουλιάν Κουέστα ελάχιστα απειλήθηκε και έτσι δεν χρειάστηκε να ζοριστεί, αφού όπου χρειάστηκε ήταν παρόντας. Στο δεξί του γόνατο, παρόντας ήταν και ένας επίδεσμος (ρε Λευτέρη!), βέβαια και καλό θα ήταν να είχε αποκτηθεί τερματοφύλακας εμπειρίας, έστω και “χρήσης 6 μηνών” ως αλλαγή του, όμως εδώ θα πιαστούμε με τις ολιγωρίες και καλό είναι, σήμερα, να μην συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς θα είναι μάταιο σε μια μέρα που έληξε και η περίοδος μεταγραφών ελεύθερων παιχτών. Λεπτομέρεια, θα μου πεις. Αυτές, όμως, κάνουν την διαφορά κάποιες φορές.
Ο Άρης συμπεριφέρθηκε με τρόπο που γεμίζει περηφάνια τον οπαδό ή φίλαθλο που την στηρίζει. Για να λέμε του στραβού το δίκιο, η “σταύρωσον αυτόν ή ωσαννά” νοοτροπία των κανονικών και ψηφιακών κερκίδων απέχουν ελάχιστα, όπως σωστά μου έγραψε ο Σπύρος, στον γυρισμό. Βασικά, απέχουν τόσο λίγο σαν τις απόψεις και την σχέση του πορτοκαλί αρχισυντάκτη Δημοσθένη με την αλήθεια και το ψέμα! Ο ίδιος, ο “αδερφός του προπονητή μπάσκετ” και λίγα δημοσιογραφικά φυντάνια ακόμα , που βλέπουν ανύπαρκτα πέναλτι και οι πένες τους ουρλιάζουν, έκαναν τις πάπιες και τα παγώνια τον περασμένο Μάιο στον Βόλο. Τους χαλάνε οι Γερμανοί; Μα ο, με πράσινα αισθήματα, συνάδελφός τους γράφει επί λέξη σε ανταγωνιστικό τους site:
“Για την φάση του πέναλτι: Το συνδρομητικό έδωσε τρεις επαναληπτικές προβολές. Στη πρώτη και στην τρίτη δεν φαίνεται το οτιδήποτε αντικανονικό. Στη δεύτερη, όμως, φαίνεται επαφή του Μπράουν στο γόνατο του Μορόν, οπότε ο VAR βάσει αυτής της εικόνας είναι λογικό να συμφωνήσει με την απόφαση του διαιτητή.”
(Δεν τον λες και ουδέτερο τον Αθανασίου, ε;)
Αγαπάνε τις Γαλλίδες, λογικά!
Αντί επιλόγου
Εδώ, γράφτηκαν από πριν:
“Πρώτα κερδίζεις τον Παναθηναϊκό του Ρουί Βιτόρια και μετά “εκδικείσαι” αυτόν του Αλαφούζου”.
Στον πρωταθλητισμό, παρόλα αυτά, δεν υπάρχουν περιθώρια για εκδικήσεις και τέτοιες ιστορίες, παρά μόνο για δουλειά, συγκέντρωση και βελτίωση. Ανάσα, ανασύνταξη και συνέχεια.
Ο Μαρίνος Ουζουνίδης, που χάρηκε με την ψυχή του την νίκη, σφίγγοντας την γροθιά, έδωσε πρώτος το μήνυμα στην συνέντευξη τύπου, εξάλλου.
“Να μην πιστέψουμε, ξαφνικά, πως γίναμε υπερομάδα”. Ξέρει καλά πως εκτός από η συμπεριφορά του καλού στρατιώτη πρέπει να επαναληφθεί και μια και δύο και παραπάνω φορές. Να γίνει κομμάτι των αποδυτηρίων. Νοοτροπία.
ΥΓ Ο Πάρντο μπήκε να πάρει το ένσημο για ελάχιστα λεπτά στο τέλος και θυμήθηκα έναν υπάλληλο του παλιού ΙΚΑ που εμφανίστηκε στην δουλειά του όταν αυτός έγινε ΕΟΠΥΥ!
Πέρα απ’ την πλάκα, αν καταφέρει ο κόουτς να ενεργοποιήσει τον Ισπανό και τον Ζουλ ίσως αυτά να μνημονεύονται ως μικρά, ποδοσφαιρικά, θαύματα στο μέλλον.
Σέβομαι τα όσα έχει αναφέρει, περί της χρησιμότητας όλων των παιχτών, τους οποίους και στηρίζω ξεκάθαρα, όταν φοράνε την φανέλα με το σήμα στην καρδιά, ακόμα κι όταν είναι εκτός αποστολής, αλλά πραγματικά θα του βγάλω το καπέλο σε τέτοιο ενδεχόμενο!
Μιλώντας για θαύματα, στο κλείσιμο αυτού του άρθρου, ένα τραγούδι έπος, πολύ ταιριαστό με τον τίτλο που επιλέχτηκε, αλλά και με τα συναισθήματα πολλών από εμάς σε σχέση με τον Άρη…
στίχοι: Ισαάκ Σούσης
μουσική και ερμηνεία (εδώ): Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Δευτέρα, 10 Φεβρουαρίου 2025
“ο Χιούι”
